_

یك روز رسد که اهلِ عالم گویند، ایوانِ حسن عجب صفایی دارد:)!

برای کتابخونه سبزک دوهزارتا ایده داشتم و برای تاسیسش یه عالمه ذوق. الان که متولد شده انگار کاری نمی‌تونم انجام بدم. نمی‌دونم چیکارش کنم.

الان می‌خواستم برای شهادت امام رضا کتاب بخرم و پخش کنم. ولی نه کتاب خوبی پیدا کردم و نه دور و برمون کتاب فروشی مذهبی هست که از اونجا بخرم.

جدا از اینا یه مسئله مهم تر هست که پول ندارم🤡

و فعلا که هنوز کتابخونه سبزک کوچولوعه و زیاد مخاطب نداره قطعا کسی بهم اعتماد نداره که مبلغی واریز کنه.

و من توقع داشتم الان ساکن قم باشم و از اونجا کتاب بخرم و حرم پخش کنم؛ ولی هنوز تهرانم.

در کل؛ اه.

_

احساس می‌کنم الان که هر روز نمی‌رم مدرسه و مجبور نیستم یه عالمه آدم حال بهم زنه ظاهربینه پیکمیه اداییه بی‌شعوره بی‌ادبه مسخره‌ی سنگدل که کل زندگیشون پول و مادیاته، درس براشون کوچیک‌ترین ارزشی نداره، راحت دل بقیه رو می‌شکنن و خودشونو بی‌نقص‌ترین موجود عالم می‌دونن تحمل کنم حالم خیلی بهتره.

ولی راستش؛ ته ته دلمو بخوام بگم یکم دلم براشون می‌سوخت. همه‌شون دنبال آرامش بودن. تنهایی‌ها و غم‌هاشون رو درک می‌کنم. و می‌دونم که برای رفع نیازشون راه اشتباه رو می‌رن. نمی‌فهمن پول زیاد آرامش نمیاره. نمی‌فهمن اینکه با آرایش بیان مدرسه، مشروب بیارن، رل داشته باشن، رگ‌شونو بزنن و چیزایی که بهتره ادامه ندم باعث نمی‌شه آدم جالبی باشن. نمی‌فهمن. و این نفهمیدن اذیتشون می‌کنه.

از وقتی درست شناختمشون یکی از دعای همیشگیم اینه: خدایا نورت رو به دل‌های شکسته نشون بده:)