#رایحہ_ے_محراب #قسمت_سوم #عطر_مریم #بخش_دوم . چند روز پیش دستپختشو خوردم بہ از دستپخت شما و ماہ گل خانم نباشہ ڪمتر هم نیس! نقاشے هم ڪہ میڪشہ،قرارہ خانم دڪترم بشہ! چہ هنرے از این بالاتر ڪہ قرارہ دستاش دوا و درمون درد و مرض مردم باشن؟! این را ڪہ عمو باقر گفت بے اختیار نگاهے بہ انگشت هاے ظریف و سفیدم انداختم. با صداے عمو باقر بہ خودم آمدم. _بسم اللہ! شروع ڪنین. چشم دوختہ بودم بہ بزرگترهاے جمع تا لقمہ بگیرند سپس من و ریحانہ شروع ڪنیم. همہ ڪہ لقمہ اے برداشتند،قاچ هندوانہ اے برداشتم و مشغول خوردنش شدم‌. ریحانہ با ذوق چشم بہ نیم رخم دوخت. _از چند روز دیگہ ڪہ ماہ شعبان شروع بشہ باید ڪوچہ رو چراغونے ڪنیم. اینجا چقد خوشگل میشہ! عمو باقر ذوق و شوق ریحانہ را ڪہ دید سریع گفت:ببینیم خدا چے میخواد! متعجب از جملہ اے ڪہ گفت،بہ صورتش خیرہ شدم. _یعنے چے عمو؟! چشم هایش صورتم را ڪاویدند. _چے یعنے چے؟! _این ڪہ گفتین ببینیم خدا چے میخواد! _یعنے هرچے خدا بخواد دیگہ! بہ شرط حیات اگہ باشیم! مشڪوڪ سوال ڪردم:منظورتون فقط همین بود؟! سرش را تڪان داد،سنگینے نگاہ محراب را روے دوش چشمانم احساس ڪردم. آهستہ صورتم را بہ سمتش چرخاندم ڪہ نگاهش را بہ لقمہ ے در دستش دوخت! نگاهش یڪ جورے بود،یڪ جورے ڪہ انگار میخواست ذهنم را بخواند و جواب سوالے را بگیرید! چہ سوالے؟! نمے دانم! چهرہ اش بے اندازہ شبیہ بہ خالہ ماہ گل بود،صورتش سفید بود و موها و ابروهایش مثل آسمان شب سیاہ! چشمان قهوہ اے تیرہ و برق دارش را از خالہ ماہ گل داشت و قد و اندام ورزیدہ اش را از عمو باقر! شاید هم باید سوالاتم را از او مے پرسیدم،او امینِ حاج بابا و عمو باقر بود؛حتے ڪلید در انبارے مان را هم داشت. انبارے اے ڪہ من و ریحانہ و گاهے هم مامان فهیم اجازہ ے ورود بہ آن را نداشتیم! بعد از اتمام عصرانہ،حاج بابا و عمو باقر بہ حیاط پشتے رفتند تا ڪمے قدم بزنند. عمہ خدیجہ هم رفت تا با پسرش علے تماس بگیرد و بگوید تا چند روز دیگر خودش دنبالش بیاید! شاید پیش خودش گفتہ بود براے خواستگارے چہ ایامے بهتر از ماہ شعبان! مامان فهیم،خالہ ماہ گل و ریحانہ هم بہ آشپزخانہ رفتند تا ظرف ها را بشویند. محراب روے پلہ هاے سمت چپ ایوان نشستہ بود و فڪر مے ڪرد. نگاهے بہ اطراف انداختم و مردد بہ سمتش قدم برداشتم. گلویم را صاف ڪردم تا متوجہ حضورم بشود. نیم رخش را بہ سمتم برگرداند ولے چیزے نگفت. سڪوتش را ڪہ دیدم گفتم:میشہ بشینم؟! ابروهایش را بالا داد. _بلہ! بفرمایین! با فاصلہ ڪنارش نشستم و بہ پلہ ے زیر پایم خیرہ شدم. _یہ سوال بپرسم؟! با ڪمے تاخیر گفت:بپرسین! سرم را بلند ڪردم و بہ نیم رخش خیرہ شدم،تا چشم هایم را دید چشم پایین انداخت! راحت بہ صورت ریحانہ زل میزد و براے من سر پایین مے انداخت! پوزخند زدم،نفسے عمیقے ڪشیدم:چہ سَر و سِرے بین شما و حاج بابا و عمو باقرہ؟! پیشانے اش را بالا داد:ڪدوم سَر و سِر؟! _همین رفت و آمداے مشڪوڪ،پچ پچاتون،جلسہ هاتون تو انبارے! معلوم نیس تو اون انبارے دارین چے ڪار مے ڪنین! پوزخند زد:انبارے خونہ ے شماس از من مے پرسے خانم مارپل؟! من ڪہ از چیز مشڪوڪے خبر ندارم. با طعنہ گفتم:واقعا؟! جدے گفت:آرہ واقعا! لطفا دست از این بچہ بازیا بڪش! بزرگترا بہ فڪر شوهر دادنتن تو بہ فڪر فضولے! با چشم هاے درشت شدہ نگاهش ڪردم. _با چہ جراتے اینطورے حرف میزنے؟! صورتش را ڪامل بہ سمتم برگرداند:بہ جرات این ڪہ حڪم برادر بزرگترتو دارم اما تو همیشہ سوار خرِ شیطونے! عصبے خندیدم:اونوقت ڪے گفتہ شما برادر بزرگتر منے؟! براے این ڪہ حرصم را در بیاورد بیخیال لبخند زد:خودم بہ اضافہ ے همہ ے بزرگترا! خندیدم:گفتہ ے شما اصلا مهم نیس. همین ڪہ برادریو در حق ریحانہ ادا ڪردے ڪافیہ! پیشانے اش را بالا داد و بدون حرف بلند شد. _آقا محراب! مڪث ڪرد اما جوابے نداد. از روے پلہ بلند شدم و ڪنارش ایستادم. _اگہ جریان عمو اسماعیل براے حاج بابا و عمو باقر پیش بے... همراہ زبانش چشم هاے خشمگینش حرفم را بریدند. _اینا توهم شماس! شر برامون دُرُس نڪن! سپس سریع وارد خانہ شد! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_سوم #عطر_مریم #بخش_سوم . نفس عمیقے ڪشیدم و بہ آبنما خیرہ شدم. پس واقعا خبرهایے بود! ❤️🍃 سہ چهار روز بعد حاج بابا آرام بہ مامان فهیم گفت ڪه:امسال خبرے از چراغونے ڪردن ڪوچہ و خیابون نیس! مردم عزادارن! امام گفتہ جشناے ماہ شعبان باید تحریم بشہ و بہ جاش... ادامہ ے جملہ اش را بہ ما نگفت،نزدیڪ سے ام تیر ماہ ڪہ نیمہ ے شعبان بود ادامہ ے حرفش را از اخبار و دوست و آشنا شنیدیم و دیدیم. بہ جاے جشن ها،تظاهرات ضد دولتے راہ افتادہ بود و محراب را ڪمتر در خانہ ے شان و محلہ میدیدیم! حاج بابا و عموباقر از صبح زود باهم بیرون رفتہ بودند،محراب هم ظاهرا از دیروز بہ خانہ بازنگشتہ بود! سہ هفتہ اے میشد ڪہ عمہ خدیجہ خانہ ے عمو باقر بود و هنوز پسرش علے دنبالش نیامدہ بود. شاید میخواست این هفت هشت سال نیامدن را جبران ڪند! مامان فهیم هم بعد از حاج بابا رفتہ بود پیش خالہ ماہ گل،جلوے آینہ ے پذیرایے ایستادہ بودم و موهایم را شانہ میڪردم. صداے زنگ در بلند شد،بلند گفتم:ریحانہ! در! چند ثانیہ بعد ریحانہ چادر بہ سر جلوے در رفت،خواستم بہ سمت اتاقم بروم ڪہ با صداے جیغ ریحانہ تنم لرزید! هراسان و بدون حجاب از پذیرایے بیرون دویدم،مقابل پلہ ها ڪہ رسیدم محراب را دیدم ڪہ ڪنار در زانوهایش خم شدہ بود! یقہ ے پیراهن سرمہ اے رنگش پارہ و یڪے دوتا از دڪمہ هایش ڪندہ شدہ بود،شلوار مشڪے رنگ دم پا گشادش هم غرق خاڪ بود و صورت سفیدش خون آلود! باریڪہ ے خونے از دماغش جارے شدہ بود و ردے از خون هم ڪنار شقیقہ اش! چشم هایش ڪم جان بودند و بے تاب،نفس نفس میزد. دل آشوب شدم،تا نگاهش بہ من افتاد همراہ چشم هایش سرش را پایین برد! ریحانہ مضطرب پرسید:چے شدہ داداش؟! چرا این شڪلے اے؟! برم خالہ ماہ گلو خبر ڪنم‌. آب دهانش را فرو داد و ڪمر راست ڪرد. ریتم نفس هایش تندتر شدہ بود! آرام گفت:نہ فعلا لازم نیس بہ ڪسے خبر بدے! نگاہ ریحانہ بہ سمت من آمد،با چشم هاے گرد شدہ خیرہ بہ صورت و موهایم شد. سریع بہ خودش آمد و با چشم و ابرو بہ موهایم اشارہ ڪرد. همانطور ڪہ بہ سمت خانہ بر مے گشتم گفتم:ریحانہ! تا برمیگردم بتادین و باند بیار! در ڪمتر از دو دقیقہ روسرے سر ڪردم و بہ حیاط برگشتم،محراب همان جا ڪنار در ایستادہ بود. خبرے از ریحانہ نبود،مقابلش ایستادم و سرے تڪان دادم:تظاهرات بودے آقاے داداش؟! ڪہ خبرے نیسو من الڪے مشڪوڪم! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد،لبخند ڪجے زدم. _حالا نمیخواد از سر شڪستہ ت ڪار بڪشے! زبونتم تڪون بدے میفهمم! براے این ڪہ ڪمے سر بہ سرش بگذارم ڪنارش ایستادم و دستم را بہ طرف بازویش روانہ ڪردم. _میتونے راہ بیاے یا ڪمڪت ڪنم؟! سریع سر بلند ڪرد و ابروهایش را در هم ڪشید،لبخندم پر رنگ تر شدم:شوخے ڪردم! نفسش را با حرص بیرون داد:با من از این شوخیا نڪن دخترِ حاج خلیل! ابروهایم را بالا دادم:از مقام آبجے بودن عزل شدم؟! شدم دختر حاج خلیل؟! نفس عمیقے ڪشید و با قدم هاے آرام و ڪوتاہ بہ سمت پلہ ها رفت. روے اولین پلہ نشست،ریحانہ هراسان از خانہ خارج شد و گفت:بیا آبجے هرچے خواستیو آوردم! رو بہ روے محراب نشستم،ریحانہ داخل تشت مسے ڪوچڪے آب خنڪ ریختہ بود. دستمال تمیزے بہ دستم داد. در حالے ڪہ دستمال سفید رنگ را داخل ظرف آب خیس مے ڪردم پرسیدم:چرا خونہ تون نرفتے؟! خالہ ماہ گل ڪہ بہ ڪلہ شقیات عادت دارہ! زمزمہ وار جواب داد:عمہ خدیجہ هس الڪے شلوغش میڪنہ! دستمال را بہ طرف صورتش بردم و آرام زیر بینے اش گذاشتم‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_سوم #عطر_مریم #بخش_چهارم . صورتش در هم رفت اما حتے آہ ڪوچڪے نڪشید. ریحانہ بغ ڪردہ بالاے سرمان ایستادہ بود و با استرس بہ صورت محراب و دست هاے من خیرہ شدہ بود،سرے تڪان دادم و بہ شوخے گفتم:تو چرا بالا سر ما بغض ڪردے؟! هنوز ڪہ نمردہ زندہ س! دستمال را از زیر بینے اش برداشتم و دوبارہ داخل ظرف آب فرو بردم. زبان محراب خواست نیشم بزند:واقعا برازندتہ دڪتر بشے! مریض زیر دستت زندہ نمیمونہ! خندیدم:دقیقا! با وسواس اطراف بینے اش را تمیز ڪردم. _بدجایے نشستے پسر حاج باقر! ڪاش قدم رنجہ میڪردے میرفتیم پذیرایے! _راحتم! نفسم را بیرون دادم:باشہ! سرتو صاف نگہ دار پیشونے تو ببینم! بدون حرف سرش را صاف نگہ داشت،با دقت بہ پیشانے اش نگہ ڪردم میخواستم زخمش را خوب ببینم اما میدانستم اگر دستم ثانیہ اے با پوستش برخورد ڪند قلمش خواهد ڪرد! بہ قول خالہ ماہ گل از بس با حجب و حیا بود و روے محرم و نامحرم حساس! با دقت بہ زخم‌ پیشانے اش خیرہ شدہ بودم و در همان حین روے پنبہ بتادین میزدم‌. پنبہ را آرام روے زخمش گذاشتم و بے اختیار از سر حواس پرتے "آقا" را از ڪنار اسمش برداشتم! _محراب! فڪ ڪنم زخم پیشونیت عمیقہ باید برے درمانگاه‌. این زخمے ڪہ من مے بینم بخیہ میخواد! لرزش صورتش را احساس ڪردم و نگاہ هاج و واجش را! مردمڪ چشم هایش میخ دهانم بودند،تا نگاهش ڪردم سرش را پایین انداخت. گردن و گونہ هایش سرخ شدہ بودند،خودم را نباختم و با تشر گفتم:مگہ نگفتم سرتو صاف نگہ دار؟! سرش را بلند ڪرد اما چشم هایش را نہ! نگاهے بہ ریحانہ انداخت و گفت:میشہ برام یہ لیوان آب بیارے؟! ریحانہ سریع بلند شد و بہ سمت خانہ رفت.چشم هایش را بہ دستم دوخت. _فڪ ڪنم بعضے وقتا نمیدونے دارے چے ڪار میڪنے! متعجب پرسیدم:یعنے چے؟! لبخند زد،از آن لبخندهایے ڪہ تحویل خالہ ماہ گل و مامان فهیم و ریحانہ میداد! از آن لبخندهایے ڪہ تا بہ آن روز هیچ گاہ بہ رویم نپاشیدہ بود! _هیچے! از گنگ صحبت ڪردنش خوشم نیامد،پرسیدم:حالا چرا بہ این روز افتادے؟! چهرہ اش از درد جمع شد. _هرڪہ او بیدارتر،آگاہ تر هرڪہ او پردردتر،رخ زرد تر لبخند شیطنت آمیزے زدم:پس مولانا هم بہ جمع انقلابے خواها پیوستہ! لبخند ڪجے زد،چشم هایش از همیشہ پر نورتر بود. _پس خیلے چیزا بلدے! ابروهایم را بالا دادم. _چطور؟! نڪنہ میخواے عضو گروهتون بشم؟ لبخندش پر رنگ تر شد:شاید! با غرور ایستادم و دست هایم را بہ ڪمرم زدم. _دیدے ازت اعتراف گرفتم؟ گنگ نگاهم ڪرد:چہ اعترافے؟! _ڪہ میدونم با حاج بابا و عموباقر چے ڪارا میڪنین! نفسش را بیرون داد:فعلا فڪ ڪن هیچے نمیدونے! _قول نمیدم! خواست چیزے بگوید اما پشیمان شد. بعد از ڪمے مڪث زمزمہ ڪرد:پس حسابے باید حواسم بهت باشہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهارم #عطر_مریم #بخش_اول . با غرور ایستادم و دست هایم را بہ ڪمرم زدم. _دیدے ازت اعتراف گرفتم؟! گنگ نگاهم ڪرد:چہ اعترافے؟! _ڪہ میدونم با حاج بابا و عموباقر چے ڪارا میڪنے! نفسش را بیرون داد:فعلا فڪ ڪن هیچے نمیدونے! _قول نمیدم! خواست چیزے بگوید اما پشیمان شد. بعد از ڪمے مڪث زمزمہ ڪرد:پس حسابے باید حواسم بهت باشہ! جدے بہ چشم هایش خیرہ شدم:حواست بہ حاج بابام و عمو باقر باشہ! با صداے قدم هاے ریحانہ سڪوت ڪردم،ریحانہ با شتاب لیوان آب را بہ دستش داد. محراب لیوان آب را از دستش گرفت،سپس دست بہ نردہ آویخت و بلند شد. اخم هایش در هم رفت،هم از ڪلامم هم از درد! _عمو خلیل و بابام نیازے بہ مراقبت من ندارن! جرعہ اے از آب نوشید و لنگان از ڪنارم گذشت. ریحانہ سریع پرسید:داداش ڪجا؟! همانطور ڪہ بہ سمت انبارے مے رفت جواب داد:میرم پایین یڪم دراز بڪشم. ریحانہ با مهربانے گفت:الان برات متڪا و پتو میارم. محراب لبخند زد:نمیخواد! ابرویے بالا انداختم و بہ نردہ تڪیہ دادم. ریحانہ بدون توجہ داخل رفت،محراب گنگ نگاهم ڪرد:برو خودت بیار نذار بیاد پایین! دست بہ سینہ شدم:برام جالبہ چرا تا حالا راجع بہ این چیزا با ریحانہ حرف نزدے؟ بہ نظرم میتونہ... نگذاشت حرفم را ادامہ بدهم:بهترہ نظر ندے! پوزخندے زدم و از پلہ ها بالا رفتم.نزدیڪ چهارچوب در ریحانہ متڪا و ملحفہ بہ دست مقابلم رسید. لبخند مهربانے تحویلش دادم:آبجے! اینا رو بدہ میبرم. تو برو آمادہ شو ڪم ڪم بہ خالہ ماہ گل خبر بدے. زخمش عمیقہ باید بخیہ بخورہ. طفلڪ دوبارہ بغ ڪرد و گفت:چشم! متڪا و ملحفہ را زیر بغلم زدم و با صداے نسبتا بلند گفتم:درو انباریو باز ڪن داداش! داداش را غلیظ گفتم،با قدم هاے ڪوتاہ و زحمت خودم را ڪنار پلہ هاے زیرزمین رساندم. دل توے دلم نبود انبارے و تشڪیلاتشان را ببینم‌! ڪنجڪاو بہ دست هاے محراب چشم دوختہ بودم‌. زیر چشمے نگاهم ڪرد:برگرد بالا! با جدیت گفتم:ابدا! شما خون ازت رفتہ نمیتونے اینا رو پایین ببرے! لبخند ڪم رنگے روے لب ها و چشم هایش دیدم. ڪلید را از داخل جیبش درآورد و در قفل انداخت. ڪلید را ڪہ چرخاند صداے باز و بستہ شدن در حیاط آمد! هر دو سر برگرداندیم و متعجب بہ در حیاط خیرہ شدیم! حاج بابا همراہ عمہ مهلا و امیرعباس وارد شد،متڪا و ملحفہ را بہ دست محراب دادم. متعجب و خوشحال بہ سمت عمہ مهلا دویدم،همانطور ڪہ با شوق در آغوشش خزیدم گفتم:سلام عمہ جونم! خوش اومدے! چرا بے خبر اومدین؟! محڪم مرا در آغوشش فشرد و با آن تہ لهجہ ے شیرین ترڪے اش گفت:سلام نورچشمم! دلم برات یہ ذرہ شدہ بود عمہ! سپس بوسہ ے آبدارے از هر دو گونہ ام گرفت. از آغوشش بیرون آمدم و با لبخندے ملیح بہ امیرعباس نگاہ ڪردم. _سلام پسرعمہ! خوش اومدے! امیرعباس با لبخندے پر رنگ جوابم را داد:سلام رایحہ خانم! ممنون! خوبے؟! _ممنون خوبم! رنگ چشم هاے امیرعباس هم رنگ چشم های حاج بابا و عمہ مهلا میشے رنگ بود،مثل حاج بابا و عمو سهراب پدرش؛قدے بلند و اندامے ورزیدہ داشت. پوست سفید و مو و ابروهاے طلایے رنگش او را شبیہ بہ پسرهاے اروپایے ڪردہ بود. همہ ے دخترهاے فامیل نادرے نظرے بہ امیرعباس داشتند! اما امیرعباس با حجب و حیاتر از این حرف ها بود ڪہ حتے گوشہ ے چشمے نثارشان ڪند! عمہ مهلا،تنها عمہ ام تا پنج شش سال قبل در تهران چند ڪوچہ پایین تر از ما زندگے میڪرد. دخترش سماء چند ماہ بعد از ازدواج،بخاطرہ شغل همسرش راهے تبریز شد. عمہ مهلا دورے سماء را تاب نیاورد و بہ تبریز رفت. هرسال دو سہ بارے بہ تهران مے آمد و بہ اقوام سر میزد. با صداے محراب سربرگرداندم:سلام عمہ! خوش اومدین! حاج بابا،عمہ و امیرعباس هاج و واج بہ صورت محراب خیرہ شدند. حاج بابا زودتر از همہ بہ خودش آمد:محراب! چے شدے بابا؟! محراب لبخند بیخیالے زد:چیزے نیس! بہ رایحہ خانم و ریحانہ هم الڪے زحمت دادم! پشت بند ڪلامش اضافہ ڪردم:حاج بابا! زخم سرشون عمیقہ میگم بخیہ میخواد گوش نمیدن! میخواستن برن انبارے استراحت ڪنن. عمہ مهلا آرام روے گونہ اش زد:محراب جان! تو ڪہ دعوایے نبودے! چے شدہ؟! محراب نگاهے بہ من انداخت و گفت:دعوا نڪردم! ریحانہ هم بہ جمع مان اضافہ شد و مَشغول خوش آمدگویے و احوالپرسے با عمہ و امیرعباس شد. حاج بابا نگاهے بہ متڪا و ملحفہ اے ڪہ در دست محراب بود انداخت و جدے گفت:بدو بریم درمانگاہ! محراب چشمے گفت و متڪا و ملحفہ را بہ دست ریحانہ داد. امیرعباس سریع گفت:دایے! منم باهاتون بیام؟! حاج بابا بہ رویش لبخند زد:نہ دایے جان! تازہ از راہ رسیدے برین داخل استراحت ڪنین. امیرعباس سرے تڪان داد:باشہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهارم #عطر_مریم #بخش_دوم . عمہ مهلا همانطور ڪہ بہ سمتم مے آمد گفت:برین بہ سلامت! رایحہ اگہ بدونے امیرعباس چقد برات ڪتاب آوردہ! با ذوق ابروهایم را بالا دادم:واقعا؟! _بعلہ! و بہ چمدان در دست امیرعباس اشارہ ڪرد. حاج بابا و محراب بہ سمت در راہ افتادند،امیرعباس هم پشت سرشان. با شوق و خندہ دنبالش دویدم و گفتم:پسرعمہ! بیا امانتے هاے منو بدہ! حاج بابا در را باز ڪرد،ڪنار امیرعباس رسیدم. آستین پیراهنش را ڪشیدم و ادامہ دادم:بیا دیگہ! امیرعباس با حالت بامزہ اے گفت:یہ دیقہ آروم بگیر دختر! محراب گنگ بہ این حرڪتم نگاہ ڪرد و با مڪث رفت! امیرعباس در را بست و بہ سمت خانہ راهے شد. _بیا ببینم ولولہ! پشت سرش راہ افتادم. _چرا عمو سهراب نیومدہ؟! _اگہ خدا بخواد قرارہ همسایہ ے دیوار بہ دیوارتون بشیم! بابا مونده تا ما خونہ رو پسند ڪنیم با وسایل بیاد. _راس میگے؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد. همراہ هم وارد پذیرایے شدیم،عمہ روے مبل هاے راحتے مغز پستہ اے وسط پذیرایے نشستہ بود و ساڪے هم ڪنارش گذاشتہ بود. امیرعباس چمدان ها را ڪنار مبل تڪ نفرہ اے گذاشت و روے مبل نشست. ریحانہ گفت:من برم مامانو خبر ڪنم! عمہ سریع گفت:نہ عمہ جان! خودش میاد غریبہ نیستیم ڪہ! ریحانہ چشمے گفت و ڪنارش نشست،همانطور ڪہ بہ سمت آشپزخانہ مے رفتم گفتم:ریحانہ جانم! ڪمڪ ڪن پسرعمہ ساڪ و چمدونا رو ببرہ اتاق مهمون. وارد آشپزخانہ شدم،شربت خاڪشیر درست ڪردم و پارچ و لیوان هاے بلورے را بیرون ڪشیدم. لیموترشے را ورقہ اے برش زدم و دو سہ برش داخل پارچ انداختم. سینے پارچ و لیوان ها را بلند ڪردم و بہ پذیرایے برگشتم. عمہ لبخند خستہ اے نثارم ڪرد:بہ زحمت افتادے عزیزم. سینے را روے میز گذاشتم:این چہ حرفیہ؟! مگہ با هم تعارف داریم؟! دو لیوان شربت پر ڪردم و بہ عمہ و امیرعباس دادم. همانطور ڪہ لیوان شربت دیگرے براے ریحانہ مے ریختم گفتم:بہ سلامتے میخواین برگردین تهران؟! عمہ جرعہ اے شربت نوشید و همراهش سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:آرہ دخترم! همین خونہ ے دیوار بہ دیوارتون. خونہ ے مرحوم حاج تهرانے! لیوان شربت را بہ دست ریحانہ دادم و سمت دیگر عمہ نشستم. _بہ سلامتے! دلمون براتون تنگ شدہ بود. _قربونت برم عمہ! منم دیگہ دلم بے شما و این شهر طاقت نیاورد! هرچے باشہ خاڪ پدر و مادر خدابیامرزم تو این شهرہ. اینجا قد ڪشیدم. _سماء خوبہ؟! دخترش بزرگ شدہ نہ؟! گل از گل عمہ شڪفت:خوبہ عزیزم. ڪلے سلام رسوند! ما اینجا جاگیر بشیم میاد ڪمڪ،دخترشم یہ بلایے شدہ ڪہ نگو! همین چند روز پیش تولد دوسالگیشو گرفتیم. بہ امیرعباس یہ دالے دالے میگہ ڪہ بیا و ببین! هنوز نمیتونہ بگہ دایے! ریحانہ خندید:خدا حفظش ڪنہ! عمہ لبخند مهربانے نثارمان ڪرد:خدا شما رو هم برام حفظ ڪنہ روح و ریحاناے من! هم اندازہ ے سماء برام عزیزین! گونہ اش را بوسیدم:شما هم براے ما ڪمتر از مامان فهیم نیستین! امیرعباس پیشانے اش را بالا داد:عمہ و برادرزادہ ها یہ چند لحظہ مهلت بدین! ریحانہ این چمدونا رو ڪجا بذارم؟! ریحانہ بلند شد تا امیرعباس را بہ یڪے از اتاق ها راهنمایے ڪند‌. با عمہ مشغول صحبت شدیم. حواسم از انبارے و محراب پرت شد و غرق خاطرات گویے با عمہ شدم! •♡• ڪمے بعد مامان فهیم آمد و با عمہ مشغول خوش و بش شد. حاج بابا نزدیڪ شام بہ خانہ آمد و گفت حال محراب خوب است و پیشانے اش شش هفت تا بخیہ خورده. انگار حاج بابا دلشورہ داشت! خیلے توے خودش بود و بے قرار! عمہ برایمان ڪلے سوغاتے آوردہ بود و امیرعباس براے من ڪتاب! همانقدر ڪہ ریحانہ،محراب را بہ جاے برادر نداشتہ ے مان دوست داشت؛من هم امیرعباس را بہ برادرے قبول داشتم! بعد از شام براے هواخورے بہ حیاط پا گذاشتم. خواستم بہ آسمان چشم بدوزم ڪہ نگاهم روے پنجرہ ے اتاق محراب ثابت ماند. از پشت پنجرہ ے بزرگ هلالے شڪل با شیشہ هاے رنگے،نیم رخش را دیدم و پیشانے باندپیچے شدہ اش را. برگہ اے در دستش بود ڪہ نگاهش را میخڪوب ڪردہ بود. نفس عمیقے ڪشید و چشم از برگہ گرفت،ناگهان چشم هایش بہ سمت من آمدند. سرے تڪان دادم ڪہ با سر جوابم را داد! با انگشت بہ پیشانے ام اشارہ ڪردم و لب زدم:بهترے؟! ثانیہ اے بہ صورتم نگاہ ڪرد و پردہ ے اتاقش را انداخت! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجم #عطر_مریم #بخش_اول . همانطور ڪہ همراہ زهرا در خیابان قدم برمیداشتیم بستہ ے پفڪ نمڪے را بہ سمتش گرفتم،مشتے پفڪ میان انگشت هایش جا داد و گفت:بخوریم و بیاشامیم ڪہ از فردا دیگہ از این خبرا نیس! ماہ رمضون چہ زود رسید! سپس بدون این ڪہ منتظر جوابے از جانب من باشد ادامہ داد:راسے چرا انقد ڪم پیدا شدے رایحہ؟! از وقتے مدرسہ ها تموم شدہ تازہ همو مے بینیم! ابرویے بالا انداختم و جواب دادم:نپرس! درگیر پذیرایے از دو تا عمہ ایم! متعجب پرسید:مگہ تو دوتا عمہ دارے؟! خندیدم:بعلہ! عمہ مهلام و عمہ خدیجہ ے داداش محرابم! "داداش محرابم" را با حالت تمسخر و غلیظ گفتم! تمسخر و نیش ڪلامم از زمانے ڪہ پشت پنجرہ برایم طاقچہ بالا انداخت بیشتر شدہ بود! پشت چشمے نازڪ ڪرد:همون پسر همسایہ تون ڪہ انگار آسمون تپیدہ و این یہ دونہ از وسطش افتادہ زمین؟! پفڪے داخل دهانم گذاشتم و سرم را بہ نشانہ ے تایید تڪان دادم. صورتش را برگرداند:هیچ ازش خوشم نمیاد! دوبارہ سر تڪان دادم:منم همینطور! چانہ ے زهرا گرم شد:یہ جورے قیافہ میگیرہ انگار پسر شاهہ و ڪل مملڪتو آدماش زیر دست ایشونن! لبخند ڪجے زدم:شاید از خصوصیات بچہ هاے دبیرستان البرزہ! پیشانے اش را بالا داد و با اشتیاق پرسید:دبیرستان البرز درس خوندہ؟! _اوهوم! _عجب! پس میخواد از این دولتیا و سیاستمدارا بشہ! آخہ اڪثر پسرایے ڪہ دبیرستان البرز درس میخونن دنبال سیاستن! شانہ بالا انداختم:نمیدونم! فعلا ڪہ تازہ دانشگاهشو تموم ڪردہ و تو یہ مدرسہ تدریس میڪنہ،حرفے از سیاست نزدہ! _ولش ڪن! داشتے از پذیرایے از عمہ ها مے گفتے. خندیدم:عمہ خدیجہ ے ایشون ڪہ یہ ماہ بیشترہ تشریف آوردہ و انگار خیال رفتن ندارہ! البتہ پسرشو بهونہ میڪنہ ڪہ ڪارش زیادہ و فعلا نمیتونہ مرخصے بگیرہ بیاد دنبالش. بہ عمو باقر و محرابم نمیخواد زحمت بدہ! از طرفے هم...انگار منو براے پسرش زیر نظر گرفتہ. یہ چیزایے ام بہ مامانم گفتہ. زهرا با شیطنت نگاهم ڪرد:جالب شد! پسرہ رو دیدے؟ ڪمے فڪر ڪردم و گفتم:نہ! یعنے آخرین بار ڪہ دیدمش هف هش سال پیش بود،فڪ ڪنم اون موقع هیفدہ هیجدہ سالش بود. نزدیڪ پارڪ شاهنشاهے رسیدیم،در حالے ڪہ بہ سمت پارڪ پیش مے رفتیم زهرا پرسید:اگہ بیاد خواستگاریت خیال ازدواج دارے؟! نگاهم را بہ درخت هاے بلند چنارِ سرسبز گرہ زدم. _فعلا ڪہ نہ! حداقل تا زمانے ڪہ تڪلیف دانشگاہ رفتنم مشخص بشہ! بستہ ے پفڪ را از دستم ڪشید. _تو ڪہ نمیخورے بدہ بہ من! سپس ادامہ داد:منم بہ مامانم همینو میگم! میگم گذش اون دوران ڪہ تا یہ سنے دختر باید ازدواج میڪرد. تازہ هیجدہ سالمونہ چہ خبرہ؟! بہ نیمڪتے رسیدیم،هر دو نشستیم. باد گرم بہ صورتم ضربہ اے زد و گذشت! موهاے خرمایے رنگ زهرا مرتب شانہ و روے دوشش افتادہ بود. صورت سبزہ اش نمڪے بود و چشم هاے عسلے رنگش برق دار. ابرو بالا انداخت:چیہ خانم نادرے؟! دارے با چشات منو میخورے! خندیدم:دارم تو دلم تصدق چشاے عسلیت میرم خواهر! شاید براے داداش محرابم پسندیدمت! لبخند ڪجے زد:اوہ اوہ! داداش محرابت ارزونے خودت!جالبہ مامانِ من عاشق چشاے تو شدہ! با شیطنت لبخند زدم،لبخند عمیقے ڪہ چال گونہ ام را بہ نمایش میگذاشت! _جدا؟! _بلہ جدا! همین چند روز پیش ذڪر خیرت بود. مامان میگف هر لحظہ منتظرم ببینم این چشم آهویے تو دام ڪدوم شڪارچے مے افتہ! میگہ چش و ابروے مشڪے یہ چیز دیگہ س! دستے بہ روسرے صورتے رنگم ڪشیدم:خب راس میگہ! از بس با سلیقہ س! حیف ڪہ مامانت پسر ندارہ! _ایش! اینا رو ول ڪن آهو جون! خبرا رو شنیدے؟! ڪنجڪاو بہ صورتش چشم دوختم:ڪدوم خبرا؟! شروع ڪرد با آب و تاب بہ تعریف ڪردن. _درگیرے مشهد دیگہ! دو هفتہ پیش مردم اطراف صحن امام رضا و حیاط مدرسہ نواب جمع شدہ بودن و شعار مے دادن. انگشت اشارہ ام را روے بینے ام گذاشتم:هیس! آرومتر! قلبم بہ تپش افتاد و باز ترس آن انبارے بہ جانم افتاد! از تن صدایش ڪاست:تو حرم بہ مردم تیراندازے ڪردنو خون و خون ریزے راہ انداختن. بابام میگہ پهلوے دیگہ دووم بیار نیس! آخراشہ! امروزم ڪہ ظاهرا تدارڪ جشن سالگرد قیام مشروطہ رو دیدن! دلم در هم پیچید،مثل رخت هاے چرڪے ڪہ مامان فهیم توے تشت مے ریخت و مدام و با زور چنگشان میزد! آب دهانم را فرو دادم:زهرا! تو رو خدا تو یڪے دیگہ از سیاست با من حرف نزن! نبودے ببینے ساواڪیا عمو اسماعیلو با چہ وضعے از خونہ ش بردن! چہ بد و بیراہ و ڪتڪے نثار زن و بچہ ش ڪردن! الان دو سہ ماهہ هیچ خبرے ازش نداریم! دل نگران حاج بابا و عموباقرم! اینا از آزادے بیان و فلان رسم و بهمان رسوم اروپا حرف میزنن اما جز سر و تن لختیش خبرے نیس! تو رو خدا جلوے زبونتونو بگیرین! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجم #عطر_مریم #بخش_دوم . نفس عمیقے ڪشیدم:خُلقمو تنگ ڪردے زهرا! دوبارہ دل آشوب شدم. پاشو بریم! اخم ڪرد:اے بابا! تازہ اومدیم. از جا ڪہ بلند شدم بہ اجبار روے پاهایش بلند شد. پلاستیڪ پفڪ را داخل سطل زبالہ انداخت و گفت:یعنے وضع مملڪتت برات مهم نیس؟! پوفے ڪردم:نگفتم مملڪتم برام مهم نیس ولے فعلا حاج بابام برام مهمترہ! سن و سالے دارہ از حاج بابام میگذرہ جوونا تو این عرصہ جلو باشن بهترہ! _منو توام یڪے از اون جوونا! نفسم را بیرون دادم با چاشنے ڪمے حرص! _روش فڪ میڪنم! خوب شد؟! •♡• نگاهم را بہ رو بہ رو دوختہ بودم و طمأنینہ قدم بر مے داشتم. تازہ از زهرا جدا شدہ بودم و تنها بہ سمت خانہ باز میگشتم. عمو سهراب دو روز بعد از آمدن عمہ مهلا و امیرعباس،بہ تهران آمد و خانہ ے مرحوم حاج تهرانے را سند زدند. چند روزے درگیر ڪمڪ بہ اسباب ڪشے عمہ بودیم تا جاگیر شود،سماء هم از تبریز آمد و سہ چهار روزے تهران ماند و رفت. عمہ خدیجہ هم ڪہ زمزمہ هایش را بہ گوش مامان فهیم رساندہ بود و التماس دعا داشت! مامان هم تہ و توے علے،پسر عمہ خدیجہ را درآوردہ بود اما بہ روے خودش نمے آورد! بہ عمہ خدیجہ جملاتے از قبیل "رایحہ م ڪہ سن و سالے ندارہ نمیدونم حاج خلیل قبول ڪنہ یا نہ؟! راہ دورم ڪہ محالہ بذارہ بره" یا "ماہ گل جون میدونہ ڪہ براے رایحہ چہ بر و بیایے هس اما نظر خودشم شرطہ فعلا خیال ازدواج نداره" سپس افزودہ بود "البتہ شاید چون حاج باباش دل بستہ شہ و دلش رضا نیس بچہ م خیال ازدواج ندارہ حالا بذارید تو فرصت مناسب با حاج خلیل صحبت میڪنم" اما انگار از شنیدہ ها راضے بود و از نظر او علے آقا مے توانست گزینہ ے مناسبے باشد! در همین فڪر و خیال ها بودم ڪہ با تنہ ے سنگین ڪسے تعادلم را از دست دادم و روے زمین افتادم! آخے گفتم و دست بہ زمین گرفتم ڪہ صورتم زخم و زیلے نشود. صداے نفس نفس زدن جوانے بہ گوشم خورد. چشم بہ پاچہ هاے شلوار مشڪے اش دوختم و تا صورتش بالا بردم. صورت ملتهب و آشفتہ ے محراب را دیدم! اخم هایم در هم رفت. تازہ بخیہ هاے پیشانے اش را ڪشیدہ بود،صورت سفیدش بہ سرخے میزد و عرق از سر و گردنش مے بارید. چشم هاے قهوہ اے رنگش،رنگ شرم گرفتند. _رایحہ خانم شمایے؟! پوفے ڪردم و همانطور ڪہ بلند میشدم سرد گفتم:با اجازہ تون بلہ! دست راستش را بہ پهلو و شڪمش گرفتہ بود! _چیزے تون ڪہ نشد؟! بدون این ڪہ نگاهش ڪنم جواب دادم:نہ خیر! بہ ادامہ ے دوتون برسین فقط مراقب باشین تو راہ دیگہ زخمے و ڪشیدہ بہ جا نذارین! سپس مشغول تڪاندن خاڪ از روے چهارخانہ هاے طوسے پیراهن بلندم شدم. بدون هیچ حرف دیگرے با قدم هاے بلند حرڪت ڪرد،متعجب نگاهش ڪردم. یڪ معذرت خواهے هم نڪرد! منتظر بودم بہ سمت ڪوچہ ے مان برود ڪہ راہ ڪوچہ ے بغل دستے را پیش گرفت! داشت از محدودہ ے دیدم خارج میشد ڪہ از زیر پیراهن سفید رنگش برگہ اے روے زمین افتاد اما متوجہ نشد! شستم خبر دار شد حتما اعلامیہ اے چیزیست ڪہ اینطور داشت با هول و ولا مے رفت! نمیدانم چرا با قدم هاے بلند،پشت سرش راہ افتادہ و سریع برگہ را از روے زمین برداشتم و داخل ڪیفم انداختم! با احتیاط نگاهے بہ اطراف انداختم ڪہ میانہ ے راہ چشمم خورد بہ آن سمت خیابان! دو مرد قد بلند با اندامے درشت و هیبتے ترسناڪ،ڪت و شلوار بہ تن داشتند و ڪراوات زدہ! داشتند با یڪے از ڪاسب هاے محل صحبت میڪردند و این سمت را نشان مے دادند. دلم مثل سیر و سرڪہ جوشید! قلبم بہ تپش افتاد و تنم بہ لرزہ. بہ حتم دنبال محراب بودند با آن حال آشفتہ اش! اگر دستشان بہ محراب مے رسید حتما پایشان بہ خانہ ے عمو باقر و یا حتے ما باز میشد! نگاہ یڪے از ماموران ساواڪے ڪہ روے صورتم نشست عرق سرد روے ڪمرم فرود آمد! آب دهانم را با شدت فرو دادم،نگاهش را از من گرفت و بہ این سمت قدم برداشت! مشغول دید زدن رهگذران و پشت بام ها شد! نمیدانم چطور دست و پایم را جمع ڪردم و رو برگردانم‌. پاهاے لرزانم را بہ زور روے زمین ڪشیدم،ڪمے ڪہ دور شدم از شدت اضطراب و ترس با سرعت دویدم! عابرانے ڪہ از ڪنارم مے گذشتند متعجب نگاهم میڪردند. بہ انتهاے ڪوچہ ڪہ رسیدم دیدم محراب از روے دیوارے بالا مے رود! سرعتم را چندبرابر ڪردم و بے اختیار بلند گفتم:آقا...آقا محراب! روے دیوار خشڪید،متعجب بہ سمتم سربرگرداند! تمام تنم بہ لرزہ افتادہ بود،اخم ڪرد:چیزے شدہ؟! مقابلش رسیدم،نفس نفس میزدم! _چے...چے همراتہ؟! هان؟! اخمش غلیظ تر شد:یعنے چے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_اول . صورتش گندمے بود و تازہ تراشیدہ! لب هاے گوشتے اے داشت همراہ بینےِ نوڪ تیز و چشم هاے آبےِ یخے! موهاے مشڪے رنگش را بہ تبعیت از مد روز،بہ سبڪ الویس پریسلے آراستہ بود. دستے بہ ڪت مشڪے رنگش ڪہ خط هاے باریک سفید داشت ڪشید و ابروهاے پر پشتش را در هم برد. سعے ڪردم عادے باشم و زانوهایم تحلیل نرود! بے اختیار سر بہ عقب برگرداندم،خبرے از محراب نبود! در دل نفس آسودہ اے ڪشیدم و لرزش دست و پاهایم را ڪنترل ڪردم. خواستم قدمے بردارم ڪہ هیڪل درشتش را جا بہ جا نڪرد! اخم ظریفے میان ابروهایم نشاندم:لطفا برین ڪنار! بے توجہ بہ جملہ ام گفت:روز بہ خیر خانم! یہ پسر جوون مشڪوڪ این دور و ور ندیدین؟! خودم را بہ آن راہ زدم و با چشم هاے متعجب صورتش را ڪاویدم! حالت صورتم را ڪہ دید ادامہ داد:قد بلند و استخوون درشت! شلوار مشڪے پاش بود و پیرهن سفید بہ تن داش. سراسیمہ مے دویید! ڪمے فڪر ڪردم و گفتم:نہ ندیدم! چشم هایش را تنگ ڪرد:مطمئنین؟! سرم را تڪان دادم:بعلہ! دستے بہ چانہ اش ڪشید:ڪہ اینطور! نگاهے بہ اطراف انداخت و ادامہ داد:منزل تون ڪجاس؟! آب دهانم را فرو دادم:براے چے باید جواب بدم؟! _پرسیدم منزلتون ڪجاس؟! در این بین نیم نگاهے هم بہ ڪیفم انداخت. سریع شلوغش ڪردم:بہ شما چہ؟! برو تا دست مامور ندادمت آقا! پیاز داغش را زیاد ڪردم و اخم هایم را هم غلیظ تر! ادامہ دادم:روز روشن یہ ڪارہ میان جلوے مردمو میگیرن براے فضولے! خجالتم خوب چیزیہ! پوزخندے روے لبش نشست،خواست چیزے بگوید ڪہ از پشت سرش صداے آشنایے شنیدم. _خانم محسنے! تَشیف آوردین؟! مرد ڪنجڪاو سر بہ عقب برگرداند. حافظ،یڪے از دوستان صمیمے محراب در چند قدمے مان ایستادہ بود! مرا خانم محسنے خطاب ڪردہ بود؟! متعجب نگاهش ڪردم ڪہ عادے ادامہ داد:سر ڪوچہ منتظرتون بودم! مامان حالش بدہ اگہ میشہ سریع بریم فشارشو بگیرین ببینیم درمانگاہ لازمہ یا نہ؟! بہ خودم آمدم و لرزش صدایم را قورت دادم. _خیلے وقت بود سر ڪوچہ ے اصلے وایسادہ بودم دیدم خبرے ازتون نیس گفتم بیام سمت ڪوچہ تون شاید تو راہ همدیگہ رو دیدیم! ابرو بالا انداخت و بہ مرد اشارہ ڪرد:مشڪلے پیش اومدہ؟! شانہ بالا انداختم:اتفاقا میخواستم ازتون بپرسم ایشون مفتش محلتون تشریف دارن؟! یہ ڪارہ جلوے من وایسادن سوال مے پرسن! حافظ اخم ڪرد و بہ مرد نزدیڪ شد:امرے باشہ؟! مرد مشڪوڪ نگاهش را میان ما گرداند:بہ خانم گفتم! ایشونم جوابمو دادن! سپس چشم هاے یخے اش را بہ صورتم دوخت و پوزخند زد:روز خوش بانوے جوان! قطعا این چشم ها و جسارت رو فراموش نخواهم ڪرد! حافظ بہ سمتش خیز برداشت ڪہ سریع جلویش ایستادم و آرام زمزمہ ڪردم:بذارین برہ! دندان قورچہ اے ڪرد و گفت:بریم! عادے با قدم هاے آرام،ڪنار هم راہ افتادیم. نفس در سینہ ام حبس شدہ بود. آرام پرسیدم:بہ نظرتون دنبالمون میاد؟ _امڪانش هس! میریم خونہ ے ما! ڪیفم را محڪم چسبیدم،با زبان لبش را تر ڪرد و ڪنار ایستاد تا من جلوتر از ڪوچہ ے فرعے خارج بشوم‌. نگاهم را بہ نیم رخش دوختم:شما از ڪجا سر رسیدین؟! جدے گفت:محراب از دیوارے ڪہ پشت سرتون بود پرید داخل،دیوار خونہ ے مش رضاس! پشت خونہ ے ما. چند روزے رفتہ مشهد ڪلیدشو دادہ بہ من ڪہ حواسم بہ خونہ و گل و گیاهاش باشه‌. با محراب اونجا قرار داشتیم،از موعد قرارمون گذشتہ بود میخواستم برگردم خونہ ڪہ یهو عین عجل معلق از دیوار پرید تو حیاط،گفت ساواڪیا دنبالش ڪردنو شما اعلامیہ ها رو ازش گرفتین. خودمو رسوندم براے ڪمڪ! پشت دیوار ڪمین ڪردہ بودم ببینم خودش میرہ رد ڪارش یا نہ. آدرس خونہ تونو ڪہ پرسید گفتم بهترہ ندونہ ساڪن این محلین و اسم و فامیل واقعے تون چیہ! بعدم ڪہ وارد عمل شدم. نفس عمیقے ڪشیدم:عجب! نزدیڪ خانہ ے شان رسیدیم،خانہ اے با در آبے روشن ڪہ موهایِ طنازش پیچ هاے خوشبوے امین الدولہ بودند! با آرامش ڪلید را از داخل جیب شلوار جینش در آورد و داخل قفل انداخت. در ڪہ باز شد با دست بہ داخل اشارہ ڪرد:بفرمایین! سریع وارد حیاط ڪوچڪشان شدم،پشت سرم آمد. در را بست و گفت:بهترہ نیم ساعت یہ ساعتے اینجا باشین بعد بیرونو دید بزنم و برین! نفسم را آسودہ بیرون دادم،خواستم همانجا گوشہ ے حیاط بنشینم ڪہ محراب از داخل خانہ بیرون آمد. آب دهانم را فرو دادم،نگاهش نگران بود! از چهارچوب در رد شد و بہ سمتم قدم برداشت. _رایحہ...خانم! نفس تازہ ڪردم:من خوبم! ڪیفم را مقابل صورتش بلند ڪردم:امانتیات اینجاس! نگاهے بہ ڪیف انداخت و سریع از دستم گرفت‌. بہ تخت چوبے گوشہ ے حیاط اشارہ ڪرد:برو بشین! سپس رو بہ حافظ ادامہ داد:لطفا براش یہ لیوان آب قند بیار! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_دوم . بدون هیچ حرفے بہ سمت تخت رفتم و زیر سایہ ے درخت انگور نشستم،جاے حاج بابا خالے بود تا ببینید با دو پسر جوان خلوت ڪردہ ام! لحظہ اے تنم لرزید اما بہ خودم مسلط شدم،نجات جان حاج بابا و عمو باقر و ... نگاهم بہ محراب افتاد ڪہ وسط حیاط ایستادہ بود! نجات جان حاج بابا و عموباقر مهمتر بود! محراب و حافظ ڪہ نورچشمے هایشان بودند و سر بہ زیر و معتمد! نگاهم را بہ انگورهاے درشت و سبز دوختم ڪہ از میان شاخہ و برگ هاے درخت آویزان بودند. صداے پا شنیدم،نگاهم را از درخت انگور گرفتم و بہ رو بہ رو دوختم. حافظ همانطور ڪہ قاشق را داخل لیوان شیشہ اے بلند مے گرداند گفت:فڪ ڪنم ما تا عمر داریم مدیونتون شدیم! لبخند ڪم جانے زدم:این ڪارو بخاطرہ حاج بابام و عمو باقر ڪردم! لیوان را بہ سمتم گرفت. لیوان را از دستش گرفتم و تشڪر ڪردم‌. گوشہ ے تخت نشست:پس بے خبر نیستین! خواستم دهان باز ڪنم ڪہ محراب سریع با تحڪم صدایش زد:حافظ! حافظ متعجب نگاهش ڪرد ڪہ محراب نیم نگاهے بہ من انداخت و ادامہ داد:خستہ ان! بہ حرف نگیرشون! حافظ آهانے گفت و سڪوت ڪرد. محراب ڪیفم را روے تخت گذاشت و چشم هاے قهوہ اے اش را بہ فرش روے تخت دوخت. _لطفا برگہ ها رو بدہ و برو! با تردید و ڪمے مڪث برگہ ها را از داخل ڪیفم درآوردم،خواست برگہ ها را از دستم بگیرد ڪہ دستم را عقب ڪشیدم. _میخوای...میخوای من ببرمشون؟ اگہ تو ڪوچہ ببیندت چے؟! اگہ دنبالت راہ بیوفته چے؟! لبخند ڪجے زد:دیگہ انقدم ناشے نیستم دختر حاج خلیل! ناراضے برگہ ها را بہ دستش دادم و آخرین نگاہ را بہ عڪس سیاہ و سفید امام انداختم! برگہ ها را بہ دست حافظ داد و گفت:بهترہ فعلا دست تو باشن. بذارشون یہ جاے امن! حافظ برگہ ها را از دستش قاپید:الان ترتیبشونو میدم! سپس بلند شد و بہ سمت خانہ رفت‌. محراب همانطور ڪہ ڪفش هایش را در مے آورد گفت:ممنون بابت ڪمڪت اما لطفا دیگہ از این شجاع بازیا در نیار! روے تخت آمد و ایستاد! سر بلند ڪردم تا بتوانم خوب صورتش را ببینم! چشم هایش را میان خوشہ هاے انگور چرخاند و ادامہ داد:اگہ یہ تار مو از سرت ڪم میشد من جواب حاج خلیل و خالہ فهیمه رو چے میدادم؟! چطور جلوشون سر بلند میڪردم؟! بعد از گذشت چند ثانیہ خوشہ اے انگور چید و از روے تخت پایین رفت. همانطور ڪہ بہ سمت شیر آب قدم بر مے داشت گفت:گوشت با منہ دختر حاج خلیل؟! شیر آب را باز ڪرد و با وسواس مشغول شستن انگور شد. نفس عمیقے ڪشیدم:بعلہ برادر! لبخند ڪم رنگے گوشہ ے لبش دیدم! _دیدے ڪہ از پسش بر اومدم! این جملہ را ڪہ گفتم،حافظ وارد شد و نگاهم ڪرد:اِ! آب قندتونو میل نڪردین ڪہ! آب خنڪہ تا گرم نشدہ بخورین! لیوان را بہ لب هایم نزدیڪ ڪردم و جرعہ اے نوشیدم‌. حافظ با عصبانیت گفت:اینا ڪم خون مردمو تو شیشہ ڪردن حالا بہ ناموسشونم...لااللہ الاللہ! محراب سریع سر بلند ڪرد:یعنے چے این حرف؟! حافظ شرمگین و با رگے بیرون زدہ رو بہ من گفت:شمام مثل خواهرِ من! مرتیڪہ با چشاش داش... جملہ اش را ڪامل نڪرد،این بار استغفراللهے زیر لب گفت! محراب با ابروهاے گرہ خوردہ بہ من خیرہ شد:حافظ چے میگہ؟! بے جواب لاجرعہ تمام محتویات لیوان را سر ڪشیدم! حافظ گوشہ ے تخت نشست:مرتیڪہ برگشتہ بہ رایحہ خانم میگہ این چشما و جسارتتونو یادم نمیرہ! سریع پشت بند جملہ اش اضافه ڪردم:آقا حافظ! این جملہ ش بیشتر حالت تهدید داش! حافظ لب گزید:دیگہ بدتر! اونوقت نباید یه مدت تو محلہ رفتو آمد داشتہ باشین ڪہ مبادا این از خدا بے خبرا تو ڪمین باشن! تہ دلم ڪمے لرزید اما بہ روے خودم نیاوردم. خونسرد گفتم:فڪ نڪنم انقدم پیگیر بشن ولے احتیاط شرط عقلہ! محراب شیر آب را بست،حالت چهرہ اش درهم بود. نگاهے بہ حافظ انداخت و رو بہ رویم ایستاد. خوشہ ے انگور را بہ سمتم گرفت. متعجب چشم هایم را میان خوشہ ے انگور و صورتش گرداندم ڪہ با آرامش گفت:دیدم نگات بہ خوشہ هاے انگورہ! لبخند ڪجے زد:پیشڪشے صلح! نمیدانم چرا ڪسے نگفتہ بود ڪہ دوست داشتن،از همین چیزهاے سادہ شروع مے شود؟! از همین نگاہ ها... از همین لبخندها... از همین... چشم ها... •♡• ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_سوم . نگاهے بہ پذیرایے انداختم،ریحانہ در حیاط زیر نور ماہ نشستہ بود و ڪتاب مے خواند. مامان فهیم ڪنار حاج بابا،روے مبل هاے مغز پستہ اے نشستہ بود و برایش سیب پوست مے گرفت. منتظر بودم بہ بهانہ اے با حاج بابا خلوت ڪنم! چشم هاے مامان فهیم روے صورتم نشست:چرا یہ لنگہ پا بین در و دیوار واسادے؟! شانہ بالا انداختم:همینطورے! ابرو بالا انداخت:عجب! دستے بہ موهاے مرتب شانہ شدہ ام ڪشیدم و بہ حاج بابا چشم دوختم‌. ابرو بالا انداخت:عجب! دستے بہ موهاے مرتب شانہ شدہ ام ڪشیدم و بہ حاج بابا چشم دوختم‌. انگار سنگینے نگاهم را احساس ڪرد ڪہ بہ سمتم سر برگرداند. ثانیہ اے بہ چشم هایم خیرہ شد و سپس گفت:فهیمہ خانم! بے زحمت برام گل گاو زبون دم میڪنے؟! چشم هاے مامان فهیم نگران شد:چرا؟! اتفاقے افتادہ ڪہ خلقتو تنگ ڪردہ؟! حاج بابا لبخند زد،از آن لبخندهایے ڪہ فقط نثار مامان فهیم میڪرد! _نہ خانم! این روزا یڪم اوضاع آشفتہ س اعصاب آدم بہ هم میریرہ! این دمنوشا ڪہ با دستاے شما دُرُس میشہ جادو میڪنہ! گونہ هاے مامان فهیم گل انداخت،مثل دخترهاے چهاردہ سالہ ے عاشق! نیم نگاهے بہ من انداخت و گفت:فورے آمادہ میڪنم! سپس از جا بلند شد و بہ سمت آشپزخانہ رفت. چشم هایم دنبال مامان فهیم بود ڪہ با صداے حاج بابا بہ خود آمدم‌. _بیا رایحہ! متعجب نگاهش ڪردم و بہ سمتش رفتم. ڪنار پاے حاج بابا دو زانو نشستم و سرم را بالا نگہ داشتم تا صورتش را ببینم. _جانم حاج بابا؟! خونسرد گفت:چشاے تو حرف دارن! مے شنوم! آب دهانم را فرو دادم،پس از نگاهم چیزهایے و شاید همہ چیز را خواندہ بود! سر پایین انداختم تا راحت بتوانم صحبت ڪنم. گلویم را صاف ڪردم:امروز...امروز... سنگینے نگاهش را احساس ڪردم،دوبارہ سربلند ڪردم و با شڪ‌ پرسیدم:آقا محراب چیزے نگفتن؟! اخم ڪم رنگے در عمق چشم هایش نشست:نہ! چے باید میگفت؟! لب گزیدم:یہ ماجرایے پیش اومد ڪہ... ابرو بالا برد:ڪہ چے؟! جون بہ لبم ڪردے! چشم هایم را بہ زانوهایم دوختم:امروز با زهرا رفتہ بودیم پارڪ شاهنشاهے. برگشتنے سر ڪوچہ ے اصلے دیدم آقا محراب آشفتہ مے دوئه! تو راہ یہ برگہ از زیر پیرهنش افتاد ڪہ متوجہ نشد. من برگہ رو برداشتم اعلامیہ بود! سڪوت ڪردم،حاج بابا گفت:خب! چشم هایم را بہ سمت صورتش بردم تا ببینم واڪنشش چیست! _خواستم برگہ رو بدم بہ شما ڪہ بهشون بدین اما دیدم دوتا مامور ساواڪے دنبالشون افتادن. رنگ چشم هاے حاج بابا پرید! _خب چے شد؟! لبم را با زبان تر ڪردم:دنبالشون دوییدم و اعلامیہ ها رو ازشون گرفتم. ایشونم سریع از ڪوچہ هاے فرعے رف! یڪے از ماموراے ساواڪ یڪم ازم پرس و جو ڪرد منم جواب سر بالا دادم! البتہ آقا حافظ سریع اومد ڪمڪم و بہ یہ بهونہ اے باهم رفتیم! همہ ے اعلامیہ ها رو دوبارہ بہ آقا محراب تحویل دادم. رنگ صورت حاج بابا بہ سرخے میزد و چشم هاے میشے اش عصبانے بودند! سعے ڪرد صدایش را بالا نبرد:تو مے فهمے چے ڪار ڪردے دختر؟! میدونے اگہ اون مامور ساواڪ بو میبرد چہ بلایے سرت مے اومد؟! من باید چہ خاڪے تو سرم مے ریختم؟! هان؟! من من ڪنان گفتم:من...من خواستم مشڪلے براے شما و عمو باقر پیش نیاد! مثل عمو اسماعیل... دندان هایش را روے هم سابید:از ڪے تا حالا انقد خیرہ سر شدے؟! ڪے گفتہ براے من و باقر بزرگترے ڪنے؟! ڪے گفتہ دورہ بیوفتے دنبال محراب و حافظ و مامور ساواڪ؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_چهارم . سرم را پایین انداختم:ببخشین حاج بابا اما اگہ این ڪارا مشڪلے دارہ چرا خودتون... میان حرفم دوید:من منم! تو تو! حاج خلیل تیڪہ تیڪہ بشہ براش گواراترہ تا ناموسشو جلو بندازہ و خدایے نڪردہ ڪسے بہ ناموسش نگاہ چپ بندازہ چہ برسہ بہ این ڪہ با ساواڪے جماعت دهن بہ دهن بشہ! ناراحت گفتم:منم نمیخوام یہ تار مو از سر شما ڪم بشہ! نفس عمیقے ڪشید و زیر لب لااللہ الاللهے گفت! با حرص زمزمہ ڪرد:از محراب متعجبم! واسا ببینمش! نفسم را بیرون دادم. زیر چشمے نگاهے بہ صورت برافروختہ ے حاج بابا انداختم. خواست چیزے بگوید ڪہ صداے مامان فهیم از پشت سرم آمد‌. _حاج خلیل! چند روزہ میخوام یہ چیزے بگم حالا ڪہ رایحہ ام هس چہ بهتر! حاج بابا ڪنجڪاو و متفڪر سر بلند ڪرد. مامان فهیم نگاهے بہ حیاط انداخت و ڪنار حاج بابا نشست‌. لبخند پر رنگے زد:خدیجہ خانم خواهر حاج باقر التماس دعا دارہ! براے رایحہ! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،اخم هاے حاج بابا برندہ تر شد! _ڪہ چے؟! مامان فهیم با ناز گفت:وا! براے پسرش علے دیگہ! میگن ڪہ مهندسہ،تو تبریز براے خودش برو بیایے دارہ و دستش بہ دهنش میرسہ. حاج بابا نفس عمیقے ڪشید:بگو حاج خلیل فعلا خیال دختر شوهر دادن ندارہ! مامان فهیم مردد گفت:نظر خود رایحہ چے میشہ؟! بعد از ڪمے مڪث حاج بابا گفت:سرتو بالا بگیر! با خجالت سر بلند ڪردم اما بہ چشم هایش خیرہ نشدم. محڪم پرسید:حرفاے مادرتو شنیدے نظرت چیہ؟! تعارف ڪردم:نظر شما نظر منہ! مامان فهیم سریع پرسید:بعد از نظر ما چے؟! نگاهم را بہ سمت مامان فهیم بردم:با حاج بابا هم نظرم! فعلا دلم براے ازدواج رضا نیس! مامان فهیم اخم ڪرد:اما دُرُس نیس ڪہ در این خونہ بہ روے همہ بستہ س! بیان خونہ مون بشینن یہ چاے بخورن ڪہ چیزے نمیشہ نمیخوان ڪہ همون لحظہ عقد ڪنن! حاج بابا بے حوصلہ جواب داد:فهیمہ! شنیدے ڪہ دل خودشم رضا نیس! بہ خدیجہ خانمم بگو قدمت سر چشم اینجا خونہ ے خودتہ اما نہ براے پیش ڪشیدن حرف بردن دختر حاج خلیل! فعلا خیال شوهر دادن رایحہ رو نداریم! مامان فهیم صورت برافروختہ ے حاج بابا را ڪہ دید چیزے نگفت. چند لحظہ بعد بہ بهانہ ے دمنوش گل گاو زبان از جا بلند شد و بہ آشپزخانہ بازگشت. حاج بابا سریع انگشت اشارہ اش را بہ نشانہ ے تهدید مقابلم گرفت! _خوب گوش ڪن رایحہ! دیگہ بہ پر و پاے من و حاج باقر و محراب و فلان و بیسار نمے پیچے! مے شینے سر درس و مشق و خانمے ڪردنت ولاغیر! فهمیدے؟! جوابے ندادم! بلندتر گفت:چشمتو نشنیدم! مظلوم گفتم:ولے من نگرانتونم! چشم هایش خشمگین شدند:نباش! بچہ نیستم ڪہ تو نگرانم بشے! اما تو بچمے! پارہ ے جیگرمے! تو منو نگران میڪنے! بغضم را فرو دادم:حواسم هس حاج بابا! چشم هایش را تنگ ڪرد:چے؟! از ڪے تا حالا یاد گرفتے رو حرفم حرف بیارے؟! با زبان لبم را تر ڪردم:مگہ ڪارتون اشتباهہ؟! مگہ حاج خلیل ڪار اشتباہ میڪنہ؟! درماندہ نگاهم ڪرد،ادامہ دادم:دورا دور اخبارو پیگیرے میڪنم! قول میدم حواسم هس! این همہ دختر همسن و سال من ڪہ دارن فعالیت مے ڪنن! از جا بلند شد:حرفشم نزن! حرفمو زدم! ڪوچڪترین چیزے احساس ڪنم خلقم خیلے بد تنگ میشہ رایحہ! والسلام! سپس بہ سمت حیاط رفت و نگاہ نگرانے بہ صورتم انداخت. لبخند اطمینان بخشے زدم،لبخند نزد اما چشم هایش ڪمے خندیدند! با آن زبان شیرین آذرے اش زمزمہ ڪرد:منیم جانیم! گوزل قیزیم! حرف گوش ڪن! لبخندم پر رنگ تر شد‌. ابهت داشت و ڪمے غرور اما جانش براے من و ریحانہ در مے رفت. •♡• مامان فهیم همانطور ڪہ با دست چادرش را مرتب مے ڪرد گفت:یڪے از ڪیسہ ها رو بدہ بہ من! _سنگین نیس! نگاهے بہ صورتم انداخت:خدیجہ خانم یڪم ازمون رنجید! البتہ بندہ ے خدا چیزے بہ زبون نیاورد اما از حالت صورت و چشاش فهمیدم ڪہ رنجیدہ! امروزم راهے تبریزہ! بندہ خدا این همہ صبر ڪردہ بود تا پسرش بتونہ بیاد و یہ نوڪ پا بیان خونہ مون! چیزے نگفتم،سر ڪوچہ رسیدیم. سڪوتم را ڪہ دید گفت:تو نمیخواے چیزے بگے؟! شانہ بالا انداختم:چے بگم مامان جون؟! فعلا خیال ازدواج ندارم! نفسے ڪشید و ادامہ نداد! نزدیڪ در خانہ ڪہ رسیدیم،دیدیم حافظ با لبخند از خانہ ے عمو باقر خارج میشود.تا چشمش بہ ما افتاد پیش دستے ڪرد‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_پنجم . _سلام خالہ فهیمہ! سلام رایحہ خانم! مامان فهیم سر تڪان داد:سلام حافظ جان خوبے؟! من هم با لبخند جواب سلامش را دادم،نزدیڪمان شد:شڪر خوبم! احوال شما؟! حاج خلیل چطورہ؟! مامان فهیم مهربان نگاهش ڪرد:الحمداللہ مام خوبیم! مامان اینا خوبن؟! ڪم پیدان! آب دهانم را فرو دادم تا گلوے خشڪم ڪمے تر شود،هوا گرم شدہ بود و طاقت فرسا! عطشِ روزہ هم دست بہ دست گرماے مرداد دادہ بود تا حال و جان را از تن بگیرد. _بابابزرگ یڪم ناخوش احوالہ،مدام پیش بابابزرگہ! _اے واے! خدا شفاشون بدہ! حافظ تشڪر ڪرد و نگاهے بہ من انداخت،گویے میخواست چیزے بگوید! با صداے باز و بستہ شدن در خانہ ے عمو باقر،نگاہ هر سہ نفرمان روانہ ے در بزرگ چوبے شد! محراب در حالے ڪہ چمدانے در دست گرفتہ بود از خانہ خارج شد. حافظ سریع بہ سمت پیڪان سفید رنگ عمو باقر ڪہ مقابل دربشان پارڪ شدہ بود رفت و گفت:چمدونو بدہ من،تو صندوقو باز ڪن! همین ڪہ محراب سر بلند ڪرد چشم هایش روے صورت من و مامان فهیم نشست. سر تڪان داد:سلام خالہ فهیمه! مامان چند قدم بہ محراب نزدیڪ شد:سلام عزیزم! خوبے؟! محراب لبخند زد:شما خوب باشین منم خوبم! حافظ چمدان را از دست محراب گرفت،محراب صندوق عقب را باز ڪرد. حافظ چمدان را داخل صندوق گذاشت،محراب همانطور ڪہ چمدان را داخل صندوق جا میداد مشغول خوش و بش با مامان شد! حافظ با قدم هاے بلند بہ سمتم آمد و ڪنارم ایستاد،نگاهش بہ مامان فهیم و محراب بود اما حواسش ڪنار من! آرام زمزمہ ڪرد:نمیخوام نگرانتون ڪنم اما بهترہ چند روز از خونہ بیرون نیاین! متعجب بہ نیم رخش نگاہ ڪردم:چرا؟! بہ سمتم سر برگرداند:دو سہ روز پیش همون مامور ساواڪو دیدم،این طرفا مے پلڪید! بہ زور محرابو راضے ڪردم بہ بهونہ ے عمہ ش چند روز از تهران برہ تا آبا از آسیاب بیوفتہ! بهترہ شمام چند روز احتیاط ڪنین! خالہ ماہ گل و عمہ خدیجہ ڪنار مامان فهیم و محراب ایستادہ بودند. ڪیسہ هایے ڪہ در دست داشتم را میان انگشت هایم فشار دادم و گیج و منگ بہ سمتشان قدم برداشتم. خالہ ماہ گل لبخند پر رنگے بہ رویم زد:بہ بہ رایحہ جانم! سپس جلوتر آمد تا گونہ هایم را ببوسد:ڪم پیدایے خانم! دلم برات تنگ شدہ بود! جواب بوسہ هایش را دادم و لبخند زدم:سلام خالہ! یڪم درگیرم! منم دلتنگتون بودم سر فرصت میام پیشتون. سپس بہ عمہ خدیجہ چشم دوختم:دارین راهے میشین عمہ جون؟! تازہ بہ بودنتون عادت ڪردہ بودیم! لبخند زد:دیگہ باید برم سر خونہ و زندگیم،خیلے بہ ماہ گل جون و داداش زحمت دادم! نگاهے بہ محراب انداخت و ادامہ داد:بیشتر از همہ هم بہ بالام محراب! محراب دست دور شانہ هایش انداخت:این چہ حرفیہ عمہ؟! وظیفمہ! بہ سمت عمہ خدیجہ قدم برداشتم و گونہ هایش را بوسیدم. _تند تند بیاین پیشمون! دلمون براتون تنگ میشہ! لبخندش عمیق شد:دل منم برات تنگ میشہ گوزل بالام! دیگہ نوبت شماس قدم سر چشممون بذارین و بیاین تبریز! قول میدم بهتون بد نگذرہ! مامان فهیم هم مشغول روبوسے با عمہ خدیجہ شد‌. _چشم مزاحم میشیم! از الان دلم برات تنگ شد خواهر! رایحہ راس میگہ زود بہ زود بیا پیشمون! بعد از مامان فهیم،خالہ ماہ گل هم مشغول روبوسے و خداحافظے با عمہ خدیجہ شد. عمہ خدیجہ همانطور ڪہ بہ سمت ماشین مے رفت نگاہ مهربان و پر حسرتے نثارم ڪرد! _عاقبت بہ خیر بشے بالام! بہ رویش لبخند پاشیدم:ان شاء اللہ با دعاے شما! ابرو بالا انداخت:من ڪہ یہ دعاے دیگہ هم برات دارم! ایشالا خیلے زود مزاحمتون میشیم. خجالت زده نگاہ از صورتش گرفتم و بہ نقطہ ے دیگرے خیرہ شدم! عمہ خدیجہ سوار ماشین شد،مامان فهیم و خالہ ماہ گل ڪنار پنجرہ ے ماشین ایستادہ بودند و آخرین جملات را با هم رد و بدل مے ڪردند! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎