📖ﻣﻌﻨﻲ ﻭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻟﻔﻆ" ﺍسم 📗ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻢ : ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺩﺭ ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی لفظی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ مُسمّی ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ (ﺳﻤﻪ) ﺍﺷﺘﻘﺎﻕ ﻳﺎﻓﺘﻪ(گرفته شده)، ﻭ ﺳﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺩﺍﻍ ﻭ ﻋﻠﺎمتی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ می ﺯﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮﺩ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ برای ﻛﺪﺍم ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻤﻜﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺍﺷﺘﻘﺎﻗﺶ ﺍﺯ (ﺳﻤﻮ) ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﻠﻨﺪی ﺑﺎﺷﺪ؛ ◽ﻣﺒﺪﺃ ﺍﺷﺘﻘﺎﻗﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺎﺭى ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻓﻌﻠﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻟﻐﺖ ﻭ ﻋﺮﻑ ﺍﺯ ﻟﻔﻆ (ﺍﺳﻢ) مى ﻓﻬﻤﺪ، ﻟﻔﻆ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻌﻠﻮم ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺪﻟﻮﻝ ﻭ مسمى ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ؛ ◽ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺳﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺍﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺫﺍتی ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻭصفی ﺍﺯ ﺍﻭﺻﺎﻓﺶ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﺳﻢ) ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﻤﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺴﻤﺎﻱ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﺳﻢ) ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻗﺒﻠﻲ ﺍﺳﺖ. 📄ﻣﺜﻠﺎ ﻛﻠﻤﻪ (ﻋﺎﻟﻢ- ﺩﺍﻧﺎ- ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎء ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ) ﺍﺳﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺫﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﻣﺴﻤﻲ(نامگذاری) ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺁﻥ ﺫﺍﺕ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺫﺍﺕ ﺑﻠﺤﺎﻅ ﺻﻔﺖ ﻋﻠﻤﺶ، ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺫﺍﺕ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺻﻔﺎﺗﺶ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﻢ ﺍﺯ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺑﻮﺩ، ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻭم، ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﻢ ﻟﻔﻆ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺫﺍﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺫﻭﺍﺕ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻭﺻﻔﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ. 📄ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﻱ ﺷﺪﻩ، ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﺯ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ، ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻋﻠﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻟﻔﻆ (ﺍﺳﻢ) ﻭﺿﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻟﻔﺎﻇﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﻣﺴﻤﻴﺎﺗﻲ ﻛﻨﺪ، ﻭﻟﻲ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻛﺮﺩﻧﺶ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻛﺴﻲ ﻃﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺫﺍﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ، ﺁﻥ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺎﺭ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺑﺮ ﺫﻭﺍﺕ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻧﺪ، ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺳﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ✍ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻌﻠﺎ (ﺍﺳﻢ) ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻔﻆ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﺻﻠﺎ ﺍﻣﺮﻱ ﻟﻔﻈﻲ ﺍﺳﺖ، ◽ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻌﺮﻑ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﺯ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺫﺍﺕ، ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺩﻭم ﺍﺳﺖ، (ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻋﻘﻠﻲ ﺍﺳﻢ ﺷﺪﻩ)، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺑﺮ ﺫﺍﺕ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﺑﺎ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺩﻭم ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺩﻭم ﺭﺍ ﺍﺳﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ، ﻭ ﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺍﺳﻢ ﺍﺳﻢ. ◽ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻋﻘﻠﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ، ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻟﻐﺖ ﺭﺍ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺮﺩ، ﭘﺲ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﺳﻢ) ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ، ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻳﻢ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﻛﻨﻴﻢ. ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﻠﺎم ﺍﻳﻦ ﻧﺰﺍﻉ ﻫﻤﻪ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﻣﺘﻜﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺳﻢ ﻋﻴﻦ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﺁﻧﺴﺖ؟ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﻗﺎﻝ ﻭ ﻗﻴﻞ ﺻﺪﺭ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ، ﻭ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﺩﻩ، ﺳﺨﻦ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺑﻄﺎﻝ ﻛﻨﺪ، ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻌﺮﺽ ﺁﻥ ﻧﺸﻮﻳﻢ." ادامه ...... پست بعدی ⬇ ⬇ 🔲المیزان/ترجمه:سیدمحمدباقرموسوی همدانی/سوره حمد #تفسیر_بزرگ_المیزان 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

📄ادامه تفسیر سوره حمد [توﺿﻴﺢ ﻟﻔﻆ ﺟﻠﺎﻟﻪ" ﺍﻟﻠَّﻪ" ] 📖ﻭ ﺍﻣﺎ ﻟﻔﻆ ﺟﻠﺎﻟﻪ (ﺍﻟﻠَّﻪ)، ﺍﺻﻞ ﺁﻥ (ﺍﻝْ ﺍِﻟﻪ) ﺑﻮﺩﻩ، ﻛﻪ ﻫﻤﺰﻩ ﺩﻭمى ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ زياد ﺣﺬﻑ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻟﻠَّﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍِﻟﻪ) ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ (ﺇﻟﻪ)مى ﺑﺎﺷﺪ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺍﺳﺖ، وقتى مى ﮔﻮﻳﻨﺪ (ﺍَﻟِﻪَ ﺍﻟﺮَّﺟُﻞ ﻭ ﻳﺎﻟﻪ)، ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻠﺎنى ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩ، ﻣﻤﻜﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ (ﻭ ﻝ ﻩ) ﺑﺎﺷﺪ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺗﺤﻴﺮ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍنى ﺍﺳﺖ، ✍ﻭ ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻭﺯﻥ (ﻓِﻌﺎﻝ) ﺑﻪ ﻛﺴﺮﻩ ﻓﺎء، ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻣﻔﻌﻮﻝ(مالوه) ﺍﺳﺖ، ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻣﻜﺘﻮﺏ (ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ) ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﻟﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻟﻮﻩ ﻭ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻘﻮﻝ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺳﺎيى ﺍﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﻟﻠَّﻪ) ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻋﻠﻢ (ﺍﺳﻢ ﺧﺎﺹ) ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺩﺍﺋﺮ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﻋﺮﺏ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ مى ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ: 📙ﻭَ ﻟَﺌِﻦْ ﺳَﺄَﻟْﺘَﻬُﻢْ ﻣَﻦْ ﺧَﻠَﻘَﻬُﻢْ؟ ﻟَﻴَﻘُﻮﻟُﻦَّ ﺍﻟﻠَّﻪ ُﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﻛﺮﺩﻩ، ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻟﻠَّﻪ) ﻭ ﺁﻳﻪ: (ﻓَﻘﺎﻟُﻮﺍ ﻫﺬﺍ ﻟِﻠَّﻪِ ﺑِﺰَﻋْﻤِﻬِﻢْ، ﻭَ ﻫﺬﺍ ﻟِﺸُﺮَﻛﺎﺋِﻨﺎ، ﭘﺲ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻝ ﺍﻟﻠَّﻪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻝ ﺷﺮﻛﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ)ﺍﻳﻦ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 📗ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ دليل هايى ﻛﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ مى ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﻟﻠَّﻪ) ﺍﺳﻢ ﺧﺎﺹ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎلى ﺑﻪ ﺗﻤﺎمى ﺍﺳﻤﺎء ﺣﺴﻨﺎﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﻌﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻤﺎء ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﺗﻮﺻﻴﻒ مى ﺷﻮﺩ، ﻭلى ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﻟﻠَّﻪ) ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ مى ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﻟﻠَّﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ، ﻭلى عكس آن را ﻧﻤﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ، يعنى ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ: ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻠَّﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ (ﺭَﺣِﻢَ ﺍﻟﻠَّﻪ ﻭ ﻋَﻠِﻢَ ﺍﻟﻠَّﻪ ﻭ ﺭَﺯَﻕَ ﺍﻟﻠَّﻪ، ﺧﺪﺍ ﺭﺣِﻢ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﺴﺖ، ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯى ﺩﺍﺩ،) ﻭلى ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ (ﺍﻟﻠَّﻪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ، ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﻟﻠَّﻪ ﺷﺪ)، ﻭ ﺧﻠﺎﺻﻪ، ﺍﺳﻢ ﺟﻠﺎﻟﻪ ﻧﻪ ﺻﻔﺖ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎء ﺣﺴﻨﺎى ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ مىﮔﻴﺮﺩ، ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺻﻔﺖ ﺑﺮﺍى ﺁﻥ ﺍﺳﻤﺎء ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ. 📗ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎيى ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺪﺍى ﺳﺒﺤﺎﻥ ﻛﻪ ﺍِﻟﻪ ﺗﻤﺎمى ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺻﻔﺎﺗﺶ ﻫﺪﺍﻳﺖ مى ﻛﻨﺪ، ﻭ مى ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻛﻤﺎلى ﻣﺘّﺼﻒ ﺍﺳﺖ، ﻟﺬﺍ مى ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﻟﻠَّﻪ) ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﻟﺘﺰﺍم ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﻛﻤﺎلى ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻟﻔﻆ ﺟﻠﺎﻟﻪ (ﺍﻟﻠَّﻪ) ﺍﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺍﺕ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﻟﻮﺟﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﺗﻤﺎمى ﺻﻔﺎﺕ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ، ﺧﻮﺩ ﻛﻠﻤﻪ (ﺍﻟﻠَّﻪ) ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﺎم ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺩﻩ (ﺍ ﻝ ﻩ) ﺍﺳﺖ، ﻫﻴﭻ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻜﺎﺭ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ." المیزان/ترجمه:سیدمحمدباقرموسوی همدانی/سوره حمد #تفسیر_بزرگ_المیزان 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

📖برشی از المیزان «1» آیه 69 سوره مبارکه نساء متن آیه:  📖وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ وَحَسُنَ أُولَئِکَ رَفِیقًا #ترجمه_آیه_کریمه : و کسی که#خدا_و_پیامبر را اطاعت کند همنشین کسانی خواهد بود که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده؛از پیامبران و صدیقین و شهدا و صالحین؛و آنها رفیقهای خوبی هستند. 📖المیزان: ✍در روایتی از #امیرالمومنین_علی (علیه السلام) در شان نزول این آیه آمده است که مردی از انصار به حضور #پیامبر_خدا (صلی الله علیه و آله) شرفیاب شد وگفت: 👤 ای #پیامبر_خدا، من توانایی جدایی از شما را ندارم. هنگامیکه به خانه ام میروم، همین که به یاد شما می افتم، دیگر دستم به کار نمیرود،کارم را هرچه باشد رها میکنم و به زیارت شما می آیم تا شما را ببینم و آرام بگیرم و این به دلیل عشق و علاقه ی من به شماست. اکنون در این اندیشه ام که در روز قیامت که شما داخل بهشت میشوید و به بالاترین درجه میروید، چه کنم؟! آنروز چگونه بر جدایی شما صبر کنم؟! پس این آیه نازل شد. آنگاه پیامبر(صلی الله علیه و آله) آن مرد را فرا خواند و این آیه را برایش تلاوت کرد و به او بشارت و مژده داد. 📚المیزان جلد4 صفحه 425 کپی با لینک کانال برای نشر معارف الهی #تفسیر_بزرگ_المیزان 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

📖 معنی ﺭﺣﻤﻦ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﻕ ﺁﻥ ﺩﻭ ✍ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﻭ ﻭﺻﻒ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺩﻭ ﺻﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﺷﺘﻘﺎﻕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺻﻔﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﻔﻌﺎلی، ﻭ ﺗأﺛﺮ ﺧﺎصى ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻭنى، ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﻨﮕﺎم ﺩﻳﺪﻥ كسى ﻛﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﭼﻴﺰى ﻭ ﻳﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﺺ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ، ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪگی ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺰم ﻭ ﻋﺰم ﺩﺭ می ﺁﻳﺪ، ﺗﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ، ﻭ ﻧﻘﺺ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻛﻨﺪ ✍ﭼﻴﺰی ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎ ﻟﻮﺍﺯم ﺍﻣﻜﺎﻧﻴﺶ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺪﺍ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎلی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺗﺎﺛﺮ قلبی ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺍﻗﺺ ﺍﻣﻜﺎﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺑﺎقی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻋﻄﺎء، ﻭ ﺍﻓﺎﺿﻪ، ﻭ ﺭﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ ﺣﺎﺟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩ. ....ﻛﻠﻤﻪ (رحمن) ﺻﻴﻐﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺜﺮﺕ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ....ﻭ ﻛﻠﻤﻪ (ﺭﺣﻴﻢ) ﺑﺮ ﻭﺯﻥ ﻓَﻌﻴﻞ ﺻﻔﺖ ﻣﺸﺒّﻬﻪ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺛﺒﺎﺕ ﻭ ﺑﻘﺎء ﻭ ﺩﻭﺍم ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ ﭘﺲ ﺧﺪﺍى ﺭحمن : ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺧﺪﺍى ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻟﺮﺣﻤﺔ ﻭ ﻣﻌﻨﺎى ﺭﺣﻴﻢ : ﺧﺪﺍى ﺩﺍﺋﻢ ﺍﻟﺮﺣﻤﺔ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﺜﻴﺮى ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻝ ﻋﻤﻮم ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻭ ﻛﺎﻓﺮ مى ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭى ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ◽ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﺍﻟﺮَّﺣْﻤﻦُ ﻋَﻠَﻲ ﺍﻟْﻌَﺮْﺵِ ﺍﺳْﺘَﻮﻱ ، ﻣﺼﺪﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﻋﺎﻣﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺮﺵ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣُﻬﻴﻤﻦ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ) ◽ﻭ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻗُﻞْ ﻣَﻦْ ﻛﺎﻥَ ﻓِﻰ ﺍﻟﻀَّﻠﺎﻟَﺔِ ﻓَﻠْﻴَﻤْﺪُﺩْ ﻟَﻪُ ﺍﻟﺮَّﺣْﻤﻦُ ﻣَﺪًّﺍ، ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺿﻠﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺿﻠﺎﻟﺘﺶ ﻣﺪﺩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ) ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﻳﮕﺮ. ◽ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ (ﺭﺣﻴﻢ) ﺑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺩﺍﺋﻤﻲ، ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﻭ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﻛﻨﺪ، رحمتى ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﻓﺎﺿﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎلمى ﺍﻓﺎﺿﻪ مى ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻨﺎ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺳﺖ، 📖 ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ: (ﻭَ ﻛﺎﻥَ ﺑِﺎﻟْﻤُﺆْﻣِﻨِﻴﻦَ ﺭَﺣِﻴﻤﺎً، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺭﺣﻴﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ) ◽ﻭ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﺇِﻧَّﻪُ ﺑِﻬِﻢْ ﺭَﺅُﻑٌ ﺭَﺣِﻴﻢٌ ، ﺑﺪﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺋﻮﻑ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ)ﻭ ﺁﻳﺎﺗﻲ ﺩﻳﮕﺮ، 👥ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﺭحمن ﻋﺎم ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺧﺎﺹ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ." المیزان/ترجمه : سیدمحمدباقرموسوی همدانی/سوره حمد #تفسیر_بزرگ_المیزان 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

برشی از المیزان«2» آیه 83 سوره مبارکه بقره................... 📄 متن آیه: قُولُوا لِلنّاس حُسنًا ترجمه: با مردم، نیكو سخن بگویید. تفسیر: از امام صادق (علیه السلام) روایت شده که فرمود:" با مردم سخن بگویید و جز خیر و خوبی نگویید و تا ندانسته اید که چه سخنی خوب است، آن را به زبان نیاورید." در روایتی از امام باقر(علیه السلام) می خوانیم:" بهتر آز آنچه دوست دارید با شما سخن بگویند، با مردم سخن بگویید." المیزان،ج1،ص218 #تفسیر_بزرگ_المیزان 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

⭕نظر آيت الله مرعشى نجفى در مورد تفسير بزرگ المیزان كپی با لینک کانال 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

ادامه تفسير سوره حمد .................⬇ 🍃معنى ﺣﻤﺪ ﻭ ﻓﺮﻕ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻣﺪﺡ🍃 🌷(ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ) ﻛﻠﻤﻪ ﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭى ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺛﻨﺎ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻤﻞ ﺟﻤﻴﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺛﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﺑﺎﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﺍﺩﻩ، ﺑﻪ ﺧﻠﺎﻑ ﻛﻠﻤﻪ (ﻣﺪﺡ) ﻛﻪ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺛﻨﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﻭ ﻫﻢ ﺛﻨﺎﻱ ﺑﺮ ﻋﻤﻞ ﻏﻴﺮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ 📙ﻣﺜﻠﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ (ﻣﻦ ﻓﻠﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﺮﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﻤﺪ ﻭ ﻣﺪﺡ ﻛﺮﺩم) ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻠﺄﻟﺆ ﻳﻚ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﻭ ﻳﺎ ﺑﻮﻳﺨﻮﺵ ﻳﻚ ﮔﻞ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻛﺮﺩم ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ (ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻛﺮﺩم). 📗ﺣﺮﻑ (ﺍﻟﻒ ﻭ ﻟﺎم) ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺘﻐﺮﺍﻕ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ، ﻭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ (ﻟﺎم) ﺟﻨﺲ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍم ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻟﺶ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ. ◽ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: (ﺫﻟِﻜُﻢُ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﺭَﺑُّﻜُﻢْ ﺧﺎﻟِﻖُ ﻛُﻞِّ ﺷَﻰْ ءٍ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ)، ﻭ ﺍﻋﻠﺎم ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﻛﻠﻤﻪ (ﭼﻴﺰ) ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺧﺪﺍﺳﺖ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﺍﻟَّﺬِﻯ ﺃَﺣْﺴَﻦَ ﻛُﻞَّ ﺷَﻰْ ءٍ ﺧَﻠَﻘَﻪُ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻩ) ﻭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺍﺳﺖ، ◽ﭘﺲ ﺣُﺴْﻦ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺩﺍﺋﺮ ﻣﺪﺍﺭ ﺧﻠﻘﺖ ﺍﺳﺖ، ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺩﺍﺋﺮ ﻣﺪﺍﺭ ﺣُﺴْﻦ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ، ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﺧﻠﻘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺟﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺟﻤﻴﻞ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﻌﻜﺲ ﻫﻴﭻ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺍﻭ، ﻭ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻫُﻮَ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﺍﻟْﻮﺍﺣِﺪُ ﺍﻟْﻘَﻬَّﺎﺭُ : ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺣﺪ ﻗﻬﺎﺭ) ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻭَ ﻋَﻨَﺖِ ﺍﻟْﻮُﺟُﻮﻩُ ﻟِﻠْﺤَﻰِّ ﺍﻟْﻘَﻴُّﻮمِ ، ﺫﻟﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﺿﻊ ﺷﺪ ﻭﺟﻮﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﻲ ﻗﻴﻮم) ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺁﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﻭ ﻗﻬﺮ ﻗﺎﻫﺮى ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ، ﻭ ﻫﻴﭻ فعلى ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍى ﺍﻧﺠﺎم ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻠﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻌﻞ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﻓﻌﻞ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﺣﺴﻦ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻓﻌﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻤﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ✍ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ، ﻳﻚ ﺟﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻟﺎ ﺇِﻟﻪَ ﺇِﻟَّﺎ ﻫُﻮَ ﻟَﻪُ ﺍﻟْﺄَﺳْﻤﺎءُ ﺍﻟْﺤُﺴْﻨﻲ ، ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺒﻮﺩﻱ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﻤﺎء ﺣﺴﻨﻲ) ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻭَ ﻟِﻠَّﻪِ ﺍﻟْﺄَﺳْﻤﺎءُ ﺍﻟْﺤُﺴْﻨﻲ ﻓَﺎﺩْﻋُﻮﻩُ ﺑِﻬﺎ ﻭَ ﺫَﺭُﻭﺍ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﻳُﻠْﺤِﺪُﻭﻥَ ﻓِﻰ ﺃَﺳْﻤﺎﺋِﻪِ ، ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﻤﺎﻳﻲ ﺣﺴﻨﻲ، ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ، ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﻭ ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻧﺪ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ) ﻭ ﺍﻋﻠﺎم ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﺳﻤﺎﺋﺶ ﺟﻤﻴﻞ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻓﻌﺎﻟﺶ، ﻭ ﻫﺮ ﺟﻤﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ✍ﭘﺲ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﻤﺎء ﺟﻤﻴﻠﺶ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺟﻤﻴﻠﺶ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﻤﺪﻱ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻣﺪﻱ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻱ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺳﺮ ﻧﻤﻲ ﺯﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺟﻤﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﻓﻌﻞ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ، ﭘﺲ ﺟﻨﺲ ﺣﻤﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ." المیزان /ترجمه : سیدمحمدباقرموسوی همدانی/جلداول ؛سوره حمد #تفسیر_بزرگ_المیزان 🌷🌷🌷 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

⭕سخنان تکان دهنده آیت الله جوادی آملی در مورد بانک ها ✍برشی از كلام بزرگان دین #تفسیر_بزرگ_المیزان 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

[ﺍﺳﺘﺸﻬﺎﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﻨﺲ ﺣﻤﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺣﻤﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ] ✍ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﻴﺎﻕ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﻨﻪ ﺍﻟﺘﻔﺎتی ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻠﻪ: (ﺇِﻳَّﺎﻙَ ﻧَﻌْﺒُﺪُ) ...، ﺑﻜﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ، ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻛﻠﺎم ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ می ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﻤﺪﺵ ﮔﻮﻳﺪ، ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺩﺏ ﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎمی ﻛﻪ می ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﻛﻨﺪ، ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺭﺍ ﺟﻤﻠﻪ (ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ) ﻧﻴﺰ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻴﻜﻨﺪ. 📖ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺣﻤﺪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻭﺍﺻﻔﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ منزه دانسته [ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﺣﺎﻣﺪﺍﻥ ﻣﻨﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻥ ] ......ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﺳُﺒْﺤﺎﻥَ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﻋَﻤَّﺎ ﻳَﺼِﻔُﻮﻥَ، ﺇِﻟَّﺎ ﻋِﺒﺎﺩَ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺍﻟْﻤُﺨْﻠَﺼِﻴﻦَ ، ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮﺻﻴﻔﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺨﻠَﺺ ﺍﻭ) ◽ﻭ ﺩﺭ ﻛﻠﺎم ﻣﺠﻴﺪﺵ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﻠﺎﻕ ﺭﺍ ﻣﻘﻴﺪ ﻧﻜﺮﺩﻩ، ﻭ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻋﺒﺎﺭﺗﻲ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ، ﺑﺠﺰ ﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﻣﺨﻠَﺼﺶ، ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ◽ﺩﺭ ﺧﻄﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻧﻮﺡ (ﻉ)ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻓَﻘُﻞِ ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ ﺍﻟَّﺬِﻯ ﻧَﺠَّﺎﻧﺎ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﻘَﻮْمِ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤِﻴﻦَ ، ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺣﻤﺪ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮم ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ) ◽ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: (ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ ﺍﻟَّﺬِﻯ ﻭَﻫَﺐَ ﻟِﻰ ﻋَﻠَﻲ ﺍﻟْﻜِﺒَﺮِ ﺇِﺳْﻤﺎﻋِﻴﻞَ ﻭَ ﺇِﺳْﺤﺎﻕَ ) ﺳﭙﺎﺱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺮ ﭘﻴﺮﻱ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ) ﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺍﺯ ﻛﻠﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﮔﺮﺍﻣﻴﺶ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: ﻛﻪ (ﻭَ ﻗُﻞِ ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ ﺑﮕﻮ ﺍﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠَّﻪ) ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻉ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ: (ﻭَ ﻗﺎﻟﺎ ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠَّﻪ) ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﻙ ﺩﻟﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﺭﻭنی، ﻭ ﻛﻠﺎم ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ، ﻭ ﻓﺴﺎﺩﺍﻧﮕﻴﺰ ﭘﺎﻛﻨﺪ، ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﻠﺎﻣﺸﺎﻥ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻭَ ﺁﺧِﺮُ ﺩَﻋْﻮﺍﻫُﻢْ ﺃَﻥِ ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ ﺭَﺏِّ ﺍﻟْﻌﺎﻟَﻤِﻴﻦَ) ◽ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍی ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺣﻤﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ، ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ، ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻭَ ﺍﻟْﻤَﻠﺎﺋِﻜَﺔُ ﻳُﺴَﺒِّﺤُﻮﻥَ ﺑِﺤَﻤْﺪِ ﺭَﺑِّﻬِﻢْ) ﻭ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻭَ ﻳُﺴَﺒِّﺢُ ﺍﻟﺮَّﻋْﺪُ ﺑِﺤَﻤْﺪِﻩِ) ﻭ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻭَ ﺇِﻥْ ﻣِﻦْ ﺷَﻰْ ءٍ ﺇِﻟَّﺎ ﻳُﺴَﺒِّﺢُ ﺑِﺤَﻤْﺪِﻩِ ، ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻤﺪﺵ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ) ﺍﻟﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﺣﺎﻣﺪﺍﻥ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﻋﺪﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ، ﻣﻨﺰﻩ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ، ﻫﺮ ﺟﺎ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﺣﺎﻣﺪﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ، ﺣﻤﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺟﻔﺖ ﻛﺮﺩﻩ، ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺭﺍ ﺍﺻﻞ ﺩﺭ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ، ﻭ ﺣﻤﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ، ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺑﺎ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 👤ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺰﻩ ﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﺣﺎﻣﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ؟ ✏ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﺑﻪ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺟﻤﻴﻞ ﺍﻭ، ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻓﻌﺎﻟﺶ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻞ ﺻﻔﺎﺗﺶ ﻭ ﺍﺳﻤﺎءﺵ ﻛﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻓﻌﺎﻟﺶ ﻧﺎشی ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺻﻔﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﺳﺖ، ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﻭَ ﻟﺎ ﻳُﺤِﻴﻄُﻮﻥَ ﺑِﻪِ ﻋِﻠْﻤﺎً، ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻋﻠﻤﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ). ◽ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ، ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﺎﻳﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺻﻔﺎﺗﺶ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﺁﻥ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ، ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﻴﺮﻱ ﻛﺮﺩﻩ، ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺪﻱ ﻧﻴﺴﺖ، ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺵ، ﻭ ﻧﻪ ﺻﻔﺎﺕ، ﻭ ﺍﺳﻤﺎﺋﺶ، ﻭ ﻧﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻓﻌﺎﻟﺶ، ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺑﻲ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻠﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﺰﻩ ﺍﺯ ﺗﺤﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﻴﻢ، ﻭ ﺍﻋﻠﺎم ﺑﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺗﻮ ﻣﻨﺰﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻓﻬﻢ ﻣﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﻮﻱ، ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ: (ﺇِﻥَّ ﺍﻟﻠَّﻪَ ﻳَﻌْﻠَﻢُ ﻭَ ﺃَﻧْﺘُﻢْ ﻟﺎ ﺗَﻌْﻠَﻤُﻮﻥَ ، ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ). .......ﺍﻣﺎ ﻣﺨﻠﺼﻴﻦ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺣﻤﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ، ﺁﻧﺎﻥ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ، ﻭ ﻭﺻﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺻﻒ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ. ﭘﺲ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺍﺩﺏ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺍﻗﺘﻀﺎء ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺛﻨﺎﺋﻲ ﺛﻨﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺘﻮﺩﻩ، ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻜﻨﺪ، ........ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﺳﻨﻲ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺛﻨﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ: (ﻟﺎ ﺍﺣﺼﻲ ﺛﻨﺎء ﻋﻠﻴﻚ، ﺍﻧﺖ ﻛﻤﺎ ﺍﺛﻨﻴﺖ ﻋﻠﻲ ﻧﻔﺴﻚ) ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ ﻣﻦ ﺛﻨﺎء ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺸﻤﺎﺭم، ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ، ﺗﻮ ﺁﻥ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺛﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. ◽ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻓﺮﻣﻮﺩ: (ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ) ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ، ﺍﺩﺏ ﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﺩ، ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﻟﺎﻳﻖ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﺪ، ﻭ ﻓﻌﻠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ، ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﮕﻮﻳﺪ ✉المیزان/جلداوّل سوره حمد ترجمه:سيدمحمدباقرموسوى همدانى 🆔@AlMiZAN22

🌷ﻣﻌﻨﻲ ﺭَﺏّ" ﻣﺎﻟﻚ ﻣُﺪﺑِّﺮ🌷 📖(ﺍﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠَّﻪِ ﺭَﺏِّ ﺍﻟْﻌﺎﻟَﻤِﻴﻦَ، ﺍﻟﺮَّﺣْﻤﻦِ ﺍﻟﺮَّﺣِﻴﻢِ، ﻣﺎﻟِﻚِ ﻳَﻮْمِ ﺍﻟﺪِّﻳﻦِ) ✍ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺎﺗﻴﺪ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ (ﻣَﻠِﻚِ ﻳَﻮمِ ﺍﻟﺪّﻳﻦ) ◽ﺍﻣﺎ ﻛﻠﻤﻪ (ﺭَﺏّ)..ﻣﻌﻨﺎى ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ : ✍ ﻣﺎلكى ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﻨﺪ، ﭘﺲ ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺎﻟﻚ ﺩﺭ ﻛﻠﻤﻪ (ﺭﺏّ) ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ◽معنى ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺁﻥ ﺑﻪ حقيقى ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭى َملک ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ، ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﺳﺖ ؛ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ، ﭼﻴﺰى ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺩﻳﮕﺮ مى ﺷﻮﺩ، ﻭ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﺁﻥ ﺻﺤّﺖ ﺗﺼﺮّﻓﺎﺕ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺻﺤﺖ ﺗﺼﺮﻓﺎﺕ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ كسى مى ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ✍ﻭﻗﺘﻲ مى ﮔﻮﺋﻴﻢ : ﻓﻠﺎﻥ ﻣﺘﺎﻉ ﻣﻠﻚ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﺎﻉ ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﻗﻴﺎمى ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ مى ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﻨﻢ، ولى ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺩﻳﮕﺮى نمى ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﻨﺪ. _ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻣﻠﻚ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ) ﺍﻣﺮى وضعى ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭى ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﻲ، ﺍﻟّﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭى ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻠﻚ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻴﻢ ◽ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮﺍﻍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻛﻠﻤﻪ، ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﻣﻠﻚ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺟﺰﺍء ﺑﺪﻥ ﻣﺎ، ﻭ ﻗﻮﺍى ﺑﺪنى ﻣﺎ، ﺑﻴﻨﺎنى ﻣﺎ، ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ، ﺷﻨﻮﺍيى ﻣﺎ، ﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ، ﭼﺸﺎيى ﻣﺎ، ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺎ، ﻟﺎﻣﺴﻪ ﻣﺎ، ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻥ ﻣﺎ، ﺑﻮﻳﺎيى ﻣﺎ، ﻭ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﺎ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﻣﺎ، ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﻣﺎﻝ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻝ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭼﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﺟﺪﺍﻱ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺍﻭﻟﺎ ﻫﺴﺘﻴﺸﺎﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺟﺪﺍ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺛﺎﻟﺜﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻃﺒﻖ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﻢ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻣﻠﻚ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ. ◽ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺮﻧﺞ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺸﺮﻭﻋﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﻢ، ﻣِﻠْﻚ ﺧﻮﺩ مى ﺩﺍﻧﻴﻢ، ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﭼﻴﺰى ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ مى ﻛﻨﻴﻢ، ﻭ ﻟﻜﻦ ﻣﻠﻚ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻮﺍﺭﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻓﺮﺵ ﻣﻦ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲ ﺭﻭم ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﭘﺲ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ، ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻤﻠﻚ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ. [ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﺧﺪﺍ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﺘﺼﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ] ادامه ......... در پست بعدی⬇⬇⬇ 🔲المیزان/جلداول؛سوره حمد/مترجم:سیدمحمدباقرموسوی همدانی #تفسیر_بزرگ_المیزان 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

🔘اﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻗﺴﻢ ﻣﻠﻚ ﺁﻧﭽﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻱ، ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺑﻄﻠﺎﻥ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ، ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﻳﻚ ﻣﺎﻝ ﻣﺎ ﺩﺍم ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻔﺮﻭﺷﻢ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﻧﺪﻫﻢ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﻣﻌﻠﻮم ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ✍ﻭ ﻧﻴﺰ ﭘﺮ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺟﺪﺍﻱ ﺍﺯ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﭼﻮﻥ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮﺿﺎ ﻛﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕِ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﻭى ﺁﻥ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭلى ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﻗﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ، ﻫﺴﺘﻲ ﻛﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﺴﺘﻲ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ، ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭘﺲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻣﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ، ﻭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺏ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎ ﺳﻮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﻛﻠﻤﻪ ﺭﺏ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻣﺎﻟﻚ ﻣﺪﺑﺮ ﺍﺳﺖ." ادامه .........⬇⬇⬇⬇ 🔲المیزان /جلد اول سوره حمد ترجمه :سیدمحمدباقرموسوی همدانی #تفسیر_بزرگ_المیزان🌷🌷🌷 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755

🌺[ﻣﻌﻨﻲ" ﻋﺎﻟﻤﻴﻦ"]🌺 🕪(ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﻋﺎﻟَﻤﻴﻦ) ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﻋﺎﻟَﻢ ﺑﻔﺘﺤﻪ ﻟﺎم ﺍﺳﺖ ✍ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ" ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻋﻠﻢ ﻳﺎﻓﺖ" ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ ﻭﺯﻥ ﻗﺎﻟَﺐ، ﻭ ﺧﺎﺗَﻢ، ﻭ ﻃﺎﺑَﻊ، ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ، ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻮم ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ، ﻭ ﺍﻣﻀﺎء ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﻣﻌﻠﻮم ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﻫﻢ ﺗﻚ ﺗﻚ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺍ مى ﺗﻮﺍﻥ ﻋﺎﻟَﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻭ ﻫﻢ ﻧﻮﻉ ﻧﻮﻉ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻤﺎﺩ، ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺒﺎﺕ، ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻴﻮﺍﻥ، ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﻭ ﻫﻢ ﺻﻨﻒ ﺻﻨﻒ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻲ ﺭﺍ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺮﺏ، ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺠﻢ. ✍ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺩﻭم ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﻋﺎﻟَﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺻﻨﻒ ﺻﻨﻒ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎ ﻣﻘﺎم ﺁﻳﺎﺕ ﻛﻪ ﻣﻘﺎم ﺷﻤﺮﺩﻥ ﺍﺳﻤﺎء ﺣﺴﻨﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ (ﻣﺎﻟِﻚِ ﻳَﻮْمِ ﺍﻟﺪِّﻳﻦِ) ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﻳﻮم ﺍﻟدّﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺟﺰﺍء ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺟﺰﺍء ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺟﻦ ﺍﺳﺖ 📄ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻋﻮﺍﻟﻢ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺟﻦ، ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻱ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺁﻣﺪﻩ، ﺧﻮﺩ، ﻣﺆﻳﺪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻋﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺻﻨﺎﻑ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎﻧﻨﺪ 🔘ﺁﻳﻪ: (ﻭَ ﺍﺻْﻄَﻔﺎﻙِ ﻋَﻠﻲ ﻧِﺴﺎءِ ﺍﻟْﻌﺎﻟَﻤِﻴﻦَ ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺍﺻﻄﻔﺎء ﻛﺮﺩ) 🔘ﻭ ﺁﻳﻪ (ﻟِﻴَﻜُﻮﻥَ ﻟِﻠْﻌﺎﻟَﻤِﻴﻦَ ﻧَﺬِﻳﺮﺍً، ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺑﻴﻢ ﺭﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ) 🔘ﻭ ﺁﻳﻪ: (ﺃَ ﺗَﺄْﺗُﻮﻥَ ﺍﻟْﻔﺎﺣِﺸَﺔَ ﻣﺎ ﺳَﺒَﻘَﻜُﻢْ ﺑِﻬﺎ ﻣِﻦْ ﺃَﺣَﺪٍ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﻌﺎﻟَﻤِﻴﻦَ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﻗﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺯﺷﺘﻲ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ، ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ). 🔲الميزان/جلداول سوره حمد/مترجم:سيدمحمدباقرموسوى همدانى #تفسیر_بزرگ_المیزان🌷🌷🌷 🆔https://eitaa.com/joinchat/466354245C43960bb755