و من كلام له (علیه السلام) في صفته و صفة خصومه و يقال إنها في أصحاب الجمل‏: وَ قَدْ أَرْعَدُوا وَ أَبْرَقُوا وَ مَعَ هَذَيْنِ الْأَمْرَيْنِ الْفَشَلُ، وَ لَسْنَا نُرْعِدُ حَتَّى نُوقِعَ وَ لَا نُسِيلُ حَتَّى نُمْطِرَ. چون رعد خروشيدند و چون برق درخشيدند، اما كارى از پيش نبردند و سر انجام سست گرديدند. ولى ما اين گونه نيستيم؛ تا عمل نكنيم، رعد و برقى نداريم؛ و تا نباريم، سيل جارى نمى سازيم. #ظریف @HistoricalWisdom

اربعین، استعاره و حلّ یک چالش شناختی - بخش اول یک اولین بار که به سفر اربعین می رفتم، در کشور عراق، هنگام سوار شدن بر وسایل نقلیه، انتظار داشتم در ازای پولی که به راننده پرداخت می کنم، من را تا مقصد نهایی برساند؛ اما معمولا نتیجه ی مورد انتظار، عایدم نمی شد. هر بار به دلیل خاصی، اعم از ازدحام، ایست و بازرسی، موانع بتنی و ... خودرو متوقف می شد و راننده از ادامه دادن مسیر عذرخواهی می کرد. بعد از چند بار تجربه کردن، توقعات قبلی ام رنگ باخت؛ بنابر این تجربه ی جدیدم از مسیر، دیگر منتظر یک تاکسیِ مدرن با قیمت مناسب، امنیت بالا و کولر سالم نمی ماندم تا من را سوار کند و بدون دغدغه تا انتهای مسیر ببرد؛ هر وسیله ای را که می یافتم، بی درنگ سوارش می شدم و با خود می گفتم: قرار نیست تا ابد در این وسیله بمانم؛ فقط قرار است من را کمی به مقصد نزدیکتر کند. مسیر مورد نظرم را متشکل از قطعاتی تصور می کردم که باید هر قطعه اش را با وسیله ای بروم تا در نهایت به مقصد برسم. یک قطعه را با تریلی ۱۸ چرخ، قطعه ی دیگر را با ون، دیگری را با گاری دستی، قطعه ی بعدی را با موتور سه چرخ و قطعه ای را هم با پای پیاده. دو یکی از چالش‌های های شناختی که همواره دستمایه ی بحث ها و اختلاف نظرهای فراوان قرار می گیرد، نحوه ی مواجهه با برخی از سخنان رهبر انقلاب است. به عنوان مثال، تجلیل و ستایش حضرت آیت الله خامنه ای از دولت های سازندگی و اصلاحات، برخی را با یک تعارض شناختی روبه رو می سازد؛ آنها از یکسو با تحلیل ها و اطلاعاتی که از مجاری مختلف در ذهنشان سرازیر شده، که این دولت ها را خائن به کشور و خدمتگزار بیگانگان یا لااقل همسوی با آنان معرفی می کند مواجهند، و از سوی دیگر با تمجیدهایی از زبان رهبر انقلاب نسبت به دولتهای مذکور، که البته نمی توان به سادگی از کنار آن عبور کرد. راه حلی که برخی برای حل این تعارض برمی گزینند، به تأویل بردن کلام رهبری یا حمل آن بر تقیه و تعارفات مرسوم است؛ این افراد، توصیه های رهبر انقلاب به همکاری با دولت ها و یاری رساندن به دولتمردان در راستای انجام وظایفشان را نیز، از سنخ توصیه های تشریفاتی به شمار می آورند. سه برای درک بخشی از آثار این نوع نگرش به سخنان رهبر انقلاب، کافی است به هجمه هایی که این روزها به رئیس مجلس و همکاران او به جرم ارتباط و تعامل با رئیس جمهور صورت می گیرد، توجه کنیم. ادبیاتی که برخی در توصیف این تعامل به کار می برند، بیانگر آنست که گویی آنها نه با رئیس جمهور قانونی جمهوری اسلامی، که با نماینده ی استکبار جهانی بر سر یک میز نشسته و به مذاکره و لابیگری مشغولند. این در حالی است که هنوز زمان زیادی از توصیه ی موکد رهبر انقلاب به تعامل سازنده مجلس با دولت جدید و تاکید بر اینکه موفقیت رئیس جمهور جدید، موفقیت همه‌ ی ماست، نگذشته است. @HistoricalWisdom

اربعین، استعاره و حلّ یک چالش شناختی - بخش دوم و پایانی چهار طبق نظریه ی استعاره های مفهومی که توسط جورج لیکاف و مارک جانسون در کتاب معروفشان یعنی "استعاره هایی که با آنها زندگی می کنیم" ارائه شده است، استعاره تنها یک صنعت ادبیِ مربوط به علم بلاغت نیست؛ بلکه یک مفهوم شناختی است؛ انسان اساسا به شکل استعاری فکر می کند. یعنی با کمک گرفتن از استعاره ها می اندیشد و مسائل مختلف را درک می کند. پنج برگردیم به تجربه ی سفر اربعین؛ گمان می کنم شاید بتوان با الهام از این تجربه، استعاره ای را انتخاب کرد و با بهره گیری از ظرفیت های مفهومیِ آن، به درک تازه ای از موضوعات مختلف دست یافت؛ موضوعاتی همچون زندگی، موفقیت و حتی سیاست! انتظار من از وسیله ی خوب، وسیله ای بود که من را تا مقصد نهایی ام برساند. غافل از این که طی کردن تمام این مسیر توسط یک خودرو، با وجود این قطعه بندی ها و فواصلِ جدا شده، ناممکن بود. من باید انتظاراتم را با واقعیت منطبق می کردم و برای طی کردن هر قطعه از این مسیر، سوار بر یک وسیله می شدم. از همین جا می خواهم گریزی به امر حکمرانی و سیاست ورزی برای پیشرفت کشور بزنم و از استعاره ی "مسیر" برای فهم آن کمک بگیرم. پیشرفت کشور را می توان به مثابه یک "مسیر" در نظر گرفت که البته باید پیموده شود. هر دولت نیز در حد توان و مقدوراتش، کشور را در این مسیر به پیش می راند؛ مانند همان وسایل نقلیه ی متعددی که هر کدام قرار است بخشی از مسیر را بپیمایند و در نهایت، ما را به مقصد نهایی برسانند. اگر با این استعاره به دولت ها نگاه کنیم، تمام دولت های پس از انقلاب، در رشد و اعتلای کشور و حرکت آن به سمت مقصد اصلی سهیم‌ بوده اند. با این نگاه، تفاوت دولت ها بر حسب توان آنها در پیشبرد کشور در "مسیر" آرمان های مردم ایران در انقلاب اسلامی است. آن چه مایه ی اختلاف دولت هاست، همان مایه ی اشتراکشان است؛ یعنی حرکت در این مسیر؛ یک دولت با توان و مسافت پیموده ی بیشتر و دولتی دیگر با توان و مسافت پیموده ی کمتر. شش به حکم انصاف، هیچگاه رهبر انقلاب در امور مربوط به مسائل و مصالح کشور، و در تجلیل یا مذمت افراد، اهل تعارف و مجامله نبوده و بیاناتشان، به حکم تجربه های مکرر و غیر قابل خدشه، همواره برخاسته از نگاه نافذ و حکمت آمیز به مسائل مختلف بوده است؛ لذا بی شک این نحوه مواجهه با سخنان رهبری، نه تنها جفا در حق ایشان، بلکه گشودن مسیر بی انتهایی از برداشت های ناروا است که در نهایت، سخنان ایشان را از حیّز انتفاع و بهره برداری ساقط می کند. اما با نگریستن از منظر استعاره ی "مسیر" می توان تجلیل های رهبر انقلاب از دولت ها را هضم کرد و به مانند برخی که از فهم سلوک و مشی سیاسی رهبر انقلاب عاجزند، آن را حمل بر تعارف و تقیه نکرد. چه اینکه هر کدام از دولت‌های بعد از انقلاب، به میزان سهمی که در پیشرفت کشور داشته اند، به حق شایسته ی تجلیل اند. @HistoricalWisdom

پاسخ های کوتاه به پرسش هایی مهم 🔺آیا سابقه داشته است امام و رهبر انقلاب از طریق فرد یا افرادی، پیغام یا توصیه ای به نمایندگان مجلس داشته باشند؟ بله 🔺آیا سخن برخی افراد در نفیِ کلی امکان وقوع چنین مواردی صحیح است؟ خیر 🔺آیا میزان موارد اتفاق افتاده از جانب امام و رهبر انقلاب، به حدی بوده است که استقلال مجلس را خدشه دار کند؟ خیر 🔺آیا حتی اگر وزرای پیشنهادی، مورد تایید رهبر انقلاب قرار گرفته باشند، می توان کارِ کسانی را که به برخی از وزرای پیشنهادی رای منفی داده اند، سرپیچی از دستور ایشان تلقی کرد؟ ابدا 🔺آیا به طور کلی عمل نکردن به توصیه های غیر الزام آور رهبر انقلاب در چنین مواردی به معنای ضدیت با ولایت فقیه است؟ خیر 🔺آیا کابینه آقای پزشکیان، کابینه ی مطلوب و تراز است؟ خیر 🔺آیا کابینه آقای پزشکیان در مجموع کابینه ی خوبی است؟ بله 🔺آیا این میزان هزینه کردن از رهبری توسط جناب پزشکیان برای گرفتن رای اعتماد نمایندگان به وزرا کار صحیح و عاقلانه ای بود؟ خیر 🔺آیا مشی کلی رئیس مجلس در تعامل با دولت، موافق با عقلانیت انقلابی و رهنمود های آقاست؟ بله 🔺آیا تعامل با دولت، به معنای رای اعتماد به تمام وزرای پیشنهادی با هر سابقه ای است؟ خیر 🔺آیا مطالبه ی مردم در عدم رای اعتماد به افرادی که در فتنه ی ۸۸ و شورش زن زندگی آزادی در آتش التهابات دمیده اند و بعد صراحتا عذر خواهی نکرده اند، مطالبه ی درستی است؟ بله 🔺آیا رئیس مجلس، این وظیفه را داشت که پس از بیانات رئیس جمهور و هزینه کرد فراوان ایشان از رهبر انقلاب، سخنان ایشان را اصلاح و نسبت به سوء تفاهمات احتمالی، روشنگری کند؟ بله 🔺آیا عدم انجام این وظیفه توسط رئیس مجلس، به‌معنای انقلابی نبودن یا فرصت طلبی یا لابیگری ایشان با دولت است؟ خیر 🔺آیا انسان ها را با یک یا چند اشتباه، می توان متهم به خروج از دایره ی انقلابیگری کرد؟ خیر 🔺آیا انسان بدون‌اشتباه وجود دارد؟ به جز معصومین، خیر 🔺آیا تقسیم بندی آدمها به دو دسته سفید و سیاه، خوب و بد یا خادم و خائن کار درست و یا عاقلانه ای است؟ خیر 🔺آیا سیاست در جمهوری اسلامی شبیه بازی مافیاست که همه چیز پشت پرده مشخص شده باشد و مردم تنها نظاره گر باشند؟ خیر @HistoricalWisdom

🔺آیت الله استاد سید احمد مددی 🎙 سیره شیعیان در زیارت اربعین بحثی داریم که برخی مطالب در شیعه به نحو تلقی بوده و نه به نحو تبنی و یا به نحو قواعد حدیثی نبوده است، تلقی یعنی شواهد نشان می‌دهد که بین شیعه این جا افتاده بوده است، مثلاً فرض کنید مرحوم شیخ طوسی وقتی روایت علامات مومن را نقل می کند؛ «وَ رُوِيَ عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ الْعَسْكَرِيِّ ع أَنَّهُ قَالَ: عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاةُ الْخَمْسِينَ وَ زِيَارَةُ الْأَرْبَعِينَ وَ التَّخَتُّمُ فِي الْيَمِينِ وَ تَعْفِيرُ الْجَبِينِ وَ الْجَهْرُ بِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ.» تهذيب الأحكام (تحقيق خرسان)، ج‏6، ص: 52 یکی همین زِيَارَةُ الْأَرْبَعِينَ است. ایشان سند هم نقل نمی‌کند . شیخ طوسی متوفای 460 است، امام عسکری علیه السلام 260 است. این نشان می‌دهد در این دویست سال، عملاً این [زیارت] بین شیعه جا افتاده بوده. لذا ایشان در سند به «رُوِيَ» اکتفا می کند. در این دویست سال که چون سند نیست، ما از تاریخش اطلاعی نداریم، بین وفات امام عسکری علیه السلام و وفات شیخ طوسی، درست دویست سال فاصله است. ظاهرش این است که شیعه در این دویست سال این کار را انجام می‌داده است. بعید است شیخ طوسی یک مطلبی رابگوید، مثلاً فرض کنید در سال 440 دیده [فقط او نقل کند]. ظاهراً یک سیره‌ای برای شیعه بوده، این همان تلقی است، لذا این نوع خبر مرسل هم قابل قبول است. نه به لحاظ ارسال، اینها حاکی از یک نوع تلقی است بین شیعه. این نوع اخبار به نظر ما قابل قبول است. 🛑 درس خارج فقه 24بهمن 1394 ‌ @HistoricalWisdom

بهار در ضاحیه! خیلی دور از انصاف نیست اگر برای ما، مایی که در غم انگیز ترین بارانِ پاییزیِ این شهر، درست همان وقت که باید منتظر آغاز سخنرانی ات در فلان ساعت به وقت تهران باشیم، طاقت شکن ترین غمِ زندگی مان را تجربه می کنیم، سهمی برای گلایه کردن در نظر بگیری؛ ما به تو عادت کرده بودیم، ما با تو انس گرفته بودیم؛ ما فریاد فروخفته ی هزار و اندی ساله ی شیعه را، با فریادهای تو بر سر مستکبران و زورمندان، هوار می کردیم. ما که حتی به مترجم احساساتیِ پخش زنده ی سخنان تو هم عادت کرده بودیم، خدا می داند چه حالی داشتیم، وقتی همان مترجم امروز داشت سخنان شیخ نعیم را برایمان ترجمه می کرد. می دانم که تو آماده ترین فرد برای شنیدن خبر شهادت خودت بودی؛ ما ولی آماده ی این غم بزرگ نبودیم؛ سنگینیِ غم تو بر قلب ما، حتی از آن 85 تن بمب سنگر شکن که بر آن چند ساختمان در ضاحیه فرود آمدند هم، بیشتر بود. بگذریم؛ گلایه ها باشد به وقتش؛ بگذار عده ای از این بگویند که این عصر، عصرِ در حجاب رفتنِ حقیقت است. بگذار عده ای افشای حقیقت را ناممکن بدانند و ما را مقهورِ روایت سازی و غلبه ی تکنولوژیکیِ باطل تصور کنند. تو اما می دانی که دست خدا برای آشکار ساختن حقیقت بسته نیست و این برساخته های انسانی، توان مقیّد ساختن قدرت او را ندارند. ما تماشاگر اراده ی الهی هستیم؛ اراده ی تعلق گرفته بر این، که حقیقت، این بار از ضاحیه طلوع کند و تمام عالم را درنوردد. حقیقت این بار با راز آلود ترین امر انسانی آشکار می شود؛ با مرگ! و با این سوال: مرگی که آدمیان از آن گریزانند، چگونه تبدیل می شود به معشوق عده ای از ساکنان این کره ی خاکی؟ و این تو هستی که امروز برای افشای حقیقت مبعوث شده ای! برای سخن گفتن از قبیله ی ما؛ قبیله ای که مردانش با مرگ، نمی میرند. قبیله ای که مردان آن با مرگ، بالغ می شوند. قبیله ای که مردان آن چونان میوه های رسیده بر درخت، با مرگ، چیده می شوند. قبیله ای که مرگ، انتخاب مردان آن است، نه آنکه با مرگ، غافلگیر شوند. پاییز امسال با پاییز تمام سال ها فرق دارد؛ پاییز امسال موسم خزان نیست؛ پاییز امسال، هنگامه ی شکفتن است. و اکنون، این تو هستی که در زنده ترین فصل مقاومت، آمدن پاییز را به سخره گرفته ای؛ کور باد آن چشمی که درخشش این شکوفه های سرخ را بر درختی که تو کاشتی نبیند؛ آری؛ بی شک این بهاری ترین پاییز تاریخ است؛ گلایه ها باشد به وقتش؛ این قلب پاره پاره، این هق هق گریه ها، این اشکهایی که هنگام نوشتن، بر کلماتم سبقت می گیرند، فدای جسم خسته و جان مشتاقت! اکنون نظاره کن؛ این شکوفه های سرخ که نوید پیروزی را، این بار از ضاحیه سر داده اند، شکوفه های بهار توست، آقای سید حسن نصرالله! تهران ۹ مهر ماه ۱۴۰۳ @HistoricalWisdom

مگر دیشب انتقام نگرفتیم؟ پس چرا گریه های ما بند نمی آید؟ چرا داغِ تو سرد نمی شود آقای سید حسن نصرالله؟ @HistoricalWisdom

سعدی به روزگاران، مهری نشسته بر دل بیرون نمی توان کرد، الا به روزگاران @HistoricalWisdom

زمین، سیاره ی رنج است و انسان، مسافر بلاکِش تاریخ؛ و چه سیراب کننده است، روایتِ شُکوهِ مردانی که خود به استقبال مرگ رفتند؛ پیش از آنی که بر سرشان آوار شود. @HistoricalWisdom