💢 #فلسفه_غیبت آخرین حجت الهی از انظار! #قسمت_آخر #مؤمنین، #ودایع_الهی خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: (لَوْ تَزَیلُوا لَعَذّبْنَا الّذینَ کفَرُوا مِنْهُمْ عَذابًا ألیمًا)[22]؛ «و اگر آن ها جدا بودند بی تردید کسانی از آنان را که کفر ورزیدند به عذاب دردناکی عذاب می کردیم». در روایتی آمده است، محمدبن ابی عمیر می گوید، از امام صادق(ع) پرسیدم: «ما بالُ أمیرالمؤمنین(ع) لَمْ یقاتِلْ مُخالِفیهِ فی الأوَّل؟ قالَ: لآیه فِی کتابِ اللهِ تَعالی: (لَوْ تَزَیلُوا لَعَذَّبْنا الّذینَ کفَرُوا مِنْهُمْ عَذاباً ألیماً) قالَ: قُلتُ: وَ ما یعنی بِتَزایلِهِمْ؟ قال: وَدائعُ مُؤمِنُونَ فی أصلابِ قَومٍ کافِرینَ وَ کذلّک القائمُ(ع) لَمْ یظهَر أبَداً حَتّی تَخرُجَ وَدائعُ اللهِ عَزَّوَجَلَّ، فَإذا خَرَجَتْ ظَهَرَ عَلی مَنْ ظَهَرَ مِنْ أعْداءِ اللهِ عَزَّوَجَلَّ فَقَتَلَهُمْ[23]؛ چرا امیرالمؤمنین(ع) در ابتدا با مخالفین خود نجنگید؟ فرمود: به دلیل آیه ای که در قرآن کریم است که می فرماید: «اگر جدا می شدند، کافران را به سختی عذاب می کردیم». او می گوید: گفتم: مقصود از جدا شدن ایشان چیست؟ فرمود: جدا شدن ودایع مؤمنی که در اصلاب قوم کافر وجود دارد. قائم(عج) نیز چنین است. او ظهور نمی کند تا آنکه ودایع خدای تعالی خارج شود و چون خارج شد، بر دشمنانِ آشکارِ خدای تعالی چیره می شود و آن ها را نابود می سازد». در واقع همان طور که مصلحت خدای تعالی ایجاب کرد که اسم اعظم خود را در حروف مقطعه «الم»، «الر»، «المر»، «المص»، «کهیعص»، «حمعسق»، «طسم» و «یس» در کتابش که کلام و حجتش می باشد، پنهان کند؛ همچنین مصلحت خدای تعالی است که حجت خود را در میان مردم از مؤمنین و غیر مؤمنین پنهان کند؛ زیرا اگر حجت خود را آشکار کند، اکثریت مردم از حدود الهی درباره ایشان تجاوز می کنند، به همین جهت مستحق هلاکت می گردند. هلاکت آن ها نیز روا نیست؛ زیرا امکان دارد مؤمنان در اصلاب آن ها باشند و نیز اگر آن ها را به هلاکت نرساند، روا نخواهد بود؛ زیرا به حدود الهی درباره امام تجاوز کرده اند؛ از این جهت وقوع غیبت در چنین حالی واجب است. چنانکه در اصلاب آن ها مؤمنی نباشد، خدای تعالی حجت خود را آشکار می کند و دشمنانش را بر زمین فرو می برد و نابود می کند؛ چنان که اگر کسی واجب القتل باشد و در صلب او مؤمنی باشد، کشته نمی شود تا آن مؤمن از صلب او جدا شود و کسی متوجه این امر نمی شود، مگر آنکه از طرف خداوند حجت باشد؛ به همین جهت است که حدود الهی را جز امام(ع) اقامه نمی کند. از این رو است که امیرالمؤمین(ع) جهاد با اهل خلاف را بعد از رسول خدا(ص) به مدت 25 سال، ترک فرمود.[24] پی نوشت: [22]. فتح (48): 25. [23]. کمال الدین، ج 2، ص 534؛ الزام الناصب، ج 1، ص 431 [24]. کمال الدین، ج 2، ص 540 و 541.