امام صادق (علیه السلام)- ابوبصیر از امام صادق (علیه السلام) در مورد این آیه نقل می‌کند: وَ السَّمَاءِ وَ الطَّارِقِ، فرمود: «منظور از آسمان، امیرالمؤمنین (علیه السلام) است، و طارق کسی است که از نزد پروردگار، از آنچه در شب و روز اتّفاق می‌افتد، برای ائمّه (علیهم السلام) خبر می‌آورد؛ همان روحی که همراه ائمّه (علیهم السلام) است و آن‌ها را راهنمایی می‌کند».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۳۰ - بحارالأنوار، ج۲۴، ص۷۰/ بحارالأنوار، ج۲۵، ص۴۸/ القمی، ج۲، ص۴۱۵/ نورالثقلین/ البرهان]۶

امام صادق (علیه السلام)- مفضّل گوید: از آقایم امام صادق (علیه السلام) پرسیدم: «آیا مأموریّت مهدی منتظر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وقت معیّنی دارد که باید مردم بدانند کی خواهد بود»؟ فرمود: «حاشا که خداوند وقت ظهور او را طوری معیّن کند که شیعیان ما آن را بدانند... مهدی (علیه السلام) به طرف طائفه زیدیّه آمده و سه روز آن‌ها را موعظه می‌نماید و دعوت به آرامش و پذیرش خودش می‌کند، ولی آن‌ها بر سرکشی و کیفر خود می‌افزایند. مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم ناچار دستور قتل آن‌ها را صادر نموده همه را از دم شمشیر می‌گذرانند. سپس مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به اصحاب خود می‌گوید: «قرآن‌های آن‌ها را نگیرید بگذارید تا باعث حسرت آن‌ها گردد؛ همان‌طور که آن را تبدیل کرده و تغییر دادند و مطابق آنچه در آن بود عمل نکردند». مفضّل عرض کرد: «آقا! بعداً مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چه می‌کند»؟ فرمود: «لشکری برای دستگیری سفیانی به دمشق می‌فرستد؛ او را گرفته و روی سنگی سر می‌برند. آنگاه حسین (علیه السلام) با دوازده هزار صدیق و هفتاد و دو نفری که در کربلا از یاران او بودند و با وی شهید شدند، آشکار می‌شود. ای خوش آن رجعت نوری سپس صدّیق اکبر امیرالمؤمنین علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) ظهور می‌کند و خیمه‌ای که بر چهار پایه استوار باشد در نجف برای وی بر سر پا می‌کنند. یک پایه‌ی آن در نجف و پایه‌ای در حجر اسماعیل (علیه السلام) و پایه‌ای در صفا و پایه‌ای در زمین مدینه است. گویا چراغ‌های آن را می‌بینم که مانند انوار مهر و ماه در آسمان و زمین می‌درخشد. در آن موقع اسرار نهان [انسان] آشکار می‌شود.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۳۸ - بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۵]۶

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً وَ أَکِیدُ کَیْداً یعنی: آن‌ها؛ فسونگری پیشه سازند و من نیز به‌خوبی آن را چاره کنم. فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً یعنی: ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! پس آن‌ها را مهلتی ده! که چون قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام کند، به خاطر من از ستمگران و سرکشان قریش و بنی‌امیّه و سایر بی‌دینان انتقام گیرد.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۴۲ - بحارالأنوار، ج۵۱، ص۴۹]۲

امام صادق (علیه السلام)- از کارهای واجبی که بر عهده‌ی شیعه‌ی معتقد ماست، این است که هنگام شب جمعه سوره‌ی جمعه و سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی را تلاوت می‌کند.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۴۴ - ثواب الأعمال، ص۱۱۸/ نورالثقلین]۳

امام صادق (علیه السلام)- روزه با پرداخت زکات فطره کامل می‌شود، همچنان که نماز با درود فرستادن بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به کمال خود می‌رسد. پس هرکس روزه بگیرد، امّا به عمد زکات فطره را واگذارد، روزه‌ای برایش نیست؛ و هرکس نماز بخواند، امّا بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) درود نفرستند و آن را به عمد واگذارد، نمازی برایش نیست؛ چراکه خداوند عزّوجلّ زکات فطره را بر نماز مقدّم داشت و فرمود: قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکَّی * وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۰ - من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۱۸۳/ تهذیب الأحکام، ج۲، ص۱۵۹/ وسایل الشیعة، ج۶، ص۴۰۷/روضة الواعظین، ج۲، ص۳۵۸/ فقه القرآن، ج۱، ص۲۵۳/ المقنعة، ص۲۶۴/ البرهان، فیه: «الصلاة» بدل «الصوم»]۱

امام رضا (علیه السلام)- عبیدالله‌بن‌عبدالله دهقان گوید: خدمت امام رضا (علیه السلام) رسیدم، ایشان به من فرمود: «معنای این کلام خداوند متعال: وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی چیست»؟ عرض کردم: «هرگاه نام پروردگارش را یاد کند، بپاخیزد و نماز گزارد». حضرت (علیه السلام) فرمود: «اگر چنین باشد، خداوند عزّوجلّ کار بسیار دشواری خواسته است». عرض کردم: «فدایت شوم! پس معنایش چیست»؟ فرمود: «هرگاه نام پروردگارش را یاد کند، بر محمّد و خاندانش (علیهم السلام)، درود فرستد».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۲ - وسایل الشیعة، ج۷، ص۲۰۱/ الکافی، ج۲، ص۴۹۴/ نورالثقلین/ البرهان]۲

امام کاظم (علیه السلام)- ولایت علی (علیه السلام) در همه‌ی صحیفه‌های پیامبران نوشته شده است و خداوند هیچ رسولی را جز با اقرار به پیامبری محمّد (صلی الله علیه و آله) و وصیّ وی، علی (علیه السلام)، به پیامبری برنگزید.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۴ - البرهان]۳

امام صادق (علیه السلام)- محمّد از پدرش از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: به ایشان عرض کردم: «مقصود از هَلْ أَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ چیست»؟ فرمود: «یعنی امام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آن‌ها را با شمشیر فرا می‌گیرد».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۶۴ - الکافی، ج۸، ص۵۰/ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۰/ ثواب الأعمال، ص۲۰۸/ نورالثقلین/ البرهان]۵

امام علی (علیه السلام)- همه‌ی خوبی‌ها در سه خصلت جمع است: نظر و خاموشی و سخن هر نظری که عبرت خیز نباشد سهو است. هر خاموشی که اندیشه در آن نیست غفلت است. هر سخنی که در ذکر خدا نیست، لغو است. خوشا به کسی که نظرش عبرت و خاموشی‌اش فکرت و سخنش ذکر است. بر خطای خود می‌گرید و مردم از شرّش آسوده‌اند.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۷۸ - تحف العقول، ص۲۱۵/ نورالثقلین]۵

امام باقر (علیه السلام)- جابر گوید: امام باقر (علیه السلام) فرمود: «چون روز قیامت فرا رسد و خداوند پیشینیان و پسینیان را برای فصل الخطاب (کلام فیصله دهنده) برانگیزد، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و امیرمؤمنان (علیه السلام) فراخوانده می‌شوند. آنگاه به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دیبایی سبز رنگ پوشانده می‌شود که از مشرق تا به مغرب را روشن می‌کند و به علی (علیه السلام) نیز همانند آن پوشانده می‌شود و به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دیبایی گلگون پوشانده می‌شود که از مشرق تا به مغرب را روشن می‌کند و به علی (علیه السلام) نیز همانند آن پوشانده می‌شود. سپس ایشان در آن هنگام، به فراز می‌روند و ما را فرا می‌خوانند و حساب مردم را به ما می‌سپارند. سپس پیامبران را فرا می‌خوانند و ایشان نزد عرش خداوند تبارک‌وتعالی در دو صف می‌ایستند تا حساب مردم به پایان رسد. چون بهشتیان به بهشت و دوزخیان به دوزخ در آمدند، پروردگار توانمند، علی (علیه السلام) را می‌فرستد و ایشان را در منزل‌های خود در بهشت جا می‌دهد و زن و شویشان می‌کند و به خدا سوگند این علی (علیه السلام) است که بهشتیان را در بهشت به ازدواج یکدیگر در می‌آورد و این عطایی است از جانب خداوند تبارک‌وتعالی که تنها از برای اوست و برای هیچ‌کس نیست؛ فضیلتی است که خداوند او را به آن برتری بخشیده و بر او منّت نهاده است و اوست به خدا سوگند! که دوزخیان را به دوزخ می‌فرستد و او کسی است که چون بهشتیان به بهشت در آمدند، درهای آن را می‌بندد؛ چراکه درهای بهشت و درهای دوزخ به‌سوی او و در اختیار اوست».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۸۴ - الکافی، ج۸، ص۱۵۹/ البرهان/ نورالثقلین؛ بتفاوت]۱۱

امام صادق (علیه السلام)- به حساب هر امّتی، امام زمان آن امّت رسیدگی می‌کند و امامان، دوستداران و دشمنان خود را از سیمای ایشان می‌شناسند و این کلام خداوند متعال است که فرمود: و بر «اعراف» مردانی هستند. (اعراف/۴۶) که ایشان همان امامان (علیهم السلام) می‌باشند. که هریک از آن دو را از چهره‌شان می‌شناسند. (اعراف/۴۶) پس نامه‌ی کردار دوستداران خود را به دست راست آن‌ها می‌دهند و آنان بدون هیچ حسابی از صراط به‌سوی بهشت گذر می‌کنند و نیز نامه کردار دشمنان خود را به دست چپ آن‌ها می‌دهند و آنان بدون هیچ حسابی به‌سوی دوزخ روانه می‌شوند. چون دوستداران ایشان به نامه‌های کردارشان می‌نگرند، به برادران خود می‌گویند: نامه‌ی اعمال مرا بگیرید و بخوانید! من یقین داشتم که [قیامتی در کار است و] به حساب اعمالم می‌رسم»! او در یک زندگی [کاملًا] رضایتبخش قرار خواهد داشت. (حاقه/۲۱-۱۹)‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۸۴ - القمی، ج۲، ص۳۸۴/ البرهان]۱۳