در ابتدای طلبگی، زمانی که دیوان اشعار آیت‌الله حسن‌زاده آملی رحمه‌الله برای اولین بار چاپ شد، پشت ویترین کتابفروشی نگاهش می‌کردم؛ ولی پول نداشتم بخرمش. شبی خواب دیدم ایشان آمده درب حجره من و با مهربانی یک جلد از دیوان خود را به من هدیه دادند. صبح یکی از طلبه‌ها که در کنار حجره ما حجره داشت، آمد گفت: جوادی، کتابی خریده‌ام، هیچی ازش نمی‌فهمم. هدیه‌اش میدم به تو... کتاب را گرفتم. دیدم دیوان اشعار آیت‌الله حسن‌زاده آملی است. خیلی خوشحال شدم. شروع کردم به خواندن: کن الله و بسم‌ الله عارف چه خوش وزنند در بحر معارف به بسم الله رحمن رحیم است که عارف در مقام کن مقیم است این ابیات را هیچگاه فراموش نکردم. خداوند روح بلند این عارف متأله را میهمان تجلیات خاصه خویش قرار دهد. #خاطره مرحوم علامه حسن‌ زاده آملی ✅محمدهادی جوادی گیلانی ☑️کانال رسمی ذُوق و خِرَد 👇👇👇 @zoghokheraad https://eitaa.com/joinchat/666894337C993739de75