بیشترین سهم هر کودک از بازی، فقط کسب شادی است. (7) به طور فرهنگی اکثر ما ایرانی ها بسیار علاقمندیم که هر چه سریعتر به مقصد و هدف مطلوب برسیم. در اکثر موارد، فقط رسیدن به هدف ما را شاد می کند. به همین دلیل زیبایی های مسیر را از دست می دهیم و در زمان رسیدن به مقصد و هدف، با توجه به لذت نبردن از مسیر، آن شادی و نشاطی که انتظارش را داشتیم به سراغ ما نمی آید. در مورد کودکان و دانش آموزان نیز مرتکب همین اشتباه می شویم. در فرآیند بازی های کودکانه نیز همه دغدغه ی ما این است که در پایان بازی، کودک چه پیام آموزشی و احیانا روانشناسی را دریافت کرده است. لطفا برای مدتی هم که شده هدف کسب نتیجه را، هم در بازی های کودکانه و هم در زندگی شخصی کنار بگذاریم تا متوجه زیبایی های مسیر شویم. هم از طبیعت پبرامون لذت ببریم و هم از آدمهای دور و برمان! پیامد این سبک زندگی این است که حتی اگر به مقصد نرسیم، از همه ی مسیر لذت برده ایم. سعی نکنیم فرزندانمان زود بزرگ شوند تا عاقل تر شوند، از همین دیوانگی هایشان لذت ببریم که تکرار نخواهد شد... حواسم بهت هست!

ارتباط با ادمین کانال: "آنچه در مدرسه نمی آموزیم." @DrPooyaKaviani

🔶️ مدرسه ی سرهم بندی! مهارتکده ای در دنیای جدید ◀️وجود یک ساختار خشک و غیر پویا در مدارس باعث کاهش انگیزه یادگیری دانش آموزان می شود. برای رها شدن از قانون های کهنه و رسیدن به نتایج مطلوب در فرایند آموزش باید با تکیه بر خلاقیت، ساختاری پویا و انگیزاننده برای یادگیری دانش آموزان ایجاد نماییم. ویدئوی جذابی که در ادامه می آید، نشان می دهد که چگونه یک مدرسه سر هم بندی می تواند، نقش و تاثیر بسزایی در رشد و یادگیری دانش آموزان داشته باشد‌. 🔷️ مدرسه سرهم بندی جایست که کودکان می توانند درفش و چکش و دیگر ابزارهای خطرناک را بردارند، و به آنها اطمینان شود. مدرسه سرهم بندی از یک برنامه ی درسی مشخص پیروی نمی کند و هیچگونه امتحانی هم ندارد. ما نمی خواهیم به کسی چیز خاصی آموزش دهیم وقتی کودکان به مدرسه می آیند با چیزهای زیادی مواجه می شوند چوب، میخ، طناب و چرخ و ... این یک تجربه ی ناخودآگاه برای کودکان است. هدف این است که آنها حس بهتری از روش های ساختن داشته باشند و همینطور به این درک درونی عمیق برسند که با ور رفتن با چیزهای مختلف، می توانند از آنها سر در بیاورند...

"کم زیاد است" (8) کودکی نزد استادی رفت و گفت: استاد! میخوام بزرگ شدم، مثل شما موسیقی دان شوم. استاد گفت: امکان ندارد! شما باید یکی از این دو را انتخاب کنید: یا بزرگ شدن را و یا موسیقی دان شدن را! نکته ظریفی در این گفتگو وجود دارد. اگر دقت کنید همه آدم های موفق تمرکزشان بر روی یک حوزه بوده است. اینکه والدین، فرزندان دلبندشان را از این کلاس به کلاس دیگری می برند تا به همه ثابت کنند که فرزندشان در چندین جهت موفق است، جز اتلاف وقت، انرژی و پول فایده دیگری ندارد. ضمن اینکه این گونه والدین، کودکی فرزند را فدای آرزوهای دست نیافته خود می کنند. لطفا اجازه دهیم فرزندانمان از ایام کودکیشان نهایت لذت را با "خراب کردن و درست کردن" ببرند و با آرامش و راهنمایی های اولیاء و مربیان مسیر آینده خود را پیدا کنند! حواسم بهت هست!

آیا جایگزینی برای تنبیه هست؟! (9) متاسفانه تنبیه یکی از ابزارهای آموزشی و تربیتی برای برخی از معلمان و والدین محسوب می شود! (ناگفته نماند تنبیه بدنی فقط یکی از انواع تنبیه است). کارشناسان با بررسی آثار مخرب تنبیه به این نتیجه رسیدند که آن را از چرخه تعلیم و تربیت به کلی حذف کنند. تقریبا 30 سال زمان برد تا تنبیه را از چرخه آموزش و تعلیم و تربیت حذف کنیم. امروزه تقریبا هیچ معلمی با چوب و شلنگ وارد کلاس نمی شود. اما در منازل چطور؟ آیا والدین تنبیه را به طور کلی از چرخه تربیتی حذف کرده اند؟ ظاهرا این طور نیست! اجازه دهید یک راهکار ساده ارائه دهم: هر زمان که از رفتار کودکتان عصبانی هستید با کمی فرصت دادن به خودتان و کودکتان، روش گفتگو از فاصله کم را امتحان کنید! کنار کودکتان بایستید یا بنشینید و منطقی توضیح دهید که برای مثال چرا ساعت 9 شب باید تلویزیون را خاموش کند و برای خواب به تختخوابش برود. اگر گفتگوی منطقی را جایگزین داد و بیداد کنید، هم خودتان آرامش را تجربه خواهید کرد و هم کودکتان! (راستی در مورد بزرگترها هم این روش جواب می دهد.) حواسم بهت هست! https://eitaa.com/HeartVSmind

(10) برگی از دفتر معنا علاوه برشواهد علمی، شواهد تاریخی نیز نشان می‌دهد نیازی نیست در انباشتن ذهن بچه‌ها با هزاران مطلب گاها بی فایده عجله کنیم! حتما با اندیشه‌های ناب و متعالی مولانا آشنا هستید. مولانا قبل از آشنایی با استادش شمس تبریزی معلم برجسته ای محسوب می شد، اما اثری از جایگاه رفیع معنویش، آن‌گونه که الان در ذهن ما هست، نبود. شمس که در جستجوی یک شاگرد با‌قابلیت به دور دنیا سفر می‌کرد، در قونیه به ملاقات مولانا رفت و بعد از گفتگو‌هایی (که از شما دعوت می‌کنم حتما جزئیاتش را مطالعه کنید)، مولانا را شاگرد قابلی دید و تصمیم گرفت که اسرار الهی را در اختیار وی قرار دهد. جالب اینجاست که شمس در آموزش مولانا هر آن‌چه که او از تعلقات علمی و غیر‌علمی داشت گرفت، ذهن مولانا را کاملا خالی کرد و سپس به او پر پروازی داد که به بلندای تاریخ بشریت است. مسابقه‌ای که ما والدین برای پرکردن ذهن فرزندانمان شروع کرده ایم، به غیر از پرخاشگری، استرس و افسردگی زودرس برای ما و آن‌ها نتیجه دیگری ندارد. شاید بهترین شاهد مثال این حقیقت، دانشجویان سال اول دانشگاه باشند. تجربه چندین ساله تدریس در دانشگاه‌ها به من نشان می دهد که بعد از یک تلاش چهارساله غیرمعمول برای ورود به دانشگاه و از دست دادن بهترین ایام نوجوانی، پذیرفته شدگان دانشگاه دیگر رمقی برای شادی و نشاط ندارند. اجازه دهیم فرزندانمان زندگی کنند..... حواسم بهت هست! https://eitaa.com/HeartVSmind

حالا که صحبت از مولانا شد، شما را به دیدن تصاویری از قونیه،آرامگاه مولانا و شمس دعوت می کنم.

معرفی نوروز در مرکز گفتگوی تمدن ها، دانشگاه یوام، کوالالامپور، مالزی.

(11) به تلاش بازخورد دهیم، نه به نتیجه! اکثر والدین و مربیان منتظر مشاهده نتیجه عمل هستند و اگر فرزند، شاگرد و متربی نتیجه مطلوبی گرفته باشد، مورد تشویق و تایید قرار می گیرد و در غیر این صورت، توبیخ و تحقیر می شود. اما در فرایند تربیت بهترین شیوه، دادن بازخورد به سعی و تلاش کودک و شاگرد باید باشد نه به نتیجه عمل. اگر فرزند در نظافت و مرتب کردن منزل تا کنون مشارکتی نداشته است و بعد از گفتگوی ما اقدام به تمیز کردن اتاقش می کند، حتی اگر کارش دقیق و مرتب نباشد، تلاشش باید مورد تحسین و تایید قرار گیرد. طبیعی است که اگر به این کار ادامه دهد، به نتایج مطلوبی نیز دست خواهد یافت. در مورد بزرگترها نیز این مورد صادق است. اگر همسر شما تلاش می کند تا شرایط مطلوبی را برای خانواده فراهم کند، مشوقش باشید؛ حتی اگر نتواند به طور کامل امکانات دلخواه شما را فراهم کند. اگر تلاش می کند، تشویق و تاییدش کنید تا کوه ها را برای شما جابه جا کند! حواسم بهت هست! https://eitaa.com/HeartVSmind