#لغت
#قرآن
#أحد
«قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» (توحيد: 1)
واژۀ أحد از ریشۀ (وحد) دو استعمال دارد:
1- #اسم، به معنای يكى و يك نفر؛
«إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ» (بقره: 180) یعنی: آن گاه كه مرگ يكى از شما رسيد.
اگر این #أحد در سياق نفى و شبه نفی واقع شود، افاده عموم می كند، «وَ ما هُمْ بِضارِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ» (بقره: 102) آنان (ساحران) به هيچ كس به و سیلۀ سحر ضرر نمی زدند جز به اذن خدا.
#مؤنّث أحد، إحْدَى است: «هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ» (توبه: 52)
2- #وصف (صفت مشبهه) به معنى يكتا و بىهمتا
این واژۀ در اين استعمال فقط بر خدای تعالى اطلاق می شود.
https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB