🍀 آخرین وصایای سیدالشهداء (ع) 📜 از امام باقر صلوات‌الله‌علیه روایت شده که فرمود: هنگامی که پدرم علی‌بن‌الحسین (ع) در بستر به حال احتضار بود، مرا به آغوش خود گرفت و فرمود: «پسرم! تو را به همان چیزی وصیت می‌کنم که پدرم حسین (ع) در لحظات پایانی زندگی‌اش مرا به آن وصیت کرد: فرزندم! بر آنچه #حق است #صبر کن، هرچند #تلخ باشد.» 🏷 اصْبِرْ عَلَى الْحَقِّ وَ إِنْ كَانَ مُرّاً 📗 الکافي، ج ۲، ص ۹۱ @Ebar_ir | عِبَر

👝 صاحب انبان آمد...! 📝 در نقل‌های متعددی آمده است: در مدینه چندین خانه بودند که روزی و نیازهایشان به آن‌ها می‌رسید، درحالی‌که نمی‌دانستند از کجا تأمین می‌شود. هنگامی که زین‌العابدین (ع) از دنیا رفت، آن کمک‌ها قطع شد. در این موقع بود که دسته‌جمعی صدا به ناله و فغان بلند کردند. [۱] امام (ع) پس از تاریکی شب که دیدگان به خواب می‌رفت، از جای حرکت می‌کرد و هر چه از خانواده‌اش اضافه بود در انبانی گذاشته، به شانه می‌گرفت و به طرف خانه فقراء می‌رفت و در حالی که صورت خود را پوشانیده بود بین آنها تقسیم می‌کرد. بسیاری از اوقات آنها بر در خانه ایستاده، انتظار آمدن آن حضرت را داشتند. همین که می‌رسید می‌گفتند: صاحب انبان آمد! [۲] 🔆 امام صادق (ع) نیز در روایتی فرمودند: علی‌بن‌الحسین (ع) هرگاه روزی را روزه می‌گرفتند، امر می‌كردند تا گوسفندی را ذبح كنند. بعد اعضاء آن را قطعه قطعه نموده و آن را بپزند. نزديک غروب كه می‌شد حضرت به روی ديگ‌ها نگاه می‌كردند و به آن نزديک می‌شدند تا اينكه در حالی كه روزه‌دار بودند، بوی آبگوشت را استشمام می‌كردند و بعد می‌فرمودند: «کاسه‌ها را بیاورید، این را برای فلان خانواده بریزید و آن را برای فلان خانواده.» تا اينكه به آخر ديگ‌ها می‌رسيدند و همه تمام می‌شد. سپس برای خود حضرت، مقداری «نان» و «خرما» می‌آوردند و همان شام حضرت بود. [۳] 📚 [۱] الإرشاد، ج ۲ ص ۱۴۹؛ المناقب (لإبن‌شهرآشوب)، ج ۱۱ ص ۶۸. 📚 [۲] المناقب (لإبن‌شهرآشوب)، ج ۱۱ ص ۶۹؛ شرح‌الأخبار، ج ۳، ص ۲۵۰. 📚 [٣] المحاسن، ص ۳۹۶؛ الکافي، ج ۴ ص ۶۸. @Ebar_ir | عِبَر

🌼 اگر ذکر تشهد نبود، «نه» او همواره «بله» می‌بود... 📜 یکی از عالی‌ترین توصیفات از سخاوت و کرامت بی‌نظیر حضرت زین‌العابدین علیه‌السلام، در آئینه اشعار تابناک جناب فرزدق منعکس شده است. او در بخشی از قصیده معروف خود (میمیه) در وصف و مدح امام سجاد (ع) چنین می‌گوید: 🔹«مَا قَالَ لاَ قَطُّ إِلاَّ فِي تَشَهُّدِهِ لَوْ لاَ اَلتَّشَهُّدُ كَانَتْ لاَؤُهُ نَعَمٌ»؛ [آن بزرگوار، نیاز نیازمندان و خواهش سائلان را همیشه با چهره گشوده و منطق مثبت استقبال کرده است] و هیچ‌گاه جز به هنگام تشهد [که لَا إلَهَ إلَّا الله می‌گفت]، «نه» بر زبان نرانده است و اگر ذکر تشهد نمی‌بود، «نه» او نیز همواره «بله» بود. 📚 الفصول‌‌المختارة، ص ۳۸؛ زهرالآداب و ثمرالألباب، ج ۱، ص ۱۰۴؛ المناقب (لإبن‌شهرآشوب)، ج ۴، ص ۱۷۰؛ روضة‌الواعظین، ج ۱، ص ۴۵۳. @Ebar_ir | عِبَر

💚 پاس حرمت مادر 📝 در چندین گزارش‌ آمده است که به امام سجاد عليه‌السلام گفتند: «اى پسر پیغمبر! شما که از همه‌ی مردم نیکوکارتر و از همه بیشتر صله رحم می‌کنید، چرا با مادر خود هم‌خوراک نمی‌شوید و در یک ظرف غذا نمی‌خورید!؟» حضرت فرمود: «خوش ندارم که مبادا پیش‌دستى کنم به غذایى که مادرم چشم بر او داشته است‏.» بعد از آن، امام با طبقی روی کاسه سفالی را می‌پوشاند و دستش را از زیر طبق می‌برد و غذا می‌خورد. [۱] 📌 پ.ن: جالب است بدانید اهتمام حضرت سجاد (ع) به احترام و تعظیم مقام ارجمند مادر، [حتی در اموری جزئی مانند غذا خوردن،] درحالی است که درباره تاریخ ولادت امام (ع) و وفات مادر بزرگوار ایشان اقوال تاریخی مختلفی وجود دارد و بنا به نقل معروف، مادر حضرت سجاد (ع) در سن کودکی امام از دنیا رفته بودند [٢] و در واقع منظور از «مادر» در این روایات، دایه‌ی ایشان است که وی را بزرگ کرده بود و حق مادری بر حضرت داشته است تا جایی که او را مادر خطاب می‌کرده است. 🏷 إِنِّي أَكْرَهُ أَنْ تَسْبِقَ يَدِي 📚 [۱] الخصال، ج ۲، ص ۵۱۷؛ و بنگرید به: مکارم‌الأخلاق، ج ۱، ص ۲۲۱، المناقب (لإبن‌شهرآشوب)، ج ۴، ص ۱۶۲. 📚 [۲] ر.ک: عیون‌اخبار‌الرضا (ع)، ج ۲، ص ۱۲۸. @Ebar_ir | عِبَر

‼️ ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد... 📜 یکی از اصحاب امامین عسکریین (ع) که از وکلای امام عصر (عج) نیز محسوب شده و مدت هفت سال از دوره غیبت صغرا را درک کرد، شخصی است به‌نام «احمد‌بن‌هلال‌عبرتائی». [۱] شیخ طوسی، وی را در زمره وکلای مذموم پیش از غیبت بر شمرده است. [۲] پس از شروع غیبت صغرا وی احتمالاً وظایفی را در سازمان وکالت به انجام می رسانده است، ولی به سبب تمرد از دستورات ناحیه مقدسه و تصرف بی‌جا در امور و مخالفت با سفیر دوم، مشمول نفرین و لعن حضرت ولی‌عصر (عج) واقع شد و از سازمان وکالت مطرود گشت و نهایتاً با دعای آن حضرت، عمرش منقطع شد. [٣] 👤 نکته قابل تأمل درباره وی آن است که او به لحاظ ظاهر عرفانی و اعمال صوفیانه، نظیر ۵۴ سفر حج که بیست‌تای آن با پای پیاده بوده! نزد شیعیان عراق جایگاه خاصی یافته بود. از این رو، هنگامی که توقیع ناحیه مقدسه به شیعیان عرضه شد که: «اِحْذَرُوا اَلصُّوفِيَّ اَلْمُتَصَنِّعَ!» از صوفی ریاکار دوری کنید، قبول این سخن بر بسیاری دشوار بود. در پی آن، حضرت (ع) مجددا توقیع دیگری به این مضمون صادر نمودند که: چون احمد‌بن‌هلال در امور ما، بدون اذن و رضایت ما دخالت می‌کرد و طبق هوی و خواست خود عمل می‌نمود، به دعای ما خداوند عمرش را منقطع کرد. 👈 جالب آن است که با این وجود هنوز تعدادی از شیعیان در تردید نسبت به وی باقی ماندند. به همین دلیل توقیع سومی درباره وی صادر شد! و با همین توقیع سوم بود که زمینه برای قبول وضعیت پیش‌آمده درباره «احمدبن‌هلال» نزد همه شیعیان فراهم شد. [۴] 📗 [۱] رجال الطوسي، ص ۴۱۰ و ۴۲۸ 📗 [۲] الغیبة (للطوسي)، ص ۲۱۴ 📗 [۳] اختیار معرفة الرجال، ص ۵۳۵ 📗 [۴] همان، صص ۵۳۷-۵۳۵ @Ebar_ir | عِبَر

📍تأکید چندبار‌ه‌ رهبر انقلاب بر رهیافتی مهم از یک واقعه تاریخی 📝 مقام معظم رهبری، بارها و در بیاناتی به فراخور مناسبات گوناگون، به موضوع قیام #توّابین پرداخته و لزوم #عبرت‌‌آموزی از این واقعه تاریخی را یادآور ساخته بودند. روز گذشته و در جریان دیدار فرماندهان نیروی هوایی ارتش نیز این پیامد کلیدی از قیام توابین، مجددا مورد تأکید معظم‌له قرار گرفت که دیر جنبیدن، حتی اگر از روی حسن نیت باشد، می‌تواند یک فرصت حیاتی را از بین ببرد و هزینه‌های سنگینی به همراه داشته باشد. 👈 ایشان فرمودند: «بعضی از حرکت‌ها خیلی خوب است، شجاعانه است امّا در وقت خودش انجام نمی‌گیرد. حرکت توّابین در چند سال بعد از شهادت سیدالشهدا (عليه‌السّلام) در کوفه حرکت خوبی بود، امّا بهنگام نبود؛ آن روزی که باید این‌ها می‌آمدند و امام حسین (ع) را یاری می‌کردند، نیامدند؛ بعد پشیمان شدند، آمدند، اقدام کردند، همه هم کشته شدند، میدان هم میدان سختی بود امّا خب چه فایده؟ بوقت باید وارد شد، حرکت را بهنگام و در لحظه باید انجام داد. حرکت این جوان‌ها [کارکنان نیروی هوایی در ۱۹ بهمن ۵۷] بهنگام بود، در لحظه بود. این‌هایی که عرض می‌کنیم فقط صرفاً برای این نیست که از یک جمعی تمجید کرده باشیم؛ برای این است که ما امروز هم به همین‌ها احتیاج داریم.» ۱۴۰۳/۱۱/۱۹ @Ebar_ir | عِبَر

🌟 #باید_تمام_زندگی‌ام_وقف_او_شود... 📜 خلاّد‌بن‌صفّار می‌گويد: از ابوعبدالله امام صادق عليه‌السّلام پرسيده شد: آيا قائم عليه‌السّلام به دنیا آمده است‌؟ حضرت فرمودند: «لاَ وَ لَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَيَّامَ حَيَاتِي؛ نه، و اگر من دوران او را درک می‌کردم، حتما همۀ زندگی‌ام را در خدمت به او مى‌گذراندم.» [۱] 🏷 پ‌.ن: در دل این روایتِ ژرف، حقیقتی نهفته است که غبار غفلت، آن را از چشم‌ها پنهان ساخته است؛ انتظار، بهانه‌ای برای سکون نیست، بلکه رمزی است برای قیام. آیا شگفت‌آور نیست که امامی معصوم، که خود هدایت‌گر خلایق و حجت خدا بر زمین است، آرزومند آن باشد که در رکاب قائم (عج)، جامه‌ی خدمت بر تن کند!؟ این سخنِ امام صادق (ع) خنجر بر پیکر هر آن اندیشه‌ای است که انتظار را در انفعال، و امید را در دست‌های بسته و نگاه‌های خیره به افقِ دور می‌جوید. چگونه می‌توان به انتظار مهدی (عج) نشست، اما در مسیر او گام برنداشت؟ چگونه می‌توان نام او را بر زبان راند، اما دردی از جامعه‌ای که او برای نجاتش خواهد آمد، نکاست؟ اگر یک امام معصوم خود را در برابر قیامِ مهدی (عج) بدهکار می‌بیند، پس آنان که سودای انتظار در سر دارند، چگونه می‌توانند از تکلیف خود غافل باشند؟ 📗 [۱] الغيبة (للنعمانی)، ج ۱، ص ۲۴۵ @Ebar_ir | عِبَر

⚠️ #حافظه_معیوب | ما را دقیقا چه شد که رو به «آزموده را آزمودن» آوردیم!؟ 🔹زمان زیادی از هلهله و شادی پس از #برجام در خیابان‌ها و آن‌هایی که معتقد بودند یک دلار برابر با هزار تومان می‌شود نمی‌گذرد و امروز در آستانه دلار ۱۰۰ تومانی هستیم! با این حال، به راستی چرا رهبری با یادآوری #تجربه_تلخ دهه ۹۰، مجاب به تذکر در چنین مسأله‌ای که خیلی بدیهی است شدند!؟ 🔺حالا که بازار نهج‌البلاغه‌خوانی داغ است، خوب است به این وصیت سراسر عبرت امیرالمؤمنین (ع) خطاب به فرزند بزرگوارشان امام مجتبی (ع) -که در زندگی شخصی و اجتماعی بسیار کاربردی است- توجه شود: 👈 حضرت (ع) فرمودند: «اِسْتَدِلَّ عَلَى مَا لَمْ يَكُنْ بِمَا قَدْ كَانَ فَإِنَّ اَلْأُمُورَ أَشْبَاهٌ وَ لاَ تَكُونَنَّ مِمَّنْ لاَ تَنْفَعُهُ اَلْعِظَةُ إِلاَّ إِذَا بَالَغْتَ فِي إِيلاَمِهِ فَإِنَّ اَلْعَاقِلَ يَتَّعِظُ بِالْأَدَبِ وَ اَلْبَهَائِمَ لاَ تَتَّعِظُ إِلاَّ بِالضَّرْبِ»؛ برای امور واقع نشده، به آنچه واقع شده است استدلال نما و با مطالعه قضایای تحقّق یافته، حوادث یافت نشده را پیش‌بینی کن؛ زیرا امور جهان همانند یک‌دیگرند. از آن اشخاص نباش که موعظه سودش ندهد، مگر توأم با آزار و رنج باشد؛ زیرا انسان عاقل باید از راه آموزش و فکر پند بپذیرد، این بهائم هستند که جز با کتک فرمان نمی‌برند. 📕 نهج‌البلاغه، نامه ۳۱ @Ebar_ir | عِبَر

📹 اسیر آزادشدهٔ فلسطینی: «...راه من انقلابی و مسیرم حسینی است... ای قائم، ای صاحب‌ الزمان...»! 📝 این نمونه‌‌ی تربیت‌یافته‌ای از #انسان_مقاومت است. بیان او، تنها یک اظهار نظر شخصی نیست؛ بلکه بازتاب یک جریان فکری گسترده در جبهه مقاومت است که خود را در امتداد عاشورا و در مسیر ظهور می‌بیند. این تأثیر، نشان‌دهنده پیوند عمیق میان اندیشه شیعی و آرمان فلسطین است؛ پیوندی که روزبه‌روز محکم‌تر شده و فلسطینیان را بیش از گذشته به مقاومت تا پیروزی نهایی امیدوار می‌کند. @Ebar_ir | عِبَر

🥺 وَ تَفَرَّجَت كُرَبُ النُّفوسِ بِذِكرِه‌... 📜 ابوجعفر اصفهانی کرانی مشهور به «احمدبن‌علویه»، شاعر ايرانی‌الاصل و شیعی مذهب بوده که در قرن سوم و چهارم می‌زیسته و عمری طولانی (حدود ۱۰۰ سال) داشته است. با وجود اینکه برخی از مورّخان و شرح‌حال‌نویسان، وی را از شعرای بارز ذکر کرده‌اند، متأسفانه دیوان و بسیاری از اشعار او در حکم تراث مفقود می‌باشد. 🔸از قصائد مهم او ألفية -هزار بیت در مدح امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه- است که بخشی از آنها در آثار مختلفی از جمله المناقب ابن شهرآشوب به طور پراکنده آمده است. شاعر در این ابیات به برخی از فضائل امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه همچون ماجرای غدیر خم، حدیث منزلت، رشادت‌های حضرت در غزوات، ماجرای ازدواج با صدیقه‌ طاهره سلام‌الله‌علیها و... اشاره می‌کند. 💚 در این ابیات شاید این مصراع بیش از بقیه دلربایی می‌کند: وَ تَفَرَّجَت كُرَبُ النُّفوسِ بِذِكرِه‌؛ [او کسی است که] غم‌ و غصه‌های دل‌ها با یاد او برطرف می‌شود. [۱] 🔺به راستی این چه نامی است که بیش از هزار سال است، برای عاشقانش دلبری می‌کند؟ او کیست که ذکرش کافی است تا دل‌ها جلا گیرد و غم‌ها برطرف شود؟ و این واقعیتی است که نه تنها ما در قرن پانزدهم هجری آن را با تمام وجود درک می‌کنیم، بلکه شیعیان در طول تاریخ همین حسّ عاشقانه را به مولای خود داشته‌اند... صَلَواتُ‌ الله عَلَيْكَ غادِيَةً وَ رائِحَةً وَ عاكِفَةً وَ ذاهِبَةً  📒 [۱] ر.ک: المناقب (لإبن‌شهرآشوب)، ج ۳، ص ۹۶ @Ebar_ir | عِبَر

❣جانم فدای امام زمان سلام‌الله‌علیه 📜 ابوخالد‌ كابلى از امام باقر عليه‌السّلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود: «بدانيد اگر من آن روزگاران (عصر غیبت) را درک می‌کردم، مطمئنا جانم را برای فداکاری در رکاب صاحب این امر [حضرت حجت (عج)] نگاه می‌داشتم.» 🏷 أَمَا إِنِّي لَوْ أَدْرَكْتُ ذَلِكَ لاَسْتَبْقَيْتُ نَفْسِي لِصَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ 📘 الغيبة (للنعمانی)، ج ۱، ص ۲۷۳ @Ebar_ir | عِبَر

🤲 صاحبتان را صدا بزنید؛ او پاسخ می‌دهد! 📜 در بسیاری از نقل‌ها آمده است که هرگاه شیعیان عصر غیبت، دچار تحیر و دلتنگی نسبت به وجود مقدس امام زمان (عج) می‌گردیدند، با توسل به حریم کبریایی حضرت، به‌طریق معجزه‌آسا صداهایی را می‌شنیدند بدون آنکه صاحب صدا را ببینند و یا نامه‌هایی را دریافت می‌کردند و پاسخ مشکلات خود را بدین‌گونه اخذ می‌نمودند. 🔸برای نمونه می‌توان به نقل صدوق از «عاصمی» درباره فردی اشاره کرد که دلتنگی بر او چیره گردیده و در مورد واسطه‌ای که بتواند وجوه شرعی را به حضرت حجت (ع) برساند، در حیرت و تردید بود که ناگاه صدای هاتفی را می‌شنود که می‌گفت: «آنچه به همراه داری را به حاجز تحویل ده!» در مورد فردی دیگر به نام «ابومحمد سروی» همین پاسخ به صورت مکتوب خارج شد. [۱] 🔸نمونه دیگر مربوط به «ابورجاء مصری» است. او پس از شهادت امام عسکری (ع) در طلب جانشین حضرت از مصر خارج شد و همچنان متحیر بود. پس از سه سال، در منطقه «صریاء» در نزدیکی مدینه، صدای هاتفی را بدون آن که شخص را ببیند شنید که به وی می‌گفت: «ای نصر بن عبد ربّه! به اهل مصر بگو آیا ایمان شما به رسول خدا (ص) پس از دیدن او بود!؟» کنایه از اینکه غیبت حضرت مهدی (ع) نباید مانع ایمانتان به وی باشد؛ چنان که بدون دیدن رسول خدا به وی ایمان آورده‌اید. و ابورجاء گوید نام پدرم را تا آن لحظه نمی‌دانستم! چرا که پس از ولادتم، پدرم فوت کرده و نوفلی مرا از محل ولادتم در مدائن (به مصر) برده بود! [۲] 🔺این تجارب، پیوندی ناپیدا اما استوار را آشکار می‌سازد: او حاضر است، هرچند چشمان ظاهری ما از دیدارش محروم باشد. ایمان، فراتر از حجاب‌های زمان و مکان، راهی به سوی او می‌گشاید و در لحظات تحیر، تنها کافی است که دل را به یادش سپرد و او را صدا زد. که او بی‌تردید، پاسخی خواهد داد. [۱] کمال الدين و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۹۸ [۲] همان، ص ۴۹۱ @Ebar_ir | عِبَر