•┈••✾❀•💠🪴 *﷽*🪴💠•❀✾••┈• #حبل_الورید #قسمت_نود_پنجم #شهیدعلےخلیلی بالاخره انتظار به سر آمد و پیکر نحیف علی را با تابوتی مزین به پرچم سه رنگ کشور،را از سالن تطهیر بیرون آوردند. شاگردان علی که تا حالا آسمانی شدن مربی مجاهدشان را انکار می کردند با دیدن تابوت و عکس لبخند نقش بسته روی لبان علی را دیدند، شکشان به یقین تبدیل شد و صدای گریه شان بلند شد. حس و حال عجیبی بود؛ صدای شیون و زاری دوستان و شاگردان بلند تر از قبل شده بود . چند نفر از نوجوان ها به سر و صورت خودشان می زدند و فریاد می زدند و با اشک می ریختند .😭 اما مادر... مادر با دیدن تابوت جانش قلبش لرزید اما اشک چشمانش را هیچ کس ندید ،انگار داشت خواب می دید،همان چیزی که از آن فرار می کرد عاقبت به سرش آمده. علی اش رفت .😭 مادر فقط می خواست برای آخرین بار صورت نحیف و استخوانی علی اکبرش را ببوسد و دست نوازش بر محاسن و موهای پریشان جانش بکشد . تابوت علی را که دید، بی تابی و دلتنگی اش برای دیدن صورت ماه پسرش بیشتر از قبل شد،اما هیچ به زبان نیاورد. ناگهان استاد علی گفت:" حاج خانوم،برای آخرین ملاقات و وداع با علی😭تشریف بیارین خونه ی خادم مسجد الزهرا سلام الله علیها، علی آقا را آنجا می بریم تا با هم وداع کنید. علی خیلی اون مسجد را دوست داشت." مادر با شنیدن این حرف سرش را تکان داد و راهی مسجد شد. هر چه مادر به محل ملاقات با علی اش نزدیک تر و نزدیک تر می شد ،اضطرابش بیشتر و بیشتر می شد آخر نمی دانست تحمل دیدن علی را با کفن دارد یا نه 😭. مادر در همین افکار بود و به خاطراتش با علی فکر می کرد تا اینکه خود را خانه خادم مسجد الزهرا سلام الله علیها دید. ساکت و آرام و مبهوت جلوی در خانه ایستاد و با چشمانی خسته که از شدت گریه شب قبل ورم کرده بود،به تابوت علی اکبر ۲۱ ساله اش نگاه می کرد،بدون هیچ عکس العملی. دوست علی با گریه گفت:" بیا مادر،بیا مادر کنار علی ات بشین😭..." ادامه دارد... نویسنده :سرکار خانم یحیی زاده ‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌ •┈┈••✾❀💠🍃🌺🍃💠❀✾••┈┈•