#رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوم #عطر_مریم #بخش_چهارم . خالہ ماہ گل از صمیم قلب و با شوق گفت:ان شاء اللہ! ریحانہ با خجالت و در عین حال خوشحالے گفت:پس یہ عروسے افتادیم!‌ خالہ ماہ گل لبخند شادمانے زد:اگہ خدا و دو تا جوون بخوان بلہ! چند ثانیہ از جملہ ے خالہ ماہ گل نگذشتہ بود ڪہ صداے مردانہ اے گفت:یاللہ! صداے بم محراب بود. خالہ ماہ گل خندید:چہ حلال زادہ! بیا مامان جان! ثانیہ اے بعد محراب سر بہ زیر وارد آشپزخانہ شد. موهاے مشڪے رنگش را مرتب شانہ زدہ بود،شلوار گرمڪن مشڪے رنگے همراہ تے شرت سفید رنگ ڪہ از رویش پیراهن سادہ ے مشڪے پوشیدہ بود،بہ تن داشت. ریحانہ بہ احترامش بلند شد و من هم اجبارا همراهش! _سلام داداش! خستہ نباشے رسیدن بہ خیر! من هم آرام سلام ڪردم.چشمانش لحظہ اے مرا و سپس ریحانہ را نشانہ گرفت. لبخند پر محبتے روے لبش نشست. _سلام ریحانہ خانم! ممنون! خوبے؟ سرجایم نشستم،ریحانہ هنوز ایستادہ بود. _خوبم! شما خوبے؟ محراب همانطور ڪہ سمت یخچال مے رفت گفت:بہ مرهمت شما! ڪم پیدایے! دیگہ خودت میتونے مسئلہ ریاضیاتو حل ڪنے؟! ریحانہ غش غش خندید. _بدنجس این جملہ ت تهدید بود؟! محراب سیبے ڪہ برداشتہ بود را گاز زد. _نہ والا! سوال بود! دوبارہ مشفول ڪارم شدم،صداے خالہ ماہ گل بلند شد. _محراب جان! دمپختڪ رو گازہ گرم ڪن بخور. گاز دیگرے از سیبش گرفت. _زیاد اشتها ندارم. همراہ شما عصرونہ میخورم. عمہ خدیجہ شروع ڪرد بہ قربان صدقہ رفتنش. _یہ چیزے بخور بالام! از دیشب هیچے نخوردے فدات شم! خندید:خدانڪنہ عمہ! این بار عمہ خدیجہ مرا مورد خطاب قرار داد. _راستے رایحہ جان! یادم رفت بگم اسمتم مثل صورتت قشنگہ قیزیم! ترڪے متوجہ میشے؟! سر بلند ڪردم و لبخند محجوبے زدم. _شما لطف دارین! ڪم و بیش آرہ! _گفتے هیجدہ سالتہ؟! متوجہ نگاہ شیطنت آمیز خالہ ماہ گل شدم،لبخندم را قورت دادم. _بلہ! _گفتے چرا دانشگاہ نرفتے؟! جدے گفتم:حاج بابام گفتن امسال صلاحہ نرم! ایشالا سال بعد! ریحانہ سریع میان حرفمان دوید:رایحہ درسش خیلے خوبہ! ایشالا یا پزشڪے میخونہ یا پرستارے! عمہ خدیجہ دوبارہ از آن نگاہ هاے خریدارانہ اش نثارم ڪرد. _فهیمہ خانم نمیاد؟! ریحانہ ڪہ دید مخاطب عمہ خدیجہ منم سر بہ زیر انداخت. جواب دادم:مامان سردرد داشت یڪم دیگہ میان. محراب مهلت سوال و جواب بیشتر بہ عمہ خدیجہ نداد و نگاهش را بہ ریحانہ دوخت. _خالہ فهیمہ چے شدہ؟! ریحانہ در حالے ڪہ خرمایے میان لقمہ جا میداد جواب داد:یڪم سرش درد میڪرد. چیزے نیس. عمہ خدیجہ دوبارہ زبان باز ڪرد،این بار با خالہ ماہ گل مشغول صحبت بود اما بہ در میگفت ڪہ دیوار بشنود! _چقد بہ علے گفتم بیا بریم تهران،بچہ م محراب ڪلے بہ زحمت افتاد! البتہ انقد درگیرہ منم دیگہ بہ زور مے بینمش. ڪسے حرفے نزد،عمہ خدیجہ نفس عمیقے ڪشید و انگار ڪسے پرسیدہ باشد ادامہ داد. _ڪسب و ڪارش خیلے گرفتہ! همہ ے اهل محل و ڪارش یہ آقا مهندس بهش میگن،دہ تا آقا مهندس از دهنشون میریزہ! چند وقت پیش مے گف آنا! تهرانم براے زندگے جاے بدے نیس. گفتم آخہ تنها و بے همدم برے تهران ڪہ چے بالام؟! حالا ڪہ مے بینم بد نمیگہ! این بار همراہ لبخند عمہ خدیجہ،لبخند مهربان خالہ ماہ گل و ابروهاے بالا رفتہ ے محراب هم نگاهم ڪردند... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_سوم #عطر_مریم #بخش_چهارم . صورتش در هم رفت اما حتے آہ ڪوچڪے نڪشید. ریحانہ بغ ڪردہ بالاے سرمان ایستادہ بود و با استرس بہ صورت محراب و دست هاے من خیرہ شدہ بود،سرے تڪان دادم و بہ شوخے گفتم:تو چرا بالا سر ما بغض ڪردے؟! هنوز ڪہ نمردہ زندہ س! دستمال را از زیر بینے اش برداشتم و دوبارہ داخل ظرف آب فرو بردم. زبان محراب خواست نیشم بزند:واقعا برازندتہ دڪتر بشے! مریض زیر دستت زندہ نمیمونہ! خندیدم:دقیقا! با وسواس اطراف بینے اش را تمیز ڪردم. _بدجایے نشستے پسر حاج باقر! ڪاش قدم رنجہ میڪردے میرفتیم پذیرایے! _راحتم! نفسم را بیرون دادم:باشہ! سرتو صاف نگہ دار پیشونے تو ببینم! بدون حرف سرش را صاف نگہ داشت،با دقت بہ پیشانے اش نگہ ڪردم میخواستم زخمش را خوب ببینم اما میدانستم اگر دستم ثانیہ اے با پوستش برخورد ڪند قلمش خواهد ڪرد! بہ قول خالہ ماہ گل از بس با حجب و حیا بود و روے محرم و نامحرم حساس! با دقت بہ زخم‌ پیشانے اش خیرہ شدہ بودم و در همان حین روے پنبہ بتادین میزدم‌. پنبہ را آرام روے زخمش گذاشتم و بے اختیار از سر حواس پرتے "آقا" را از ڪنار اسمش برداشتم! _محراب! فڪ ڪنم زخم پیشونیت عمیقہ باید برے درمانگاه‌. این زخمے ڪہ من مے بینم بخیہ میخواد! لرزش صورتش را احساس ڪردم و نگاہ هاج و واجش را! مردمڪ چشم هایش میخ دهانم بودند،تا نگاهش ڪردم سرش را پایین انداخت. گردن و گونہ هایش سرخ شدہ بودند،خودم را نباختم و با تشر گفتم:مگہ نگفتم سرتو صاف نگہ دار؟! سرش را بلند ڪرد اما چشم هایش را نہ! نگاهے بہ ریحانہ انداخت و گفت:میشہ برام یہ لیوان آب بیارے؟! ریحانہ سریع بلند شد و بہ سمت خانہ رفت.چشم هایش را بہ دستم دوخت. _فڪ ڪنم بعضے وقتا نمیدونے دارے چے ڪار میڪنے! متعجب پرسیدم:یعنے چے؟! لبخند زد،از آن لبخندهایے ڪہ تحویل خالہ ماہ گل و مامان فهیم و ریحانہ میداد! از آن لبخندهایے ڪہ تا بہ آن روز هیچ گاہ بہ رویم نپاشیدہ بود! _هیچے! از گنگ صحبت ڪردنش خوشم نیامد،پرسیدم:حالا چرا بہ این روز افتادے؟! چهرہ اش از درد جمع شد. _هرڪہ او بیدارتر،آگاہ تر هرڪہ او پردردتر،رخ زرد تر لبخند شیطنت آمیزے زدم:پس مولانا هم بہ جمع انقلابے خواها پیوستہ! لبخند ڪجے زد،چشم هایش از همیشہ پر نورتر بود. _پس خیلے چیزا بلدے! ابروهایم را بالا دادم. _چطور؟! نڪنہ میخواے عضو گروهتون بشم؟ لبخندش پر رنگ تر شد:شاید! با غرور ایستادم و دست هایم را بہ ڪمرم زدم. _دیدے ازت اعتراف گرفتم؟ گنگ نگاهم ڪرد:چہ اعترافے؟! _ڪہ میدونم با حاج بابا و عموباقر چے ڪارا میڪنین! نفسش را بیرون داد:فعلا فڪ ڪن هیچے نمیدونے! _قول نمیدم! خواست چیزے بگوید اما پشیمان شد. بعد از ڪمے مڪث زمزمہ ڪرد:پس حسابے باید حواسم بهت باشہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_چهارم . سرم را پایین انداختم:ببخشین حاج بابا اما اگہ این ڪارا مشڪلے دارہ چرا خودتون... میان حرفم دوید:من منم! تو تو! حاج خلیل تیڪہ تیڪہ بشہ براش گواراترہ تا ناموسشو جلو بندازہ و خدایے نڪردہ ڪسے بہ ناموسش نگاہ چپ بندازہ چہ برسہ بہ این ڪہ با ساواڪے جماعت دهن بہ دهن بشہ! ناراحت گفتم:منم نمیخوام یہ تار مو از سر شما ڪم بشہ! نفس عمیقے ڪشید و زیر لب لااللہ الاللهے گفت! با حرص زمزمہ ڪرد:از محراب متعجبم! واسا ببینمش! نفسم را بیرون دادم. زیر چشمے نگاهے بہ صورت برافروختہ ے حاج بابا انداختم. خواست چیزے بگوید ڪہ صداے مامان فهیم از پشت سرم آمد‌. _حاج خلیل! چند روزہ میخوام یہ چیزے بگم حالا ڪہ رایحہ ام هس چہ بهتر! حاج بابا ڪنجڪاو و متفڪر سر بلند ڪرد. مامان فهیم نگاهے بہ حیاط انداخت و ڪنار حاج بابا نشست‌. لبخند پر رنگے زد:خدیجہ خانم خواهر حاج باقر التماس دعا دارہ! براے رایحہ! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،اخم هاے حاج بابا برندہ تر شد! _ڪہ چے؟! مامان فهیم با ناز گفت:وا! براے پسرش علے دیگہ! میگن ڪہ مهندسہ،تو تبریز براے خودش برو بیایے دارہ و دستش بہ دهنش میرسہ. حاج بابا نفس عمیقے ڪشید:بگو حاج خلیل فعلا خیال دختر شوهر دادن ندارہ! مامان فهیم مردد گفت:نظر خود رایحہ چے میشہ؟! بعد از ڪمے مڪث حاج بابا گفت:سرتو بالا بگیر! با خجالت سر بلند ڪردم اما بہ چشم هایش خیرہ نشدم. محڪم پرسید:حرفاے مادرتو شنیدے نظرت چیہ؟! تعارف ڪردم:نظر شما نظر منہ! مامان فهیم سریع پرسید:بعد از نظر ما چے؟! نگاهم را بہ سمت مامان فهیم بردم:با حاج بابا هم نظرم! فعلا دلم براے ازدواج رضا نیس! مامان فهیم اخم ڪرد:اما دُرُس نیس ڪہ در این خونہ بہ روے همہ بستہ س! بیان خونہ مون بشینن یہ چاے بخورن ڪہ چیزے نمیشہ نمیخوان ڪہ همون لحظہ عقد ڪنن! حاج بابا بے حوصلہ جواب داد:فهیمہ! شنیدے ڪہ دل خودشم رضا نیس! بہ خدیجہ خانمم بگو قدمت سر چشم اینجا خونہ ے خودتہ اما نہ براے پیش ڪشیدن حرف بردن دختر حاج خلیل! فعلا خیال شوهر دادن رایحہ رو نداریم! مامان فهیم صورت برافروختہ ے حاج بابا را ڪہ دید چیزے نگفت. چند لحظہ بعد بہ بهانہ ے دمنوش گل گاو زبان از جا بلند شد و بہ آشپزخانہ بازگشت. حاج بابا سریع انگشت اشارہ اش را بہ نشانہ ے تهدید مقابلم گرفت! _خوب گوش ڪن رایحہ! دیگہ بہ پر و پاے من و حاج باقر و محراب و فلان و بیسار نمے پیچے! مے شینے سر درس و مشق و خانمے ڪردنت ولاغیر! فهمیدے؟! جوابے ندادم! بلندتر گفت:چشمتو نشنیدم! مظلوم گفتم:ولے من نگرانتونم! چشم هایش خشمگین شدند:نباش! بچہ نیستم ڪہ تو نگرانم بشے! اما تو بچمے! پارہ ے جیگرمے! تو منو نگران میڪنے! بغضم را فرو دادم:حواسم هس حاج بابا! چشم هایش را تنگ ڪرد:چے؟! از ڪے تا حالا یاد گرفتے رو حرفم حرف بیارے؟! با زبان لبم را تر ڪردم:مگہ ڪارتون اشتباهہ؟! مگہ حاج خلیل ڪار اشتباہ میڪنہ؟! درماندہ نگاهم ڪرد،ادامہ دادم:دورا دور اخبارو پیگیرے میڪنم! قول میدم حواسم هس! این همہ دختر همسن و سال من ڪہ دارن فعالیت مے ڪنن! از جا بلند شد:حرفشم نزن! حرفمو زدم! ڪوچڪترین چیزے احساس ڪنم خلقم خیلے بد تنگ میشہ رایحہ! والسلام! سپس بہ سمت حیاط رفت و نگاہ نگرانے بہ صورتم انداخت. لبخند اطمینان بخشے زدم،لبخند نزد اما چشم هایش ڪمے خندیدند! با آن زبان شیرین آذرے اش زمزمہ ڪرد:منیم جانیم! گوزل قیزیم! حرف گوش ڪن! لبخندم پر رنگ تر شد‌. ابهت داشت و ڪمے غرور اما جانش براے من و ریحانہ در مے رفت. •♡• مامان فهیم همانطور ڪہ با دست چادرش را مرتب مے ڪرد گفت:یڪے از ڪیسہ ها رو بدہ بہ من! _سنگین نیس! نگاهے بہ صورتم انداخت:خدیجہ خانم یڪم ازمون رنجید! البتہ بندہ ے خدا چیزے بہ زبون نیاورد اما از حالت صورت و چشاش فهمیدم ڪہ رنجیدہ! امروزم راهے تبریزہ! بندہ خدا این همہ صبر ڪردہ بود تا پسرش بتونہ بیاد و یہ نوڪ پا بیان خونہ مون! چیزے نگفتم،سر ڪوچہ رسیدیم. سڪوتم را ڪہ دید گفت:تو نمیخواے چیزے بگے؟! شانہ بالا انداختم:چے بگم مامان جون؟! فعلا خیال ازدواج ندارم! نفسے ڪشید و ادامہ نداد! نزدیڪ در خانہ ڪہ رسیدیم،دیدیم حافظ با لبخند از خانہ ے عمو باقر خارج میشود.تا چشمش بہ ما افتاد پیش دستے ڪرد‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . الهام خانم خندید:بر منڪرش لعنت! یادمہ اون موقع بہ فهیمہ خانم گفتم این دخترت چہ چشایے دارہ! عین چشاے آهو مے مونین! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،با لبخند و مودبانہ گفتم:لطف دارین! سپس سریع پرسیدم:چادر رنگے همراهتون هس؟! اگہ همراهتون نیس براتون بیارم؟ الهام خانم جواب داد:همراهمونہ عزیزم! بہ در اتاقے ڪہ پشت سرشان قرار داشت اشارہ ڪردم. _اونجا اتاق مهمانہ. میتونین چادرتونو عوض ڪنین. الهام خانم تشڪر ڪرد،همراہ الناز بلند شدند و بہ سمت اتاق رفتند. مردها مشغول صحبت از اوضاع بازار و ڪاسبے بودند. دستم را بہ دستہ ے مبل گرفتم و زمزمہ ڪردم:یاعلے! سپس روے پاے چپم ایستادم و پاے راستم را دنبال خودم بہ سمت دیوار ڪشیدم تا عصاهایم را بردارم. نگاہ محراب بہ سمتم آمد،پیشانے اش را بالا داد و لب زد:چے ڪار میڪنے؟! دستم را بہ دیوار گرفتم،مثل خودش لب زدم:هیچے! عصاها را برداشتم و زیر بغل هایم جاے دادم،نگاهے بہ جمع انداخت و بلند شد. بہ سمت آشپزخانہ راہ افتادم،پشت سرم آمد. _نمیتونے دو دیقہ آروم بگیرے؟! با این پا از این سر میزنے از اون سر درمیاے! _فلج نیستم ڪہ! _فعلا ڪہ... جملہ اش را ادامہ نداد،بہ جاے جملہ اش پرسید:چرا از رو دیوار پریدے؟! سرم را بہ سمتش برگرداندم:چون...یڪے از ماموراے ساواڪ همون مامورے بود ڪہ اون روز تو ڪوچہ سوال جوابم ڪرد! اخم هایش در هم رفت. _متوجهت ڪہ نشد؟! مڪث ڪردم،سرم را پایین انداختم. صدایش خشن شد! _با شمام! دختر حاج خلیل! نفس عمیقے ڪشیدم و سر بلند ڪردم:منو ندید! دو پهلو جوابش را دادم،خواستم قدم دیگرے بردارم ڪہ زبانم جدے گفت:دختر حاج خلیل اسم دارہ. فامیلے دارہ. انقد بہ من نگو دختر حاج خلیل! بگو خانم نادرے! ابرو بالا انداخت و لبخند ڪجے زد:روش فڪ میڪنم دختر حاج خلیل! نگاهم را از صورت درهمش گرفتم و وارد آشپزخانہ شدم. _ڪمڪ نمیخواین؟! مامان فهیم سر بلند ڪرد:تو چرا بلند شدے عزیزم؟! _الهام خانم و دخترشو فرستادم اتاق مهمان چادرشونو عوض ڪنن،مردا مشغول صحبت بودن حوصلہ م سر رفت. خالہ ماہ گل ڪنارم آمد:بشین پشت میز ببین ما چطور میزو مے چینیم. سپس ڪمڪ ڪرد دوبارہ وارد پذیرایے بشوم. بہ سمت میز غذاخورے سلطنتیِ دہ نفرہ رفتیم‌. سمت چپ روے آخرین صندلے نشستم. ریحانہ و خالہ ماہ گل مشغول چیدن میز شدند. الهام خانم و الناز هم سر رسیدند،هرچہ اصرار ڪردند خالہ ماہ گل اجازہ نداد ڪمڪ ڪنند. ریحانہ با دقت ظرف ها را چید،سپس ظروف حاوے سبزے،نان سنگ،پنیر،خرما و زولبیا و بامیہ را آورد. خالہ ماہ گل هم ظرف سوپ و شلہ زرد و سالاد را وسط میز گذاشت. بوے سوپ و نان تازہ اشتهایم را تحریڪ ڪرد،دیس برنج و قرمہ سبزے،فسنجان و زرشڪ پلو با مرغ را هم ڪہ سر میز گذاشت از همہ خواست سر میز بیایند. از این همہ تدارڪ ابرو بالا انداختم! مامان فهیم هم با سینے فنجان هاے چاے آمد و فنجان هاے چاے را پشت هر صندلے گذاشت‌. بعد از ڪلے تعارف عمو باقر سر میز نشست و حاج بابا پایین میز. حاج فتاح سمت راست روے صندلے اول نشست و ڪنارش بہ ترتیب الهام خانم و الناز. محراب هم سمت چپ رو بہ روے حاج فتاج نشست. منتظر بودم خالہ ماہ گل ڪنار محراب بنشیند ڪہ برعڪس تصورم سریع ڪنار الناز و رو بہ روے من نشست. حالم یڪ جورے شد،مامان فهیم ڪنار محراب نشست و ریحانہ هم ڪنار من. آب دهانم را فرو دادم و نگاهم را از خالہ ماہ گل و الناز گرفتم‌. الهام خانم گفت:ماہ گل جون چقد زحمت ڪشیدے! غذا بخوریم یا خجالت؟! خالہ ماہ گل لبخند شیرینے زد:ڪارے نڪردم ڪہ! نوش جونتون. حاج فتاح بلند گفت:الهے هیچ مسلمونے گرسنہ و تشنہ و گرفتار نباشہ! همہ گفتیم آمین. سپس اضافہ ڪرد:خدا بہ عمر و مال و سفرہ تون برڪت بدہ. صداے اذان ڪہ پیچید عمو باقر گفت:بفرمایین! از همگے قبول باشہ! احساس ضعف میڪردم،نگاهے بہ فنجان چاے انداختم و بے میل بلندش ڪردم. جرعہ اے نوشیدم و زمزمہ ڪردم:بسم اللہ الرحمن الرحیم. خالہ ماہ گل ظرف خرما و گردو را برداشت و جلوے الناز گرفت. الناز لبخند مهربانے زد و تشڪر ڪرد. خرمایے برداشتم و چایم را نوشیدم‌. فنجان چاے را ڪہ روے میز گذاشتم دستے مردانہ لقمہ اے بہ سمتم گرفت. سرم را بلند ڪردم حاج بابا برایم لقمہ گرفتہ بود،لبخند دلربایے نثارش ڪردم و لقمہ را از دستش گرفتم. لقمہ را ڪہ داخل دهانم گذاشتم خالہ ماہ گل گفت:برم قورے چاییو بیارم‌ دوبارہ براتون چاے بریزم. ریحانہ سریع بلند شد و گفت:من میارم خالہ! سپس بلند شد و بہ سمت آشپزخانہ رفت،در این بین الناز زیر چشمے بہ محراب نگاهے انداخت اما محراب بے حواس و سر بہ زیر مشغول لقمہ گرفتن براے خودش بود. نگاهم را از محراب گرفتم،میلم بہ چیزے نمے ڪشید. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . مرد زخمے ڪہ از ڪنارم رد شد تنم لرزید،قلبم لرزید،روحم لرزید. در خودم مچالہ شدم! سریع چشم از آن دو گرفتم و نگاهم را بہ موزاییڪ هاے نم دار دوختم... موزاییڪ هاے خیس و تمیز،آنقدر تمیز ڪہ موقتا رد خون از چهرہ یشان پاڪ شدہ بود‌... بہ انتهاے راهرو ڪہ رسیدیم مرد ایستاد و درے را باز ڪرد. _بفرمایین! مردد وارد اتاق شدم،پشت سرم آمد. نگاهے بہ اتاق انداختم. اتاق ڪوچڪے بود با دیوارهاے خاکستری رنگ،تیرہ،بے روح و خوفناڪ! تنها یڪ لامپ از سقف آویزان بود ڪہ بہ همین دلیل اتاق خیلے ڪم نور بہ نظر مے رسید. انگار نہ انگار بیرون از این اتاق روز بود نہ شب! میز چوبے اے وسط اتاق قرار داشت ڪہ اعتماد پشت آن نشستہ بود. روے میز تلفنے سیاہ رنگ و پرچم ڪوچڪے قرار داشت. روے دیوار پشت سر اعتماد هم عڪسے از رضاشاہ و محمدرضا شاہ نصب شدہ بود. مقابلش پروندہ اے قرار داشت،نگاهش ڪہ بہ من افتاد پروندہ را بست و بلند شد. تڪانے بہ گردنش داد:سلام! خوش اومدین! مردے ڪہ همراهم آمدہ بود گفت:با من امرے ندارین قربان؟! _میتونے برے! فقط قبل رفتن از خانم بپرس چے میل دارن! سریع گفتم:روزہ ام! اعتماد گفت:پس هیچے برو. مرد نگاهے بہ من انداخت و گفت:دو نفر خانم هم همراهشون بودن،بیرون از ساختمون وایسادن! اعتماد همانطور ڪہ صندلے گوشہ ے اتاق را برداشت و مقابل میزش گذاشت گفت:ازشون دعوت ڪنین بیان داخل! نفس در سینہ ام حبس شد،ادامہ داد:اگہ تمایل نداشتن اصرار نڪن و بگو تا چند دیقہ دیگہ خانم نادرے میان! نفس آسودہ اے ڪشیدم،مرد "چشمی" گفت و از اتاق خارج شد. اعتماد پشت میزش نشست و بہ صندلے رو بہ روے میز اشارہ ڪرد:بشینین. روے صندلے نشستم،نگاهش را بہ چشم هایم دوخت:میدونم ڪہ اینجا جاے مناسبے براے دعوت یہ خانم نیس،خصوصا خانمے مثل شما! ابرو بالا انداختم:خب! لبخند ڪجے زد:ولے خب لازم بود اینجا رو ببینین! البتہ بخشے از اینجا! سلولا و حیاط رو ندیدین. قلبا راضے نیستم چشماتون هرچیزیو ببینہ! حیفہ! آب دهانم را فرو دادم:اصل مطلب جناب اعتماد؟! لبخند پر رنگے زد:خواستم اینجا رو ببینین ڪہ مسائل مهمو بہ شوخے نگیرین! مسئلہ ے امنیت ڪشور و آرامش مردم شوخے بردار نیس بانو! بهترہ از بعضے ڪارا و افراد دور باشین! با اعتماد بہ نفس لبخند مطمئنے زدم و جواب دادم:ممنون از لطفتون! تو ڪارے دخالت ندارم ڪہ ضد امنیت ڪشور و آرامش مردمم باشہ! پیشانے اش را بالا انداخت:بسیار عالے! پس لازم نیس بیشتر از این اینجا بمونین میتونین تشریف ببرین! متعجب نگاهش ڪردم:دیگہ ڪارے با من ندارین؟! سر پا ایستاد:نہ! تا دم در همراهے تون میڪنم. از روے صندلے بلند شدم و بہ سمت در قدم برداشتم. اعتماد در را باز ڪرد و برگہ ے ڪوچڪے بہ سمتم گرفت:این شمارہ ے منزلمہ! بے رغبت شمارہ را از دستش گرفتم و پرسشگر بہ صورتش خیرہ شدم. _میخوام هرچہ سریع تر این قرار اولیہ رو جبران ڪنم! هر زمان و هر جا ڪہ شما مناسب بدونین. منتظر تماستون هستم‌. در دل گفتم "پس این پیش زمینہ ے قرار بعدے و زهره چشم گرفتن بود!" سر تڪان دادم و محتاطانہ گفتم:اگہ اجازہ بدین ڪمے فڪ ڪنم و بعد از ماہ مبارڪ تماس بگیرم؟! صورتش را ڪمے بہ صورتم نزدیڪ ڪرد! _باشہ! پاشا! بہ اسم ڪوچیڪ صدام ڪنین راحت ترم! از اتاق بیرون آمدم و بدون توجہ گفتم:خدانگهدار! ڪنارم آمد:بگم یڪے از همڪارا برسونتتون؟ _نہ خیلے ممنون! بہ در ورودے راهرو ڪہ رسیدیم مودبانہ گفت:خوشحال شدم! روز خوش خانم نادرے! بہ زور لبخند ڪم رنگے زدم:روز خوش! وارد حیاط ڪہ شدم نفسم را با شدت بیرون دادم و گفتم:آخ خدا! آخ! دوبارہ صداے نالہ ها بہ گوشم خورد،خودم را با شتاب از آن جاے نحس و پر از سیاهے بیرون ڪشیدم. از در ڪمیتہ ڪہ بیرون آمدم دیدم ریحانہ و زهرا مضطرب بہ در خیرہ شدہ اند و حافظ محڪم محراب را نگہ داشتہ و محراب تقلا مے ڪند ڪہ حصار دست هاے حافظ را بشڪند! گیج از حضور حافظ و محراب در جا خشڪم زد،چشم محراب ڪہ بہ من افتاد رگ متورم گردنش برجستہ تر شد و صورتش سرخ تر! حافظ را هل داد و بہ سمتم خیز برداشت،فریاد ڪشید:تو اینجا چے ڪار میڪنے رایحہ...؟! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . لب بہ دندان گرفتم و سر بہ زیر انداختم،چرا بہ یڪ بارہ همہ چیز تغییر ڪردہ بود؟! چرا محرابِ این روزها برایم تازگے داشت؟! در دل استغفراللهے گفتم و خودم را سرزنش ڪردم. نمے شد این حال را پاے بلوغ و دوران نوجوانے گذشت. هجدہ سالگے دیگر سن و سال شیطنت هاے نوجوانے نبود! تجربہ ے عشقِ آب دوغ خیارے را هم سیزدہ چهاردہ سالگے از سر گذارندہ بودم! آن هم نہ نسبت بہ محراب،نسبت بہ یڪے از پسران چیتان پیتان دبیرستان البرز! آن روزها محراب تازہ واردہ دانشگاہ شدہ و قد من از نیم وجب بہ چند وجب رسیدہ بود. گونہ هایم روے پوست سفیدم گل انداختہ بودند و چالہ گونہ ام روے آن گونہ ها شدہ بود مثل قاچ هنداونہ اے شیرین و هوس انگیز در ظهر تابستان! موهاے بافتہ شدہ ام را از زیر دستمال سرم بیرون مے انداختم تا چشم و قلب پسرڪ چیتان پیتان را بہ آتش بڪشند! آخر هم اسم پسرڪ را نفهمیدم،یعنے محراب نگذاشت! نمیدانم از آسمان چندم برایش وحے شد ڪہ دختر حاج خلیل در راہ مدرسہ اش براے خودش یڪ عشق آب دوغ خیارے پیدا ڪردہ! هر روز با ناز ڪیف روے دوش مے اندازد و طنازانہ از آن حوالے رفت و آمد مے ڪند. چشمان عشق آب دوغ خیارے اش هم برق مے زنند و لبخند! حتے یڪ بار هم پسرڪ با تنے لرزان و سرے پایین افتادہ دنبال دختر حاج خلیل تا منیریہ آمدہ و غنچہ ے گل سرخے جلوے پایش انداختہ بود! تا آخر آن سال بہ بهانہ ے ریحانہ ڪہ زیاد پیادہ روے نڪند،اڪثر اوقات ما را از خانہ تا مدرسہ و از مدرسہ تا خانہ با ماشین عمو باقر همراهے ڪرد. حتے چندبار،بہ چشمان غمگینِ عشق آب دوغ خیارے دختر حاج خلیل،نگاہ تند و تیز انداخت! نگاهے ڪہ پسرڪ را دنبال درس و مشقش انداخت و چندماہ بعد هوایش را از سر رایحہ! آن روزها ڪہ من من ڪنان ڪمے با خان جون و مامان فهیم در لفافہ بہ بهانہ ے عشق و دوست پسرهاے هم ڪلاسے هایم از عشق و عاشقے آب دوغ خیارے ام درد و دل ڪردم،خان جون گفت:اینا دوز و ڪلڪ شیطونہ! میخواد دوتا نامحرمو بندازہ بہ جون هم ڪہ آتیش بسوزونہ! بالام! مبادا مثل دوستات بہ حرف شیطونِ خیرہ سر گوش بدے و بذارے سوارت بشہ. البت تو سن و سال شما یہ درد دیگہ ام تو جون آدم ریشہ میزنہ،برا همین ما ڪہ بہ قاعدہ ے شما بودیم خونہ شوور بودیم ڪہ مرد و زن بہ گناہ نیوفتیم! استغفراللہ بگو و شیطونو لعن ڪن! مامان فهیم در سڪوت فقط ریز خندید و چشمڪے تحویلم داد. حالا براے دلم استغفراللہ مے گفتم ڪہ بعد از هجدہ سال یادِ محراب افتادہ بود! یاد محرابے ڪہ بہ خونم تشنہ بود و من نیز هم! با صداے محراب از فڪر و خیال بیرون آمدم،سر بلند ڪردم. تہ ریش گذاشتہ بود و صورتش خستہ بہ نظر مے آمد‌. پیراهن آبے تیرہ با چهارخانہ هاے سیاہ بہ تن داشت و شلوارے سیاہ. همہ جوابش را بلند و صمیمانہ دادند،من هم لب زدم:سلام! اول بہ سمت حاج بابا و عمو باقر رفت و با هر دو مردانہ دست داد. سپس گونہ ے خالہ ماہ گل را بوسید و پر چادر رنگے مامان فهیم را! دوباره ریحانہ ڪنارم نشست،محراب هم رو بہ رویم. نگاهم را بہ استڪان ڪمر باریڪ چایم دوختم و غنچہ ے گل محمدے اے رویش گذاشتم. ریحانہ با خندہ گفت:خوش گذش خان داداش؟! محراب سر حال جواب داد:شما رو نبینم معلومہ ڪہ خوش میگذرہ! ریحانہ مشتش را نزدیڪ دهانش برد و گفت:اِ! اِ! داشتیم؟! سپس رو بہ خالہ ماہ گل ادامہ داد:خالہ! از وقتے گفتے میخواے این داداش ما رو زن بدے خیلے سر زبون دار شدہ! محراب اخم ڪم رنگے میان ابروهایش انداخت و با لحنے طنز گفت:حیام خوب چیزیہ دختر! تو ڪار بزرگترا دخالت نڪن! ریحانہ قصد ڪرد جوابش را بدهد ڪہ صداے خوش اذان پیچید. عمو باقر با خندہ گفت:حالا روزہ تونو باز ڪنین وقت براے بحث زیادہ. بسم اللہ الرحمن الرحیمے گفتم و خرمایے در دهانم گذاشتم. جرعہ اے از چاے داغ نوشیدم و بہ زور سرم را راست نگہ داشتم. سنگینے نگاہ محراب را ڪہ احساس ڪردم چشم هایم را بہ سمتش سوق دادم‌. تا چشم هایم را دید سرش را پایین انداخت و جدے بہ استڪان چایش خیرہ شد،مثل چند لحظہ قبل من! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوازدهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . با چشم هاے اشڪے فقط نگاهش ڪردم،لب گزید:تو این واویلا جاے تعلل نیس دختر حاج خلیل! میگم پاشو! آب دهانم را فرو دادم و لب زدم:هیس! خوابیدہ! این را ڪہ گفتم،روح از چشم هایش پر ڪشید! انگار ڪہ نگرانم شد،هاج و واج در چشم هایم خیرہ ماند. نزدیڪتر شد،آنقدر نزدیڪ ڪہ فاصلہ ے مان شد یڪ قدم! عطر تنش با عطر خون در هم تنید،این عطر را دوست نداشتم! ڪم ماندہ بود عق بزنم،حالم را ڪہ دید مهربانے اش را ڪنار گذاشت. فریاد ڪشید:میگم پاشو! دور و ورمون دارہ خلوت میشہ! با فریادش بہ خودم آمدم،دوبارہ اشڪ از چشم هایم جارے شد. نگاہ مظلومے بہ اشڪ هایم انداخت و غرید:لااللہ الااللہ! یقہ ے مانتوے دختر را گرفت و سرش را آرام روے زمین گذاشت. فریاد ڪشیدم:چے ڪار میڪنے؟! بے توجہ بہ فریادم،آستین مانتویم را محڪم گرفت و دنبال خودش ڪشید! هاج و واج نگاهش ڪردم،چند قدم روے زمین ڪشیدہ شدم. متحیر صدایم را بالا بردم:معلومہ چے ڪار میڪنے؟! سرعتش را بیشتر ڪرد. _آرہ! زخم و زیلے بشے بهتر از اینہ ڪہ بمیرے! ڪف دست چپم روے زمین ڪشیدہ شد. بلند آخ گفتم. بے توجہ بہ راهش ادامہ داد فریاد ڪشیدم:وایسا خودم میام! سریع ایستاد و آستین مانتویم را رها ڪرد. در ڪسرے از ثانیہ بلند شدم و از میان گلولہ دویدم! محراب هم پشت سرم شروع ڪرد بہ دویدن! تشویقم ڪرد:بدو! فقط بدو! همانطور ڪہ مے دویدم نفس نفس زنان پرسیدم:حا...حاج...با...بام... _عمو خلیل گفت بیام دنبالت. جاشون امنہ. فقط بدو! زیر پاتو دور و ورو نگا نڪن! چشت فقط بہ رو بہ رو باشہ! با تمام قدرتے ڪہ داشتم از میان آن همہ سرباز و جنازہ مے دویدم،انگار دوپاے اضافہ قرض گرفتہ بودم! یڪے دو دقیقہ بعد بہ ڪوچہ اے فرعے رسیدیم،وارد ڪوچہ شدیم. هنوز صداها بہ گوش مے رسید. نفس نفس زنان بہ دیوار تڪیہ دادم. محراب هم مقابلم بہ دیوار تڪیہ زد و دست هایش را بہ ڪمرش گرفت. چشم هایم را بستم و نفس عمیقے ڪشیدم. باز بوے خون در دماغم پیچید! سریع دستم را مقابل دهانم گرفتم تا بالا نیاورم! نگاهم داشت بہ سمت مانتوے خون آلودم مے رفت ڪہ محراب راهشان را با حرفش سد ڪرد! _منو نگا! ڪنجڪاو نگاهش ڪردم،لبخند عمیقے روے لب هایش بود. صورتش عرق ڪردہ بود،چشم هایش مے خندیدند و صورتم را خوب مے پاییدند! _خانم دڪترِ ترسو! لبخند غمگینے زدم،داشت شوخے میڪرد. لحنش جدے نبود. خواستم سرم را پایین بیاندازم ڪہ باز تڪرار ڪرد:گفتم منو نگا ڪن! آب دهانم را فرو دادم و دوبارہ بہ چشم هایش زل زدم. خندید:حیف شد اومدم! چشم هایم را ریز ڪردم اما چیزے نپرسیدم! _نمے پرسے چرا؟! آرام پرسیدم:چرا؟! صداے خندہ ے صورت و چشم هایش بلند تر شد! _خب یہ جماعتیو بیچارہ ڪردم! با این خانم دڪتر! خانم دڪتر را بہ قدرے بامزہ گفت ڪہ بے اختیار خندیدم،خندہ ام را ڪہ دید قهقهہ زد! آب دهانش را فرو داد،سیب گلویش لرزید. زمزمہ ڪرد:بیچارہ اونے ڪہ زیر دستِ تو بیوفتہ! لحنش جدے بود! جدے و غمگین! باز زمزمہ ڪرد:بیچارہ... عمیق تر بہ چشم هایش خیرہ شدم،چشم هایش علاوہ بر صدا،عطر هم داشتند! عطرِ یاس! عطرِ مریم! عطرِ سیب! بوے خون پر ڪشید و بہ جایش عطر چشم هایش پیچید... چشم ها،بیشتر از عشق،ڪاربلدند... لبخند زد،از آن لبخندهایے ڪہ طعم شربت هاے گل محمدے خان جون را مے داد! از آن لبخندهایے ڪہ مثل گلابدان از گوشہ اش گلاب مے چڪید! اما از چشم هایش عطر مریم بیشتر بہ مشام مے رسید،از همین فاصلہ ے چند مترے خوب احساسش مے ڪردم! از بس گل مریم دوست داشت و بہ بهانہ ے خالہ ماہ گل،راہ و بے راہ مریم مے خرید! مریم ها بہ جانش نشستہ بودند... رایحہ ے اول... عطرِ مریم... عطرِ چشم هایش... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . مرد گفت بایستم و دوبارہ صداے باز شدن درے آمد! این بار گفت داخل بشوم چند قدم بہ سمت جلو برداشتم و مردد دم‌ پایے هایم را درآوردم. پایم روے موڪت زبرے قرار گرفت. _میتونے چشم بندتو بردارے! سپس در بستہ شد! نفس عمیقے ڪشیدم و بے رغبت چشم بندم را برداشتم. زیر پایم موڪت ڪهنہ اما تمیزِ خاڪسترے رنگے پهن بود. آرام نگاهم را بالا بردم. دیوارهاے اتاق،هم رنگ موڪت بودند اما ڪمے روشن تر. هم قد و قوارہ ے همان سلول قبلے بود فقط تمیز تر و روشن تر. همین! تڪیہ ام را بہ دیوار دادم. نگاهے بہ در و دیوار انداختم و گفتم:اونجا ڪجا بود؟! اینجا ڪجاس؟! بے اختیار ذڪرے ڪہ خان جون بعد از نمازهایش زمزمہ مے ڪرد را بلند خواندم! _یا فارجَ الهَم و ڪاشفَ الغَم... اے گشایش دهندہ ے دل تنگِ بندگان و برطرف سازندہ ے غم از دل ها! •♡• سہ روز از نقل مڪانم مے گذشت،خبرے از اعتماد نبود. هیچڪس بہ سراغم نمے آمد،فقط مرد دیگرے جاے آقاے محمودے را گرفتہ بود و هر وعدہ برایم غذا مے آورد و مے رفت. هر روز صداے نالہ و فریاد بہ گوشم مے رسید. صداهایے ڪہ دیگر شدہ بود سوهان روحم و گاهے اشڪم را در مے آورد! گاهے در بین شان صداے جلز و ولز تن از شدت برخورد سیم ڪابل برق را تشخیص مے دادم! گاهے هم صداے شڪستہ شدن استخوان! وقتی نمے توانستم طاقت بیاورم،دست هایم را روے گوش هایم مے گذاشتم و بلند بلند سورہ هایے ڪہ از قرآن حفظ بودم مے خواندم تا نشنوم! جانے براے مقاومت در برابر غذا خوردن نداشتم اما چند قاشق ڪہ میخوردم معدہ ام غذا را پس مے زد. انگار مے دانست این نان از خون و زحمت مردم است! دلتنگ حاج بابا و صورت جدے اش بودم،دلتنگ مامان فهیم و ریحانہ ے معصومم! حتما وقتے از مدرسہ بازگشتہ و خون انارها را ڪنار حوض دیدہ مثل گنجشڪ لرزیدہ و در خودش جمع شدہ! دلتنگ خانہ بودم،اتاقم،بوے چاے هل دار و نان تازہ اے ڪہ حاج بابا مے گرفت و این اواخر گاهے امیرعباس! دلتنگ نور و هواے آزاد! دلتنگ عمو باقر و لبخند هاے مهربانش،صحبت هاے خالہ ماہ گل راجع بہ ازدواج محراب و الناز و عمارت ڪوچڪ سفید رنگ ڪہ قرار بود دختر حاج فتاح عروسش بشود! بیشتر از همہ دلتنگ محراب! حتے بیشتر از حاج بابا و مامان فهیم و ریحانہ دلتنگش بودم! خیلے بیشتر... دلتنگ و دل نگران... نمے دانم چقدر از روز چهارم گذشتہ بود و ساعت چند بود ڪہ در باز شد. اما مے دانستم وقت ناهار و شام نیست! ڪنجڪاو نگاهم را بہ در دوختم،مردے قدبلند و چهارشانہ میان چهارچوب در نمایان شد. صورتش تراشیدہ بود و نگاهش سرد! از لحنش تنم یخ زد! _پاشو! آب دهنم را فرو دادم و بلند شدم. ڪمے از در فاصلہ گرفت،تردیدم را ڪہ دید گفت:یالا بیا بیرون! متعجب نگاهش ڪردم و بہ در نزدیڪ شدم. دم پایے هایم را بہ پا ڪردم و دنبال مرد راہ افتادم. نور ڪمے در فضا موج میزد با این حال براے منے ڪہ چشمم بہ تاریڪے عادت ڪردہ بود غنیمت بہ شمار مے آمد! لخ لخ ڪنان دنبال آن مرد قدم بر مے داشتم. خوب بہ در و دیوار نگاہ ڪردم،اینجا برایم آشنا بود! از راهرو ڪہ گذشتیم و وارد راهروے دیگرے شدیم مطمئن شدم در ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے هستم و مقصدمان دفتر اعتماد است! حدسم درست بود دو سہ دقیقہ بعد مقابل اتاق اعتماد بودم. مرد چند تقہ بہ در زد،صداے اعتماد آمد:بلہ؟! مرد در را باز ڪرد و نگاهے بہ داخل اتاق انداخت! _قربان! آوردمشون! صداے اعتماد بہ گوشم خورد:میتونے برے! مرد خودش را ڪنار ڪشید تا من وارد بشوم. آب دهانم را با شدت فرو دادم و وارد اتاق شدم. در پشت سرم بستہ شد،خواستم حرفے بزنم ڪہ نگاهم بہ محراب افتاد! ڪم ماندہ بود قلبم از سینہ بیرون بزند و چشم هایم از حدقہ! این جا چہ مے ڪرد؟! لب هایم لرزید اما صدایے از گلویم خارج نشد! نزدیڪ میز اعتماد ایستادہ بود و با حرص لبش را مے جوید! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . با ترمز ماشین و صداے امیرعباس هراسان چشم باز ڪردم. _رایحہ خانم! صدامو مے شنوے؟! گنگ نگاهش ڪردم،انگار حالم را فهمید ڪہ گفت:رسیدیم! ڪاشانیم! خوابت برد،یادتہ؟! سرم را تڪان دادم،شقیقہ هایم تیر مے ڪشید. دستم را روے پیشانے ام گذاشتم،آرام گفت:میتونے پیادہ بشے؟! نفسم را بیرون دادم:آرہ! در ماشین را باز ڪرد و پیادہ شد،نگاهے بہ اطراف انداختم. هوا گرگ و میش بود،در ڪوچہ اے باریڪ و خلوت بودیم‌. بہ سمت چپم سر برگرداندم،دیوارے ڪاهگلے و در چوبے اے با عظمت در چشمم نشست. امیرعباس ڪلون در را ڪوبید و چند لحظہ بعد صداے زنی پیچید:بلہ؟! امیرعباس گلویش را صاف ڪرد:امیرعباسم حاج خانم! رفیق محراب! چند لحظہ بعد در باز شد و زنے ریز نقش نمایان. چادر گل گلے اش را ڪیپ گرفتہ بود،در ماشین را باز ڪردم تا پیادہ بشوم. همین ڪہ پاهاے برهنہ ام را روے زمین خاڪے گذاشتم چشم هایم سیاهے رفت... ‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . حاج حسین بلند خندید:بیا بشین رایحہ جان! مرضیہ خانم ما یڪم رڪ و تندہ! از رو محبتشہ! سرم را خم ڪردم و ڪنار سفرہ نشستم،حاج حسین بہ ڪمڪ مرضیہ خانم رفت. امیرعباس ڪنارم نشست و گفت:رایحہ خانم! این مدت خیلے مراقب باش! براے احتیاط بہ خونہ زنگ نزن شاید تلفن شنود بشہ! خودمون با تلفن عمومے چند روز یہ بار زنگ میزنیم. _حاج حسین گفت! _ظاهرا آدماے خوبے ان،خودشونو مدیون محراب میدونن اما اگہ احساس ڪردے مشڪلے هس یا اذیت میشے بگو سریع میام دنبالت میبرمت تبریز! خندیدم:باشہ خان داداش! تو فقط اوضاع تهرانو راستو ریس ڪن! ابرو بالا انداخت:تهران یا محراب؟! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،سرم را پایین انداختم و مشغول بازے با گوشہ ے روسرے ام شدم‌‌. _هر دو! تهران براے برگشتن من،آقا محراب براے دلِ عموباقر و خالہ ماہ گل! اگہ خدایے نڪردہ چیزے بشہ من و مامان و حاج بابا یہ عمر شرمندہ ے خالہ و عمو باقر میشیم. جملہ ام ڪہ تمام شد حاج حسین ظرف ها را آورد،با دقت جلوے من و امیرعباس بشقاب و قاشق و چنگال گذاشت‌. سپس رفت و با لیوان و تنگ دوغ و سبزے خوردن بازگشت. نفس نفس زنان سر سفرہ نشست و گفت:آشپزخونہ تو حیاطہ،یہ پیادہ روے اساسے میڪنیم! امیرعباس گفت:باعث زحمت شدیم! _نہ بابا جان! این چہ حرفیہ؟! مرضیہ خانم سینے بہ دست نزدیڪمان شد،سینے را پایین سفرہ گذاشت. دو ڪاسہ ے بزرگ ڪہ پر از ڪوفتہ هاے ڪوچڪ بودند وسط سفرہ گذاشت. سپس دیس برنج زغفرانے و ظرف خورشت را میان ڪاسہ ها جاے داد. رو بہ روے من نشست و گفت:بفرمایین غذاے ڪاشونے! حاج حسین بشقابم را برداشت و چند ڪفگیر برنج برایم ڪشید. سپس ظرف خورشت را مقابلم گذاشت. نگاهم بہ خورشت افتاد محتویاتش لوبیا سفید و گوشت بود. عطر خیلے خوبے داشت! مرضیہ خانم گفت:بخور خوشمزہ س! خورشت گوشت و لوبیاس! چند قاشق خورشت و لوبیا روے برنج ریختم،مرضیہ خانم ابرو بالا داد:حاج حسین! یکم دیگه براش بریز ناز میڪنہ! حاج حسین چشمے گفت و برایم یکی دو کفگیر برنم ریخت. معذب تشڪر ڪردم و چند قاشق خوردم. حاج حسین همانطور ڪہ براے مرضیہ خانم برنج مے ڪشید گفت:از این ڪوفتہ هامونم بخورین. خیلے خوشمزہ س! اسمش ڪوفتہ ے آب سماقہ! من و امیرعباس با خجالت و به زور ڪمے غذا خوردیم و تشڪر ڪردیم. بعد از اتمام غذا با ڪلے اصرار،ڪمڪ ڪردم تا مرضیہ خانم سفرہ را جمع ڪند و ظرف ها را بشوریم. ڪمے بعد امیرعباس خداحافظے ڪرد و بہ سمت تهران راہ افتاد. امیرعباس ڪہ رفت دلم گرفت! ترسیدم! حس ڪودڪے را داشتم ڪہ پدر و مادرش را گم ڪردہ و ماندہ بود میان دو غریبہ! مرضیہ خانم براے خواب بہ اتاقم آمد که تنها نباشم تا در خانہ یشان جا بیوفتم! چراغ ها را ڪہ خاموش ڪرد ترسم بیشتر شد،براے خودم،براے محراب،براے حاج بابا و مامان! حتے براے الناز،طفلڪے یڪ بار محراب را دید و سر میز شام نگاهش خریدارانہ شد! حتما منتظر بود خالہ ماہ گل زنگ بزند و وقت بگیرد براے خواستگارے! منتظرِ محرابے ڪہ شبیہ مرد رویاهایش بود! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم چڪید و روے بالشت افتاد. نفس عمیقے ڪشیدم،صداے مرضیہ خانم بلند شد:نخوابیدے؟! آرام گفتم:نہ! _خوابت نمے برہ؟ _نہ! فڪ ڪنم چون جام عوض شدہ بد خواب شدم! _عادت میڪنے دختر! دو سہ شب اولش سختہ! همہ چے اولش سختہ! قطرہ ے اشڪ دیگرے روے گونہ ام نازل شد. سایہ ے مرضیہ خانم را دیدم ڪہ بلند شد،حضورش را ڪنارم احساس ڪردم‌. دستش را روے بازویم گذاشت:غربت سختہ عزیزم! میفهمم! آدم ڪہ ڪنارِ آدمش نباشہ تو غربتہ! میخواد تهرون باشہ یا ڪاشون! یا اون ور دنیا! این را ڪہ گفت بغضم طاقت نیاورد و شد هق هق! سرم را روے پایش گذاشت و موهایم را نوازش ڪرد‌. _گریہ ڪن عزیزکم گریہ ڪن! نذار بغض ڪوہ بشہ تو سینہ ت! دیشب ڪہ نالہ میڪردے و هذیون میگفتے پسرعمہ تو آقا حسین میگفتن از سر خستگے و ترسیہ ڪہ تو اون خراب شدہ ڪشیدے! اما من گفتم نہ! دردش یہ چیز دیگہ س! دردش محرابیہ ڪہ دارہ اسمشو زیر لب صدا میزنہ! بہ دامن پیراهنش چنگ زدم و بے اختیار گفتم:اگہ بلایے سرش بیاد من چے ڪار ڪنم؟! _هیس! زبونتو فقط بہ حرف خیر باز ڪن! هقم هقم شدت گرفت:زجرڪشش میڪنن! دارہ درد میڪشہ! من میفهمم مرضیہ خانم! _آخ دخترڪ من! براے دلِ عاشق چارہ اے جز صبر نیس! ڪہ صبر و درد ڪشیدنشم شیرینہ! •♡• روزها از پے هم میگذشت و درد قلب من بیشتر مے شد. نگرانے هایم بیشتر،بغض هایم بیشتر،اشڪ هایم بیشتر... دو سہ روز از رفتنم بہ ڪاشان گذشتہ بود ڪہ حاج حسین گفت امام را مجبور ڪردہ اند از عراق برود! امام بہ فرانسہ رفتہ و در دهڪدہ ے نوفل لوشاتو مستقر شدہ بود. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎