مردان این حوالی سینه می زدند و نام حسین را بر لب دارند، من زیر چهار طاقهء مهتاب نشسته ام، هر گوشه شراره ایست، در خاکستر چراغان ها، گنجشکان خیابان ولی عصر نام تو را به منقار دارند، دستهایمان در شبنم است، مرهم این همه زخم تو هستی، تو را می گوییم و آرام می گیریم، در دلِ ما بمان ای صاحبِ رنج های بزرگ! دار و ندارِ ما! "ما در روزمرگی می میریم و دوباره در عاشورا با حسین، حسین در خود می روییم! سبز می شویم". می پرسید: "احمد آقا ببخشید، فضولیه، به دل نگیری ها، چرا شما خودتون رو احمد آقای دیوونه معرفی می کنید؟" می گفت: " خوب من دیوونه ام، من دیوونه گل نرگس هستم، هر کسی از من حلالیت می خواد، بشینه صدای بدِ من رو تحمل کنه، من نوحهء علی اکبر و می خونم، او گریه کنه!" من در اینهمه اصرار احمد آقا، از خودم می پرسیدم، " اگه یه نفر بود؟ اگر صدایِ یه نفر بود، اگر هزار، هزار نفر بود؟ سینهء قبرستونها پر از احمد آقاست، یک امتی رنج او را بین خود تقسیم کرده اند، و هر که سهم بیشتری از رنج او را می طلبد، این چه حکایتیست؟ این مردم در هر مقام، در هر سلیقه، در هر اندازه، از خرد، کوچک، بزرگ، پیر و جوان در تحصیل سهم رنج او هستند ، تاریخ پر از عاشق و عاشق تر است" احمد آقا چند ماه پیش از دنیا رفت، یه روز سکته کرد و رفت، این همه با ما بود از جونی تا پیری، با هم سینه می زدیم، با هم سیاه می پوشیدیم، با هم گریه می کردیم، دم می گرفتیم، نوحه می خوندیم، سی شبِ ماهِ مبارک، به انضمام هر صبحِ جمعه، بعلاوهء هر دهه از محرم، در زیارت، تمامِ ماهِ صفر، ما رنجِ مشترک، آقای مشترک داشتیم، و هرگز نفهمیدیم احمد آقا چرا بد صداست؟ نفهمیدیم در نوجوانی پا رکابی بوده و تصادف کرد، دندوناش تو دهنش همه خرد و خاکِ شیر شدن، تا همین ماهِ پیش که وصیت نامه اش وا شد، نفهمیدیم که احمد آقا از نوجوونی تا دم مرگ، تا چند ماهِ پیش، پولش شبهه به حرام نداشته، نداشته که یه دست دندون عاریه بذاره! پس تو دنبال چه بودی؟ دنبال گل نرگس؟ خوابِ چاهِ پشتِ دیوارِ باغِ مستوفی، که ماهش در میان بود؟ بانوانِ گرامی، آقایانِ عزیز، شما که راهتان همیشه در مسیری نمناک بوده است، بیایید امشب بلند تر از او سخن بگوییم، در جوی های دلتنگیِ دراز، در سرگردانی ها، دمی نیست که اسم تو در زبانِ من باز ایستد، "ماهِ من، تا دنیا دنیاست، هر چه آهِ از دلِ ماست." سالهاست می گذرد، سالها گذشته اند، همهمهء شهرها و هر هیاهوی نویی عظیمت ما به سوی توست. کوچه باغ ها پرِ آوازهای غمگینِ مهتابیِ عاشقانِ توست، چه خوش صدا باشیم، چه مثل احمد آقا! #دیوانهء_گل_نرجس، یادِ احمد آقا، سینه زنِ هیئتِ محبانِ زهرا، بیانیهء یک عاشق در جمع. نوشتهء استاد #محمد_صالح_علاء ﷽؛اینجا با هم یاد میگیریم. با هم ریشه می کنیم. با هم ساقه می زنیم و برگ می دهیم. به زودی به اذن خدا انارهای ترش و شیرین و ملس. نشانی باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 نمایشگاه باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344