من احتمالاً خیلی آدم مؤدبی نیستم، اما به هرحال ادب حکم می‌کند از شما بزرگوارانی که در این مدت در کانال قلاب‌ها بودید، درحالی‌که من نبودم، تشکر کنم. دم همه شما گرم. در این سه ماه اتفاق خاصی نیفتاده بود که مانع نوشتن و انتشار در کانال شود، فقط حس و حال انتشار دادن را نداشتم. این مدت شاید صدها قلاب صیدم کردند، ولی چون حس و حالی نداشتم، هیچ کدام از قلاب‌ها را جدی نگرفتم و گذاشتم الکی بالا و پایینم کنند. احتمالاً آنها هم فکر کردند کفش پاره‌ای یا بطری پلاستیکی‌ای چیزی گیرشان آمده و رهایم کردند. از طرفی در این سه ماه بیشتر نگاه بودم تا حرف. نگاه هم نه البته، شاید فقط یک نیم‌پلک زدم و دیدم سه ماه گذشته و کلی اتفاق افتاده؛ مثلاً مرتضی به‌طور ناگهانی هفت ماهش تمام شد و من اصلاً نفهمیدم که چطور این کار را کرد یا مثلاً نمی‌دانم چه شد که خودم را در کلاس‌های مرتضی برزگر دیدم یا اینکه اصلاً نفهمیدم چرا و چطور شد که زیر آوار بدقولی‌ها و پروژه‌های عقب‌مانده و داستان‌های نوشته نشده گیر کردم و دیگر مثلاً نفهمیدم چند کتاب خواندم و تأثیرشان چه بود و باز نفهمیدم که این سه ماه که قسمتی از عمرم بودند، چطور و به چه چیزی گذشت و کجا خرجش کردم. البته مورد آخر زیاد عجیب نیست و به آن عادت دارم. سرتان را درد نیاورم، خلاصه الان حس و حالی پیدا کردم که اصلاً نمی‌دانم از کجا و برای چه پیدایش شده و چه کار دارد. اما چند روز است که قلاب‌هایی که به جانم می‌افتادند را حس می‌کنم؛ نیشم می‌زنند و در پوست و گوشتم فرو می‌روند و مجبورم می‌کنند که تقلای بی‌خودی کنم. علی ای حال احتمالاً قرار است دوباره کمی از وقت و نگاهتان را با کلماتم بگیرم و تصرفشان کنم. باز علت این کارم را هم نمی‌دانم! شاید از عوارض تیزی قلاب‌هاست. باز هم دم شما گرم که بودید و ماندید و از این‌طور حرف‌ها... #خلاصه_که_هستیم_دیگه #مثل_ماهی_معلق_از_قلاب

یا اباعبدالله، نشان به آن نشان که شاید موقع آب نوشیدن «بسم الله» را فراموش کنم ولی «سلام بر حسین» را نه، دوستت دارم. #ممنون_که_آمدی_و_آقای_ما_شدی

من آدمی هستم که زیاد شرط می‌بندم. البته اهل بِت زدن و شرط‌بندی‌های فوتبالی و ورزشی نیستم اما به هرحال، درست یا غلط، برای به چالش کشیدن خودم و اعتیاد به هیجان، زیاد با این و آن شرط می‌بندم‌. معمولاً هم هرجا بالای چهل درصد احتمال بردن را بدهم شرط می‌بندم. پاییز سال ۱۴۰۱ یکی از مهیج‌ترین شرط‌های زندگیم را بستم. در اوج دوران اعتراضات و در اوج فضای ملتهب دانشگاه و شایعات فوت رهبری، وسط یک بحث سیاسی بی‌نتیجه با پنج نفر از هم‌دانشگاهی‌هایم گیر افتادم. بحث بدجوری قفل شده بود و کار خیلی بالا گرفت. کم‌کم بحث رفت سمت کنایه و بچه‌ها می‌گفتند: «جاوید جان الکی زور نزن، امسال حکومتتون دیگه رفتنیه. از امسال دیگه کسی ۲۲ بهمن جشن نمی‌گیره. تمومتون می‌کنیم». این حرف را که زدند سریع پریدم وسط حلقه و دستم را دراز کردم و بلند گفتم: «شرط می‌بندین؟» همه قبول کردند و گفتند «سر چی؟». گفتم: «اگر تونستید این حکومت رو عوض کنید، من سالگرد سقوط جمهوری اسلامی میام و همتون نفری یه چک به من می‌زنید. اما به ازای هر سالی که جمهوری اسلامی موند، من بیست و دو بهمن میام و نفری یه چک توی گوشتون می‌زنم.» همگی خندیدند و بدون معطلی محکم روی دستم، دست گذاشتند و گفتند: «قبول» و یک فحش خیلی ناجوری هم گذاشتیم برای کسی که شرط را بشکند. آقای جمهوری اسلامی، فقط در جریان باش که آن لحظه احتمال شرطم روی صد در صد بود. در پر التهاب‌ترین روزهایی که از تو دیدم، بعد از کلی فحش خوردن و توهین شنیدن به خاطر تو، می‌دانستم که می‌مانی. می‌دانستم که تو ارزشش را داری. می‌دانستم حتی زمان مرگم هم زیر سایه پرچمت هستم. تو را دوست دارم به خاطر اینکه یقین دارم به دست صاحبت می‌رسی. برای دوست داشتن تو نگاهم به ارزش پولت نیست؛ نگاهم به ارزش‌هایی است که خلق کردی و مستعدش هستی. پس معلوم است که آن روز و این روزها به خاطر هر اتفاقی، بیخیال تو نمی‌شوم. به خاطر همین است که هر شرطی هم که بر سر بقای تو باشد با هر کسی می‌بندم‌. تو شرط صد در صد منی! امسال، سال سومی است که از آن شرط می‌گذرد. از بهمن همان سال کسی چک نخورد. همه‌شان بهانه آوردند و از زیر بار شرط در رفتند و آن فحش ناجور را هم به جان خریدند. شاید واقعا آن فحش سزای هر کسی است که اعتقادش بر نابودی جمهوری اسلامی است. #تو_همه_شرط_و_شروط_منی