این روزها، هوای #مجلس_شورای_اسلامی، بوی استیضاح گرفته است؛ وزرای نفت و اقتصاد، گویا بر لبه تیغی از امضاهای نمایندگان ایستاده‌اند. یکی ۲۳ امضا، دیگری ۷۰! صحنه‌ای که بی‌شک تنش‌زا و پرمناقشه است. یک سو، مخالفان استیضاح که معتقدند دولت هنوز در آغاز راه است و چنین فشارهایی، کشتی دولت را از مسیر خارج می‌کند. سوی دیگر، حامیان استیضاح، که با صدایی بلند می‌گویند: پاسخگویی، حق ملت و وظیفه وزیر است. 🔸گفتارگاه: ۱ـ در این میانه، حقیقت را نمی‌توان انکار کرد: #استیضاح، یکی از ارکان اصلی نظارت در هر نظام مردم‌سالار است. هیچ دولتی نمی‌تواند وزرایی داشته باشد که مصون از پرسش باشند. اما از حق نگذریم، حرف‌های حامیان استیضاح، بازتابی از نگرانی‌های جامعه است. چرا بازار این‌گونه آشفته است؟ چرا قیمت‌ها به فرمان هیچ سیاستی گوش نمی‌دهند؟ ۲ـ #دولت نیز، اگر خواهان کاهش التهاب است، باید با شفافیت به میدان بیاید. سکوت، یا توسل به شعارها، نه‌تنها گره‌ای نمی‌گشاید، بلکه بر پیچیدگی‌ها می‌افزاید. وزرای نفت و اقتصاد باید روشن کنند که برنامه‌شان برای عبور از بحران چیست. اگر این برنامه‌ها اقناع‌کننده نباشد، ابزار استیضاح، حق مسلم نمایندگان ملت است. ۳ـ اما سوی دیگر این ماجرا، خود #مجلس است. نکته‌ی مهمی که وجود دارد و با مورد شماره ۱ در تناقض نیست، این است که نمایندگان باید بپذیرند که استیضاح زودهنگام، می‌تواند به جای درمان، زخمی تازه بر تن اعتماد عمومی وارد کند. نمایندگانی که امروز به سمت استیضاح رفته‌اند، باید از خود بپرسند: آیا این اقدام، گرهی از مشکلات مردم می‌گشاید؟ یا صرفاً بر پیچیدگی‌های موجود می‌افزاید؟ آیا بهتر نبود به جای برداشتن این گام پرهزینه، از ابزارهای دیگر نظارتی استفاده می‌شد؟ آیا گفت‌وگو با وزرا در کمیسیون‌ها، یا مطالبه برنامه‌ای مدون، نمی‌توانست گزینه‌ای معقول‌تر باشد؟ ✍🏻 ۱۶ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah