✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨ #حرف_اول ـ چرا من؟ چرا این مصیبت برای من بود فقط؟ چرا هر بلایی فقط برای من پیش می‌آید؟ چرا فقط من باید در این میدان آزموده شوم؟ ※ و پشت این جمله‌ها، حکایت‌هایی است!

#حرف_سوم ※ این چراها، همه صدای درد می‌دهند! هم چراهای #حرف_اول و هم چراهای #حرف_دوم گاهی آنقدر سنگینند که ماهها، کمر آدمیزاد را خم می‌کنند! ـ مثل صدای بعضی داغها و عزیز از دست دادن‌ها، ـ مثل صدای بعضی فقرها و بیماری‌ها ـ مثل صدای بعضی قضاوت‌ها و تحقیرها و آبرو ریختن‌ها... اما این دردها، دردهایی است که باید تمرین کنیم؛ ※ اول بفهمیم بر ما فرود نمی‌آیند، بر بخش زمینی ماست که نازل می‌شوند و نباید سنگینی‌شان ما را از "من حقیقی" مان غافل کند! شبیه مادری که در اوج درد هم، رسیدگی و تغذیه نوزادش را فراموش نمی‌کند! ※ و بعد بیاموزیم اگر سهم‌مان از دلخوشی‌های بالاتر و شادمانی‌های عظیم‌تر، بیشتر باشد، تحمل این دردها آسانتر می‌شود! دلخوشی‌هایی در بخش انسانی و حقیقی و جاودانه وجودمان...

#حرف_اول ※ برای شروع ※ برای استمرار ※ برای عادت ※ برای استمراری تمام نشدنی همیشه اولین‌ قدم، اولین پرش، اولین تصمیم، اولین "من باید بتوانم" مهمترین قسمتِ ماجراست!

✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨ #حرف_اول ※ گاهی با خودم فکر می‌کنم ؛ چقدر حکایت ما و خدا، با حکایت آدمهای قبل از ما و خدا، شبیه است. انگار همه‌ی مشکل، فقط همین یکجاست! ندانستن، نشناختن، و از همه بدتر نخواستن برای دانستن! انگار در همه‌ی زمانها و همه‌ی مکانها، ضعف آدمها همین یک چیز بوده است: • من نمی‌دانم • و نمی‌خواهم بدانم، • و از آن بدتر که نمی‌دانم این ندانستن را ! این نخواستن را !