در زیر خیمه‌اش همه یک خانواده‌ایم وقتی مدار حسین است چه فرقی می‌کند زبانت چیست رنگت چگونه است ملیت در زیر بیرق حسین، جایی برای عرض اندام ندارد او کشتی نجات و چراغ هدایت است برای هر مسلمان آزاده‌ایی که در تمام دنیا سینه‌اش را برای دفاع از اسلام سپر کرده است او سلطانی است که در درگاهش شاه و گدا، پیر و جوان، زن و مرد و کوچک و بزرگ فرقی ندارند او اربابی است که غلام سفید را می‌خرد سیاه را هم برای حسین تفاوتی ندارد که گنهکاری یا نه؟! غم عزیز او آنقدر جانسوز و گداز است که به هر زبانی که به گوش برسد قلب محزون و چشم اشک‌بار می‌شوند و ما چقدر خوشبختیم که همچو آقایی ما را خریده و به درگهش راه داده است #صلی‌الله‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله ✍🏻 زهرا کبیری‌پور ‌ @Delneveshteeee ‌

‌ سنت عزاداری خطبه‌های حضرت زینب(س) و امام سجاد(ع) در کوفه و شام بخشی از شکل‌گیری سنت عزاداری برای امام حسین(ع) بوده است تا به این وسیله هم یاد واقعه‌ی عاشورا از ذهن‌ها فراموش نشود و هم تبلیغات بنی‌امیه خنثی شود. در این خطبه‌های جان‌گداز و پر از صلابت، مخاطب امام سجاد(ع)، حضرت زینب(س) و بانوانی که در کاروان اسرا بودند، ذهن‌های بسته‌ای بود که غرق در تبلیغات بنی‌امیه شده بودند. همچنین این خطبه‌ها با هدف آگاهی‌بخشی در برابر جامعه‌ی مسلمانانی که منجر به واقعه‌ی کربلا شده بودند، ایراد می‌شد. آن گریه‌های جانسوزی که از اسرای آل‌الله در مقاتل نقل شده است، صرفا برای مظلومیت امام حسین(ع) و یارانش نبوده است، بلکه آن اشک‌ها، با بصیرت و به‌منظور آگاهی‌بخشی نسبت به اوضاع جامعه‌ی آن دوران از چشم‌های زنان و کودکان کاروان اسرا جاری می‌شده است. در مقاتل آمده است که خبر واقعه‌ی کربلا و شهادت امام حسین(ع) و یارانش در اوائل ماه صفر به ام‌ سلمه رسید و ایشان اولین اجتماع عزاداری برای امام حسین(ع) را در مدینه برگزار کردند. اهالی مدینه، بزرگان شهر و بنی‌هاشم در مجالس عزا حاضر می‌شدند و مجلس زنانه‌ی عزاداری نیز هم‌زمان برقرار می‌شد و بعد از آن به مدت سه سال هر روز مجلس روضه‌ی اباعبدالله(ع) برقرار بوده است. به گفته‌ی مقاتل حضرت ام‌البنین نیز برای پسران خود در بقیع مجلس عزاداری برپا می‌کردند و در این مجالس به روشنگری مردم نسبت به واقعه‌ی کربلا می‌پرداختند. همسران امام حسین(ع) نیز گروه دیگری بودند که مجالس روضه و عزاداری به راه می‌انداختند و با گریه‌ها و روضه‌های جانسوزشان نقاب از چهره‌ی پلید بنی‌امیه برمی‌داشتند. حضرت زینب(س) در همان سال اول به دلیل خطبه‌هایی که با هدف روشن‌گیری ایراد می‌کردند، از مدینه به شام و با ادعای برخی به مصر تبعید شدند، اما مجالس عزا تعطیل نشدند. اما با تمام آنچه که ذکر شد ما شکل‌گیری سنت عزاداری برای امام حسین(ع) را بیش از همه مدیون امام سجاد(ع) هستیم. ایشان به‌قدری گریه می‌کردند که هرکس می‌رسید به او می‌گفت: انقدر گریه نکنید، اما ایشان تا زمانی که جو فکری و سیاسی جامعه تغییری نکرد، به‌عنوان یکی از شاهدان واقعه مدام از کربلا می‌گفتند و یاران‌شان را تشویق به ذکر مصائب می‌کردند. ایشان حرمت روز عاشورا و گریه بر امام حسین(ع) را به عنوان راه نجات و ورود به بهشت توصیه می‌کردند. در نقلی آمده است که در همین دوره حضرت سکینه(س) که زنی فاضل و شاعر بودند، در تمام مجالس شعر و ادب به مدت پنجاه سال بدون ذکر واقعه‌ی کربلا حاضر نشدند. در دوران امام باقر(ع) و امام صادق(ع) اوضاع جامعه برای اهل بیت کمی مساعدتر شد و در این دوران بود که پایه‌های عزاداری و اقامه‌ی مجالس عزای امام حسین(ع) شکل گرفت. امام محمد باقر(ع) به عنوان مرجع دینی و فکری آن دوران شعرخوانی و قصیده‌گویی در رثای اباعبدالله(ع) را رواج دادند و توصیه می‌کردند با حفظ جوانب احتیاط مجالس خانگیِ عزاداری هرچند اندک برگزار شود. همچنین سنت تعطیل شدن کسب و کار در روز تاسوعا و عاشورا نیز از دوره‌ی ایشان به یادگار مانده است. در دوران امام صادق(ع) سرودن اشعار آیینی رواج پیدا کرد و همچنین امساک کردند از خوردن غذای لذیذ در روز عاشورا و مشکی پوشیدن، از یادگاران این دوران است. و اما رسم یک دهه عزاداری برای اباعبدالله(ع) از امام کاظم(ع) به یادگار مانده است. در هر دوره‌ای هریک از امامان باتوجه به شرایط حاکم به‌نحوی یاد و خاطره‌ی واقعه‌ی کربلا را زنده نگهداشتن، تا شیعیان آن‌ها در ده‌ها و صدها سال‌ بعد بتوانند این سنت را ادامه دهند و به فرموده‌ی امام خمینی اگر نبود محرم و صفر اسلام زنده نمی‌ماند. ذکر مصیبت برای اباعبدالله الحسین(ع) مانند دستگاه شُکی است که دل‌های مرده را زنده می‌کند. ✍🏻 زهرا کبیری پور منبع: محمد محمدی ری شهری، دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ. پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء. #صلی‌الله‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله @Delneveshteeee ‌

‌ خدا رحمتت کند مرد چه داغ بزرگی بر قلب ما گذاشتی حالا که باید زودتر از موعد یکی را به جای شما انتخاب کنیم غم‌مان مضاعف شده است. شهید جمهور در این شب جمعه‌ی عزیز سلام ما را به ارباب برسان و برای عاقبت بخیری این مملکتی که با خون شهدا لاله‌گون است دعا کن ✍🏻زهرا کبیری پور #صلی‌الله‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان 💠@Delneveshteeee ‌‌

‌ هر که غمت را خرید، عشرت عالم فروخت باخبران غمت، بی‌خبر از عالم‌اند خاک سر کوی تو، زنده کند مرده را زانکه شهیدان تو، جمله «مسیحا دم»‌ اند #صلی‌الله‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان 💠@Delneveshteeee ‌‌

‌ بالحسین بالحسین بالحسین... ✍🏻 زهرا کبیری پور اصلاً خدا تو را آفرید تا در شب‌های قدر، بزرگ‌ترین قسم‌مان باشی تا هرگاه دست‌هایمان به آسمان بلند شد و دل‌هایمان در اضطراب گناهان لرزید، نامت را واسطه کنیم. اصلا خدا تو را آفرید تا میان هیاهوی بخشش و طلب مغفرت، نام تو را به درگاه خدا بخوانیم و بگوییم: «یا حسین، تو که جانت را در راه حق دادی، تو که زیباترین جلوه‌ی بندگی را به تصویر کشیدی، دست ما را هم بگیر.» اصلاً خدا تو را آفرید تا نشانمان بدهد که حقیقت، همیشه بهای سنگینی دارد. که عشق، تنها در کلام نیست، در ماندن پای عهد است، در وفاداری به حقیقت است، حتی اگر همه دنیا روبه‌رویت بایستند. خدا تو را آفرید تا بدانیم آزادگی، تنها در گسستن زنجیرهای ظاهری نیست، بلکه در دل کندن از هر آن چیزی است که آدمی را از خدا دور می‌کند. حسین جان! شب قدر است و نامت از لب‌هایمان نمی‌افتد. در این شب‌های سرنوشت‌ساز، دلمان می‌خواهد تقدیری رقم بخورد که ما را به تو نزدیک‌تر کند. که اگر روز امتحان آمد، اگر روزی دنیا بین حق و باطل قرارمان داد، بی‌تردید راهی را انتخاب کنیم که به تو ختم شود. ما را از عاشقانت قرار بده، از آنان که بوی کربلا می‌گیرند، از آنان که داغت را نه‌فقط در سینه، که در سبک زندگی‌شان دارند. ما را بپذیر، حسین جان، که بی‌تو هیچیم... #صلی‌الله‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله ‌#اللهم_عجل_لولیک_الفرج #یا_صاحب_الزمان_عج 💠@Delneveshteeee ‌

هزار بار گنه کرده‌ای، بیا یک بار بگو «اله من العفو، من پشیمانم...» #مناجات #صلی‌الله‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله ‌#اللهم_عجل_لولیک_الفرج #یا_صاحب_الزمان_عج 💠@Delneveshteeee ‌