اگر حس کردید وظیفه‌ای دارید، حمایت کنید... و آیا کسی هست که وظیفه‌ای نداشته باشد؟!

دیگر نمی‌توانستم تحمل کنم. باید هر جوری بود آبی به محیا می‌دادم. پوست نازک لبش طوری خشک شده بود که می‌ترسیدم از ترک‌های ریزش خون بزند بیرون...کاش حداقل گریه‌اش بند می‌آمد... دل به دریا زدم. کنار یکی از سه خیمه‌ای که آنجا بود ایستادم...تشت آبی بود پر از تکه‌های یخ و پارچی که از آن تشت تغذیه می‌شد و چند لیوان...لیوان آبی بردارم یا نه؟! اگر خورد و مریض شد چه کنم؟! نمی‌دانستم چه کاری درست است. سال‌های قبل، وقتی امیر از پیاده‌روی اربعین برمی‌گشت به من طعنه می‌زد که؛ ما مسخره‌اش را درآورده‌ایم با این بچه بزرگ کردنمان...یک موجود ضعیف که هر روز ضعیف و ضعیف‌تر هم می‌شود، از بس که عادت کرده‌ایم اسراف کنیم توی شستن و تمیز کردن... سه تا لیوان کنار پارچ قرمزی ردیف شده بودند...مردی آب خورد و رفت و‌ من شمردم که او دهمین نفری بود که دقیقاً توی همان لیوان اولی آب خورد و رفت... من اما پر از تردید بودم....آب حتی اگر توی بطری خودم ریخته می‌شد هم، آب تمیزی نبود. توی آن گرما، باز دلم را به دریا زدم و پارچ را برداشتم و آبی ریختم توی بطری...بطری را به سمت محیا گرفتم یا نگرفتم او دستش را بالا آورد که آن را بگیرد و من هزار تا اعوذ بالله من شر ما خلق و بسم‌الله خواندم و بعد بطری را به او دادم. _مینا...محیا... رو که برگرداندم خودش بود؛ امیر با چند بطری آب توی دستش. هول بطری را از محیا گرفتم...او هنوز چیزی نخورده بود. _امیر ما که مردیم....بیچاره شدیم...چه طور داره میشه؟ چرا پس نمی‌ریم از اینجا؟ چرا اینقدر دیر اومدی...بیا اصلا برگردیم...من به اندازه‌ی چند روز که می‌خواستیم اینجا باشیم همین امروز خاک و خولی شدم...فقط خونه‌ی خودمون...من نمی‌تونم...من از اول هم گفتم من نمی‌تونم... #سجادی با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓ @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🌸━┛

زیارت #امام_زمان(عج) در روز جمعه با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓ @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🌸━┛

نگاهش به لب‌های محیا بود، گوش‌هایش به حرف‌های من؛ منی که کم نمی‌گذاشتم توی غر زدن و سرزنشش... سرش را که بالا گرفت، حلقه‌ی اشک دور چشم‌هایش پاره شد... -ماشین کمه...یکی پیدا کردم...می‌ره سامرا...باید زودتر بریم... بطری آبی را باز کرد و داد دستم و‌ من یک نفس آب را خوردم بی‌که عادت داشته باشم به این کار. آدم عادت‌هایش را می‌گذارد برای وقت‌هایی که حالش خوب است و حواسش جمع است؟! زودتر رفتیم‌. جایی وسطهای اتوبوس دو تا صندلی گرفتیم. محیا روی پاهایمان خوابید. به امیر گفتم: کاش توی اتوبوس هم آب داشتیم. چند ساعت توی راهیم؟ جایی هم نگه می‌داره؟ _حتما نگه می‌داره برای نماز... خورشید هنوز غروب نکرده بود. ضعفی توی دلم حس می‌کردم که حوصله نداشتم محلش بگذارم. محیا هم که بهانه‌ی چیزی را نمی‌گرفت. همه ایرانی بودند. جز راننده و شاگردش. اتوبوس زود پر شد و راه افتاد. راننده آنقدر شلخته رانندگی می‌کرد که حس می‌کردم توی یک ارابه‌ی قدیمی در جاده‌ی سنگلاخی نشسته‌ایم که هر آن ممکن است اسب‌هایش رم کنند و ما را ببرند ته دره‌ای که نبود. کم‌کم به تکان‌های اتوبوس عادت کردم و پلک‌هایم روی هم رفت. با صدای گریه‌ی محیا دوباره بیدار شدم. این بچه‌ی سه ساله انگار حرف زدن یادش رفته بود؛ یا خواب بود از خستگی یا گریه می‌کرد به خاطر تشنگی... #سجادی با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓ @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🌸━┛

اینجا سرزمین داستانه، حال دلت رو با نوشتن داستان خوب کن🖋 توی چالش شرکت کن و آموزش ببین و نویسنده شو👇📚 http://eitaa.com/joinchat/4211474635Cc83650fa50

اینجا راوی داستان زندگی خود باش📚⤵️ http://eitaa.com/joinchat/4211474635Cc83650fa50 عرق بریز و نویسنده شو😢🖋

___🍃___ پـر نـقـش‌تـر از فـرش دلـم بـافـتـه‌ای نـیـسـت از بـس کـه گــ🥨ــره زد بـه گــ🥨ــره حـوصـلـه‌ها را #محمدعلی_بهمنی با ما همراه باشید👇🏻 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓ @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🍃━┛