این "تهران دوست داشتنی" که همه‌جای تهران نوشتن رو با تک تک سلولام حس می‌کنم.

قمم به نظر جالب میاد ولی آخه یعنی چی که من دوستام رو ول کنم برم...

من اونجا هیچکسو نمی‌شناسم...

اه

*ببخشید از این شدته غر زدن.

فکر می‌کنم که وای من چقدر قوی شدم دارم از شهرم می‌رم اصلا گریه نکردم و اینا تا اینکه سر یه اتفاق کوچیک اعصابم خرد می‌شه، گریه‌م می‌گیره و وقتی دارم گریه می‌کنم می‌بینم فقط دارم به تهران فکر می‌کنم و اون مسئله اصلا اهمیت نداره...

ولی من نمی‌تونم...

خیلی سخته...

هم پارکمون رو دوست دارم، هم مسجدمونو، هم پایگاه‌مونو، هم هیئتمونو و هم محله‌مونو...

من عاشق این محله‌م... همه جاش رو دوست دارم...

یعنی از اون وقتی که عقلم دراومد و یکم مستقل شدم اینجا بودم و همه‌ی خاطره‌های جالب نوجوونی‌م اینجاست...

آقا من نمی‌خواااااااااممممممممم برم😭