یهویی ما دلتنگِ چیزهایی میشیم که تو اون لحظه‌ هیچوقت فکر نمی‌کردیم یه‌روزی آرزویِ ما بشند. انقدر زودگذشت و زودگذشت که نفهمیدیم چه بلایی سرمون اومد که دیگه هیچوقت حس‌های خوب اون روزهارو ندیدیم، مثلِ روزهای پختِ مربای مامان.. یا روزی که صبحگاه پتو و ملافه رو از خودمون می‌کشیدیم و بارشِ برفُ از پشت پنجره های خانه می‌دیدیمُ ذوق‌زده می‌شدیم.. یا که روزهای خوشِ بودنِ مادربزرگ تو خونه‌‌یِ ما که شبای گرگ‌ومیش در بین خوابُ بیداری صدای نجواهای عاشقانه و حتی دعا برایِ زن‌همسایه باردار رو با پیس‌پیسِ سبحان‌الله سبحان‌الله میشنیدیم، خوشبختی ها تو همین لحظه‌هایی هستن که ما دلتنگشون شده بودیم. د‌ل‌ت‌ن‌گ...

مادرم گفت الهی عاقبتت خیر شود ، کاش آن عاقبت خیر تو باشی تو فقط .

دست‌هایت کجاست ؟ گیسوانم طوفانِ دلتنگی به راه انداخته و آهنگِ درد می‌نوازند . خودت را برسان ، که خواب از گلوی شب پایین رود .

صد بار گفتمش وسط‌ حرف‌ِ من نخند ، یکباره خنده کرد بیا ، عاشقش شدم .

از غمِ معروف و همیشگیِ جمعه نباید گریخت ؛ یک دندگی می‌کند و بدتر به جانتان می‌افتد .