صفحه نخست خاطره/ عاشق شلمچه شده ام سه‌شنبه, ۳۰ دی ۱۳۹۹ ساعت ۱۶:۵۹ خاطرات نوید شاهد- همرزم شهید"حجت الله قراغاني" خاطره ای را از ایشان نقل می کند که بیانگر علاقه این شهید بزرگوار به حضور در جبهه و نحوه شهادتش می باشد. نوید شاهد خوزستان شما را به مطالعه بخشی از خاطرات دعوت می‌کند. به گزارش نوید شاهد خوزستان، شهید حجت الله قراغاني، يكم اسفند 1341، در شهرستان بهبهان به دنيا آمد. پدرش خليفه، فروشنده بود و مادرش فاطمه نام داشت. تا پايان دوره راهنمايي درس خواند. سال 1362 ازدواج كرد و صاحب دو پسر شد. به عنوان پاسدار در جبهه حضور يافت. هشتم تير 1366 ، با سمت جانشين فرمانده گروهان در ماووت عراق بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسيد. پيكر او را در گلزار شهداي زادگاهش به خاك سپردند. متن خاطره: بعد از عملیات ظفرمند کربلای 5 به گردان ما ماموریت پدافندی از خط شلمچه داده شد حجت عاشق رزمندگان بود و با تمام وجود به شهیدان عشق می ورزید در طول یک ماهی که تقریبا در این خط مشغول بودیم او همیشه به جز مواقع استثنایی در سطح خاکریز رفت و آمد می کرد تا یک روز متوجه شدیم پاهایش خونریز کرده است  سریعا بطرفش رفتیم یکی از بچه ها پایش را پانسمان کرد .به او گفتم:«حجت چرا کفش نمی پوشی که برایت این اتفاق بیفتد»  اما او سکوت کرده بود دیگر با عصبانیت گفتم:«با تو هستم چرا کفش نمی پوشی» و او با حالت روحانی در حالیکه سرش را به زیر انداخته بود گفت:«وجب به وجب این خاک آغشته به خون شهیدان است چگونه می توانم پا روی خون عزیزان شهید بگذارم» نمی دانم در آن لحظات دیگر نتوانستم به او حرفی بزنم و فقط به خودم گفتم:« این ارادت به شهیدان است» پس از مدتی حالش بد شد اما سعی می کرد به روی خودش نیاورد تا اینکه یکروز جلوی سنگر فرماندهی بیهوش شد. سریعا او را به عقب برگرداندیم . ولی پس از چند روز دوباره به شلمچه آمد با دیدن او گفتم:«حجت یکروز پایت زخمی می شود یکروز از هوش می روی دیگر نبینم دردسر درست کنی» و او با لبخندی گفت:«چکار کنم عاشق شلمچه شده ام ولی قول می دهم دیگر شما را به زحمت نیاندازم» و واقعا پای قولش ماند و اینبار با اهالی آسمان همسفر شد و بدون زحمت برای من و بچه های گردان به سوی آسمانها شتافت.

❤️👇

غوغای شلمچه نمي دانم از كجا و چگونه شروع كنم. ساعت ها فكر كرده ام تا بتوانم زيبايي هايي را كه در سفر چند روزه ام به جنوب درك كردم، توصيف كنم. برايم بسيار سخت ودشوار است. مناطق عملياتي را بازديد كرديم اما هيچ كدام از اين مكان ها به اندازه ي شلمچه در دل من غوغا به پا نكرد! نمي دانم چرا؟... راوي دفاع مقدس در اتوبوس برايمان مي گفت: «هر يك از شما در جايي دلتان را جا مي گذاريد!» تا قبل از رفتن به شلمچه اين جمله برايم مفهومي ن داشت و مبهم بود. چون هيچ وقت فكر نمي كردم كه جايي كه تا چشم كار مي كند خاك است و خاك! كسي به آن دل ببندد. ... رسيديم به شلمچه؛ هنگام پياده شدن راوي گفت:« هر يك از ما اگر دوست داشته باشيم مي توانيم از ورودي زيارتگاه شلمچه كفش هاي خود را دربياوريم. «فَاخْلَع نَعْليك اِنّك بِالوادِ المُقدس طُويً». كفشها را درآورديم و با پاهاي برهنه راه افتاديم. اين كار برايم خيلي جالب بود. حالم دست خودم نبود اما سعي كردم به روي خودم نياورم... تا چشم كار مي كرد خاك بود و خاك. در اطراف پرچم و بنرهاي زيادي نصب شده بود كه حال و هواي تازه اي مي داد. در قسمتي ديگر كلاه هاي رزمندگان را روي خاكريزها قرار داده بودند. صحنه كربلا برايم مجسم شده بود. پخش صداي توپ و گلوله طوري بود كه انسان وحشت مي كرد. با ديدن اين صحنه ها اشكم جاري شد ولي سريع به گوشه ي چادر اشك هايم را پاك كردم. هر قدمي كه برمي داشتم حال و هوايم بيشتر عوض مي شد. باد شديدتر مي وزيد... در گوشه اي نشستم و مشتي خاك را در دستم گرفتم و با ياد دوران جنگ، بغضي كه در گلويم بود دوباره شكست. گريه كردم و اشك ريختم.  غروب شلمچه حال و هواي عجيبي داشت. صداي زيبايي اذان با نواي الله اكبر ما را دعوت به نماز مي كرد. ناگهان به خودم آمدم و اطرافم را نگاه كردم. ديدم بيشتر بچه ها كاروان رفته اند. فقط من و يكي دو تا از دوستانم هستيم. با هم بلند شديم و به سمت يادمان هشت شهيد گمنام رفتيم. در كنار مزرا شهدا نماز مغرب و عشا را خوانديم.  در مسير بازگشت فانوس هايي را به روشن كرده بودند. منظره شلمچه آنقدر زيبا شده بود كه جايي براي توصيف نداشت. آسمان كاملا صاف بود و ماه در قسمتي ازآسمان به زيباترين شكل ممكن چهره ي خود را نمايان مي كرد. صداي خوش نوحه به گوش مي رسيد. انگار همه چيز دست به دست هم داده بود تا به زيبايي اين مكان مقدس بيفزايند. اشكهايم دوباره سرازير شده بود. به خروجي رسيديم، بايد از شهدا و خاك پاك شلمچه خداحافظي كرديم. دلم نمي خواست جدا شويم. خدايا چكار مي توانم بكنم؟! ... چاره اي جز وداع نبود. كفشهايم را پوشيدم. ناگهان آرامش عجيبي وجودم را فرا گرفت، آرامشي كه فراتر از وصف كردن است. امان از شلمچه! چه رازي در اين نقطه از زمين نهفته است كه هيچ كس پس از ورود دلي براي بازگشت ندارد. شايد به خاطر عطر حضور حضرت فاطمه (س) است. آري؛ من در شلمچه دلم را جا گذاشتم...! آصفه اعرابي - بسيج دانش آموزي حضرت مهدي (عج) رودهن

سال روز شهادت محمد صفایی حائری فرزند مرحوم استاد صفایی حائری را گرامی می داریم. این شهید گرامی در ۵ فروردین سال ۱۳۶۷ در سن ۱۷ سالگی در عملیات والفجر ۱۰ در منطقه حلبچه به درجه رفیع شهادت نائل آمدند. قسمتی از متن وصیت نامه شهید محمد صفایی حائری : پدرم ... همیشه سخن شما در گوشم طنین افکنده که می گفتید: اول باید شهید شد بعد به جبهه رفت نه اینکه به جبهه برویم تا شهید شویم. من هم سعی کردم چنین باشم ... روح این شهید بزرگوار و مرحوم استاد قرین رحمت خاصه خدای متعال باد. ╭✤ @Einsad ✤╮

نامه شهید محمد صفایی به فرزندش بخشی از نامه استاد صفایی به فرزندش(شهید محمد صفایی)- ۱۵/۱/۶۴ پسرم، خدا را شاکر باش که رهبر امروز کشور تو، از این انس برخوردار است و از این امن سرشار. و این است که براى مبارزه با همه‏ى این‏هایى که آتش مى‏کارند، ایستاده است و نه بر شرق و نه بر غرب و نه بر جهان سوم و حتّى نه بر ملّیت ایرانى، که بر ایمان مردم و آن‏هم نه ایمان غرور، که بر ایمان به خداى واحد قهّار متّکى است. و همین است که بدون شوخى، با درک تنهایى، باید بارور شد و زایید و در متن تاریکى، باید ایستاد و نور پاشید ؛ که آن درک، زاینده است و این تاریکى، خواستار نور نامه های بلوغ/استاد صفایی/ صفحه ۱۷ بازنشر پست از پروفایل +علی صفایی حائری

... که آن درک زاینده است و این تاریکی، خواستار نور. ...

او در خود می‌شکست تا قدش به خدایش برسد ... گفتند کلیپی ببینید از نماز خواندنش . و امروز من دیدم ،در ظاهر نماز بود اما باطنا خشوع بودُ خضوع . آنقدر در برابر معبودش در خود فرورفته بود و سردر گریبان داشت که به کودک کلاس اولی می‌ماند که برای اولین بار رودروی معلمش می‌نشنید و در خود مچاله می‌شود که مچالگی‌اش نه از سر ترس بود بلکه تماما از سر شوق بود و ادب. آنقدر در حال خود غرق شده بود که به قول سعدی ؛«همان صاحبدل سر به جیب مراقبت فرو برده و در بحر مکاشفت مستغرق شده ای بود که بوی گل چنان مستش کرده بود که جز معبود هیچ‌کس را نمی دید . در این کلیپ می‌دیدم که به هنگام قنوت دستانش را بالای پیشانی می‌برد و سر به زیر با خدای خود نجوا می‌کند ، دُرست همچون نیازمندی که از بی نیاز در خواستی داشته باشد... همچون گنه کاری که از معبودش طلب عفو داشته باشد ... و برای من‌ انسانِ ظاهربین ، حقیقتا زیباترین قسمت نمازش، قنوتش بود. این همه خلوص مرا به تفکر واداشت ،خلوصی که حتی در ظاهر نمازش پدیدار بود.چه برسد به باطنش ، به آن حال معنویش و به‌آن در خود شکستن های پی در پی اش . اری؛ فرق دارد جلوی چه کسی "در خود شکستن . فرق دارد جلوی معبود ،''چه کسی بودن'' او کسی شده بود که در پیشگاه معبودش بارها در خود می‌شکست تا‌ قدش به خدایش، برسد. و بی شک شرط رسیدن به خدا ، در خودشکستن بود. و او‌ این را خوب میدانست.... پ.ن هرچند ،هرچه گفتم از دید یک انسان ظاهربین پر مدعا بود و مارا به خلوت عارفانه آنها هیچ راهی نیست ... چ خوش گفت سعدی : که ما مدعیان در طلبش بی خبرانیم ‌کان را که خبر شد خبری باز نیامد. #تمرین111 #خزان

🔊 بشنوید | شرح مناجات شعبانیه جلسه1 توسط مرحوم آیت الله حائری شیرازی #شعبان #شعبانیه #مناجات_شعبانیه @haerishirazi_mp3