#گفتگو توی مترو،تاکسی،صف نانوایی،یا حتی قبل از اینکه نوبتت در بانک برسد،گفتگوهایی بین آدم های معمولی در حال شکل گرفتن است که مخصوص این روزهاست.گفتگوهایی با بن مایه ی یاس.شاید هم با چاشنی سرخوردگی. یکی دو روز است اسم نامزدهای تایید صلاحیت شده اعلام شده و تکاپویی شکل گرفته بین هواداران آن ها.تکاپوها شاید نوعش فرق می کند بین آن هایی که حتی فکرش را نمی کردند تایید شود نامزدشان،و آن هایی که شاید نامزدشان را قبل از اعلام نهایی اسامی، #رئیس_جمهور بعدی تصور کرده بودند.اما همه شان یک چیز را می دانند.می دانند که می خواهند "رای" بدهند.گفتگوهای آدم معمولی ها، اما برمی گردد به سوالی قبل از "به چه فردی می خواهی رای بدهی؟"به سوالِ "چرا رای بدهیم؟" در کمتر از 20 روز مانده به انتخابات،این آدم هایی که در هیاهوها و شلوغی رقابت ها به حاشیه رانده می شوند،دیده نمی شوند،کسی کاری به کارشان ندارد،به هم که می رسند،بدیهی ترین جمله ی گفتگوهایشان شاید این جمله باشد:"رای بدیم که چی بشه؟" در این هیاهوها و تکاپوهای هواداران، می بینم معدود افرادی وقت می گذارند برای این آدم ها.برای اینکه بگویند رای دادن چرا بهتر از رای ندادن است؟اما جوابی نه از جنس کلیشه،نه شعار،نه توهم،نه نمایش و تظاهر.پاهایشان روی زمین است.همین زمینی که ما راه می رویم.از قضا این ها، همان هایی اند که هم مترو سوار می شوند،هم توی صف نانوایی می ایستند،و هم در بانک منتظر نوبتشان می نشینند.درست شبیه خودِخود ما #آدم_معمولی_ها. آنی هم که جواب این سوال را دارد جواب می دهد، موتور سوار هم هست. @electionstories