#کمک_به_مشروب_فروش
🔹احمد صدر حاج سید جوادی وزیر کشور و دادگستری دولت موقت، می‌گوید: «بعد از انقلاب، در حالی که در دولت بسیار کار داشتم، روزی #طالقانی مرا احضار کرد و گفت: “در اطراف منزل ما یک دکان مشروب‌فروشی بود که مردم در روزهای اوج‌گیری انقلاب، حمله کردند و همه وسایلش را از بین بردند.
🔸شاید آن بیچاره نمی‌دانسته که این کار حرام است و یا برای اداره زندگی مجبور بوده که این کار را بکند. گذشته از این، تنها مشروبات دکان قابل اِمحا بوده و کسی شرعاً حق نداشته است سایر وسایل را از بین ببرد.
🔸الان صاحب آن مغازه از زندگی ساقط شده است. او را پیدا کنید و کمکش دهید تا دوباره روی پای خود بایستد.”
باور کنید که من تا چند روز در آن منطقه می‌گشتم تا صاحب آن مشروب فروشی را پیدا و دستور طالقانی را اجرا کنم.
محمد اسفندیاری، پیک آفتاب، پژوهشی در کارنامه زندگی و فکری آیت‌الله سیدمحمود طالقانی، صحیفه خرد، ۱۳۸۳
متن شبهه:
آیت الله خمینی که وارد شد،همه برای دستبوسی هجوم آوردند
#طالقانی گوشه ای نشسته و به صحنه خیره شد
حضار علت را جویا شدند!
گفت:بنده فکر میکردم برای پایان دادن به این دست بوسیها انقلاب کردیم!
#دستبوسی
پاسخ شبهه:
♦️انتساب این جمله به آیت الله طالقانی #کذب_محض و ساخته و پرداخته شبهه افکنان است. این جمله در هیچ منبع معتبری نقل نشده است.
♦️بوسیدن دست علما (مخصوصا سادات) به دلیل انتساب به پیامبر (ص) کار شایسته ای است که عقل و روایات آن را تایید میکند.
در روایتی آمده است:
لا يقبل رأس أحد ولا يده إلا رسول الله صلى الله عليه وآله أو من أريد به رسول الله صلی الله علیه وآله : بوسیدن دست و صورت پیامبر و هرکس دیگری به خاطر پیامبر، اشکال ندارد.(اصول کافی ج ۳ ص ۲۶۷)
♦️توضیح اینکه همانطور که ضریح و در دیوار حرم اهل بیت ع، به دلیل انتساب به پیشوایان معصوم، محترم شده و مردم آنها را میبوسند و بر چشم میگذارند (و یا عاشقی کاغذ پاره ای را به دلیل نوشته معشوق و انتساب به محبوب بوسیده و بر چشم میگذارد) عالمی که احادیث و علم پیامبر و امامان را در سینه دارد و به مردم آموزش میدهد منتسب به آنها و محترم میشود. لذاست که بوسیدن دستش توصیه میشود. به تعبیر دیگر احترام و خضوع به علم و شخصیت اوست و نه جسم و شخص وی.
♦️اما مقایسه امام راحل با شاه مفلوک، یک قیاس باطلی است که زیرکانه سعی شده است، قبح دستبوسی شاه را به دستبوسی امام سرایت دهد.
توضیح اینکه، هر عملی حتی پاره کردن شکم دیگری میتواند به حق باشد(اگر پزشک جراح چنین کند) و میتواند ناحق باشد(اگر لات چاقوکشی چنین کند). دستبوسی نیز چنین است. یعنی میتواند سزاوار و بحق باشد و میتواند ناسزا و باطل باشد.
👈 البته باید پذیرفت که سابقه ذهنی و تاریخی در مورد بوسیدن دست شاهان نالایق، باعث ذهنیت منفی به این موضوع شده، اما اصل جواز این مسئله جزو مسلمات است و نه تنها هیچ منع شرعی و عقلی در اینباره وجود ندارد، بلکه ابراز عواطف به خانواده، دوستان و هرآنکس که شایستگی محبت ورزیدن و احترام دارد، عقلاً و شرعاً پسندیده است.
متن شبهه:
آیت الله خمینی که وارد شد،همه برای دستبوسی هجوم آوردند
#طالقانی گوشه ای نشسته و به صحنه خیره شد
حضار علت را جویا شدند!
گفت:بنده فکر میکردم برای پایان دادن به این دست بوسیها انقلاب کردیم!
#دستبوسی
پاسخ شبهه:
♦️انتساب این جمله به آیت الله طالقانی #کذب_محض و ساخته و پرداخته شبهه افکنان است. این جمله در هیچ منبع معتبری نقل نشده است.
♦️بوسیدن دست علما (مخصوصا سادات) به دلیل انتساب به پیامبر (ص) کار شایسته ای است که عقل و روایات آن را تایید میکند.
در روایتی آمده است:
لا يقبل رأس أحد ولا يده إلا رسول الله صلى الله عليه وآله أو من أريد به رسول الله صلی الله علیه وآله : بوسیدن دست و صورت پیامبر و هرکس دیگری به خاطر پیامبر، اشکال ندارد.(اصول کافی ج ۳ ص ۲۶۷)
♦️توضیح اینکه همانطور که ضریح و در دیوار حرم اهل بیت ع، به دلیل انتساب به پیشوایان معصوم، محترم شده و مردم آنها را میبوسند و بر چشم میگذارند (و یا عاشقی کاغذ پاره ای را به دلیل نوشته معشوق و انتساب به محبوب بوسیده و بر چشم میگذارد) عالمی که احادیث و علم پیامبر و امامان را در سینه دارد و به مردم آموزش میدهد منتسب به آنها و محترم میشود. لذاست که بوسیدن دستش توصیه میشود. به تعبیر دیگر احترام و خضوع به علم و شخصیت اوست و نه جسم و شخص وی.
♦️اما مقایسه امام راحل با شاه مفلوک، یک قیاس باطلی است که زیرکانه سعی شده است، قبح دستبوسی شاه را به دستبوسی امام سرایت دهد.
توضیح اینکه، هر عملی حتی پاره کردن شکم دیگری میتواند به حق باشد(اگر پزشک جراح چنین کند) و میتواند ناحق باشد(اگر لات چاقوکشی چنین کند). دستبوسی نیز چنین است. یعنی میتواند سزاوار و بحق باشد و میتواند ناسزا و باطل باشد.
👈 البته باید پذیرفت که سابقه ذهنی و تاریخی در مورد بوسیدن دست شاهان نالایق، باعث ذهنیت منفی به این موضوع شده، اما اصل جواز این مسئله جزو مسلمات است و نه تنها هیچ منع شرعی و عقلی در اینباره وجود ندارد، بلکه ابراز عواطف به خانواده، دوستان و هرآنکس که شایستگی محبت ورزیدن و احترام دارد، عقلاً و شرعاً پسندیده است.