آرزوے دیدنِ جنّت نکردم هیچ وقت من خوشم با دیدن ریگ بیابانِ نجف . .🫀 ! #نوازش‌روح

📢 هر روز #یک_صفحه_قرآن بخوانیم 🔹 امروز؛ صفحه صد و بیست و نه قرآن کریم سوره مبارکه الأنعام ✏️ توصیه مهم حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: هر روز حتماً قرآن بخوانید حتّی روزی نیم صفحه، روزی یک صفحه بخوانید، امّا ترک نشود. در دنیای اسلام هیچ کس نباید پیدا بشود که یک روز بر او بگذرد و آیاتی از قرآن را تلاوت نکند.

📢 هر روز #یک_صفحه_قرآن بخوانیم 🔹 صفحه صد و بیست و نه قرآن کریم، سوره مبارکه الأنعام با صدای آقای شهریار پرهیزگار بشنوید. ✏️ توصیه مهم حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: هر روز حتماً یک صفحه قرآن بخوانید.

_ واو نیویورک؟😃 + نه! تبریز ِ خودمونه😎 #ایران_زیبا💫

💠 #نگاه_به_ناتوان 🔹امام صادق علیه السلام: به ناتوان تر از خودت بنگر و به توانگرتر از خویش منگر؛ زیرا که این کار، تو را به آنچه قسمتت شده است قانع مى سازد. 📚اصول کافی/ج8/ص244 ✍🏼 نگاه به خانه بزرگتر، ماشین شیکتر و دارایی بیشتر سایر انسانها فقط باعث ازدیاد غم و غصه است و چه بسا گاهی باعث تلاش نامشروع برای کسب درآمد حرام شود.

اگر #عیسی(ع) امروز در میان ما بود، حتی لحظه ای در مبارزه با سران ظلم و استکبار جهانی تردید نمی کرد و گرسنگی و آوارگی میلیاردها نفر را که توسط قدرت های سلطه گر به جنگ سوق داده شده اند، تحمل نمی کرد. فساد و خشونت #غزه #لبنان

در سوره‌ی «تکویر» آمده↓ " فَلا اُقسِم بالخُنَّس " خُنَّس یعنی‌: همان ستاره‌ای که می‌رود، اما باز می‌گردد! - و کردار ما در آمدنش، بی‌تأثیر نیست... #یاصاحبی(: #رفیق_همیشگی🌱 #اللهم‌عجل‌لولیك‌الفرج🤲🏻♥️

خدا راه‌ها رو بسته که بری سمت ِ خودش! چون می‌دونه توی مسیر دیگه‌ای عاقبت‌بخیر نمیشی :)

﷽ " پینہ‌؎گناھ ! " #قسمت‌یازدهم #راوی آمبولانس وارد محوطه‌ی زندان شده و تکنسین‌ها به سرعت پیاده می‌شوند. آقای‌بهمنش که مضطرب و کمی عصبی قدم می‌زند و از کلافگی به سر و صورتش دست می‌کشد، با دیدن تکنسین‌ها بی‌درنگ جلوتر از آنها به راه افتاده و مسیر را نشان می‌دهد. - بفرمایید، از این طرف! به بهداری می‌رسند. عباس و آقاکریم با نگرانی سعی دارند دو سرباز جلوی در را کنار بزنند و وارد اتاق شوند. چند نفر دیگر هم پشت سرشان ایستاده‌اند و متعجب و پچ‌پچ کنان، تماشا می‌کنند. آقای‌بهمنش، اخم کرده و با صدایی رسا می‌گوید: چه خبره اینجا؟ چرا باز همهمه راه انداختین؟ رو به سربازها کرده و عصبی ادامه می‌دهد: ناصری و مظفری، شما اینجا چیکاره‌این پس؟ پراکنده‌شون کنین! با تلاش دوسرباز جوان، جمعیت کم‌کم کنار رفته و تکنسین‌ها وارد اتاق می‌شوند. فقط عباس و آقاکریم ایستاده‌اند. آقای‌بهمنش با کلافگی به آقاکریم نگاه می‌کند. - شما الان چرا نمیری سر کارت؟ اینجا موندن فایده نداره که! فقط نظم رو بهم می‌زنی. آقاکریم لب گزیده و آشفته‌حال، دست‌هایش را روی هم می‌کشد. × آقا بخدا دست خودم نیست. انگار پسر خودم اون تو بیهوش افتاده! این پسر انگار اصلا جاش اینجا نیست. حتماً یکی یه بلایی سرش آورده که به این روز افتاده! آقای‌بهمنش دستی به موهای خود کشیده و نفسش را پر صدا به بیرون می‌راند. - برو سر کارت کریم‌آقا! لطفاً... مرد نگهبان که دیگر چاره‌ای نمی‌بیند، سر به زیر انداخته و به سمت بند زندان قدم برمی‌دارد. هر چند که دلش پیش پسری که او را به یاد برادر کوچک‌ترش می‌اندازد، می‌ماند! آقای‌بهمنش این‌بار به عباس نگاه می‌کند. - میری یا بگم ببرنت انفرادی؟ عباس با اخم‌های درهم و صدایی آرام که سعی در کنترل لرزش و ولوم‌اش دارد می‌گوید: تا نفهمم چش شده، هیچ‌جا نمی‌رم! آقای‌بهمنش که دیگر از عصبانیت و نگرانی به ستوه آمده، با صدایی بلند می‌غرد: الان واسه چی وایسادی اینجا؟ اون موقع که گفتیم باهاش حرف بزن، به روابطش دقت کن، ببین با کی می‌ره میاد، واسه همین بود که به این وضع نیفته! حالا که کار از کار گذشته، بود و نبودت فرقی نداره آقای عباس لوتی! و بعد به مظفری اشاره می‌کند که او را به بند منتقل کند و خود وارد اتاق می‌شود. تکنسین‌ها مشغول معاینه‌ی محمد هستند و در همان حال، پزشک زندان توضیحاتی می‌دهد. • تقریباً نیم‌ساعت پیش آوردنش اینجا، همون موقع هم بیهوش بود! ضربان قلب نامنظم، خس‌خس سینه، عرق سرد و تعریق زیاد! من حدس می‌زنم حمله‌ی قلبی باشه. تکنسین جوان‌تر، گوشی پزشکی را روی گردنش انداخته و می‌گوید: بله، مشکوکه به سکته‌ی قلبی! باید سریعاً منتقل بشه بیمارستان... نگاه هر سه به سمت آقای‌بهمنش می‌چرخد که گنگ سرش را تکان می‌دهد. - خیلی‌خب، هماهنگی‌های لازم رو انجام میدم. هر کاری لازمه براش انجام بدین! تکنسین‌ها از بهداری بیرون رفته و کمی بعد با برانکارد و اکسیژن برمی‌گردند. در این فاصله، آقای‌بهمنش با حامد تماس گرفته و ماجرا را برایش بازگو می‌کند. حامد که شوکه شده است می‌گوید: یعنی چی؟ یعنی همین‌جوری بی‌دلیل حالش بد شده؟ آقای‌بهمنش که خود علت حال بد محمد را نمی‌داند و کلافه است، نفسی عمیق می‌کشد. - دوربین‌ها رو هم چک کردیم، ولی متأسفانه هیچی مشخص نیست! باید منتقل بشه بیمارستان.. حامد که سردرگم و عصبی‌ست، آرام لب می‌زند: خیلی‌خب، حتماً همراهش برین. منم زود خودم رو می‌رسونم! - خیال‌تون راحت باشه. امری نیست؟ حامد همان‌طور که مشغول جمع کردن وسایلش است می‌گوید: عرضی نیست، خداحافظ! - خدانگهدار! تکنسین‌ها با برانکارد حامل محمد، از اتاق بهداری بیرون می‌روند. آقای‌بهمنش به همراه یک سرباز همراهشان می‌رود. سرباز در آمبولانس و در کنار محمد می‌نشیند. آقای‌بهمنش خطاب به پزشک زندان می‌گوید: خودمم حتماً باید برم! شما حواس‌تون به اوضاع باشه. اگه مورد مشکوکی پیش اومد، خبر بدین! پزشک سری به تأیید تکان می‌دهد. • چشم، حتماً! آقای‌بهمنش در ماشین می‌نشیند و پشت سر آمبولانس حرکت کرده و از محوطه‌ی زندان خارج می‌شوند. در بیمارستان، علی که مشغول معاینه‌ی بیمار تصادفی است، لحظه‌ای نگاهش به ورودی سالن می‌افتد. با دیدن چهرهٔ آشنا، سریعاً نگاهش را برمی‌گرداند. چشم‌هایش از تعجب و نگرانی درشت می‌شوند. رو به پرستاری که کنارش ایستاده می‌گوید: با جراح مغز و اعصاب تماس بگیر؛ بگو سریعاً بیاد معاینه‌اش کنه! و بعد بی‌آنکه منتظر جواب پرستار بماند، دستش را در جیب روپوشش گذاشته و گام‌های بلند برمی‌دارد. محمد، بیهوش روی تخت افتاده و ماسک‌اکسیژن روی صورتش است. پزشکی که او را معاینه می‌کند، چراغ‌قوه را در جیب روپوش سفید رنگش گذاشته و خطاب به مرد میانسالی که همراه یک سرباز کنار تخت ایستاده می‌گوید: سکته‌ی قلبیه! باید آنژیو بشه. مشکل قلبی داره؟

× فکر نمی‌کنم! نگاه همه به سمت علی می‌چرخد، جلوتر رفته و می‌گوید: من از اقوام و دوستانشم، اگه مشکلی داشته باشه معمولاً به من میگه. تا حالا در این رابطه چیزی به من نگفته! پزشک رو به پرستار می‌گوید: آماده‌اش کنین زودتر! کمی از تخت دور می‌شود و علی که نگرانی‌اش بیشتر شده است، به دنبال او رفته و مضطرب می‌پرسد: دکتر به نظرتون چرا این‌جوری شده؟ ~ من از کجا بدونم علی‌جان؟ شما که به قول خودت دوست و فامیلشی، نمی‌دونی! بعد توقع داری من بدونم؟ علی لب گزیده و دستی به موهایش می‌کشد. × یه مشکلاتی براش پیش اومده و بخاطر همین این مدت فشار زیادی روش بوده! ممکنه بخاطر همین دچار حمله‌ی قلبی... با مکث و ناراحتی لب می‌زند: یعنی سکته شده باشه. پزشک سرش را به طرفین تکان داده و وارد اتاق خود می‌شود. علی که کلافه است، به سمت خروجی سالن می‌رود تا شاید با قدم زدن در هوای آزاد، کمی از فشار ذهنی حاصل از اتفاقات این مدت کاسته شود. در آستانه‌ی در اما، با دیدن حامد و رسول می‌ایستد. #رسول آقاحامد از اتاق آقای‌عبدی بیرون اومد و تندتند از پله‌ها پایین اومد. مستقیم اومد طرف میز من، ایستادم و قبل از اینکه چیزی بپرسم خودش زودتر گفت: کارت تمومه؟ + بله، دیگه کم‌کم می‌خواستم برم خونه! نگاهی به دور و برمون انداخت، بچه‌ها هر کدوم پشت میز خودشون مشغول کار بودن. نگاهش دوباره چرخید طرفم، آروم و مردد پرسید: می‌تونی با من بیای یه سر بریم بیمارستان؟ با نگرانی گفتم: بیمارستان چرا؟ اتفاقی افتاده؟ هنوز مردد بود! دستی به موهاش کشید و سری به تأیید تکون داد. - محمد توی زندان حالش بد شده! اَبروهام از تعجب و نگرانی توی هم رفت. حالش بد شده بود؟ اون‌قدر بد که مجبور شده بودن ببرنش بیمارستان؟ مگه چه بلایی سرش اومده بود؟ نکنه توی زندان اذیتش می‌کردن؟ - رسول؟ با صدای آقاحامد به خودم اومدم و مات نگاهش کردم. با کلافگی گفت: کجایی؟ میگم میای یا نه؟ باید زودتر راه بی‌افتم! ناخودآگاه کاپشنم رو برداشتم و با اطمینان سری به تأیید تکون دادم. + میام. بریم! رفتیم توی پارکینگ و آقاحامد نشست پشت فرمون، روی صندلی شاگرد نشستم و حرکت کرد. نمی‌دونستم ازش بپرسم دقیقاً چه اتفاقی برای محمد افتاده یا نه! حتی نمی‌دونستم چرا هنوز به قول فرشید، حقیقت رو نپذیرفته بودم و نگرانش بودم. درگیر جدالِ بین دل و عقلم بودم که خوشبختانه آقاحامد ذهنم رو خوند و گفت: معلوم نیست چه اتفاقی افتاده که حالش بد شده. ولی هر چی که بوده، حمله‌ی قلبی بهش دست داده! ناخودآگاه، متعجب و نگران لب زدم: یاحسین... دیگه تا آخر مسیر حرفی بین‌مون رد و بدل نشد. بالاخره رسیدیم و از ماشین پیاده شدیم. جلو در سالن علی‌آقا رو دیدیم. بعد از سلام و احوال‌پرسی مختصری آقاحامد پرسید: محمد رو آوردن اینجا! علی‌آقا سری به تأیید تکون داد. × بله، دیدمش! نفسی عمیق کشید و با مکث و آروم‌تر ادامه داد: سکته کرده. دارن آماده‌اش می‌کنن واسه آنژیو! دست‌هام رو توی موهام فرو کردم و چشمام رو محکم باز و بسته کردم. + ای وای... آقاحامد نیم نگاهی به من انداخت و رو به علی‌آقا گفت: چرا این اتفاق براش افتاده؟ علی‌آقا پوزخند مات و تلخی زد. × شاید اگه منم شرایط محمد رو داشتم، این اتفاق یا حتی بدترش برام می‌افتاد! بعد همون‌طور که ازمون دور می‌شد گفت: طبقه‌ی دوم، انتهای راهرو، سمت چپ، اتاق‌عمل! رفتیم بخشی که گفته بود. یه آقای میانسال و سرباز جوونی پشت در اتاق‌عمل ایستاده بودن. بهشون رسیدیم و آقاحامد مشغول صحبت شد. نشستم روی صندلی و چشم دوختم به واژهٔ «اتاق‌عمل» که با رنگ قرمز و خط درشت روی در نوشته شده بود. آروم با خودم زمزمه کردم: ببین چی به روز خودت آوردی آقای‌فرمانده! آخه چرا؟ به چه قیمتی؟ واقعاً ارزشش رو داشت؟ - نگرانی؟ چرخیدم طرف آقاحامد که سمت راستم نشسته بود، دوباره نگاهم رو ازش گرفتم و به دیوار روبه‌روم خیره شدم. + نباشم؟ نفسی گرفت و دست به سینه مثل خودم زل زد به دیوار.. - وقتی ماجرا رو به آقای‌عبدی گفتم، بهم گفتن یکی از شما رو که عضو تیمش بودین با خودم بیارم اینجا! گفتن شاید با شما راحت باشه و بگه دقیقاً چه اتفاقی براش افتاده. من گفتم فکر نمی‌کنم کسی مایل باشه همراهم بیاد. همه‌شون تقریباً ازش بیزارن! نگاهش چرخید سمتم و لبخند محوی زد. - آقای‌عبدی گفتن کل دنیا هم از محمد بیزار بشه، رسول نمیشه! گفتن رسول یه جور خاصی محمد رو برادر خودش می‌دونه و حتی الانم به فکرشه و دوست داره هر طور که می‌تونه کمکش کنه! نگاهم چرخید طرفش و ذهنم رفت سمت پیشنهادی که به آقای‌عبدی داده بودم. لبخند کم‌رنگ و تلخی زدم و دوباره نگاهم رو ازش گرفتم. + اگه انقدر که شما و آقای‌عبدی میگید بهش نزدیک بودم و هواش رو داشتم، شاید هیچ‌وقت کارش به اینجا نمی‌کشید! من خودم رو مقصر می‌دونم. مقصر این حالش، مقصر خیانتش...