زبان فارسی و هویت ملی .. علی خسروی هویت -مثل اکسیژن برای ریه، یا باران برای باغ- برای حیات فرد و جامعه لازم و ضروری است. آدمی بدون هویت، به مردۀ زنده می‌ماند؛ موجودی رخوت زده در آوردگاه مدرنیته. نیم‌خفته و لنگ و لوک در تعطیلات تاریخ نشسته، بی‌خبر و بی‌زمان دچار اسکیزوفرنی فرهنگی! کارکرد فردی و اجتماعی هرکس از «هویت» بر می‌خیزد. هویت همچون کارگردانی ماهر فرد را به کاری می‌گمارد و در صحنۀ زندگی نقشی به او می‌دهد. ما به عنوان ایرانی مسلمان، «ارزش‌های ملی و دینی»، «زبان فارسی»، «کشور» و «پرچم» سمبل و نماد هویت‌مان است. فردوسی یا به تعبیر صدرالمتالهین: «فردوسی قدوسی» - که دنیایی در این تعبیر و در این عنوان فشرده شده است. مثل همان که سیبستانی را در دانه سیبی می‌دید- با شاهنامه، یا به تعبیر روانشاد دکتر اسلامی ندوشن «ایران نامه»، نشان می‌دهد که عمری را در جستجو و برساخت این هویت سپری کرده است. او در طی سی سال کوشیده و جوشیده تا ایران و ایرانی را از طوفانی سرد و سوزنده که در دشت‌های فراخ تاریخ می‌وزد مصون نگه دارد‌. در آمیختن زبان فارسی با لغات و واژگان بیگانه، به هر نیتی که باشد، نه تنها واجد هیچ فخری نیست، بلکه ظلم در حق ایران، بزرگانی چون فردوسی و نسل‌های آینده و هویت آن است. فردوسی دانش آموخت و تجربه اندوخت و با پختگی حکیمانه و صبوری خردمندانه، و طبعی حماسی و همتی شورانگیز، دستاورد خود را به ایران و زبان فارسی تقدیم کرد تا ایران‌زمین، خیمه‌گاه خیر و خرد و ادب و هویت باشد تا مباد فراموش کنیم که: «هیچ فرهنگی نابود نشد مگر اینکه اول زبانش از بین رفت!» پ‌ن: ۲۵ اردیبهشت، روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی است. #ابوالقاسم_فردوسی #زبان_فارسی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN