🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴 3⃣ بیانات #مقام_معظم_رهبری 🎙موضوع : اصرار بر خواندن روضه بی سند @AsnadolMasaeb

🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴 4⃣بیانات #مقام_معظم_رهبری 🎙موضوع : معرفت و شناخت امام @AsnadolMasaeb

🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴 5⃣بیانات #مقام_معظم_رهبری 🎙موضوع : هیئت و قرآن @AsnadolMasaeb

🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴 6⃣ بیانات #مقام_معظم_رهبری موضوع : #قمه_زنی @AsnadolMasaeb

🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌 7⃣ بیانات #مقام_معظم_رهبری 🎙موضوع : #قمه_زنی @AsnadolMasaeb

🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌 8⃣ بیانات #مقام_معظم_رهبری 🎙موضوع : نوحه و شعر و روضه باید.. @AsnadolMasaeb

🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌 9⃣ بیانات #مقام_معظم_رهبری #اشعار_آئینی 🎙موضوع : شعر باید خوب، محکم، قوی، خوش مضمون و قانع‌کننده باشد. @AsnadolMasaeb

🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌🏴🕌 🔟 بیانات #مقام_معظم_رهبری 🎙موضوع : شعری که تأثیرِ یک سخنرانی سه‌ ساعته را دارد! ✍ادامه دارد.. @AsnadolMasaeb

🕌قدیمی‌ ترین فیلم از کربلای معلی به‌ عنوان جدیدترین اثر یافت شده از حرم مطهر حضرت سیدالشهداء امام حسین(علیه السلام) و حضرت عباس(علیه السلام) منتشر شد. 📽این فیلم کوتاه توسط «فردریک گادمر» در سال ۱۹۲۷ میلادی(۹۵ سال پیش) تهیه شده است. او یک عکاس و فیلمبردار فرانسوی بوده که به کشورهای مختلفی سفر کرده و تصاویر بسیاری را ثبت کرده است. #آیین_عزاداری #فیلم_نما @AsnadolMasaeb

📼«نوحه جبرئیل» یکی از قدیمی ترین نوحه های ضبط شده به زبان فارسی است که به نظر می رسد مربوط به اواخر دوره قاجار باشد. شعر نوحه «جبرئیل» منسوب به «ناصرالدین شاه قاجار» بوده و خواننده آن نامشخص است. این نوحه قدیمی با دستگاه گرامافون ضبط شده است. #آیین_عزاداری #فیلم_نما @AsnadolMasaeb

🏴مداحی و سوگواری برای مردگان در تاریخ ایران باستان!👇 به موجب متن فقهی «وندیداد» به زبان پهلوی، ایرانیان زرتشتی در مرگ عزیزان خود عزاداری و نو‌حه خوانی انجام می دادند! این مدرک برسد به دستان کسانی که ادعا می‌کنند در ایران باستان عزا و عزاداری نداشتیم! 📚منبع : کتاب معاد و آخرت شناسی در مذاهب و ادیان ایران قدیم، هاشم رضی، ص۱۹۴ #آیین_عزاداری @AsnadolMasaeb

#شبهات 5⃣1⃣سخنی چند درباره #علم_عزاداری :👇 ✍برگرفته از بیانات آیت الله #استاد_عندلیب_همدانی(دامت برکاته) : @AsnadolMasaeb

✅مسلما احیای امر «عاشورا و حماسه حسینی» از مصادیق آیه «مَنْ يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ» و شعائر الهی است.(حج، ۳۲) در مورد این بحث هم، باید ابتدا «عَلَم» یا «علامت» عزاداری را در چهار چوب «شعائر حسینی» مطرح کنیم. به این صورت که؛ ابتدا باید ثابت گردد که آیا «عَلَم عزاداری» از مصادیق «شعائر حسینی» است یا خیر؟ پس قبل از شروع بحث، ابتدا «شعائر» را شرح و بسط دهیم. 👤استاد عندلیب همدانی در تعریف «شعائر» و اقسام آن می نویسد : «شعائر جمع شعیره است و از مجموع سخنان اهل لغت چنین استفاده می شود که هر گونه گفتار، رفتار و یا شئ ای که علامت و نشانه و یا رمزی باشد که پیامی را در برداشته باشد، و از آن ماندگاری یک مکتب و یک عقیده یا یک ملت استفاده شود، شعائر نامیده می شود.» در ادامه ایشان «شعائر»، مخصوصا «شعائر حسینی» را بر دو قسم می داند : 1⃣شعائر منصوصه به نص «خاص» : مثل گریه، زیارت رفتن، انشاد شعر 2⃣شعائر منصوصه به نص «عام» : مثل سینه زدن و برگزاری تعزیه و علامت ✍در شعائر منصوصه به نص «خاص» ما باید متعبد به نص باشیم، مگر باب تزاحم باشد که خود بحث مستقلی دارد. اما در شعائر منصوصه به نص عام باید در نظر داشت که؛ اولا : این شعائر چه بسا در فرهنگها، زمانها، مکانها و سلایق گوناگون متفاوت باشد و این نه تنها مانعی ندارد بلکه به شور و حال مراسم می افزاید. ثانیا : بسیار مناسب است در این گونه شعائر منصوصه به نص «عام» هر از چندگاه باز بینی صورت گیرد و با شیوه ای نو همان پیامهای همیشگی را ابلاغ کرد و شاید جمله نورانی حضرت رسول اکرم(ص) که فرمود : «یُجَدِّدُونَ الْعَزَاءَ جِیلًا بَعْدَ جِیلٍ فِی کُلِّ سَنَةٍ» به این نکته اشاره داشته باشد.(۱) «عَلَم» نیز در عزاداری حسینی از ابزارهایی است که در هیئت‌ها و دسته‌های مذهبی به کار گرفته و از نشانه‌های گروه‌های عزادار محسوب می‌شود. عَلَم در حقیقت به عنوان سمبلی برای تداعی کردن واقعه کربلا طراحی شده است که نشانه‌ و نمادهایی مانند دست بریده یا شاخه‌های نخل، ابزارآلات جنگ مانند سپر و شمشیر و یا تزیین یک چوب بلند با پارچه‌ های سبز و قرمز و نصب ابزار آلات جنگی از علَم های اصیل محسوب می‌گردد. هر کشور و قوم و ملتی برای خود نماد و یا پرچم و علامتی دارد که به آن احترام می گذارد و توهین به را هم بر نمی تابد، این نمادها و علامت ها و نشانه ها در دین نام « شعائر» دارد، آنچه از مجموع سخن اهل لغت و نیز موارد استعمال این واژه در قرآن کریم و احادیث استفاده می شود این است که هر آن شئ ای یا شخصی که رساننده پیامی مقدس و الهی باشد و باعث «إعلاء» و عظمت نام دین و «إعلام» و إبلاغ و تبیین حقایق دینی و «إحیاء» و زنده نگاه داشتن دین و دیانت و اخلاق و معنویت باشد نام «شعائر الهی» به خود می گیرد و به صراحت قرآن کریم باید آن را بزرگ داشت و به آن توهینی نکرد. ایشان در جایی دیگر می فرماید : «علامت یا همان عَلَم جزء شعائر «منصوصه به نص» خاص نیست، بلکه پرچم آهنی است با نمادهایی خاص که البته نباید از نمادهای انحرافی از جمله صوفیه در آن استفاده کرد.» @AsnadolMasaeb ادامه مطالب :👇

✍پایین ترین درجه تعظیم و رعایت تقدس هم در همه شعائر و حرمات لازم است، و آن خوداری کردن از گفتار و رفتاری است که عرفا توهین به حساب بیاید. ✍تعظیم «غیر لازم» که طبیعتا مستحب است، نیز دو مصداق دارد : الف)تعظیمی که شارع خود آن را مستحب شمرده است، مثل مستحبات طواف یا مستحبات نماز جماعت ب)گفتار و رفتاری که نص خاصی ندارد، ولی عرفا مصداق تعظیمی است که قران بیان فرمود. ♻️و نکته پایانی؛ اصل برپایی شعائر حسینی با همه مصادیقش از واجبات کفایی است که انسان با توجه به روایات زیادی که داریم به این مطلب قطع پیدا می کند، البته بعد از تحقق اصل شعائر حسینی انجام آنها مستحب موکد است، زیرا واجبات کفاییه بر دو قسمند : الف)آنجا که بعد از انجام عمل دیگر موضوعی باقی نمی ماند تا استحباب بیاید، مثل غسل و کفن و دفن میت ب)آنجا که واجب انجام شده ولی باز موضوع باقی است، لذا انجام آن عملی که واجب کفایی بود بعد از انجام آن توسط شخصی، برای دیگران مستحب است، مثلا تفقه در دین واجب کفایی است، و اگر به اندازه کفایت فقیه داشتیم، تفقه مستحب خواهد بود. ✍و اینکه ما شعائر حسینی را بر دو قسم [منصوصه به نص عام و منصوصه به نص خاص] کردیم، با توجه به این دو نکته قابل توجیه است. الف)وجود عناوینی مطلق که اتفاقا جزء راهگشاترین واژگانها در باب شعائر حسینی است مثل عنوان جزع و مثل عنوان ادای حق حسین(علیه السلام) چنان که در روایات آمده است «حَقُّ الْحُسَيْنِ(ع) مَفْرُوضٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِم»(۲) ب)وجود عناوین مطلق و راهگشا در اصل باب شعائر مثل احیاء امر اهل بیت(علیهمالسلام) اعلاء کلمة الله، اعلام و تبلیغ حقایق دینی و.. با توجه به این دو نکته نمی توانیم خود را منحصر در شعائر منصوصه به نص «خاص» بدانیم ، بلکه با تمسک به نصوص عامه و با تطبیق مصادیق عرفی دیگر برای شعائر حسینی باید دائره شعائر را گسترش دهیم. و لذا تمام رسوم محلی و قبیله ای، تمام رفتارهایی که جنبه شعائر دارد و لو نص خاصی ندارد و تمام اشیاء و وسیله هایی که در این مراسم به کار می رود از شعائر حسینی محسوب می گردند و بدعت شمردن این امور روا نیست. بله نمی توان خصوص این عمل را به شارع منتسب دانست.(۳) ✍استفتاء از «مراجع تقلید» در باب علامت یا علم در عزاداری : ⁉️سوال : استفاده از عَلَم در مراسم عزادارى سیدالشهدا(ع) یا قرار دادن آن در مجلس عزا و یا حمل آن در دسته عزادارى چه حکمى دارد؟ ✍پاسخ : 👥حضرات و آیات عظام : امام(۴)، تبریزى(۵)، فاضل(۶)، مکارم(۷)، سیستانى(۸) : «اشکال ندارد.» 👤مقام معظم رهبری : «این گونه امور جزء دین شمرده نمی شوند.»(۹) 👤نورى همدانی : «استفاده از آن در حد متعارف اشکال ندارد.»(۱۰) 👤صافى گلپایگانی : «حمل عَلَم بعید نیست از تعظیم شعائر محسوب شود و بى اشکال باشد.»(۱۱) 📚منابع : ۱)بحارالانوار مجلسی، ج۴۴، ص۲۹۳ ۲)کامل الزيارات ابن قولویه قمی، ج۱، ص۱۹۳ ۳)کانال تلگرامی استاد عندلیب همدانی ۴)استفتائات امام خمینی، ج۲، سؤال ۷۲ ۵)استفتائات آیت‌الله تبریزى، سؤال۲۰۰۷ ۶)جامع‌المسائل آیت‌الله فاضل، ج۱، سؤال ۲۱۷۴ ۷)استفتائات آیت‌الله مکارم شیرازی، ج۱ سؤال۵۷۹ ۸)سایت آیت‌الله سیستانى، شعائر دینى، سؤال۶ ۹)اجوبه الاستفتائات آیت‌الله خامنه اى، سؤال ۱۴۴۴ ۱۰)استفتائات آیت‌الله نوری همدانی، ج۲، سؤال ۵۹۸ و ۶۰۴ ۱۱)جامع‌الاحکام آیت‌الله صافى، ج۲، سؤال۱۵۹۵ @AsnadolMasaeb