🙏🌹برای شهید سید مجتبی میرلوحی معروف به نواب صفوی
تیرباران شدنی در سحری شد تکرار
مجتبی بود که بر چوبه اعدام، افتاد
#محمد_عابدی
قم المقدسه
🙏❤️🌺در #شب_آرزوها، تو را آرزو میکنم ای همه
بخوانیم
.............
باید تو را شبیه حاجی به حج بخوانیم
با سوز و آه سینه، مثل خلج بخوانیم
در صحن انقلاب و در برزخ شفاعت
باید تو را شبیه مردی فلج بخوانیم
دریا به خاک افتاد از بی تفاوتی ها
ای دل بیا به یادِ بحر هزج بخوانیم
ما ماهیان مرده، در انتهای این رود
باید که از سکوتِ سد کرج بخوانیم
من گاه خسته از تو، تو گاه خسته از من
اما بیا که هم را از روی لج بخوانیم
شاید شبی شبیه خواننده های کافه
باید عزیز خود را در سنگلج بخوانیم
ما کافرانِ ابرو، چشم از تو برنداریم
تا کج مسیرها را، از راه کج بخوانیم
در #لیلة‌الرغائب، او حاضر و تو غائب
بر ما همه ست واجب، امشب #فرج بخوانیم
#محمد_عابدی
قم المقدسه
.......................................
خلج: از ذاکران اهل بیت علیهم السلام
هزج: سراییدن سرود طرب انگیز
سنگلج: قدیمی ترین تماشاخانه‌ی فعال ایران
🆔 @Abedi_Aaeini
🆔 @Pelak15
هم اکنون👌
تالار فرهنگ و هنر قم
در محضر استاد مجاهدی و شاعران پیشکسوت و جوان انجمن ادبی محیط
کار هوشمندانه برگزارکنندگان برنامه
🔰 نمایی از منزل استاد
🆔 @Abedi_Aaeini
🆔 @Pelak15
چقدر این عکس سنگینه (دهه شصت)
برای سلامتی آقا و شعرای آزاده و آیینی سرا صلوات🌹
و برای شادی روح همه عزیزانی که در مکتب شعر آیینی قلم زدند و دیگر در بین ما نیستند الفاتحه مع الصلوات🙏
🆔 @Abedi_Aaeini
🆔 @Pelak15
🌷غزلی عاشقانه تقدیم به بزرگمرد عرصه سخن
جناب استاد مجاهدی (پدر شعر آیینی)
سروده سحرگاه پنجم تیرماه ۱۴۰۱
۲۶ ذی القعده ۱۴۴۳
به پاس زحمات استاد مجاهدی (پدر شعر آیینی)
بودن
................
دیدم در آبِ چشم او پیمانه بودن را
باید تماشا کرد این میخانه بودن را
اهل خرابات است و از آبادیِ مستان
برهم زده غمواژه ی ویرانه بودن را
پر کرده جام شاعری را از رخ ساقی
با مستی اش، دامن زده دیوانه بودن را
تیغ قلم را سایه کرده بر سر دفتر
خالی نکرده لحظه ای میدانِ بودن را
با آیه های روشنِ اعجاز در هر شعر
تفسیر کرده معنی فرزانه بودن را
سروی برایم شعر خواند و از تعالی گفت
در سایه اش دانستم آب و دانه بودن را
بغض هزاران ابر در من خفته... کو کوهی!؟
او را بغل کردم بفهمم شانه بودن را
دُرّ و گوهر می ریزد از لب ها و چشمانش
تا علتی باشد چنین دردانه بودن را
حظ می کنم حافظ شدن را در پس هر بیت
در هر غزل می بینم این رندانه بودن را
ای همنشینِ خواجه و هم سفره ی سعدی
ما را بفهمان ساعتی... در خانه بودن را [۱]
پشت درِ خود ایستادم! در زدم... «من» بود
از «تو» ولی آموختم بیگانه بودن را
فردوسیِ آیینی [۲] و خاکستر شعری
آتش زدی ققنوسِْ هر افسانه بودن را
باید که عمری در «محیط» عاشقی باشی
تا حس کنی تنهاییِ «پروانه» بودن را [۳]
محمد عابدی
...............................................
۱.میرزا علی اصطهباناتی شیرازی ملقب به معین الشریعه مشهور به فقیر شیرازی یا فقیر اصطهباناتی، زادهٔ سوم شعبان در استهبان (۱۲۹۶–۱۳۵۱ قمری/ ۱۲۵۶–۱۳۱۰ خورشیدی) خطیب، ادیب و شاعر قرن سیزدهم، متخلص به فقیر که به ادبیات فارسی و عرب اشراف داشته و بیشتر آثارش را به پیروی از سعدی سروده است. آثار او درون‌مایه عرفانی، اخلاقی و حکمی دارد.
از خود وی چنین نقل شده است: اول شعری را که گفتم در سن پانزده سالگی در ارض اقدس در شهر مشهد در مجمع جمعی از اهل ادب، رباعی معروف خوانده شد:
دل گفت مرا علم لدنی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
گفتم که الف، گفت دگر هیچ مگو
در خانه اگر کس است یک حرف بس است
۲. این لقب یا عنوان از طرف شاعر به استاد مجاهدی داده شده است که همچون فردوسی که زبان فارسی را زنده نگه داشت در پاسداشت شعر آیینی بی وقفه کوشید و عنوان پدر شعر آیینی را دریافت کرد.
۳. «پروانه» تخلص شعری استاد مجاهدی است و «محیط» نام انجمن شعری است که ایشان پدید آورنده آن بود و بیش از نیم قرن، آن را مدیریت کرد.
🆔 @Abedi_Aaeini
🆔 @Pelak15