« وَ أَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقا» (جن/ ۱۶) محرم ١٣٦٦ ق سید هاشم حداد ۱ «کهیعص» (مریم: (۱) بیست و هشت سال از روزگار تلاقی چشم هایم با آن چشم ها در قهوه خانه شارع العباس کربلای معلا میگذشت خبر وفات سید ابوالحسن اصفهانی مدتی قبل تمام عراق را سیاه پوش کرده بود مردم دسته دسته از شهرهای مختلف به نجف اشرف می آمدند و مرقدش را در کنار ورودی باب الساعات حرم مطهر زیارت میکردند. تا چهل روز در مساجد و مدارس و خانه ها مجلس فاتحه و یادبود او برقرار بود. اما از طرف دیگر آن محرم در کمال ناباوری آخرین سالی بود که شاهد حضور استاد با بدنی آسیب خورده و جانی رنجور در این دنیای ناسوتی بودم در این دو سال آخر احوال استاد به شکل عجیبی تغییر پیدا کرده بود. کافی بود کسی در مجلسی بگوید: «صلى الله عليك يا أبا عبد الله » گویا آتشی از درون او را چنان در کام خویش میکشید که دیگر هیچ نمیشنید و مدت مدیدی میگریست و اشک از چشمانش سرازیر بود؛ گریه های بلندی که نفسش را بند می آورد. آب هم که میدید به یاد حسین به میگریست چه کسی می دانست میان او و سیدالشهدا چه پرده های رازی از میان برخاسته است. اصلاً بلندای ادراک کدامین فرد اجازه میداد بر تارک شهود بایستد و مقام نیستی و فنای او در ولایت ابا عبد الله الحسین را نظاره کند؟! او کسی بود که به قدرت یداللهی قمر منیر بنی هاشم ، برایش پرده از چهره ولایت کنار زده بودند. در فهم که می گنجید تا بخواهد احوال او را درک کند؟ چنان شور و عطشی به زیارت سیدالشهدا داشت که اگر هر هفته به کربلا نمی آمد مجنون می شد. قبل از آنکه زمین گیر و خانه نشین شود، ایام زیارتی امام حسین بی تاب و بی قرار میشد تا پیاده به زیارت کربلای معلا بیاید. از آنجا که آهی در بساط نداشت، یکی از همسرانش از مبلغ ناچیز عرق چین دوزی و فروش آن، دو قرآن تهیه می کرد و به ایشان می داد و میگفت وقت زیارت شما دیوانه می شوید. این دو قرآن این چهل فلس را بگیرید و بروید کربلا البته استاد پیاده می آمد و پیاده بر می گشت. این مقدار پول ناچیز هم برای خورد و خوراک و مخارج راهش بود. در ایام زیارتی سید الشهدا اگر به کربلا نمی آمد پریشان خاطر می شد و خانواده اش که این را می دانستند به هر طریقی بود اجازه نمیدادند در نجف بماند و این شیدای عاشق را روانه بین الحرمین و صحن و سرای حرمهای آن می کردند. وقتی هم که به زیارت می آمد با سایر زوار عرب در کوچه و بازار می آمیخت. هیچ گاه دیده نشد که در مسافرخانه و فندقی برود بلکه به مساجد و مدارس میرفت و چه بسا کنار خیابان روی خاک میخوابید بسیاری از اوقات که در صحن مطهر جا برای توقف بود در خود صحن بیتوته مینمود و تا صبح به زیارت و نماز و دعا مشغول می شد و احیاناً هم روی سنگفرش صحن عبای خود را روی خود میکشید و میخوابید. یک وقت می فرمود: «من در تمام نقاط صحن مطهر خوابیده ام در تمام مدت عمر که به اینجا مشرف بوده ام هر شب را در نقطه ای بیتوته کرده و خوابیده ام، به طوری که جایی به قدر وسعت بدن من یافت نمیشود که در آن نخوابیده باشم وقتی هم که به داخل حرم سیدالشهدا مشرف میشد، از کثرت ادب توحیدی همچون چوب خشکی در برابر حرم ساعت ها می ایستاد و فقط نگاه میکرد. او معتقد بود ثواب رفت و آمد در بین الحرمین بیش از ثواب سعی بین صفا و مروه است . اصلاً شوریدگی او به سید و سالار شهیدان را نمی توان در عالم الفاظ پیاده کرد. یک مرتبه وقتی تسبیح تربت کربلا در اتاق تاریکش از دستش به زمین افتاده بود و پس از کوشش بسیاری نتوانسته بود آن را بیابد تا صبح از ترس اینکه به این تسبیح بی احترامی کند، خوابش نبرده بود. ادامه دارد... 🔖قسمت صد و یک 📚 برای رفتن به قسمت اول کتاب #کهکشان_نیستی روی لینک👈 قسمت_اول بزنید. 🍃 🌷اللهم عجل لولیک الفرج🌷 #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱♦️⊰━━━━ @gharargahemontazeran