معماری، دینِ بدنی شده یا بدنِ دینی شده؟! 🔹امروزه واقعیتی به نام «دین بدنی شده» به طرز فزاینده‌ای در حال بازتولید و بازنمایی است و غفلت از آن، به دلیل غلبه‌ی نوعی از «باطن‌گراییِ افراطی» در خوانش دینی، سبب انفعال جامعه‌ی دینی در مقابل احکام شرعی‌ شده است. این واقعیت، دین را در یک تکثر نامنظم، آشوب‌محور و مملو از بی‌غایتی و لذت‌های آنی که عمدتا «بدن» را محور این مفاهیم در نظر گرفته سوق می‌دهد. درنتیجه‌ی چنین تصوری، شما دیندارید حتی با شلوارهای ۹۰سانتی! دیندارید و هرچقدر دوست‌دارید می‌توانید نماز زیارت بخوانید حتی با ناخن‌های کاشته! و شما دیندارید بدون پذیرفتن شریعت و احکام آن! 🔹در مقابل اما، سخن از بدنی که در ساحت فقه و شریعت دینی می‌شود و انواع تدبیر بدن را در مولفه‌های مختلف نظم توحیدی (از خوراک و پوشاک تا معماری و شهرسازی و ...) سامان می‌بخشد، توضیحی است از «بدن دینی شده» که مقوله «سلامت و سعادت» را توامان در نظر گرفته و تعلیق آن، روز به روز ضربات سنگین‌تری را به متن زندگی انسان ایرانی تحمیل می‌کند. این «بدن دینی‌شده»، بر خلاف آن تکثر بی‌غایت، کاملا غایتمند و در یک نسبت منظم امور، سبکی از زندگی را پیش رو قرار می‌داد که نه تنها هویت زن مسلمان، که هویت انسان مسلمان را متناسب با جغرافیا و فرهنگش نیز سامان می‌بخشد. اما دریغ آن‌که با ورود مدرنیته به جامعه ایرانی، این مهم کم‌کم به تعلیق رفته و در مورد تبعات هویتی و دینی آن نیز غفلت جدی وجود دارد. @azmanegasht 🔹پی‌نوشت: «بدن دینی‌شده» را می‌توان نتیجه صعود امر دانی به حقیقتی عالی و «دین بدنی شده» را می‌توان نتیجه تقلیل و فروکاهی امر عالی به مولفه‌های دانی دانست. مصداق معمارانه‌ی تقابل این دو را می‌توان در نحوه آرایه‌های عبادتگاه‌های دو آیین اسلام و مسیحت مشاهده نمود. در کلیساها، سنت بر آن بوده است که غالبا از نقاشی‌ها یا تمثالهای عینی و بدنی برای آرایه‌ها استفاده می‌کردند نظیر استفاده از تصاویر و نقاشی‌های زنان و فرشتگان و ... با جزییات اندامها و بدن آنها بر روی سقف یا بدنه کلیساها که این نوع آرایه‌پردازی، ترجمانی معمارانه بود برای دین بدنمند. اما در مساجد، همواره از اَشکال انتزاعی (نظیر انواع طرحهای اسلیمی و گره‌های اسلامی و ...) استفاده می‌شد و هیچگاه از تمثال یا نقاشی بدن انسان و حتی بدن سایر موجودات، به عنوان آرایه استفاده نمی‌شد. جالب آنکه حتی در تزیینات حرمهای مطهر، همواره از آیینه‌های شکسته استفاده می‌شود تا زائر، تصویر کامل بدن خود را در آینه نبیند و بلکه اجزای شکسته و نامفهومی را در خرده آیینه‌ها ببیند تا به این ترتیب، زائر از خود هیچ نبیند و همه را مزور ببیند. چنین رویکردی، ترجمانی معمارانه برای بدن دینی شده است، بدنی که هیچ مزاحمتی برای تجلی معنای واقعی زیارت (حضور زائر عند المزور) ایجاد نمی‌کند تا امر دانی به معنایی عالی بار یابد. @baladetayyeb

واقعیت آن است که در متن زندگی، این نمایش پرطمطراق «باهم‌بودگی» برای هیچیک از نمایشگران آن، امکان زندگی فراهم نمی‌کند مگر آن که به اصولی درونی‌تر از این نوع پوشش‌ها پایبند شوند و آن اصول باااااید میان این جمع، مشترک باشد. پوشش و نوع آن، بخش مهمی از زبان است. و البته نه زبان بدن به تنهایی، بلکه فراتر از آن، زبان روح! زبان اخلاق و زبان باورها! اگر برای مراقبت از زیست جنسی حیامند جامعه کاری نمی‌کنید، از زیست جنسی خانواده‌محور، از کودکان معصوم که اذهانشان هیچ تصوری از مناسبات جنسی ندارد و در عالم کودکی سرخوشانه بازی می‌کنند، و شما با این دست‌های به هم پیوسته، حرف‌های دیگری برایشان دارید، یعنی «با همید برای برهم زدن»! @azmanegasht https://eitaa.com/azmanegasht

بسم الله الرحمن الرحیم جناب آقای شیخ‌طادی، سلام و سعادت بر اساس اخبار رسانه‌ها در جشنواره امسال دو قطعه لباس (یک روسری و یک کراوات) به صحنه آورده و کراوات را با توضیحاتی به جناب وزیر ارشاد اهدا کرده‌اید. پیشینه فرهنگی شما در عرصه سینما و نیز سابقه علمی و تجربی شما در عرصه طراحی لباس، برای این کاربر کوچک محصولات هنری‌تان، پرسشی را پدید آورده که خوب است از آن مطلع شوید. شما ارباب هنر، دقیقتر و عمیقتر از صاحب این قلم می‌دانید که لباس یکی از «ابزارهای ارتباطات غیرکلامی» (Non-verbal Comunication) شمرده می‌شود. وقتی نشانه‌شناس و فیلسوفی چون اومبرتو اکو (Umberto Eco) از تعبیر «گفتگو از طریق لباس» بهره می‌برد، وقتی آلیسون لوری تعبیر «زبان لباسها» (The language of clothe) را به عنوان نام کتابش برمی‌گزیند، ناگزیر باید باور کنیم که اولاً هر «قطعه لباس» یک واژه معنادار است، ثانیاً «هارمونی پوشش لباسهای یک فرد» نیز اندیشه، عادات و فرهنگ شخصی او را نمایان می‌کند و ثالثاً «نمای کلی پوشش یک جامعه یا یک قوم» نیز هویت تمدنی آن جامعه و آن قوم را بیان و ایجاد و تقویت می‌کند. چنین است که ریتم موزون و قافیه‌مندِ لباسهای یک تمدن و یک فرهنگ، می‌تواند «شعر لباسها» شمرده شود و مفاهیمی را منتقل کند که حتی اشعار سعدی و حافظ و نظامی و مولوی هم نمی‌توانند آن را منتقل کنند. چنین نگره‌ای به لباس، در سطح فیلسوفان و جامعه‌شناسان باقی نمانده بلکه نظر «طراحان لباس» را نیز به خود مشغول کرده است. چنان‌که هم‌قطاران شرقی و غربی شما نیز لباس را از «سطح کاربردی» فراتر برده و توانسته‌اند آن را در «ساحت مفهوم و دلالت» ادراک کنند. طراحانی چون کوساما، میاکه، بورلی سِمز و ... لباس را یک «عنصر هنری و معنادار و دلالت‌کننده» تلقی کرده‌اند که خود مستقلاً می‌تواند با تماشاگر سخن بگوید. با این مقدمه می‌خواهم یادی کنم از شخصیت تاریخ‌ساز دیگری که او نیز مانند شما در یک روز به یاد ماندنی، لباسی را به روی سِن برد و نیم‌ساعت حاضران به احترامش کف زدند. آن شخص خانم گاندی است که لباس زن هندی را در سازمان ملل به روی سِن برد. آن روزها شاید گاندی هیچ یک از گزاره‌های تئوریکی را که امروزه من و شما درباره «لباسِ مفهومی» خوانده‌ایم، نخوانده بود و اصلا با «نظریه‌ی لباسِ مفهومی» آشنایی نداشت ولی با همان شعور و آگاهی بسیط اما عمیق خود، این را می‌دانست که لباس، معنا دارد. برای همین در همه محافل بین‌المللی و ملاقات‌های رسمی، همان ساری‌های چهارهزارساله‌ی هندی را می‌پوشید تا به سران جهان بفهماند شما دو قرن آمدید سرزمین مرا استعمار کردید و همه تلاشتان را به کار گرفتید که ما را مثل خودتان کنید؛ من به عنوان مظهر زن امروز هند، با «لباس خودم» آمده‌ام تا به شما بگویم که همه تلاش‌هایتان بیهوده بوده و من خودم هستم (جمله‌ی اخیر از دکتر علی شریعتی). او ریشه و پیشینه‌ی لباس هندی را می‌شناخت، آن را «لباس خود» می‌دانست و معنا و مفهوم این لباس را نیز می‌فهمید و می‌خواست به غربیها هم بفهماند. او زبان گویای این لباس را در مقابل لباسهای غیربومی (که در سه قرن اخیر با پتک‌های مخملی بر مردم مشرق‌زمین تحمیل شده) نیز می‌دانست. هنر و ادبیات پسااستعماری (Postcolonial literature) را نیز می‌دانست. با خودم می‌گویم اصلا او شاید حتی این را هم می‌دانست که پُتک مخملی غربیها در ایرانِ ما نیز کدام «روسری‌ها» را از بین برده است؛ «گُلوَنیِ زنان لرستان» را، «یالُقِ زنان ترکمن را»، «چارقَد زنان بویراحمدی و قشقایی» را، «کلاو و سروین زنان کردستان» را و «دستمال کلاغی زنان شاهسون» را، «گشان‌چادر و مهنا و سریگ زنان بلوچی» را، «چادر و روبنده‌ی زن ایرانی» را و ....! آقای شیخ طادی عزیز، این مقدمات این سوال را برایم پدید آورده که آقای شیخ‌طادی هرچند ممکن است بر اساس دیدگاه‌های اجتماعی خود، برخی از روشهای اجتماعی به کارگرفته شده برای کنترل‌های فرهنگی را نپسندد اما به عنوان یک «استاد طراحی لباس» که باید با نظریه‌ی «لباسِ مفهومی» آشنا باشد، هر یک از «کراوات» و «روسری» را دارای چه مفهومی می‌داند؟ بی‌گمان کسی مثل پرویز شیخ‌طادی که بی‌بی مریم بختیاری را به عنوان «بانوی سردار» به دختران امروز ایران معرفی کرده، کسی که در حد خودش کوشیده تا پیش روی دختر امروز «دفتری از آسمان» بگشاید و به او بفهماند که دامن مادران شهیدان، گهواره‌ی پرورش آسمانی‌ترین مردان این مرز و بوم شده، هرچند به اندازه یک «دایناسورِ» گیرافتاده در داخل بانک، آشفته و عصبانی باشد اما در همین آشفتگی هم نباید معنای تمدنی و سابقه مفهومی «کراوات» را فراموش کند. مبادا روزی هنرمند را خواب ببرد که شاید جامعه را آب ببرد! ایدون باد. با احترام و فروتنی؛ محمد عشایری منفرد حوزه علمیه قم 🆔https://eitaa.com/ashayerimonfared https://eitaa.com/azmanegasht

دو دقیقه از صحبتهای متفاوت دکتر محمدمنان رئیسی (نامزد انتخابات مجلس از قم). چه منان رئیسی‌ها رای بیاورند و چه رای نیاورند، همینکه این دوره از انتخابات، چنین صحبتهایی در حال مطرح شدن است یعنی یک‌ گام رو به جلو در فرایند تکامل انقلاب اسلامی. #نماینده_تمدنی 🔸کانال رسمی دکتر منان رئیسی👇 @baladetayyeb 🔸 کانال حامیان دکتر منان رئیسی👇 https://eitaa.com/joinchat/220004614Cf888d0df59

شب گذشته که توفیق حضور در خیل زائرین مسجد مقدس جمکران نصیبم شد، حجم زیادی از بانوان کم‌حجاب را می‌دیدم که در سرمای شدید، در ارادت به آستان امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف، تحمل سختی کردند و عرض ارادت می‌کردند. واقعیت آن است که عده‌ای در تحلیل دین‌داری این اقشار، آن را کاملا فرمال تحلیل کرده و از منسک‌گرایی دم می‌زنند، اما به نظر می‌رسد، در سبک دین‌داری، یک طرف ایده‌ها و ارزش‌هاست که هنوز، در قامتی راستین و بلند، حضور جدی دارد و یک‌سو، مناسبات مادی(که از آن به مناسبات بدنمند تعبیر می‌کنم) در متن حیات و سبک زندگی است که عرض اندام می‌کند و این قسم، متاسفانه، همه‌جانبه(از جانب حاکمیت و رسانه و...) به رویکردهای مدرن واگذار شده‌است. این گسست، جامعه و حتی حاکمیت را دچار کلافگی و سردرگمی کرده و به‌نظر می‌رسد، تا بطور جدی بر روی دومی اندیشه‌ورزی و سرمایه‌گذاری نشود، این تذبذب روز‌به‌روز بیشتر خواهد شد. @azmanegasht

حاج آقا تازه امروز از سمنان برگشتند قم و عصر فرمودند که دوستان بیایند و بنشینیم، ببینیم در قم به چه کسی رای بدهیم یا اگر حجت تمام شد از کسی حمایت رسمی کنیم یا به کسی در این ساعات پایانی کمک کنیم. گفتگوی مفصلی در گرفت. سوال اول این بود که چه کسی جا دارد که به مجلس بروند؟ اولویت حاج آقا این بود که در این مجلس و این دوره باید کسانی در مجلس باشند که بتوانند تفاوت #پیشرفت_ایرانی_اسلامی و #توسعه_مدرن را در موضوعات کشور تصور کنند و برای حرکت جامعه به سمت پیشرفت، کار ملی و تقنینی درست و پرمایه انجام دهند. از کاندیداها، گفتمان هایشان، تمایل مردم شهر به آنها و خلاصه همه چیز حرف به میان آمد اما دست آخر، حاج اقا فقط گرایش داشتند که از آقای #دکتر_منان_رئیسی بخاطر اینکه بر یک نکته واضح و مشخص و دارای افق روشن در اختلاف بین توسعه و پیشرفت دست گذاشته است، حمایت کنند و افسوس خوردند که چرا حتی به اندازه سه موضوع، که ظرفیت نمایندگان قم است، ما حرف مشخص و آماده نداشتیم که از آنها حمایت کنیم. بعد از تک تک ما پرسیدند که به چه کسی رای می دهید، اما خودشان انگیزه ای برای مداخله در رقابت کاندیداهای خوب قمی، بیشتر از این #ماموریت_گفتمانی که عرض شد نداشتند. بنده هم اجازه گرفتم که این موضع ایشان را منتشر کنم، فرمودند که عیبی ندارد، اما قید کنید که ما قصد دخالت در کار سیاسی نیروهایی که الان در حال زحمت کشیدن در میدان هستند را نداریم و لذا فقط به همان اندازه ای که به ماموریت گفتمانی خودمان مربوط است، در این #رقابت نقش ایفا می کنیم و بس. 🆔 @social_theory

اقتصاد و کنشگری زنان دهم ماه عزیز رمضان، سال‌روز رحلت زنی‌ است که اگرچه در روایات به‌عنوان یکی از چهار زن بهشتی به‌عنوان الگو معرفی شده است، اما گویا همچنان عزمی بر بازگوکردن نوع کنشگری ایشان و تلاش برای بازسازی و ساختارسازی طبق این الگو به خصوص برای بانوان وجود ندارد. ماجرای تعریف زن در تمدن غرب که ذیل رویکرد سود‌محور، زن نیز در اقتصاد سرمایه‌داری هضم می‌شود و این اقتصاد فرهنگ و سیاست خودش را به صورت کلی و به صورت خاص درمورد زنان نیز می‌سازد با کنشگری زن مسلمان در این عرصه بسیار متفاوت است. البته گاهی مشاهده می‌شود که با حربه طرد اقتصاد سودمحور یا لذت‌محور(که البته به بهانه لذت، با ترویج مصرف‌گرایی نهایتا همان سودمداری حاکم است) کل کنشگری اقتصادی زنان و ظرفیت آن نادیده گرفته می‌شود که این نیز خطری بزرگ است. چرا که به هرحال، اگر ما در این زمینه تصمیم به نظرورزی و عمل برطبق آن نداشته باشیم، رویکرد بدیل همچنان عرض اندام می‌کند. امسال که رهبر معظم انقلاب، با تکیه بر مردمی‌شدن اقتصاد از جهش تولید سخن به میان آوردند، جا دارد که بیش از پیش، از نحوه کنشگری زنان_بعنوان نیمی از جامعه_ و مسائل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی در این حوزه و با رویکردی مبتنی بر کنشگری زن مسلمان_که حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها نمونه‌ی موفقی از آن بودند_سخن به میان آوریم، چرا که همه‌ی ما، بخشی از مسلمانی‌مان را مرهون این زن جلیل‌القدر و فعالیت و سرمایه عظیم وی، در سال‌های ابتدایی شکل‌گیری اسلامیم و شاید بتوان یکی از دلایل اصلی غصب فدک را همین هوش سرشار اقتصادی دانست که حضرت صدیقه‌ی فاطمه‌ از مادرشان(سلام الله‌علیهما) به ارث برده بودند و بنی‌امیه به خوبی دریافته بود که بر کدام مساله برای بستن شریان اقتصادی شیعه دست بگذارد. #جهش_تولید #مشارکت_مردم https://eitaa.com/azmanegasht

☑️ «#فصل_بـرکت» ✔️ روایتِ دین‌پژوهی 🔸سلسله نشست‌های اندیشه‌ورز رسانه فکرت در ماه مبارک رمضان 1️⃣ آسیب‌های دین‌پژوهی در مطالعات علوم اجتماعی 👤حجت‌الاسلام حمید پارسانیا؛ عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی ⏰ساعت ۱۵. 2️⃣ روش‌شناسی مطالعات اجتماعی دین 👤دکتر محمدرضا قائمی‌نیک؛ عضو هیأت علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی ⏰ساعت ۱۵:۳۰. 3️⃣ ملاک‌های اجتماعی دینداری 👤دکتر مریم منصوری؛ پژوهشگر فلسفه علوم اجتماعی ⏰ساعت: ۱۶. 4️⃣ موانع دینداری انسان مدرن 👤دکتر علی‌اصغر اسلامی‌تنها؛ عضو هیات علمی دانشگاه باقرالعلوم(ع) ⏰ساعت: ۱۶:۳۰. دبیر نشست: محمدجواد رحمانی، پژوهشگر علوم قرآن و حدیث ⏰ سه‌شنبه ۱۴ فروردین، ۲۲ رمضان ساعت ۱۵. 💠 «لینک ورود به اتاق نشست» 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 📲وبگاه| فکرت |مدرسه فکرت

مردمی‌سازی دین در عرصه مدیریت شهری امسال که روز طبیعت یا همان سیزده‌به‌در با شهادت امیرالمومنین علیه‌السلام مصادف شد، نگرانی از هنجارشکنی عده‌ای، ساختارهای سیاسی و سیاستی را بر آن داشت تا قسمتی از اماکن تفریحی و گردشگری را تعطیل اعلام کنند. جدا از این که ساختار باید بداند که «هر گردی گردو نیست» و مساله‌ی حجاب و پوشش، با مقوله‌ای از جمله تفریح در ایام شهادت اهل‌بیت متفاوت است، ذکر چند نکته را لازم می‌دانم. ✅اول اینکه مردم ایران تعلق‌شان به اهل‌بیت علیهم‌السلام و روزافزونی آن را سالهاست به بهانه‌های مختلف، به خصوص در ایام فتنه‌ی ۸۸ یا سالهایی که دهه‌ی آخر ماه صفر در نوروز بود، نشان داده‌اند. ✅دوم اینکه ولو هنجارشکنی‌هایی اتفاق می‌افتاد، زودگذر و در حد چندساعت بود و بهتر از دوقطبی‌سازی‌هایی است که ذره‌ذره، سرمایه‌ی اجتماعی نظام را می‌جَوَد. ✅و سوم اینکه در این عرصه‌ها، باید مشکل اصلی را یافت. مشکل اصلی «بوروکراتیک‌شدن دین در عرصه‌ی مدیریت شهری‌» است كه هر از چندی، به سمت افراط و تفریط غش می‌کند، به این دلیل که فهم دقیقی از عرصه‌ی عمومی وجود ندارد. پیشنهاد جدی میشود در این عرصه، در ایام خاص پیش رو، با ساختاری شبه مناقصه‌ای، مدیریت دینی و فرهنگی شهر و به خصوص فضاسازی دینی شهر، به هیئات و تشکل‌های دینی و فرهنگی واگذار شود. این تشکل‌ها، به دلیل برآمدن از عرصه عمومی، فهم دقیق‌ و عمیق‌تری از ذائقه‌ی دینی مردم دارند و نه تنها برای حاکمیت برکات زیادی دارد، که برای خودشان هم به دلیل فعالیت در مقیاسی کلان‌تر، بلوغ و رشد مضاعفی را به همراه خواهد داشت، ضمن آن‌که تا حد زیادی از دوقطبی‌سازی‌های مرسوم پیشگیری خواهد شد و این موضع، خود، مردمی‌سازی دین در عرصه‌ مدیریت شهری است‌. https://eitaa.com/azmanegasht

🎙#پادکست | #فصل_برکت 🔸سلسله نشست‌های اندیشه‌ورز رسانه فکرت در ماه مبارک رمضان ☑️ «فصل بـرکت» ✔️ " روایت دین‌‌پژوهی" 3️⃣ ملاک‌های اجتماعی دینداری 👤دکتر مریم منصوری؛ پژوهشگر فلسفه علوم اجتماعی 🎧 (بـشـنـویـد) 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 📲وبگاه | فکرت | مدرسه فکرت

 مسئولان محترم باور بفرمائید فریبتان داده‌اند! (یادداشت روز) کد خبر: ۲۸۶۱۸۵ تاریخ: ۲۵ فروردين ۱۴۰۳ - ۲۱:۲۵   ۱-  اواخر اردیبهشت ماه سال گذشته، وقتی در یادداشتی با عنوان «‌لایحه ‌عفاف یا گسترش بی‌حجابی؟!‌» به ارزیابی این لایحه پرداختیم و با بررسی مستند برخی از مواد آن نتیجه گرفتیم که «‌این لایحه نه فقط از پدیده پلشت بی‌حجابی جلوگیری نمی‌کند، بلکه به گسترش بی‌حجابی نیز دامن می‌زند‌»! شماری از مسئولان و دوستان دلسوز گلایه کردند که تند رفته‌اید! و حال آن که یادداشت مورد ‌اشاره با استناد به متن لایحه عفاف نوشته شده بود و... امروزه اما، اگرچه لایحه یاد‌شده هنوز در کوچه پس کوچه‌های دستگاه قضائی و دولت و مجلس و شورای نگهبان چرخ می‌خورد و به تصویب نهائی نرسیده است ولی با توجه به گسترش بدون مانع پدیده خانمانسوز کشف حجاب، این احتمال قوت بیشتری گرفته است که انگار هدف نهائی -و البته پنهان- لایحه یاد شده همان‌گونه که پیش‌بینی شده بود گسترش بی‌حجابی و برداشته شدن موانع پیش‌روی این پدیده پلشت بوده است!‌... اگر این‌گونه نیست، وضعیت کنونی حجاب برای چیست؟! ۲- با عرض پوزش از برخی مسئولان محترم در دولت، قوه قضائیه، مجلس و شماری دیگر از دست‌اندرکاران، باید گفت که متاسفانه این عزیزان در ماجرای مورد اشاره فریب خورده‌اند! چند ماه قبل هم تلویحاً به این نکته اشاره داشته و از مسئولان محترم پرسیده بودیم تهیه و تدوین لایحه حجاب بر اساس کدام نیاز ضروری صورت گرفته است؟! و آورده بودیم «‌در حالی که در دو ماده ۶۳۸ و ۶۳۹ قانون مجازات اسلامی و قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و مجازات فروشندگان لباس‌هایی که عفت عمومی را جریحه‌دار می‌کند، تکلیف قانونی مراجع ذی‌ربط به وضوح و با صراحت مطرح شده است، تهیه و تدوین لایحه جدید چه ضرورتی داشته است‌»؟! و تاکید کرده بودیم «‌ممکن است گفته شود که پیدایش پدیده پلشت کشف حجاب در ماه‌های اخیر، تهیه لایحه جدید را ضروری کرده است! که به عنوان دومین سؤال باید پرسید چرا نمی‌فرمائید پدیده کشف حجاب به علت بی‌توجهی مسئولان دست‌اندر‌کار به قوانین موجود بوده است؟! مگر در قوانین موجود برای مقابله با بی‌حجابی احکام مشخص و روشنی وجود ندارد؟! آیا به این قوانین عمل شده است و نتیجه نداده است‌»؟! بدیهی است که بی‌توجهی به قانون، با هنجار‌شکنی نیز همراه خواهد بود. بر فرض که تهیه و تدوین قانون تازه‌ای برای حجاب ضرورت داشته است! سؤال این است چرا مادام که قانون جدید به تصویب نرسیده است، این پدیده خسارت‌آفرین به حال خود رها شده و برای پیشگیری از آن به قوانین موجود عمل نشده است؟ آیا این بی‌توجهی مصداق صریح قانون‌شکنی و «‌ترک فعل‌» نیست؟! بدیهی است که هست‌!  ۳- علاوه‌بر آن که درباره ضرورت تهیه لایحه مزبور تردیدهای جدی وجود دارد! گردش کار آن نیز سؤال‌برانگیز است. می‌پرسید چرا؟! خُب، بخوانید و قضاوت کنید. بیش از یک‌سال از ماجرا می‌گذرد و موضوع هنوز سامان نیافته است! این لایحه در ۹ ماده از سوی دستگاه قضائی تهیه و به دولت فرستاده شد. دولت آن را به ۱۵ ماده افزایش داد و به مجلس فرستاد. مجلس ابتدا لایحه را در ۶۰ ماده و سپس  ۷۰ ماده و نهایتاً به ۷۱ ماده افزایش داد! متن لایحه را مطالعه بفرمائید!  اول این که؛ سرشار از کلی‌گوئی است و از این‌روی به «کلیات ابوالبقاء» بیشتر شبیه است تا متن یک لایحه قانونی!  و دوم؛ متن برجام که بعداً معلوم شد حتی آقای ظریف هم آن را به درستی نخوانده است در مجموع ۵۴۵۲ کلمه بود و متن ۷۱ ماده‌ای لایحه عفاف و حجاب با ۳۲۴۲۱ کلمه تنظیم شده است، یعنی تقریباً ۶ برابر برجام! باید به این نکته توجه داشت که مطول‌نویسی! یکی از ترفندهای حقوقی است که عمدتاً با دو هدف اصلی دنبال می‌شود. اول؛ پنهان کردن ماده اصلی مورد نظر در انبوه کلمات و دوم؛ منصرف کردن مسئولان از مطالعه دقیق متن و مراجعه به مشاوران! تعجب‌آور است که چرا مسئولان دست‌اندر‌کار به این نکته توجه نکرده‌اند! به گفته حضرت امیر علیه‌السلام «‌اذ ازدهم الجواب خفی الصواب‌... پاسخ‌ها که زیاد شود، حقیقت پنهان می‌ماند‌». ۴- این نکته نیز گفتنی است که وقتی پای نقد مصلحانه لایحه عفاف به میان کشیده می‌شود، برخی از سر نا‌آگاهی و شماری نیز از روی بد‌اندیشی اصرار دارند که منتقدان را به طرفداری از بگیر و ببند و برخوردهای سخت متهم کنند و حال آن که به قول حکیمانه رهبر معظم انقلاب؛ «‌خیلی از کسانی که کشف حجاب می‌کنند توجه ندارند که چه کسی پشت این سیاست رفع حجاب و مبارزه با حجاب است -‌جاسوس‌های دشمن، دستگاه‌های جاسوسی دشمن دنبال این قضیه هستند- اگر بدانند حتماً نمی‌کنند‌» بنابراین، سخن از یکسو، برخورد سخت و پشیمان‌کننده با ماموران پشت‌صحنه است که ‌اندک و کم‌شمارند و از سوی دیگر نجات کسانی است که از واقعیت ماجرا بی‌خبرند و نمی‌دانند که امروزه کشف حجاب علاوه‌بر حرام شرعی، بخشی از جنگ ترکیبی دشمن علیه ایران