بسم الله الذی تَحَبَّبَ إِلَىَّ وَهُوَ غَنِيٌّ عَنِّي
یکی از تعابیر لطیف دعای جوشن کبیر «خَيْرَ حَبِيبٍ وَمَحْبُوبٍ» هست. یعنی بهترین دوستدار، بهترین کسی که عاشقی را بلد است. و اگر پایش بیفتد و ما لیاقتش را داشته باشیم؛ بهترین کسی‌ست که می‌توان دوست داشت.
خدا عاشق ماست در این شکی نیست. عاشقی را به من نشان بدهید که "همیشه" پیش از یاد شدن تو را صدا بزند، پیش از خواستن به تو ببخشد و پیش از اینکه طرف ابراز میلی کرده باشد، شروع کند به احسان کردن!
سوالی که هست این‌‌ست که آیا ما واقعا او را دوست داریم؟
بینی و بین الله اگر ازین عشق‌‌های زمینی! مدام خیانت کند، در جمع بگوید دوستت دارم ولی به دیگری چشمک بزند، اگر بخاطر تعهد به شما دست از این یک بام و دوهوایی ها برندارد واقعا اسم آن رابطه را میگذارید عشق؟!
عاشق کسی‌ست که به گفته‌ی مولاعلی-علیه‌السلام-؛ «و لا يأثمُ فِيمَن يُحِبُّ» بخاطر کسی که دوست دارد مرتکب گناه نمی‌شود و گرنه چه نوع دوست داشتنی‌ست؟
خیلی زیباست اینکه آدم در زندگی افتخاری نداشته باشد که به آن بنازد ولی با دوست داشتن کسی مدال افتخاری به سینه‌‌اش بخورد که هیچکس نمونه‌ای از آن ندارد و بهترین است.
خیلی عبارت عجیبی‌ست؛ «یا فَخْرَ مَنْ لَافَخْرَ لَهُ» ای افتخار کسی که افتخاری ندارد! که اگر فخر فروختنی باشد بر بندگی توست. امشب به ما توفیق داشتن این مدال را بده...
#وفا_دوران
@Anarestun
