تویِ آینه نگاه کنین و از خودتون بپرسین؛ با قلب‌هایی که دیگران بهتون دادن چیکار کردین؟! شکوندینشون؟ با لجاجتاتون لهش کردین؟ قلبیو عاشق خودتون کردین و ولش کردین؟ وقتی شده بودین تنها امیدِ یه قلب، اونو بی‌اهمیت شمردین و از روش رد شدین! و یا باعثِ رشدشون شدین؟ یا اصلا نمی‌دونین چه بلایی سرشون آوردین؟ اگه جوابِ این سوال‌هارو دادین و فهمیدین قلبِ کسی رو آگاهانه شکوندین، به خودتون جواب ندین که خُب ما هم روزی شکسته‌ شدیم و بقیه هم این کار رو با ما انجام دادن! سعی نکنید با هزار جور دلیل و حرفِ‌هایِ بی فایده خودتون رو قانع کنین تا بلکه یک‌ذره از دست عذاب و وجدانتون آروم بشید؛ که آره ما گناهی نکردیم که! فقط دستتون رو بذارید سمتِ چپِ سینه‌تون، اون‌وقت می‌فهمین خیلی وقته که دیگه اونجا چیزی برای تپیدن وجود نداره. شما اصلا عذاب وجدان و احساسات هم ندارین؟! اگه دارید چطور قلب آدمایی که دوستون داشتن و عاشقتون بودن رو میشکنید و راحت میتونید به زندگیتون ادامه بدید؟ شاید هم شما هیچوقت طعمِ تلخِ له شدن و شکستن غرورتون و قلبتون رو نچشیدین که دردِ اونی که قلبشو میشکنید رو حس کنید. چون در حقیقت شما اصلا قلبی ندارید که بخواد شکسته باشه. 1401,5,15

از دیشب حالم خیلی بده و الان میخوام برم دکتر دعا میکنید چیز جدی ای نباشه دیگه؟

من؟ من دقیقا واژه‌های از یاد رفته‌‌ی انتهای کتابم. همان سه نقطه ها... همان‌قدر مهجور ، همان‌قدر غمگین.