🔸ذکر قلبی (۲) گفتاری از آیت‌الحق مرحوم #جعفری‌تهرانی رضوان‌الله تعالی‌‌علیه «وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ؛ إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ»(اعراف-۲۰۵،۲۰۶) از این آیه هم استفاده فرمودند: یاد کن مرا، -مخاطب اینجا رسول گرامی اسلام است- یاد کن ربِّ خودت را، مربی خودت را، مالک و مدبر خودت را، «فی‌ نفسک»؛ فرمودند اینجا هم ذکر قلبی ذکر شده و ذکر لفظی؛ می‌فرماید «وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ»، پروردگارت را، رب و مربی و مدبر و مالک خودت را در نفس خودت یاد کن؛ «تَضَرُّعًا وَخِيفَةً»، مرحوم علامه می‌فرماید «تضرّع» تملّقِ با خضوع و خشوع است، که در آن رغبت و تقرب هست؛ و «خیفة» یک نوع خوف است که مناسبِ ساحت قدس و کبریایی حضرت حق باشد. چون خداوند هم صفات جلال دارد و هم صفات جمال؛ صفات جمال جذب می‌کند بشر را به جانب حضرت حق و تقرب پیدا می‌کند انسان؛ و صفات جلال دفع می‌کند. هم صفت جلال و هم صفت جمال را رعایت کن! «تَضَرُّعًا وَخِيفَةً»؛ یک کسی را انسان دوست دارد، -تشبیه می‌کنند- اما آن شخص یک مهابتی دارد؛ محبت او را جلب می‌کند به سمت محبوبش؛ ولی آن مهابت، آن عظمت، آن جلال عقبش می‌زند. به فرمایش ایشان تبعُّد پیدا می‌کند. «وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ»، این هم ذکر لفظی است؛ اگر می‌خواهی یاد کنی پروردگارت را، طوری باشد که «وَ دُونَ الْجَهْرِ»، فریاد نزن! ایشون می‌فرماید نه اینکه ذکر نباشد، ذکر هست؛ اما منافات دارد با ادب عبودیت؛ عبد که فریاد نمی‌زند. خدایی که «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ»(بقره-۱۸۶)، خدا قرب ذاتی برای هر موجودی دارد. چیزی که هست ما باید این قرب مشهودمان شود، وإلا این قرب ذاتی است. خدایی که ذاتاً نزدیک به انسان است، دور نیست، حاضر است، فریاد ندارد! پس فرمودند منافات با ادب عبودیت دارد. فرمودند رسول‌خدا(ص)، با جمعیتی از اصحاب‌شان تشریف می‌بردند به غزوه‌ای{جنگ و جهاد}؛ رسیدند به وادی موحشی{مکان خطرناک} که تاریک هم بود؛ یک شخصی فریاد زد، صدای تکبیرش بلند شد؛ حضرت فرمودند «إنّک لاتدعُو بعیداً» خدا حاضر است،‌ فریاد زدن ندارد. «بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ»، «غُدُوّ» ما بین طلوع فجر و طلوع شمس را می‌گویند؛ -بُکْر-؛ «آصال» هم می‌فرمایند جمع الجمع است، جمعِ اُصُل است، و اُصُل هم جمع‌ِ اصیل است. «بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ»{صبح و شام} یاد کن پروردگارت را. «وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ» مراقب باش از زمره غافلان نباشی؛ البته غفلت می‌شود، ولی از غافلان نباش؛ نمی‌گوید «لاتغفل». بعد اینجا استفاده لطیفی کردند، «إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِه» می‌فرماید از این آیه ظاهر می‌شود که «قرب» به واسطه «ذکراللّه» حاصل می‌شود. «أذکر ربک فی نفسک» لتکون من «الّذین عند ربّک»؛ ایشون این‌طور در مقام علت می‌فرماید. بعضی گفتند «إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ» منظور ملائکه هستند؛ ایشون می‌فرمایند معنا درست نمی‌شود. پروردگار عالم به پیغمبرش بفرماید خدایت را در نفست یاد کن، برای اینکه ملائکه «لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِه»! نه، ملائکه و غیر ملائکه؛ هر کس که به مقام قرب رسیده، از عبادت او استکبار ندارد. لذا می‌فرماید لتکون من «الّذین عند ربّک»، اینجا هم استفاده‌ای کردند که یاد پروردگار سببیت دارد و انسان را به مقام قرب می‌رساند؛ و اضافه می‌فرمایند که حجاب‌ها بین خدا و بنده بواسطه همین ذکر و یاد خدا مرتفع می‌شود. ادامه دارد ... 📚 بخشی از جلسات شرح حدیث‌ معراج از کتاب «#سرالإسراء » تألیف حجت‌الحق مرحوم #سعادت‌پرور #پهلوانی؛ سال ۱۳۸۴/۸۵ 🌷🌸 میلاد سراسر نور کریم اهل‌بیت امام حسن مجتبی علیه‌السلام مبارک باد. 🌸🌷 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🔸ذکر قلبی (۳) گفتاری از آیت‌الحق مرحوم #جعفری‌تهرانی رضوان‌الله تعالی‌‌علیه آیه سوم که می‌فرماید: «الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ ۗ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»(رعد-۲۸) قبل از این آیه این است: «قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ» بگو پیغمبر من،‌ رسول من، خداوند «يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ» است، اما اضلالش ابتدایی نیست، «فَلَمَّا زَاغُوا أَزَاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ»(صف-۵)، این‌ها خودشان انحراف پیدا کردند از حق به باطل، و خداوند این انحراف‌شان را امضاء کرد. هیچ‌وقت خداوند اضلال ابتدایی ندارد، اما اضلال مکافاتی و مجازاتی دارد. همه اضلال‌های خدا، اضلال مکافاتی است. «قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ»، اما کسی که واقعا منحرف است، انحرافش را امضاء می‌کند؛ راهش می‌دهد که «سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ»(اعراف-۱۸۲) همینطور درجه درجه درجه مقام و منزلتش در شهوت و گناه بیشتر می‌شود و أشقی‌الأشقیاء می‌شود. «وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ» هدایت می‌کند بسوی خودش، کسانی را که «إنابه» دارند؛ ایشون باز استفاده لطیفی دارند؛ توبه برای امثال ما مُلکی‌‌هاست، اما إنابه برای ملکوتی‌‌هاست؛ ظاهر و باطن‌شان رجوع می‌کند؛ توبه و إنابه هر دو به معنای رجوع إلی الله است؛ «وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ؛ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ»؛ «من أناب» کیا هستند؟ آنهایی که ظاهر و باطن‌شون به خدا رجوع إلی الله دارد. آن کسانی که «آمنوا»، و آرامش دارد قلب‌های آنها به یاد خدا، «تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ»؛ آرامش دارد قلب‌های آنها به یاد خدا، «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»، این مال مخلصین، یعنی کسانی است که به درجه اخلاص رسیدند؛ «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»، یک کبری کلیه اینجا دارند؛ آگاه باشید هیچ سببی آرامش نمی‌دهد به انسان، مگر یاد خدا؛ لذا «بذکر الله» هم مقدم شده؛ تطمئن‌ القلوب بذکر الله نفرمود؛ تنها چیزی که آرامش‌ می‌دهد به دل‌ها؛ قلوب هم جمع مُحَلّی به ال است، همه‌ی قلب‌ها را یاد خدا آرامش می‌دهد؛ تنها سبب این است؛ مال، ثروت، همسر، هیچ چیزی آرامش نمی‌دهد؛ فقط تنها سببی که آرامش‌ می‌دهد، یاد خداست. ادامه دارد ... 📚 بخشی از جلسات شرح حدیث‌ معراج از کتاب #سرالاسراء تألیف حجت‌الحق مرحوم #سعادت‌پرور #پهلوانی؛ سال ۱۳۸۴/۸۵ 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🔸ذکر قلبی (۴) گفتاری از آیت‌الحق مرحوم #جعفری‌تهرانی رضوان‌الله تعالی‌‌علیه «رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ...» این هم در سوره مبارکه نور است: «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ ۖ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ ۖ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ ۚ نُورٌ عَلَىٰ نُورٍ ۗ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ ۗ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ۞ فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ۞ رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ ۙ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ» این رجال همان مثل نور الهی هستند؛ بیوت هم مثل نور الهی است، رسول‌خدا و ائمه معصومین، أولیاء خدا؛ این‌ها مردانی هستند که مشغول نمی‌کند ایشان را هیچ چیز؛ – حالا تجارت و بیع یک مصداق است- هیچ چیزی ایشان را به خودش مشغول نمی‌کند؛ لا یشغلهم شاغلٌ، و لا یصرفهم صارفٌ عن ذکر الله؛ خدا چنین مردانی دارد، و آنان را ستایش می‌کند: «رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ ۙ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ»؛ خدا چنین مردانی دارد که اینها دائم‌الذکر هستند؛ مستقر شده ذکر الله در قلوب این‌ها. آیه بعد «إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ ۗ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ ۗ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ»(عنکبوت-۴۵)؛ «أَقِمِ الصَّلَاةَ» بپا دار نماز را، برای اینکه –ایشان در تفسیرشان اینطور می‌فرمایند- نماز دو اثر درش هست، یکی اینکه جلوگیری می‌کند {از فحشا و منکر}؛ ایشان می‌فرماید علت تامّه نیست، به نحو مقتضی است؛ انسان باید تلاش کند که این مقتضی را در وجود خودش تحصیل کند، وإلا علّیت ندارد؛ خیلی‌ها هستند –اشکال شده- که نماز می‌خوانند ولی مشروب می‌خورند یا ... نه، این علّیت تامه ندارد، مقتضی است. یک اثرش اقتضای این است که «تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ»؛ باید انسان کوشش کند که این اثر را تحصیل کند. اثر دوم «وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ»، که این نمازْ ذکر الله هم درش هست {یا حصر شده}، که این بزرگتر است؛ بزرگتر از چی؟ مثلا از اثر اول؛ معمولا این‌طوری تفسیر کردند و ایشان هم به همین اکتفا می‌کنند. البته اینجا می‌فرمایند «ذکر الله» ذکر مصدر است، الله مضاف‌الیه ذکر است، حالا این الله فاعل است یا مفعول؟ اگر بگوییم مفعول است، یعنی بنده وقتی ذکر می‌کند خدا را، از «تنهی عن الفحشاء و المنکر»{اثر اول} بزرگتر است؛ اما اگر گفتیم {فاعل است} خدا ذکر می‌کند بنده را ... – هر دو هم مثل اینکه روایت داشته باشیم- خدا اگر کسی را یاد کند، این بالاترین کمال است؛ باز ایشان در همان جلسه‌ی آن شب استفاده کردند؛ همان‌طور که در آیه اول «أذکرکم» بود، که وقتی خدا انسان را یاد کند، دیگه انسان چی می‌خواد! اینجا هم فرمایش‌شون این بود که این «اکبر» - البته در آن جلسه نظرشون به تفسیر نبود، چون هر جملات و آیات را می‌توان از آن استفاده استقلالی کرد- لذا نظر مبارکشون بر این است که متعلقِ «اکبر» ذکر نشده، یعنی اگر مفضل‌علیه چیز خاصی بود، - عنایت ایشان این‌طور بود- ذکر می‌شد؛ چون ذکر نشده، پس عمومیت و اطلاق دارد؛ «لَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ» یعنی ذکر خدا بنده‌اش را اکبر است از هر چیز؛ دیگه از این بزرگتر{نداریم}، بالاترین کمال است؛ که انسان به جایی برسد که خدا او را یاد کند؛ اکبرُ من کلّ شئ. این استفاده‌ای است که در آن مجلس شبانه داشتند. 📚 بخشی از جلسات شرح حدیث‌ معراج از کتاب #سرالاسراء تألیف حجت‌الحق مرحوم #سعادت‌پرور #پهلوانی؛ سال ۱۳۸۴/۸۵ 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🎧 مقام تکبیر «قُلِ اللَّهُ ۖ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِي خَوْضِهِمْ يَلْعَبُونَ» (انعام-۹۱) 👤 #محمدحسین‌قدوسی #درمکتب‌علامه‌طباطبایی 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🎥 ذِكْرُ اَللَّهِ عَلَى كُلِّ حَالٍ «لَيْسَ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ فَقَطْ ... »(امام صادق-ع- بحار الأنوار، ج۷۲، ص۳۱) 👤 #محمدحسین‌رحیمی 🔗 @almenhaj 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🔸عجله در سلوک انسانی که به دنبال حقیقت می‌گردد، بلاتشبیه شبیه یک فرزندی هست که پدرش برایش لباس می‌خرد، کیف می‌خرد، کتاب و دفتر می‌خرد، قلم و مداد می‌خرد، در مدرسه او را ثبت‌نام می‌کند، معلم و کلاس برایش فراهم است، ساعت‌های بازی‌اش مشخص است؛ هر مقداری که او توجه داشته باشد که در چه مقطعی از تحصیل است، و در چه سطحی از هوش و استعداد است، و آن جایگاهی که در آن هست را بهتر درک کند و از محدوده‌ی خودش پا را فراتر نگذارد؛ بهره بیشتری می‌برد: «طُوبی لِمَنْ عَرَفَ قَدْرَه و لَم یَتَعَدّ» انسان در تحصیل کمال، نوعاً به خاطر اینکه خودش را خیلی عقب می‌بیند، عجله می‌کند؛ و شیطان چون می‌داند وقتی که سرعتِ انسان زیاد شود، خسته می‌شود و به مقصد نمی‌رسد؛ امر به عجله می‌کند. لذا شیطان هم دغدغه‌اش را زیاد می‌کند که عقب افتادی! و هم ترغیب می‌کند که عجله کن! چون می‌داند که با سرعت زیاد زمین می‌خورد. هر کسی در هر جایگاهی که هست، این توجه را باید داشته باشد، که رفاقتش با خدا بهم نخورد: «یا رفیق من لا رفیق له» خدا با بنده‌اش رفیق است، خدا بنده‌اش را دوست دارد؛ خدای متعال می‌فرماید که من با تو رفق دارم تو هم با من رفق داشته باش؛ یعنی اینکه قدم به قدم بیا، عجله نکن، به خودت تحمیل نکن، با تکلُّف نیا: «اللهُ عَدُو مَنْ تَکَلَّفَ» اگر دیدی حال نماز نداری، نشسته بخوان؛ حال نداری دراز کشیده بخوان؛ ولی رفاقتت را با من بهم نزن! گناهْ رفاقت‌مان را به هم می‌زند. چشم به تو دادم، ولی خودم نزدیک‌تر از چشم به تو هستم: « يَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَمَا تُخْفِي الصُّدُورُ»(غافر-۱۹) یک نگاه خلاف از دید خدا پنهان نیست؛ ولو به موبایل نگاه کنی، ولو به صفحه تلویزیون نگاه کنی، من هم در نگاه تو هستم! مابین نگاه تو و آن تصویر هستم، در آن تصویر هم هستم: «بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ مُحِيط»؛ تکلُّم که می‌کنی، هم در زبان تو هستم، هم در صوت تو هستم، هم در ارتعاشات صوت تو هستم؛ چون همه ظهورات از من است. یک دوست، کسی را که دوست دارد، نمی‌رنجاند: «المُحِبُّ لِمَنْ أَحَبَّهُ مُطِیع» مُحِب کسی است که مطیعِ محبوبش باشد. 👤 بخشی از بیانات یکی از شاگردان سلوکی مرحوم سعادت‌پرور(ره) 📚 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🔸ترکِ سخنوری گفتاری از آیت‌الحق مرحوم #جعفری‌تهرانی رضوان‌الله تعالی‌‌علیه «إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً كَسَرَتْ قُلُوبَهُمْ خَشْيَةُ اَللَّهِ فَاسْتَنْكَفُوا عَنِ اَلْمَنْطِقِ وَ إِنَّهُمْ لَفُصَحَاءُ بُلَغَاءُ أَلِبَّاءُ نُبَلاَءُ يَسْتَبِقُونَ إِلَيْهِ بِالْأَعْمَالِ اَلزَّاكِيَةِ لاَ يَسْتَكْثِرُونَ لَهُ اَلْكَثِيرَ وَ لاَ يَرْضَوْنَ لَهُ اَلْقَلِيلَ يَرَوْنَ أَنْفُسَهُمْ أَنَّهُمْ شِرَارٌ وَ إِنَّهُمُ اَلْأَكْيَاسُ اَلْأَبْرَارُ». (امیرالمؤمنین-ع- الزهد، جلد۱، صفحه۵) همانا براى خداوند متعال بندگانى است كه خشيت و ترس خدا، دل‌هايشان را شكسته و از سخنورى خوددارى مى‌کنند؛ با اين كه ايشان افرادى فصيح، بليغ، خوش‌فكر و با استعداد هستند. براى تقرّب به خداوند به وسيله اعمال نيك و خالص از يكديگر سبقت مى‌گيرند؛ زيادى عمل براى ايشان نمودار نيست و به اندك راضى و قانع نمى‌شوند؛ خود را (در مقابل پروردگار) پست و شرور مى‌شناسند؛ با اين كه ايشان زيرك، هوشمند و نيك‌انديش هستند. «اَلِبّاء» جمع «لبیب» به معنای عاقل است. به تعبیر مرحوم علامه، این‌هایی که لبیب هستند، یعنی ملکوتی هستند: «الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ»(آل‌عمران-۱۹۱) به تعبیر ایشون «اَلِبّاء» یعنی عاقلِ ملکوتی هستند. «نبیل»(نُبَلَاء) هم همین‌طور، به معنای حاذق و نجیب است؛ این‌ها صاحبان ذکاوت هستند، که بسوی خدا سبقت می‌گیرند: «سَابِقُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ»(حدید-۲۱) به اعمال ذاکیه سبقت می‌گیرند. «لاَ يَسْتَكْثِرُونَ لَهُ اَلْكَثِيرَ» اگر شب و روز مشغول عبادت و بندگی باشند، عبادت‌شان را زیاد نمی‌بینند: چگونه سر ز خجالت بر آورم برِ دوست / که خدمتی بسزا بر نیامد از دستم. «وَ لاَ يَرْضَوْنَ لَهُ اَلْقَلِيلَ» به کم هم راضی نمی‌شوند؛ «يَرَوْنَ أَنْفُسَهُمْ أَنَّهُمْ شِرَارٌ» الله‌اکبر! باوجود اینکه این‌ها «لَفُصَحَاءُ بُلَغَاءُ أَلِبَّاءُ نُبَلاَءُ» هستند، اما خودشان را شرور می‌بینند. مرحوم آیت‌الله برهان می‌گفت بعضی‌ها را ما در نجف اشرف دیدیم تا یک سر و صدایی می‌شد، یا یک چیز ناراحت کننده پیش می‌آمد، می‌گفتند «هذه منّی یُصِیبُ الخلائق»، این بدی از من است که مردم مبتلا شدند؛ لا اله الا الله! «وَ مَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ»(شوری-۳۰) خودشان را شرار می‌بینند، می‌پندارند اشقیا هستند؛ و بعد در خود عبارت هست «وَ إِنَّهُمُ اَلْأَكْيَاسُ اَلْأَبْرَارُ»، از ابرار و نیکوکاران هستند؛ از زیرکان هستند؛ اما در عین حال برای خودشان ارزشی قائل نیستند. وَ قَالَ النَبِیُّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ: «اَلْعَافِيَةُ عَشَرَةُ أَشْيَاءَ تِسْعَةٌ مِنْهَا فِي اَلصَّمْتِ إِلاَّ عَنْ ذِكْرِ اَللَّهِ وَ اَلْعَاشِرَةُ مِنْهَا فِي تَرْكِ مُجَالَسَةِ اَلسُّفَهَاءِ».(معدن الجواهر، جلد۱، صفحه۷۰) نبی مکرم می‌فرمایند: «عافیت در ده چیز است، نه تایش در سکوت است؛ دهمی‌اش در ترک هم‌نشینی با سفیهان است.» مرحوم آقای برهان نقل می‌کرد که یک زمانی هسته خرما می‌گذاشتند در دهان‌شان، سنگ می‌گذاشتند، وقتی می‌خواستند صحبت کنند، فکر می‌کردند، اگر فایده‌ی آخرتی داشت، این هسته یا این سنگ را در می‌آوردند و بعد صحبت می‌کردند؛ زبان خودشان را عقال می‌کردند. فرمایش مرحوم علامه این بود که انسان خودش را نمد هر مجلسی قرار ندهد. 📚 بخشی از جلسات شرح حدیث‌ معراج از کتاب #سرالاسراء تألیف حجت‌الحق مرحوم #سعادت‌پرور #پهلوانی؛ سال ۱۳۸۴/۸۵ 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🎥 مقام محمود يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٢٧﴾ ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً ﴿٢٨﴾ (سوره فجر) ملائکه الهی مشغول طواف و خدمت آنها می‌شوند؛ و بر کرسی‌ کرامت الهی تکیه می‌زنند، و خداوند بر آنها طلوع می‌کند و مشرف می‌شود؛ این محل و مقام شهود است. و خداوند از آنان راضی و خشنود است؛ این مقام محمود است. 📚 آیت‌الحق مرحوم #جعفری‌تهرانی #شرح‌حدیث‌معراج #سرالإسراء جلسات شرح حدیث‌ معراج از کتاب «سرالإسراء»/جلد اول تألیف حجت‌الحق مرحوم #سعادت‌پرور #پهلوانی؛ سال ۱۳۸۴/۸۵ 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🔸هدف از خلقت یک نقل تاریخی است یا روایت -از ذهنم رفته است-، که مرحوم استاد(سعادت‌پرور) نقل می‌کردند. یک زن علویه‌ای که بچه‌هایش هم سید و یتیم بودند، رفتند پیشِ حاکم شهر؛ این خانم با گریه و زاری گفت ما تمکن مالی نداریم، گرسنه هستیم، شما که حاکم شهر هستید، ما را تأمین کنید. آن حاکم ‌گفت: شما اول بیا سیادتت را ثابت کن، تا من تأمین‌تان کنم! خُب اینها با حالت دل‌شکستگی و گرسنگی از خانه این شخص فاصله گرفتند و دور شدند. در بین راه به یک یهودی برخورد کردند که مست بود؛ ولی نیمه هوشیاری‌ای داشت. آن یهودی دید که یک زن با چند بچه‌ی گریان دارند عبور می‌کنند، پرسید چه شده است؟ خانم گفت قضیه این گونه است، بچه‌ها سید هستند، من خودم علویه هستم، ولی گرسنه هستیم. این یهودی گفت من یک جایی دارم پناه‌تان می‌دهم، و غذا هم به شما می‌دهم. آن حاکم شاید امام معصوم را در خواب دید، که فرمودند عمل آن یهودی پذیرفته است، ولی تو به خاطر احتیاط بیش از اندازه، اعمالت یا بعضی از اعمالت حبط شده است. این حاکم می‌رود پیشِ آن یهودی و می‌گوید: من عمل تو را هر چقدر بخواهی، می‌خرم؛ چون امام(ع) آن را پذیرفته است، پول زیادی هم به تو می‌دهم. یهودی می‌گوید: من چیزی که پذیرفته شده را نمی‌فروشم! این زن که سر سفره غذا نشسته بودند، به بچه‌هایش می‌گوید دست به غذا نزنید تا برای این فرد که ما را سر سفره‌اش نشانده، دعا کنیم. در نظر بگیرید بچه‌های یتیم، سید، گرسنه، سر سفره‌ی غذا، با گریه دارند برای آن یهودی دعا می‌کنند که خدا او را هدایت کند! شما حال آن حاکم شهر را در نظر بگیرید با این یهودی، که بعد از آن شیعه می‌شود. عرضم این است که این فطرت، فطرت توحید هست، و همه بر فطرت توحیدی خلق شده‌اند: «فَطَرَهُم عَلَی المَعْرفة»، «فَطَرَهُم عَلَی التُوحید» عبارت‌های مختلف در روایات آمده است. قرآن می‌فرماید: «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا»(روم-۳۰)؛ امکان دارد یک یهودی با آن فطرت توحیدی که در وجودش هست، عمل حقی را انجام بدهد، که حاکم مسلمان انجام ندهد! لذا مطلبِ حق را از هر کس که گوینده‌ی آن است، باید پذیرفت؛ زیرا همه بر فطرت توحید خلق شده‌اند. هر کلام حقی ولو از زبان یک یهودی بیرون بیاید، از معصوم(ع) هست؛ چون «إِنْ ذُكِرَ الْخَيْرُ كُنْتُمْ أَوَّلَهُ وَ أَصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ مَعْدِنَهُ وَ مَأْوَاهُ وَ مُنْتَهَاه» اگر حق معیار خیر بودن هست، اول و آخر خیر، شما هستید؛ چون حقیقتِ فطرت توحید از شما نشأت می‌گیرد. لذا ما جمود نداریم که بگوییم اگر یک یهودی یا یک مسیحی حرفی زد، نمی‌پذیریم؛ ولی قضاوت در مورد آن، لازمه‌اش این است که انسان اطلاع داشته باشد. در نگاه کلی، هدف از خلقت مدنظر است؛ تا انسان بفهمد که خلق شده تا به خلیفة‌اللهی راه پیدا کند: «إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً»(بقره-۳۰) من می‌خواهم روی زمین خلیفه‌ای داشته باشم. وقتی انسان خدایی شد، نگاهش نسبت به هستی، نگاهش به نفع و ضرر، متفاوت می‌شود. ما الان نفع را در این می‌بینیم که وزیر بشویم، وکیل بشویم، رئیس‌جمهور بشویم، خدمات ظاهری داشته باشیم. خُب یک الاغ هم دارد خدمت می‌کند، بی‌ادعا هم خدمت می‌کند. من زمانی –سنم کم بود- به یک هندو -با آن عمامه‌هایی که سرشان می‌گذارند_ گفتم: آقا شما برای چی گاو را می‌پرستید؟ گفت گاو همه‌اش منفعت است؛ پوستش، گوشتش، شیرش، شاخش... خُب اگر منظور نفع رساندن است، گاو هم با شخم زدن نفع می‌رساند؛ اما هدف از خلقت که نفع رساندن نیست! هدف از خلقت، رسیدن به این است که تو جلوه‌ی خدا هستی؛ یک جلوه‌ی حقیقی از خداوند تبارک و تعالی هستی که به اندازه قابلیتت، تو را به خودش می‌رساند. حضرت فرمودند: «بِهِمْ تُنْصَرُونَ وَ بِهِمْ تُمْطَرُونَ وَ بِهِمْ تُرْزَقُونَ وَ هُمُ اَلْأَقَلُّونَ عَدَداً اَلْأَعْظَمُونَ عِنْدَ اَللَّهِ قَدْراً»(امام صادق-ع- بحارالأنوار، جلد۶۵، صفحه۲۷۵) باران به واسطه‌ی این‌ها می‌آید _اینها که به هدف از خلقت رسیده‌اند_؛ دشمن به واسطه این‌ها نمی‌تواند نفوذ پیدا کند. وقتی مطلب عرضه شود، انحراف و عدم انحرافش را می‌فهمد؛ چون خودش یک نورانیتی پیدا کرده که حق و باطل را تمیز می‌دهد: «إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا»(انفال-۲۹) قدرت فارقیت پیدا می‌کند. اگر انسان به هدف از خلقت نرسیده باشد، در انحراف است؛ می‌خواهد روحانی یا مرجع تقلید باشد، می‌خواهد یهودی یا مسیحی باشد. 📚 بخشی از بیانات یکی از شاگردان سلوکی مرحوم سعادت‌پرور(ره) 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🎥 اظهار فقر «يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ» (فاطر-۱۵) ای مردم، شما همه به خدا فقیر و محتاجید و تنها خداست که بی‌نیاز و غنیّ بالذّات و ستودهْ صفات است. 📂 آیت‌الحق مرحوم #جعفری‌تهرانی #شرح‌حدیث‌معراج #سرالإسراء جلسات شرح حدیث‌ معراج از کتاب «سرالإسراء»/جلد اول تألیف حجت‌الحق مرحوم #سعادت‌پرور #پهلوانی؛ سال ۱۳۸۳ 📌 برای مشاهده مشروح این جلسه‌ از لینک زیر استفاده نمایید: 🔗 https://www.aparat.com/v/4IMq2?playlist=1026383 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🔶 تلخ و شیرین برای کسی که در مسیر می‌افتد و پیش‌ می‌رود؛ سه حقیقت تلخ و شیرین، گاهی با هم و گاهی یکی در میان،‌ اما مستمر و ممتد رخ می‌دهد، و چاره‌ای از آن نیست. اول- حصر و گرفتار شدن، بعد از ترک‌هایی که به اجبار یا اختیار باید انجام بدهد. ترک سامان‌های اولیه و کمترین امکانات برای حرکت عادی و زندگی روزمره؛ که کمتر به صورت حصر و اسارت ظاهری است، و بیشتر محتوایی و درونی است. دوم- شیرینیِ مسیر و درک لذت آن. فهم اینکه باید رفت و قله‌هایی در پیش است، و کوهستان‌های زیبا و مه‌آلودی که هرگز زیبایی، بی‌انتهایی، طراوت و لطافت آن انسان را رها نمی‌کند؛ اگر چه گاهی برای تکمیلِ حصر و اتمام اسارت، همه‌ی آنها قطع می‌شود. سوم- مأموریت و رسالتی که به درستی نمی‌داند، و دستور به مسیری که با زندگیِ متعارف، دینِ متداول و نگرشِ اجتماع در تضاد است، و کسی آن را نمی‌داند و نمی‌فهمد. یار و یاوری ندارد، و حرکت در این تاریکی مه‌آلود، به سوی سرزمینی که نمی‌داند کجاست، و دعوت آدم‌هایی که نمي‌داند کیستند، و سرگردان و معلق شدن در میان فضاهای نامعلوم؛ در حالی که قدرت‌ها و توانایی‌های بسیار دارد و هرگز کسر و کمبودی در آن مشاهده نمی‌کند. اما بدون آنکه اجازه‌ی بکارگیری آنها را از او سلب کرده باشند، در چنان تعلیقِ درونی می‌جوشد که هرگز نمی‌داند چه باید بکند ... این ذات مسیر است، و راهی غیر از آن نیست؛ مگر استقامت! نه تا زمانی که امور روشن شود، بلکه تا قله‌ای که این جهل و ضعف و ابهام، برایش ارزشمند‌تر از علم و تکیه بر دانش و تقوی شود. آنگاه جهان پیش پایش روشن و کوچک و هویدا می‌شود؛ اما او به آن کاری ندارد! و او در تمام این حالات چاره‌ای ندارد، مگر خواندن این سرود:‌ «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ ۖ بِيَدِكَ الْخَيْرُ ۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ» (آل‌عمران-۲۶) 📚 #محمدحسین‌قدوسی #درمکتب‌علامه‌طباطبایی 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom

🔸امامِ مطرود (۱) در روایات ذکر شده «فَمَا يَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلاَّ مَا يَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَكْرَهُهُ وَ لاَ نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ...»(امام‌ زمان-عج- الاحتجاج، جلد۲، ص۴۹۸) آنچه ما را محبوس از آنها کرده، مکروهات اعمال آنهاست. آقای بهجت(ره) تعبیر لطیفی داشتند، می‌فرمودند مگر می‌شود که شیعیان حضرت را بخواهند و ایشان بگوید من نمی‌خواهم بیایم؟! معقول نیست! نخواستنِ افراد است که باعث طول غیبت شده است. استاد(مرحوم سعادت‌پرور) روایتی از امام(ع) می‌فرمودند: «اِبْنُ خِيَرَةِ اَلْإِمَاءِ اَلنُّوبِيَّةِ اَلطَّيِّبَةِ يَكُونُ مِنْ وُلْدِهِ اَلطَّرِيدُ اَلشَّرِيدُ اَلْمَوْتُورُ بِأَبِيهِ وَ جَدِّهِ صَاحِبُ اَلْغَيْبَةِ»(کشف الغمة في معرفة الأئمة، جلد۲، ص۳۵۱) پدرم فدای آن کسی که طرد شده و شرید است؛ برای توضیح «اَلشَّرِيدُ»، مثال زدند که صاحب‌خانه‌ای را در نظر بگیرید که از دیدن مهمان خیلی ناراحت می‌شود، رنگِ چهره‌اش بر می‌گردد، آهنگِ صدایش ناراحت است، ولی با همه‌ی اینها می‌گوید بفرمایید! مهمانی که آمده، لفظِ –بفرما- را گوش کند، یا قهر و خشم و رنگ پریده را نگاه کند؟! عملاً می‌گوید نیا، ولو در لفظ می‌گوید بیا! در روایتی از امام زمان علیه‌السّلام است: «عَهِدَ إِلَيَّ أَنْ لاَ أُجَاوِرَ قَوْماً غَضِبَ اَللّٰهُ عَلَيْهِمْ وَ لَعَنَهُمْ...»(الغيبة–للطوسی- جلد۱، ص۲۶۳) پدرم از من عهد گرفته که در جا‌هایی که ظالمین هستند، نروم! در نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین(ع) است که «ضَمَائِرُکُمْ عُیُونُهُ وَ خَلَوَاتُکُمْ عِیَانُه»(خطبه ۱۹۹) ضمیرِ انسان و باطنِ انسان، دیده‌بان و چشم حضرت است؛ نه این چشم، این چشم که به طریق اولی اینگونه است. امام علیه‌السّلام به اعتبار احاطه‌ای که خدای تبارک و تعالی به ایشان داده است که «إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً»(بقره-۳۰) است؛ نه در یک شهر، نه در یک مکان، نه در یک جای خاص، «جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ» جانشین خدا در زمین است، «حُجَّتِک عَلَی مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ الثَّرَی» است. در روایت هست که حضرت می‌فرماید چطور می‌شود که ما حجّتِ خدا باشیم، و آنها هم احتیاج داشته باشند، ولی ما از احتیاجات آنها غافل باشیم؟! هر جایی که مخلوقی هست، حتی اگر در یک سیاره‌ای در فاصله‌ی یک میلیارد سال نوری باشد، وجودش بقاء می‌خواهد؛ چه کسی باید برای بقاء به او حیات بدهد؟ -در تعبیر روایت یک میلیون عالم، یک میلیون نوع آدم هست- اینها را حضرت فرمود ما امام‌شان هستیم! اینکه گناهان ما اسبابِ تأخیر در فرج است، یکی دو تا روایت نیست؛ جدای از آن، مسئله عقلی است: «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيدِي النَّاسِ لِيذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يرْجِعُونَ»(روم-۴۱) حالا که فساد تمام خشکی و دریا را گرفته، یکی بیاید بگوید خدایا مگر نمی‌گویی که أرحم‌الراحمین هستی، مگر نمی‌گویی که من ربّ‌العالمینم، پس چرا اینقدر همه جا پر از ظلم و فساد شده؟ چرا آمریکا این همه به کشورها ظلم می‌کند؟ خدای متعال می‌فرماید شما خودتان ظالم‌اید، اینها نمای شما هستند! تعابیر معصوم را خواندم، می‌فرماید که خدای متعال فرمود «قلوبُ الملوکِ بِیَدِی»، سردمداران دنیا هر جا باشند، دل‌هایشان به دست من است. دل صدّام، دل ترامپ، دل نتانیاهو، هر خبیثی به دست من است. «قُلوبُ الملوکِ بِیَدِی، تُوبُوا إِلیَّ أَعْطِف قُلُوبُهُم» شما با من باشید، من دل آنها را بر می‌گردانم. ولی ما رابطه‌مان با او خوب نیست؛ کاری نکردیم که دل او را به دست آوریم. توجّه بکنیم به این که «یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ المَخْرَجُ إِلَی رَوْحِ الْفَرَجِ»(دعای هفتم صحیفه سجادیه) آن گشایش و فرج، یعنی بیرون آمدن از سختی‌ها؛ منظور فرج حضرت ولیّ‌عصر سلام‌اللّه علیه نیست. خودش باید راه خروج را بگذارد: «لا حول و لا قوةَ إلاّ باللّه» ادامه دارد... 📚 بخشی از بیانات یکی از شاگردان سلوکی مرحوم سعادت‌پرور(ره) 📢 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام: https://t.me/allaamehwisdom اینستا: https://www.instagram.com/allaamehwisdom ایتا: https://eitaa.com/AllaamehWisdom توییتر: https://twitter.com/allaamehwisdom بله: https://ble.ir/allaamehwisdom آپارات: https://www.aparat.com/allaamehwisdom