#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_اول . نفسم را با حرص بیرون دادم. ریحانہ گنگ نگاهم ڪرد:چیزے شدہ آبجے؟! بے حال و نگران پرسیدم:تو قاب عڪسمو برداشتے؟! متفڪر پرسید:ڪدوم قاب عڪس؟! با چشم هایم‌ میز تحریر را نشان دادم. _همون قاب عڪسم ڪہ رو میزم بود! نگاهے بہ میز انداخت و محڪم گفت:نہ! چشم هایم را بستم:واے! پس حدسم درست بود! چرا حواسم نبود؟! حضورش را نزدیڪم احساس ڪردم. _چہ حدسے؟! چے شدہ؟! پتو را روے صورتم ڪشیدم و با حالے نزار گفتم:هیچے ازم نپرس ریحانہ! چراغو خاموش ڪن! _مطمئنے؟! بگو چے شدہ شاید بتونیم حلش ڪنیم. با صدایے گرفتہ گفتم:ریحانہ! حالم خوب نیس! بدون هیچ حرف دیگرے لامپ را خاموش ڪرد و روے زمین دراز ڪشید. با این ڪہ مُسڪن داشت اثر میڪرد اما پلڪ هایم براے نخوابیدن تقلا میڪردند. باز دل شورہ گرفتہ بودم،از همان دلشورہ هایے ڪہ انگار مامان فهیم رخت چرڪ ها را توے دلم ریختہ بود و محڪم و بے رحمانہ چنگ میزد! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام چڪید زمزمہ ڪردم:خدایا خودت رحم ڪن! حاج بابا بفهمہ خون را میوفتہ! صداے ریحانہ خلوتم را بر هم زد. _آبجے! اعتماد قاب عڪستو برداشتہ؟! پوفے ڪردم و جوابے ندادم. _آرہ؟! زمزمہ ڪردم:فرض ڪن آرہ! _آخہ چرا؟! پتو را از روے صورتم ڪنار زدم. _خواستہ بهم بفهمونہ ڪہ منو شناختہ! تڪان خوردن ریحانہ را احساس ڪردم،در جایش غلتے زد و روے پهلو بہ سمت من چرخید،دستش را تڪیہ گاہ سرش ڪرد و آرام گفت:تو رو از ڪجا میشناسہ؟! بے اختیار چشم هایم را بستم:بہ لطف داداش محرابت! _یعنے چے؟! تنم شل شدہ بود و چشم هایم سنگین‌. بے رمق جواب دادم:چند روز پیش محراب داشت از دست دوتا مامور ساواڪ فرار میڪرد،اعلامیہ همراهش بود. اعلامیہ ها رو ازش گرفتم و گفتم برہ،اون روز اعتماد منو دید. حافظ اومد ڪمڪم،یہ جورے وانمود ڪردیم انگار آشناے حافظم و اهل این محل نیستم. صداے ریحانہ تحلیل رفت:واے! چرا این ڪارو ڪردے؟! چشم هایم سنگین تر شد:ریحانہ! از قضیہ قاب عڪس فعلا بہ حاج بابا و مامان فهیم چیزے نمیگیا،شر میشہ! این را ڪہ گفتم دیگر متوجہ حرف هایش نشدم،صدایش در نظرم دور شد. بے خواست و رغبت بہ خوابے عمیق فرو رفتم‌. •♡• فرداے آن روز،حاج بابا گفت تا مدتے حق ندارم از خانہ بیرون بروم. گفت شاید بہ تبریز تبعیدم ڪند تا آب ها از آسیاب بیوفتد! محڪم گفتم در خانہ خواهم ماند اما از تهران خارج نخواهم شد. گفت اختیاردار است و اگر صلاح ببینید مدتے را باید در شهر دیگرے،دور از تهران سر ڪنم! عمہ مهلا،مامان فهیم و ریحانہ هم با حاج بابا هم نظر بودند اما امیرعباس سرسختانہ گفت اگر جلوے چشم خودشان باشم بهتر است! گفت اگر هم صلاح بر این شد ڪہ در خانہ ے خودمان نمانم،بہ خانہ ے یڪے از اقوام قابل اعتماد بروم اما از خانوادہ دور نباشم. سریع حرفش را تایید ڪردم و گفتم اینطورے بهتر است. حاج بابا گفت فڪر میڪند و مے گوید چہ باید بڪنیم. همان شب حافظ با خانہ تماس گرفتہ و با ریحانہ صحبت ڪردہ بود. ماجراے بازرسے خانہ را بہ محراب گفتہ بود،خواستہ بود محراب چند روز دیگر هم تبریز بماند تا مشڪلے پیش نیاید. محراب هم حرفے نزدہ بود. برخلاف انتظارمان محراب صبح روز دوم بازگشت! طبق معمول آن دو روز روے تختم دراز ڪشیدہ بودم و چیزے از گلویم پایین نمے رفت. بدون سحرے و افطار روزہ گرفتہ بودم. مامان فهیم آمد و گفت محراب بازگشتہ و شب خانہ ے عمو باقر براے افطار دعوتیم. افطارے اے ڪہ خالہ ماہ گل از مدت ها قبل تدارڪش را دیدہ بود! همان شبے ڪہ ساواڪے ها بہ خانہ ے ما آمدند محراب با خالہ ماہ گل تماس گرفتہ و گفتہ بود یڪے دو روز دیگر باز مے گردد. خالہ ماہ گل هم تدارڪ افطارے را براے امروز دیدہ و مهمان ها را دعوت ڪردہ بود. گفتم حال و حوصلہ ے مهمانے ندارم ڪہ مامان جواب داد زشت است من و ریحانہ نباشیم! خانوادہ ے حاج فتاح هم دعوتند و میخواهیم دخترے ڪہ خالہ ماہ گل براے برادر بزرگترمان در نظر دارد ببینیم! سپس با خندہ و شوخے افزود:خواهر شوهرا باید تو مجلس باشن ڪہ همین اول ڪارے حساب ڪار دَسِ عروس خانم بیاد! نمیدانم چرا از این شوخے اش خوشم نیامد،سپس شروع ڪرد بہ تعریف از "الناز" تہ تغارے و دختر یڪے یڪ دانہ ے حاج فتاح! در حالے ڪہ مشغول وارسے ڪمد لباسم بود گفت:رایحہ! باید ببینیش! بِہ از تو و ریحانم نباشہ یہ پارچہ خانمہ. من دو سہ بار تو مجلسایے ڪہ خانماے بازاریا دعوتم ڪردہ بودن دیدمش. فڪ ڪنم دو سالے از تو بزرگتر باشہ،عین یہ تیڪہ ماهہ! شبیہ دختراے خارجیہ،سفید و چشم عسلے با مو و ابروهاے طلایے عین پنجہ ے خورشید! انقد متین و نازہ آدم فقط دوس دارہ بشینہ تماشاش ڪنہ! یڪے از خانما میگف یڪے از اجداد مادریش روس بودہ برا همین انقد سفید و بورہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_دوم . سارافون مخملے یشمے رنگے از ڪمد بیرون ڪشید،با دقت بہ سارافون نگاہ ڪرد. جلوے لباس بستہ بود و قدش تا نزدیڪ مچ پاهایم مے رسید. پایین دامنش دور تا دور گیپور شیرے رنگے دوختہ شدہ بود. با رضایت سارافون را روے صندلے گذاشت و دوبارہ مشغول گشتن در ڪمد شد! _داشتم میگفتم،خیلے هم دین دار و نجیبہ. روسرے و چادرش ڪیپہ ڪیپہ! در خورِ محرابہ! ماہ گل میگفت پرستارے میخونہ،دوتا برادر بزرگتر از خودش دارہ. دختر یڪے یہ دونہ ے حاج فتاح و الهام خانمہ! ماہ گل از ادب و متانتش خیلے تعریف میڪرد. انقد تعریف ڪرد ڪہ تہ دلم آرزو ڪردم ڪاش پسر داشتم و عروس خودم میشد. البتہ محراب برام حڪم پسرمو دارہ. انگار عروس خودم میخواد بشہ! لبخند ڪم رنگے زدم:خوش بہ حال الناز ڪہ دوتا مادرشوهر دارہ! دوتاشونم خیلے خاطرخواهشن! شومیز سفید رنگے هم از ڪمد در آورد و جلوے صورتم گرفت. سادہ بود،فقط در سر آستین هایش گیپور مشابہ بہ گیپور دور دامن سارافون ڪار شدہ بود. ابرو بالا انداختم:مامان! این سارافون گرم نیس؟! سریع شومیز را ڪنار پایم روے تخت گذاشت و سارافون را از روے صندلے برداشت. _دس بزن ببین چقد نازڪ و نرمہ! اینو حاج بابات از چین آوردہ بود. رو دستش مخمل نیس! نفس عمیقے ڪشیدم:نمیشہ من نیام؟ با این وضعیت واقعا حوصلہ ندارم! شانہ بالا انداخت:من ڪہ میگم بیا. بچہ م ریحانہ خیلے ذوق دارہ. تو نیاے ریحانہ ام نمیاد ڪہ تنها نمونے. پوفے ڪردم و گفتم:چشم! •♡• مامان فهیم از ساعت سہ چهار بعد از ظهر بہ ڪمڪ خالہ ماہ گل رفت. حاج بابا هم ڪمے زودتر بہ خانہ آمد و بعد از تعویض لباس هایش راهے خانہ ے عموباقر شد. ریحانہ هم در تاب و تب بود تا برود و سر بہ سر محراب بگذارد،انگار مراسم عقدے چیزے بود ڪہ انقدر در هول و ولا بودند. شومیز و سارافون را بہ تن و روسرے سادہ اے ڪہ ڪمے تیرہ تر از رنگ سارافونم بود سر ڪردم‌. رنگ و رویم ڪمے پریدہ بود،از آن شب استرس بہ جانم چسبیدہ بود و رهایم نمے ڪرد! با ڪمڪ ریحانہ و عصا یڪے دو ساعت قبل از اذان،از خانہ خارج شدیم. در را ڪہ زدیم عمو باقر در را باز ڪرد تا چشمش بہ من افتاد سرے تڪان داد:چہ ڪردے با خودت دختر؟! الان خلیل گفت چے شده‌. لبخند پر رنگے زدم:سلام عمو! نماز و روزہ تون قبول باشہ. لبخندم را پر رنگ تر ڪردم:اتفاقہ پیش میاد! خندہ اش گرفت:سلام بہ روے ماهت عمو! از توام قبول باشہ. از جلوے در ڪنار رفت تا من و ریحانہ وارد بشویم. وارد حیاط ڪہ شدیم،دیدم حاج بابا در ایوان نشستہ و با دقت برگہ اے را مطالعہ میڪند. سر ڪہ بلند ڪرد متعجب بہ من و ریحانہ خیرہ شد. _چرا بے خبر اومدین؟! خبرم مے ڪردین بیام ڪمڪ. ریحانہ گفت:ماشالا رایحہ انقد انرژے و قوت دارہ ڪہ با این وضعم خودش خودشو میگردونہ! هر دو عصایم را زیر بغلم گذاشتم،خواستم از پلہ ے اول بالا بروم ڪہ حاج بابا سریع بلند شد و ڪنارم آمد. دستش را دور شانہ ام گذاشت و گفت:آروم برو بابا! دو پلہ ڪہ بالا رفتم گفتم:فڪ ڪنم بدون این عصاها راحت تر راہ برم! نمیذارین ڪہ! با ڪمڪ حاج بابا پلہ ها را رد ڪردم و وارد راهرو شدم،صداے خندہ ے مامان فهیم و خالہ ماہ گل از آشپزخانہ مے آمد. همراہ ریحانہ بہ سمت آشپزخانہ حرڪت ڪردیم،مامان و خالہ ماہ گل ڪنار ڪابینت ایستادہ بودند و داخل خرما گردو میگذاشتند. محراب هم گوشہ ے دیگرے ایستادہ بود و داخل ظرفے زولبیا و بامیہ مے چید. لبخند را دوبارہ مهمان لب هایم ڪردم. _سلام! خداقوت! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من برگشت. نگاهِ خالہ ماہ گل و محراب رنگ بهت گرفت. متعجب از نوع نگاہ هایشان پرسیدم:چیزے شدہ؟! خالہ ماہ گل نگران بہ سمتم آمد:پات چے شدہ رایحہ؟ گیج بہ مادرم نگاہ ڪردم و پرسیدم:مگہ شما نمے دونین؟! خالہ ماہ گل هم نگاهے بہ مادرم انداخت:چیو؟! ریحانہ خندید و بہ شوخے گفت:این ڪہ رایحہ جدیدا بہ جاے در از رو دیوار تردد میڪنہ! آرام خندیدم،مامان سریع گفت:این یڪے دوروزہ انقد استرس اون روز نحسو ڪشیدم و بس نشستم خونہ یادم رف بهت بگم ماہ گل. امروزم ڪہ از خوشحالے فراموشم شد! خالہ ماہ گل مهربان گونہ هایم را بوسید و پرسید:خوبے فدات شم؟! ریحانہ چے میگہ؟! خندیدم:حقیقتو! اخمے تصنعے میان ابروهایش جاے داد:یعنے از رو دیوار افتادے؟! لبم را گزیدم:بعلہ! پشت بند من مامان گفت: اون روز ڪہ ماموراے ساواڪ اومدن خونہ رو گشتن و همراهم اومدے،رایحہ خونہ نبود. خالہ ماہ گل سریع گفت:آرہ ها! من ڪہ انقدر هول شدہ بودم دقت نڪردم رایحہ نیس! مامان نگاہ معنادارے بہ من انداخت و ادامہ داد:وقتے خونہ ے شما بودم و ریحانہ اومد دنبالم گفت رایحہ رفتہ خونہ ے عمہ مهلا و سپردہ حواسمون باشہ حرفے از ازش نزنیم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_سوم . بعدش ڪہ ماموراے ساواڪ رفتن و خواهرزادہ ت اومد دنبالت گفت حال مادرت بد شدہ تو و حاج باقر رفتین،مهلا رنگ پریدہ اومد خونہ مون گفت هول نڪنین! امیرعباس رایحہ رو برد بیمارستان! روح از تن من پرواز ڪرد ڪہ بچہ م چش شدہ،مهلا شمردہ شمردہ گفت اون موقع ڪہ ساواڪیا اومدن جلو درتون یہ صدایے از حیاط اومد. حیاطو ڪہ نگا ڪردم دیدم رایحہ افتادہ زمین! نگو خانم از رو دیوار پریدہ حیاط عمہ جانش! مهلام رایحہ رو با امیرعباس راهے بیمارستان ڪردہ بود و اومد بہ ما خبر داد. خالہ ماہ گل متحیر بہ گونہ اش زد و گفت:چیزیت نشد ڪہ؟! خندیدم:نہ خدا رو شڪر! فقط یڪم پام ضرب دیدہ. خالہ ڪمڪ ڪرد روے صندلے بنشینم. _نگفتے زبونم لال چیزیت میشہ عزیزم؟! محراب همچنان بهت زدہ نگاهم میڪرد،خون در چشم هایش دوید. زمزمہ ڪرد:پس چرا حافظِ دیونہ چیزے بهم نگفت؟! ریحانہ با شیطنت گفت:علیڪ سلام خان داداش! رسیدن بہ خیر! محراب نفس عمیقے ڪشید و بے حوصلہ جواب داد:سلام! ممنون! لبش را بہ دندان گرفت و بہ سمت راهرو رفت:ببخشید! من یہ زنگ بزنم! من و ریحانہ متعجب نگاهش ڪردیم،خالہ ماہ گل بلند گفت:محراب! زولبیا بامیہ ها رو نچیدے! ریحانہ پر انرژے گفت:من مے چینم خالہ! داماد ڪہ نباید سر قرار اول ڪار ڪنہ! لبخند پر شوقے لب هاے خالہ را از هم باز ڪرد. _حالا نہ بہ بارہ نہ بہ دارہ! بهشون گفتیم یہ مهمونے سادہ س. البتہ پیش خودمون بہ این قصد ڪہ محراب یہ نظر النازو ببینہ. اگہ خدا خواستو رفتیم خواستگارے النازم یہ آشناییتے داشتہ باشہ. هرچند ڪسے ڪہ دختر دارہ میفهمہ مقدمہ چینیہ! زمزمہ ڪردم:ان شاء اللہ خیرہ! خالہ ماہ گل بہ صورتم چشم دوخت:چے میخورے برات بیارم خالہ؟! حواست بہ خورد و خوراڪت هس؟! _روزہ ام خالہ! این بار واقعا اخم ڪرد:با این پا؟! لاجون میشے ڪہ! حالا حالاها خوب نمیشیا. مامان فهیم اضافہ ڪرد:منم همینو میگم ولے ڪو گوش شنوا! میگم این روزہ گرفتنت درس نیس! لبخند محزونے زدم و سرم را پایین انداختم،بے اشتهایے ام را پشت روزہ گرفتن پنهان ڪردہ بودم! ڪمے بعد حاج بابا و عمو باقر همراہ خانوادہ ے حاج فتاح وارد خانہ شدند. من هم مثل ریحانہ،مشتاق شدہ بودم دختر حاج فتاح را ببینم. حاج فتاح ڪمے از حاج بابا و عموباقر،سن و سال دارتر بود. قد متوسطے داشت و اندامے پر. صورتش مثل موها و ریش هایش سفید بود. ڪت و شلوار خاڪسترے اے بہ تن داشت و تسبیح شاہ مقصودے در دست. الهام خانم،همسر حاج فتاح هم قد حاجے بود و اندام ترڪہ اے داشت. پوستش سفید بود و چشم هایش عسلے. جوان تر از حاج فتاح دیدہ میشد. چادر مشڪے رنگش را ڪیپ گرفتہ بود،خون گرمے و شیطنت از چشم هایش مے بارید! چنان با من و ریحانہ روبوسے و احوال پرسے ڪرد ڪہ گویے هزار سال است ما را مے شناسد. نگاهم بہ الناز افتاد،هم قد مادرش بود و لاغر. محجوبانہ بہ همہ سلام ڪرد. پوستش سفید بود و مثل گفتہ هاے مامان فهیم،چشم هایے عسلے داشت و ابروهایے پر پشت و طلایے رنگ. برعڪس مادرش خجالتے و آرام بود. خالہ ماہ گل با اشتیاق در آغوشش ڪشید و گونہ هایش را گرم بوسید،مامان هم بدتر از خالہ! محراب ڪنار مردها ایستادہ و نگاهش بہ آتلپایم بود. بعد از خوش آمدگویے و آشنایے،محراب خانوادہ ے حاج فتاح را بہ پذیرایے راهنمایے ڪرد. خالہ ماہ گل،مامان فهیم و ریحانہ بہ آشپزخانہ رفتند تا وسایل پذیرایے را آمادہ ڪنند. بلاتڪلیف نگاهے بہ جمع انداختم و عصاها را زیر بغلم زدم. نفس نفس زنان بہ سمت مبل هاے سلطنتے قدم برداشتم. عمو باقر ڪنارم ایستاد و گفت:بگم ریحانہ بیاد ڪمڪت؟! لبخند زدم:نہ عمو جون! راہ رفتن سختم نیس،این عصاها اذیتم میڪنہ. با چشم هایش بہ رویم خندید:آخہ تو چہ جونے دارے ڪہ اینا رو دنبال خودت بڪشے دختر؟! ڪنار مبل ڪہ رسیدم،سریع روے مبل تڪ نفرہ اے نشستم. عمو باقر عصاهایم را گرفت و ڪنار دیوار گذاشت. حاج فتاح لبخندے بہ صورتم پاشید و رو بہ حاج بابا پرسید:دختر بزرگہ س؟! حاج بابا دستے بہ ریشش ڪشید:بلہ حاجے! _ماشالا چہ خانمے شدہ! نیم وجب قد داش مے اومد بازار دنبالت! سپس رو بہ من ادامہ داد:رایحہ خانم درستہ؟! سرم را تڪان دادم:بلہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . الهام خانم خندید:بر منڪرش لعنت! یادمہ اون موقع بہ فهیمہ خانم گفتم این دخترت چہ چشایے دارہ! عین چشاے آهو مے مونین! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،با لبخند و مودبانہ گفتم:لطف دارین! سپس سریع پرسیدم:چادر رنگے همراهتون هس؟! اگہ همراهتون نیس براتون بیارم؟ الهام خانم جواب داد:همراهمونہ عزیزم! بہ در اتاقے ڪہ پشت سرشان قرار داشت اشارہ ڪردم. _اونجا اتاق مهمانہ. میتونین چادرتونو عوض ڪنین. الهام خانم تشڪر ڪرد،همراہ الناز بلند شدند و بہ سمت اتاق رفتند. مردها مشغول صحبت از اوضاع بازار و ڪاسبے بودند. دستم را بہ دستہ ے مبل گرفتم و زمزمہ ڪردم:یاعلے! سپس روے پاے چپم ایستادم و پاے راستم را دنبال خودم بہ سمت دیوار ڪشیدم تا عصاهایم را بردارم. نگاہ محراب بہ سمتم آمد،پیشانے اش را بالا داد و لب زد:چے ڪار میڪنے؟! دستم را بہ دیوار گرفتم،مثل خودش لب زدم:هیچے! عصاها را برداشتم و زیر بغل هایم جاے دادم،نگاهے بہ جمع انداخت و بلند شد. بہ سمت آشپزخانہ راہ افتادم،پشت سرم آمد. _نمیتونے دو دیقہ آروم بگیرے؟! با این پا از این سر میزنے از اون سر درمیاے! _فلج نیستم ڪہ! _فعلا ڪہ... جملہ اش را ادامہ نداد،بہ جاے جملہ اش پرسید:چرا از رو دیوار پریدے؟! سرم را بہ سمتش برگرداندم:چون...یڪے از ماموراے ساواڪ همون مامورے بود ڪہ اون روز تو ڪوچہ سوال جوابم ڪرد! اخم هایش در هم رفت. _متوجهت ڪہ نشد؟! مڪث ڪردم،سرم را پایین انداختم. صدایش خشن شد! _با شمام! دختر حاج خلیل! نفس عمیقے ڪشیدم و سر بلند ڪردم:منو ندید! دو پهلو جوابش را دادم،خواستم قدم دیگرے بردارم ڪہ زبانم جدے گفت:دختر حاج خلیل اسم دارہ. فامیلے دارہ. انقد بہ من نگو دختر حاج خلیل! بگو خانم نادرے! ابرو بالا انداخت و لبخند ڪجے زد:روش فڪ میڪنم دختر حاج خلیل! نگاهم را از صورت درهمش گرفتم و وارد آشپزخانہ شدم. _ڪمڪ نمیخواین؟! مامان فهیم سر بلند ڪرد:تو چرا بلند شدے عزیزم؟! _الهام خانم و دخترشو فرستادم اتاق مهمان چادرشونو عوض ڪنن،مردا مشغول صحبت بودن حوصلہ م سر رفت. خالہ ماہ گل ڪنارم آمد:بشین پشت میز ببین ما چطور میزو مے چینیم. سپس ڪمڪ ڪرد دوبارہ وارد پذیرایے بشوم. بہ سمت میز غذاخورے سلطنتیِ دہ نفرہ رفتیم‌. سمت چپ روے آخرین صندلے نشستم. ریحانہ و خالہ ماہ گل مشغول چیدن میز شدند. الهام خانم و الناز هم سر رسیدند،هرچہ اصرار ڪردند خالہ ماہ گل اجازہ نداد ڪمڪ ڪنند. ریحانہ با دقت ظرف ها را چید،سپس ظروف حاوے سبزے،نان سنگ،پنیر،خرما و زولبیا و بامیہ را آورد. خالہ ماہ گل هم ظرف سوپ و شلہ زرد و سالاد را وسط میز گذاشت. بوے سوپ و نان تازہ اشتهایم را تحریڪ ڪرد،دیس برنج و قرمہ سبزے،فسنجان و زرشڪ پلو با مرغ را هم ڪہ سر میز گذاشت از همہ خواست سر میز بیایند. از این همہ تدارڪ ابرو بالا انداختم! مامان فهیم هم با سینے فنجان هاے چاے آمد و فنجان هاے چاے را پشت هر صندلے گذاشت‌. بعد از ڪلے تعارف عمو باقر سر میز نشست و حاج بابا پایین میز. حاج فتاح سمت راست روے صندلے اول نشست و ڪنارش بہ ترتیب الهام خانم و الناز. محراب هم سمت چپ رو بہ روے حاج فتاج نشست. منتظر بودم خالہ ماہ گل ڪنار محراب بنشیند ڪہ برعڪس تصورم سریع ڪنار الناز و رو بہ روے من نشست. حالم یڪ جورے شد،مامان فهیم ڪنار محراب نشست و ریحانہ هم ڪنار من. آب دهانم را فرو دادم و نگاهم را از خالہ ماہ گل و الناز گرفتم‌. الهام خانم گفت:ماہ گل جون چقد زحمت ڪشیدے! غذا بخوریم یا خجالت؟! خالہ ماہ گل لبخند شیرینے زد:ڪارے نڪردم ڪہ! نوش جونتون. حاج فتاح بلند گفت:الهے هیچ مسلمونے گرسنہ و تشنہ و گرفتار نباشہ! همہ گفتیم آمین. سپس اضافہ ڪرد:خدا بہ عمر و مال و سفرہ تون برڪت بدہ. صداے اذان ڪہ پیچید عمو باقر گفت:بفرمایین! از همگے قبول باشہ! احساس ضعف میڪردم،نگاهے بہ فنجان چاے انداختم و بے میل بلندش ڪردم. جرعہ اے نوشیدم و زمزمہ ڪردم:بسم اللہ الرحمن الرحیم. خالہ ماہ گل ظرف خرما و گردو را برداشت و جلوے الناز گرفت. الناز لبخند مهربانے زد و تشڪر ڪرد. خرمایے برداشتم و چایم را نوشیدم‌. فنجان چاے را ڪہ روے میز گذاشتم دستے مردانہ لقمہ اے بہ سمتم گرفت. سرم را بلند ڪردم حاج بابا برایم لقمہ گرفتہ بود،لبخند دلربایے نثارش ڪردم و لقمہ را از دستش گرفتم. لقمہ را ڪہ داخل دهانم گذاشتم خالہ ماہ گل گفت:برم قورے چاییو بیارم‌ دوبارہ براتون چاے بریزم. ریحانہ سریع بلند شد و گفت:من میارم خالہ! سپس بلند شد و بہ سمت آشپزخانہ رفت،در این بین الناز زیر چشمے بہ محراب نگاهے انداخت اما محراب بے حواس و سر بہ زیر مشغول لقمہ گرفتن براے خودش بود. نگاهم را از محراب گرفتم،میلم بہ چیزے نمے ڪشید. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_پنجم . ریحانہ با قورے چاے برگشت همین ڪہ قورے را روے میز گذاشت صداے در بلند شد. محراب قصد ڪرد بلند شود ڪہ ریحانہ گفت:من سرپام داداش! باز میڪنم! سپس با لبخند نگاهے بہ الناز و خالہ ماہ گل انداخت و از پذیرایے خارج شد. عمو باقر متعجب گفت:ڪیہ وقت افطار؟! خالہ ماہ گل جواب داد:شاید همسایہ اے ڪسے نذرے آوردہ. دو سہ دقیقہ بعد ریحانہ بازگشت،نگاهے بہ جمع انداخت و چشم هاے نگرانش را بہ من دوخت. عموباقر پرسید:ڪے بود دخترم؟! ریحانہ دهانش را بہ زور باز ڪرد! _با رایحہ ڪار دارن عمو! متعجب نگاهش ڪردم:با من؟! ڪے؟! حاج بابا هم بہ سمت ریحانہ برگشت:ڪیہ موقع افطار؟! انگار ریحانه میخواست با چشم هایش چیزے را بہ من بفهماند. _زهراس حاج بابا! گفت یہ ڪار واجب دارہ! حاج متعجب گفت:خیرہ! نمیتونس بعد افطار بیاد؟! ریحانہ با چشم هایش التماس ڪرد بلند بشوم. _نمیدونم والا! حتما واجبہ دیگہ! خالہ ماہ گل گفت:خب بگو بیاد تو! ریحانہ همانطور ڪہ عصاهایم را از ڪنار دیوار بر مے داشت گفت:هرچے گفتم نیومد خالہ! گفت باید سریع برہ! متعجب حرڪات ریحانہ را از نظر گذراندم،با ڪمڪش روے پا ایستادم و عصاهایم را برداشتم. نگاہ مشڪوڪ محراب بدرقہ ے مان ڪرد. از پذیرایے ڪہ خارج شدیم پرسیدم:ریحانہ! ڪے پشت درہ؟! بغض ڪرد:اعتماد! قلبم فرو ریخت! من من ڪنان پرسیدم:چے؟! چے گفت؟! از پلہ هاے ایوان پایین رفتیم. _گفت اومدم جلوے در خونہ تون نبودین همسایہ تون گفت اینجا تشریف دارین! با خواهرتون ڪار دارم! _همین؟! _همین! قلبم محڪم بہ سینہ ام مے ڪوبید،فاصلہ ے ایوان تا در انگار هزاران فرسنگ شدہ بود! جلوے در ڪہ رسیدیم نفس عمیقے ڪشیدم و تڪیہ دادم بہ عصاے فلزے ام. ڪمے در را باز ڪردم،چهرہ ے جدے اش نمایان شد‌. قبل از این ڪہ زبان باز ڪنم پیش دستے ڪرد:سلام! سرم را تڪان دادم:سلام! ریحانہ پشت در ایستادہ بود،آب دهانم را فرو دادم. نباید مے فهمید استرس دارم‌. ابرو بالا انداخت و آبے چشم هایش درخشید‌. _فڪر میڪردم اهل این محل نیستین اما ظاهرا هستین! خونہ ے مادرم نزدیڪہ اینجاس گفتم یہ سرے ام بہ شما بزنم! بے تفاوت پرسیدم:امرتون؟! دستے بہ ڪت مشڪے اش ڪشید و لبخند ڪجے زد:عرضم بہ خدمتتون ڪہ خواستم دعوتتون ڪنم پس فردا تشریف بیارین ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے! این را ڪہ گفت قوت از جانم پر ڪشید‌! لب هایم لرزید:بہ چہ منظور؟! _اوم! یہ دعوت سادہ براے یہ گفتگوے سادہ! پوزخند زدم:دلیل دعوتتونو نمے فهمم! متاسفم نمیتونم دعوتتونو قبول ڪنم. دو سہ قدم نزدیڪتر شد،چشم هایش برق عجیبے زد. محڪم گفت:پس فردا ساعت یازدہ صبح منتظرتون هستم! نگاهے بہ پایم انداخت و ادامہ داد:ساعت یازدہ بہ بعد ماشین خدمتتون میفرستم ڪہ اذیت نشین! سرد بہ چشم هایش خیرہ شدم:اگہ همین الان نرین مجبور میشم مرداے خانوادہ رو خبر ڪنم! لبخندش پر رنگ شد:حتما این ڪارو ڪنین بانو! لحنش یڪ طورے بود! تهدید آمیز و پر از تمسخر! نفسم بند آمد،چشم هایم داشت سیاهے میرفت. دو سہ قدم عقب تر رفت:بے صبرانہ منتظرم باهم گپ بزنیم تا جلوے یہ سرے اتفاقات گرفتہ بشہ! دهانم خشڪ شد و تنم سرد‌. _نمے فهمم چے میگین! برگہ اے به دستم دادم و گفت:آدرس! عقب گرد ڪرد و بہ نشانہ ے احترام برایم سر تڪان داد. چشم هایش دست از سر چشم هایم بر نمے داشتند! _شب خوش بانو! از نظرم دور شد و محو! با صداے مضطرب ریحانہ بہ خودم آمدم! _منظورش چے بود رایحہ؟! بہ دیوار تڪیہ دادم:مودبانہ تهدیدم ڪرد! یعنے تهدیدمون ڪرد... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

•┈••✾❀•💠🪴 *﷽*🪴💠•❀✾••┈• #حبل_الورید #قسمت_نهم آرامش سحرگاهی فرصت خوبی بود تا مادر کم کم به یاد تنهایی دخترش مبینا در خانه بیفتد اما. صدای در اتاق سکوت و آرامش مادر را در هم شکست. دکتر جراح علی آمده بود تا هم اوضاع مریض بد حالش را بعد از عمل ببیند و هم مادر را از طوفان ویران کننده ای که بر سرش آمده بود با خبر کند. دکتر با لبخند گفت:" سلام مادر،صبحتون بخیر. _سلام آقای دکتر، صبح شما هم بخیر،خدا خیرتون بده، ان شاءالله هر چی از خدا میخوایین بهتون بده . دکتر به نشانه تشکر لبخندی زد و چشمانش را به جوان نحیف که به عشق لبخند مولایش امر به معروف کرده بود دوخت. دکترگفت:" خانم خلیلی،زنده موندن پسرتون اون هم بعد از خون زیادی که در ساعت های اول از بدنش رفته بود واقعا معجزه ی خداست و باید سپاسگزار خدا باشین . مادر با چشمانی لبریز از شوق گفت:" بله آقای دکتر، من هم هر لحظه خدا رو شکر می کنم." دکتر نگاهش را به زمین دوخت،نمی دانست از کجا و چطور شروع کند. نگاه های ناراحت دکتر، مادر را نگران کرد. دکتر گفت:" خانم، شما وضع پسرتون رو قبل از عمل دیدین درسته؟! مادر گفت:" بله. دکتر ادامه داد:" متاسفانه با توجه به خون شدیدی که از پسرتون رفته، عوارضی به وجود اومده که همه آنها در گذر زمان خوب میشن به جز یک مورد." مردمک چشمان مادر از شدت نگرانی لرزید.😨 دکتر با دیدن حال مادر سرش را به نشانه تاسف تکان داد.😔او آمده بود تا مادر را با واقعیت رو به رو کند. مادر خود را برای شنیدن مشکلاتی که برای پاره ی تنش پیش آمده بود آماده کرد.دو کف دستش را بالا اورد ،سرش را به چپ و راست تکان داد و به دکتر فهماند که آماده شنیدن است، اما صدای قطع و وصل شدن نفس هایش دکتر را نگران کرد،اما چاره ای نبود. دکتر گفت:" سکته مغزی ،پسرتون در همون ساعات اولیه حادثه بر اثر خونریزی شدید،دچار سکته مغزی شد،فلج حنجره، فلج سمت چپ فک و دهان ،و...😔" برای لحظاتی سکوتی سنگین حاکم شد،مادر منتظر شنیدن عارضه ای بود که هیچ گاه حل نخواهد شد. دکتر که با نگاه پرسشگر مادر رو به رو شد سرش را پایین انداخت و گفت:" قطع شدن صدا، متاسفانه تارهای صوتی آسیب جدی دیده و قطع شده ،پسرتون دیگه نمی تونن حرف بزنن.😔 " مادر مات و مبهوت شد،یعنی،دیگر نمی توانست مامان گفتن های علی اش را بشنود؟!! 😥 باز سکوت همه جا را فرا گرفت،انگار دیگر حرفی برای گفتن نبود و مادر هم دیگر یارای شنیدن نداشت. دکتر سکوت را شکست :" توکلتون به خدا باشه،ما فقط وسیله ایم." و مادر را با جانش تنها گذاشت .اما مادر..😳 انه ی خود بود. مادر با دیدن دخترش نفس عمیقی کشید و با دستان لرزانش شانه هایش را نوازش کرد. مبینا ترسید 😱.اما سرش را که برگرداند صورت پر چین و چروک و چشمان پر از اشک مادرش را دید. معلوم بود مادر خیلی گریه کرده،چشمانش مثل کاسه ی خون شده بود. بغض کودکانه ای که سه روز تمام گلویش را می فشرد با دیدن مادر ترکید و اشک امانش نداد. مادر،مبینا را در آغوش گرفت‌ و هر دو با صدای بلند گریه کردند. 😭😭😭 مبینا پرسید:" مامان، داداش علی چی شده؟! دلم برای داداشی تنگ شده 😔😭" مادر در حالیکه صورت دخترش را نوازش می کرد و اشک را از روی گونه های خیسش پاک می کرد با لبخند کمرنگی گفت:" داداشی حالش خوبه، طبقه بالا خوابیده ،بیدار شد زود زود میاییم با هم خونه، تو هم جایی نری دختر خوشگلم باشه؟!" مادر دلش گرفت 😔 ای کاش واقعا علی خواب بود و زود بیدار می شد و با شیطنت همیشگی اش می گفت:" دیدین اتفاقی نیوفتاده☺️😁." ادامه دارد... نویسنده : سرکار خانم یحیی زاده @Banoyi_dameshgh