زمین، سیاره ی رنج است و انسان، مسافر بلاکِش تاریخ؛ و چه سیراب کننده است، روایتِ شُکوهِ مردانی که خود به استقبال مرگ رفتند؛ پیش از آنی که بر سرشان آوار شود. @HistoricalWisdom

سعدی به روزگاران، مهری نشسته بر دل بیرون نمی توان کرد، الا به روزگاران @HistoricalWisdom

مگر دیشب انتقام نگرفتیم؟ پس چرا گریه های ما بند نمی آید؟ چرا داغِ تو سرد نمی شود آقای سید حسن نصرالله؟ @HistoricalWisdom

بهار در ضاحیه! خیلی دور از انصاف نیست اگر برای ما، مایی که در غم انگیز ترین بارانِ پاییزیِ این شهر، درست همان وقت که باید منتظر آغاز سخنرانی ات در فلان ساعت به وقت تهران باشیم، طاقت شکن ترین غمِ زندگی مان را تجربه می کنیم، سهمی برای گلایه کردن در نظر بگیری؛ ما به تو عادت کرده بودیم، ما با تو انس گرفته بودیم؛ ما فریاد فروخفته ی هزار و اندی ساله ی شیعه را، با فریادهای تو بر سر مستکبران و زورمندان، هوار می کردیم. ما که حتی به مترجم احساساتیِ پخش زنده ی سخنان تو هم عادت کرده بودیم، خدا می داند چه حالی داشتیم، وقتی همان مترجم امروز داشت سخنان شیخ نعیم را برایمان ترجمه می کرد. می دانم که تو آماده ترین فرد برای شنیدن خبر شهادت خودت بودی؛ ما ولی آماده ی این غم بزرگ نبودیم؛ سنگینیِ غم تو بر قلب ما، حتی از آن 85 تن بمب سنگر شکن که بر آن چند ساختمان در ضاحیه فرود آمدند هم، بیشتر بود. بگذریم؛ گلایه ها باشد به وقتش؛ بگذار عده ای از این بگویند که این عصر، عصرِ در حجاب رفتنِ حقیقت است. بگذار عده ای افشای حقیقت را ناممکن بدانند و ما را مقهورِ روایت سازی و غلبه ی تکنولوژیکیِ باطل تصور کنند. تو اما می دانی که دست خدا برای آشکار ساختن حقیقت بسته نیست و این برساخته های انسانی، توان مقیّد ساختن قدرت او را ندارند. ما تماشاگر اراده ی الهی هستیم؛ اراده ی تعلق گرفته بر این، که حقیقت، این بار از ضاحیه طلوع کند و تمام عالم را درنوردد. حقیقت این بار با راز آلود ترین امر انسانی آشکار می شود؛ با مرگ! و با این سوال: مرگی که آدمیان از آن گریزانند، چگونه تبدیل می شود به معشوق عده ای از ساکنان این کره ی خاکی؟ و این تو هستی که امروز برای افشای حقیقت مبعوث شده ای! برای سخن گفتن از قبیله ی ما؛ قبیله ای که مردانش با مرگ، نمی میرند. قبیله ای که مردان آن با مرگ، بالغ می شوند. قبیله ای که مردان آن چونان میوه های رسیده بر درخت، با مرگ، چیده می شوند. قبیله ای که مرگ، انتخاب مردان آن است، نه آنکه با مرگ، غافلگیر شوند. پاییز امسال با پاییز تمام سال ها فرق دارد؛ پاییز امسال موسم خزان نیست؛ پاییز امسال، هنگامه ی شکفتن است. و اکنون، این تو هستی که در زنده ترین فصل مقاومت، آمدن پاییز را به سخره گرفته ای؛ کور باد آن چشمی که درخشش این شکوفه های سرخ را بر درختی که تو کاشتی نبیند؛ آری؛ بی شک این بهاری ترین پاییز تاریخ است؛ گلایه ها باشد به وقتش؛ این قلب پاره پاره، این هق هق گریه ها، این اشکهایی که هنگام نوشتن، بر کلماتم سبقت می گیرند، فدای جسم خسته و جان مشتاقت! اکنون نظاره کن؛ این شکوفه های سرخ که نوید پیروزی را، این بار از ضاحیه سر داده اند، شکوفه های بهار توست، آقای سید حسن نصرالله! تهران ۹ مهر ماه ۱۴۰۳ @HistoricalWisdom

🔺آیت الله استاد سید احمد مددی 🎙 سیره شیعیان در زیارت اربعین بحثی داریم که برخی مطالب در شیعه به نحو تلقی بوده و نه به نحو تبنی و یا به نحو قواعد حدیثی نبوده است، تلقی یعنی شواهد نشان می‌دهد که بین شیعه این جا افتاده بوده است، مثلاً فرض کنید مرحوم شیخ طوسی وقتی روایت علامات مومن را نقل می کند؛ «وَ رُوِيَ عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ الْعَسْكَرِيِّ ع أَنَّهُ قَالَ: عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاةُ الْخَمْسِينَ وَ زِيَارَةُ الْأَرْبَعِينَ وَ التَّخَتُّمُ فِي الْيَمِينِ وَ تَعْفِيرُ الْجَبِينِ وَ الْجَهْرُ بِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ.» تهذيب الأحكام (تحقيق خرسان)، ج‏6، ص: 52 یکی همین زِيَارَةُ الْأَرْبَعِينَ است. ایشان سند هم نقل نمی‌کند . شیخ طوسی متوفای 460 است، امام عسکری علیه السلام 260 است. این نشان می‌دهد در این دویست سال، عملاً این [زیارت] بین شیعه جا افتاده بوده. لذا ایشان در سند به «رُوِيَ» اکتفا می کند. در این دویست سال که چون سند نیست، ما از تاریخش اطلاعی نداریم، بین وفات امام عسکری علیه السلام و وفات شیخ طوسی، درست دویست سال فاصله است. ظاهرش این است که شیعه در این دویست سال این کار را انجام می‌داده است. بعید است شیخ طوسی یک مطلبی رابگوید، مثلاً فرض کنید در سال 440 دیده [فقط او نقل کند]. ظاهراً یک سیره‌ای برای شیعه بوده، این همان تلقی است، لذا این نوع خبر مرسل هم قابل قبول است. نه به لحاظ ارسال، اینها حاکی از یک نوع تلقی است بین شیعه. این نوع اخبار به نظر ما قابل قبول است. 🛑 درس خارج فقه 24بهمن 1394 ‌ @HistoricalWisdom

پاسخ های کوتاه به پرسش هایی مهم 🔺آیا سابقه داشته است امام و رهبر انقلاب از طریق فرد یا افرادی، پیغام یا توصیه ای به نمایندگان مجلس داشته باشند؟ بله 🔺آیا سخن برخی افراد در نفیِ کلی امکان وقوع چنین مواردی صحیح است؟ خیر 🔺آیا میزان موارد اتفاق افتاده از جانب امام و رهبر انقلاب، به حدی بوده است که استقلال مجلس را خدشه دار کند؟ خیر 🔺آیا حتی اگر وزرای پیشنهادی، مورد تایید رهبر انقلاب قرار گرفته باشند، می توان کارِ کسانی را که به برخی از وزرای پیشنهادی رای منفی داده اند، سرپیچی از دستور ایشان تلقی کرد؟ ابدا 🔺آیا به طور کلی عمل نکردن به توصیه های غیر الزام آور رهبر انقلاب در چنین مواردی به معنای ضدیت با ولایت فقیه است؟ خیر 🔺آیا کابینه آقای پزشکیان، کابینه ی مطلوب و تراز است؟ خیر 🔺آیا کابینه آقای پزشکیان در مجموع کابینه ی خوبی است؟ بله 🔺آیا این میزان هزینه کردن از رهبری توسط جناب پزشکیان برای گرفتن رای اعتماد نمایندگان به وزرا کار صحیح و عاقلانه ای بود؟ خیر 🔺آیا مشی کلی رئیس مجلس در تعامل با دولت، موافق با عقلانیت انقلابی و رهنمود های آقاست؟ بله 🔺آیا تعامل با دولت، به معنای رای اعتماد به تمام وزرای پیشنهادی با هر سابقه ای است؟ خیر 🔺آیا مطالبه ی مردم در عدم رای اعتماد به افرادی که در فتنه ی ۸۸ و شورش زن زندگی آزادی در آتش التهابات دمیده اند و بعد صراحتا عذر خواهی نکرده اند، مطالبه ی درستی است؟ بله 🔺آیا رئیس مجلس، این وظیفه را داشت که پس از بیانات رئیس جمهور و هزینه کرد فراوان ایشان از رهبر انقلاب، سخنان ایشان را اصلاح و نسبت به سوء تفاهمات احتمالی، روشنگری کند؟ بله 🔺آیا عدم انجام این وظیفه توسط رئیس مجلس، به‌معنای انقلابی نبودن یا فرصت طلبی یا لابیگری ایشان با دولت است؟ خیر 🔺آیا انسان ها را با یک یا چند اشتباه، می توان متهم به خروج از دایره ی انقلابیگری کرد؟ خیر 🔺آیا انسان بدون‌اشتباه وجود دارد؟ به جز معصومین، خیر 🔺آیا تقسیم بندی آدمها به دو دسته سفید و سیاه، خوب و بد یا خادم و خائن کار درست و یا عاقلانه ای است؟ خیر 🔺آیا سیاست در جمهوری اسلامی شبیه بازی مافیاست که همه چیز پشت پرده مشخص شده باشد و مردم تنها نظاره گر باشند؟ خیر @HistoricalWisdom

اربعین، استعاره و حلّ یک چالش شناختی - بخش دوم و پایانی چهار طبق نظریه ی استعاره های مفهومی که توسط جورج لیکاف و مارک جانسون در کتاب معروفشان یعنی "استعاره هایی که با آنها زندگی می کنیم" ارائه شده است، استعاره تنها یک صنعت ادبیِ مربوط به علم بلاغت نیست؛ بلکه یک مفهوم شناختی است؛ انسان اساسا به شکل استعاری فکر می کند. یعنی با کمک گرفتن از استعاره ها می اندیشد و مسائل مختلف را درک می کند. پنج برگردیم به تجربه ی سفر اربعین؛ گمان می کنم شاید بتوان با الهام از این تجربه، استعاره ای را انتخاب کرد و با بهره گیری از ظرفیت های مفهومیِ آن، به درک تازه ای از موضوعات مختلف دست یافت؛ موضوعاتی همچون زندگی، موفقیت و حتی سیاست! انتظار من از وسیله ی خوب، وسیله ای بود که من را تا مقصد نهایی ام برساند. غافل از این که طی کردن تمام این مسیر توسط یک خودرو، با وجود این قطعه بندی ها و فواصلِ جدا شده، ناممکن بود. من باید انتظاراتم را با واقعیت منطبق می کردم و برای طی کردن هر قطعه از این مسیر، سوار بر یک وسیله می شدم. از همین جا می خواهم گریزی به امر حکمرانی و سیاست ورزی برای پیشرفت کشور بزنم و از استعاره ی "مسیر" برای فهم آن کمک بگیرم. پیشرفت کشور را می توان به مثابه یک "مسیر" در نظر گرفت که البته باید پیموده شود. هر دولت نیز در حد توان و مقدوراتش، کشور را در این مسیر به پیش می راند؛ مانند همان وسایل نقلیه ی متعددی که هر کدام قرار است بخشی از مسیر را بپیمایند و در نهایت، ما را به مقصد نهایی برسانند. اگر با این استعاره به دولت ها نگاه کنیم، تمام دولت های پس از انقلاب، در رشد و اعتلای کشور و حرکت آن به سمت مقصد اصلی سهیم‌ بوده اند. با این نگاه، تفاوت دولت ها بر حسب توان آنها در پیشبرد کشور در "مسیر" آرمان های مردم ایران در انقلاب اسلامی است. آن چه مایه ی اختلاف دولت هاست، همان مایه ی اشتراکشان است؛ یعنی حرکت در این مسیر؛ یک دولت با توان و مسافت پیموده ی بیشتر و دولتی دیگر با توان و مسافت پیموده ی کمتر. شش به حکم انصاف، هیچگاه رهبر انقلاب در امور مربوط به مسائل و مصالح کشور، و در تجلیل یا مذمت افراد، اهل تعارف و مجامله نبوده و بیاناتشان، به حکم تجربه های مکرر و غیر قابل خدشه، همواره برخاسته از نگاه نافذ و حکمت آمیز به مسائل مختلف بوده است؛ لذا بی شک این نحوه مواجهه با سخنان رهبری، نه تنها جفا در حق ایشان، بلکه گشودن مسیر بی انتهایی از برداشت های ناروا است که در نهایت، سخنان ایشان را از حیّز انتفاع و بهره برداری ساقط می کند. اما با نگریستن از منظر استعاره ی "مسیر" می توان تجلیل های رهبر انقلاب از دولت ها را هضم کرد و به مانند برخی که از فهم سلوک و مشی سیاسی رهبر انقلاب عاجزند، آن را حمل بر تعارف و تقیه نکرد. چه اینکه هر کدام از دولت‌های بعد از انقلاب، به میزان سهمی که در پیشرفت کشور داشته اند، به حق شایسته ی تجلیل اند. @HistoricalWisdom

اربعین، استعاره و حلّ یک چالش شناختی - بخش اول یک اولین بار که به سفر اربعین می رفتم، در کشور عراق، هنگام سوار شدن بر وسایل نقلیه، انتظار داشتم در ازای پولی که به راننده پرداخت می کنم، من را تا مقصد نهایی برساند؛ اما معمولا نتیجه ی مورد انتظار، عایدم نمی شد. هر بار به دلیل خاصی، اعم از ازدحام، ایست و بازرسی، موانع بتنی و ... خودرو متوقف می شد و راننده از ادامه دادن مسیر عذرخواهی می کرد. بعد از چند بار تجربه کردن، توقعات قبلی ام رنگ باخت؛ بنابر این تجربه ی جدیدم از مسیر، دیگر منتظر یک تاکسیِ مدرن با قیمت مناسب، امنیت بالا و کولر سالم نمی ماندم تا من را سوار کند و بدون دغدغه تا انتهای مسیر ببرد؛ هر وسیله ای را که می یافتم، بی درنگ سوارش می شدم و با خود می گفتم: قرار نیست تا ابد در این وسیله بمانم؛ فقط قرار است من را کمی به مقصد نزدیکتر کند. مسیر مورد نظرم را متشکل از قطعاتی تصور می کردم که باید هر قطعه اش را با وسیله ای بروم تا در نهایت به مقصد برسم. یک قطعه را با تریلی ۱۸ چرخ، قطعه ی دیگر را با ون، دیگری را با گاری دستی، قطعه ی بعدی را با موتور سه چرخ و قطعه ای را هم با پای پیاده. دو یکی از چالش‌های های شناختی که همواره دستمایه ی بحث ها و اختلاف نظرهای فراوان قرار می گیرد، نحوه ی مواجهه با برخی از سخنان رهبر انقلاب است. به عنوان مثال، تجلیل و ستایش حضرت آیت الله خامنه ای از دولت های سازندگی و اصلاحات، برخی را با یک تعارض شناختی روبه رو می سازد؛ آنها از یکسو با تحلیل ها و اطلاعاتی که از مجاری مختلف در ذهنشان سرازیر شده، که این دولت ها را خائن به کشور و خدمتگزار بیگانگان یا لااقل همسوی با آنان معرفی می کند مواجهند، و از سوی دیگر با تمجیدهایی از زبان رهبر انقلاب نسبت به دولتهای مذکور، که البته نمی توان به سادگی از کنار آن عبور کرد. راه حلی که برخی برای حل این تعارض برمی گزینند، به تأویل بردن کلام رهبری یا حمل آن بر تقیه و تعارفات مرسوم است؛ این افراد، توصیه های رهبر انقلاب به همکاری با دولت ها و یاری رساندن به دولتمردان در راستای انجام وظایفشان را نیز، از سنخ توصیه های تشریفاتی به شمار می آورند. سه برای درک بخشی از آثار این نوع نگرش به سخنان رهبر انقلاب، کافی است به هجمه هایی که این روزها به رئیس مجلس و همکاران او به جرم ارتباط و تعامل با رئیس جمهور صورت می گیرد، توجه کنیم. ادبیاتی که برخی در توصیف این تعامل به کار می برند، بیانگر آنست که گویی آنها نه با رئیس جمهور قانونی جمهوری اسلامی، که با نماینده ی استکبار جهانی بر سر یک میز نشسته و به مذاکره و لابیگری مشغولند. این در حالی است که هنوز زمان زیادی از توصیه ی موکد رهبر انقلاب به تعامل سازنده مجلس با دولت جدید و تاکید بر اینکه موفقیت رئیس جمهور جدید، موفقیت همه‌ ی ماست، نگذشته است. @HistoricalWisdom

و من كلام له (علیه السلام) في صفته و صفة خصومه و يقال إنها في أصحاب الجمل‏: وَ قَدْ أَرْعَدُوا وَ أَبْرَقُوا وَ مَعَ هَذَيْنِ الْأَمْرَيْنِ الْفَشَلُ، وَ لَسْنَا نُرْعِدُ حَتَّى نُوقِعَ وَ لَا نُسِيلُ حَتَّى نُمْطِرَ. چون رعد خروشيدند و چون برق درخشيدند، اما كارى از پيش نبردند و سر انجام سست گرديدند. ولى ما اين گونه نيستيم؛ تا عمل نكنيم، رعد و برقى نداريم؛ و تا نباريم، سيل جارى نمى سازيم. #ظریف @HistoricalWisdom

بعد التحریر: برخی از دوستان کماکان اصرار عجیبی بر قومیتی بودن آراء پزشکیان و نقش اصلی آن در پیروزی او دارند. باشد، اشکالی ندارد؛ ولی از قضا این استدلال های دوستان، از محکم ترین دلائل بر ضعف جلیلی است، که حتی در مشارکت زیر ۵۰ درصد هم تنها یک هُلِ قومیتی و فرقه ای کافی بود تا کارش را یکسره کند. دمِ خروس مقایسه ی احمدی نژاد با جلیلی دقیقا همینجا بیرون می زند. اگر جلیلی کاراکتر جذابی داشت، او هم می توانست مانند احمدی نژادِ ۸۸ در مقابلِ موسویِ ترک زبان، رأی آذربایجان را با اقتدار در سبدِ خودش بریزد. به بیان فنی، احساسات قومیتی و فرقه ای، مقتضیِ ایجاد رأی هستند، ولی تنها زمانی اثر می کنند که مانعی وجود نداشته باشد، که این بار چون پای جلیلی در میان بود، مانعی بر سر راه وجود نداشت. تمام @HistoricalWisdom

🎙 شهید مطهری: 🔸 من خیلی اوقات فکر کرده‌‏ام مقاله‏‌ای تحت عنوان «نیم‏‌ها» بنویسم که خیلی چیزها وجود ناقصش خطرش بیشتر از عدم محض است. می‌‏گویند غزالی راجع به علم این حرف را زده و گفته است: «هر چیزی وجود ناقصش به از عدم محض است مگر علم که وجود ناقصش بدتر از عدم محض است» و ریشه این حرف معلوم است. 🔹 آدمی که هیچ عالم نیست، چون می‌‏داند عالم نیست لااقل در مقابل عالم تسلیم است. مثل کسی که طبیب نیست و می‏‌داند که طبیب نیست، دیگر لااقل در مقابل طبیب تسلیم است و در نتیجه از وجود طبیب بهره می‏‌برد. ولی «نیمچه طبیب» چون خودش را طبیب می‏‌داند تسلیم یک طبیب نیست، می‏‌خواهد از همان علم ناقصش استفاده کند، در نتیجه به جای سود زیان می‌‏برد. 🔸 از همین جا بروید سراغ نیمچه مجتهدها و نیمچه روشنفکرها و نیم‏های دیگر، اینهایی که یک چیزکی می‌دانند... چیزکی می‌دانند و چیزها نمی‏‌دانند! 🔹 اتفاقاً اینها خطرشان بیشتر است. چهارتا شعار می‏‌شنوند، بدون اینکه متعمّق بشوند و درست فکر کنند و دریابند؛ می‏‌بینید این چهارتا شعار اینها را از جا حرکت‏ می‌دهد. 📚 فلسفه تاریخ، ج۱، ص۱۱۲ @HistoricalWisdom

باخت در شرایط بُرد - بخش سوم و پایانی سیزده به راستی دلیل این عدم محبوبیت و مقبولیت جلیلی حتی در میان بخش مهمی از طیف انقلابیون، و نیز عدم توفیق همیشگیِ او در پیروزی چیست؟ اگر ذهن خود را از عملیات روانیِ صورت گرفته توسط حامیان جلیلی طی چند هفته ی گذشته که او را بخت اصلی پیروزی معرفی می کرد، پاک کنیم، پاسخ کاملا واضح و آسان یاب است؛ خصائص و ویژگیهای شخصیتی مثبت جلیلی کم نیست؛ اگر چه اخلاق مداری و متانت جلیلی به خوبی در مناظره ها هویدا شد، اما چنین بروزاتی معمولا رأی ساز نیست. در مقابل، فقدان سوابق اجرایی او و ترس مخاطبان از دچار شدن کشور به آزمون و خطا، حفره ی بزرگی در موجه بودن انتخابش به عنوان رئيس جمهور ایجاد کرده بود. تاکید مداوم جلیلی و یارانش بر برنامه‌ داشتن او نیز به دلیل فقدان امکان سنجش کارآمدی او و برنامه هایش، در نگاه مردم ضریب چندانی نیافت. فقدان کارنامه ی موثر و قابل استناد حتی در همان حیطه ی کاری سابقش در شعام و شکست تمام مذاکرات در دوره او، امکان حداقلی تسری دادنِ احتمالی موفقیت او در مقام یک مذاکره کننده ارشد به یک مقام اجرایی ارشد مثل رئیس جمهور را نیز به کلی از میان برده بود؛ خصوصا در شرایطی که دوگانه ی "مذاکره/عدم مذاکره" مجددا توسط جناح رقیب احیا شده است. علاوه بر اینها، زبان بدن عصا قورت داده و غیر صمیمی، بیان مبهم و غیر جذاب، فقدان کاریزما و اقتدار لازم در جلوه های بیرونیِ شخصیت او نیز همگی در عدم اقبال مردم به او موثر بود. در بین جریان انقلابی نیز علاوه بر موارد فوق، اتهامات متوجه جلیلی در ماجرای شکست سال ۹۲ و عدم تمکین به درخواست بزرگان جریان مذکور در خصوص کنار رفتن او از عرصه ی رقابت ها و در پی آن، تحمیل ۸ سال خسارت بار به کشور، و همچنین ترس از تبدیل شدن به احمدی نژاد دیگر، اعتماد به او را سخت تر می کرد. چهارده این ادعا که بخش قابل توجهی از آراء جلیلی، آراء خاکستری است نیز، بیش از آن که ریشه در واقعیت داشته باشد، زاییده ی اذهان آن دسته از یاران جلیلی است که با سودای تکرار سوم تیر، در پیِ برقراری مشابهت بین شخصیت احمدی نژاد و جلیلی و به تبع آن، مطرح کردن احتمال تکرار رای بالای احمدی نژاد در ۸۴ و ۸۸ بودند. ناگفته پیداست که تفاوت های احمدی نژاد و جلیلی به قدری زیاد است که انگاره های مذکور را جز توهم نمی توان نام نهاد. پانزده تمام نکات فوق، به راحتی قابل پیش بینی بود. نگارنده در یادداشتی کوتاه قبل از انتخابات ریاست جمهوری که حاوی پیش بینی نتیجه انتخابات بود، پیروزیِ جلیلی را غیر ممکن دانسته بود. به عبارت دیگر جلیلی هرگز نمی تواند رئیس جمهور شود، اما توان این را دارد که با حضورش در رقابت ها و جلب بخش قابل توجهی از آراء گفتمانی، این جایگاه را تقدیم طیف مقابل کند، همانطور که در سال ۹۲ و ۱۴۰۳ چنین کرد. شانزده با توجه به حقایق مذکور، به طور قطع قدم نهادن او در این رقابت، هم برای شخص او و هم برای جبهه ای که جلیلی آن را نمایندگی می کرد، به دلیل اینکه آغاز یک بازی از پیش باخته است، یک اشتباه محض به شمار می آید. حال سوالی که باید پاسخ داده شود این است: چرا جلیلی و یاران او، قدم در این مسیر گذاشتند؟! پاسخ به این سوال، می تواند به مثابه مقدمه ای برای بیان برخی از حقایق سیاست ورزی در ایران پس از انقلاب، به شمار آید. @HistoricalWisdom

باخت در شرایط بُرد - بخش دوم هفت آیا شکل گیری دو قطبی در مرحله ی دوم انتخابات قابل پیش بینی بود؟ پاسخ مثبت است؛ بسیاری از تحلیلگرانِ جبهه ی اصولگرا، نسبت به خطر شکل گیری دوقطبی در صورت رفتن پزشکیان و جلیلی به دور دوم و قطعیت باخت جلیلی، هشدار داده بودند. در غیاب سلبریتی ها و دیگر عوامل اپوزیسیون که این بار نه در صف رای دهندگان به جبهه ی اصلاحات، بلکه در میان تحریم کنندگان انتخابات قرار داشتند، دوقطبی شکل گرفته در محله ی دوم را می توان در مقایسه با دوقطبی های ۸۸ و ۹۶، یک دوقطبیِ حداقلی و ملایم نامید. اما همین دوقطبی ملایم توانست حدود ۶ میلیون رای سلبی به سبد پزشکیان وارد کرده و او را پیروز انتخابات کند هشت نکته ی جالب در تحلیل های این ایام، توجه به آرای سلبیِ پزشکیان و غفلت از آرای سلبیِ سبد جلیلی است؛ بله! درست متوجه شدید: فقط پزشکیان رأی سلبی کسب نکرد؛ بلکه جلیلی هم آرای سلبیِ قابل توجهی را به دست آورد. کلیدواژه ی #دولت_سوم_روحانی برای طیف انقلابی آنقدر ترسناک بود که بسیاری را قانع کند علیرغم عدم تمایل به جلیلی، برای فرار از تکرار دولت روحانی، به جلیلی رأی دهند؛ اینجاست که بخش عجیب ماجرا نمایان می شود: دوقطبی، تنها به سود پزشکیان کار نکرد، بلکه جلیلی نیز به قدر کافی از این دوقطبی بهره برد. او توانست از وحشت انقلابی ها نسبت به تکرار روحانی، به میزان قابل توجهی بهره برداری کرده و بیش از اقبال واقعیِ انقلابی ها به او، سبد آرای خود را توسعه دهد. به بیان روشن تر، احتمالا بخش قابل توجهی از 13 میلیون رای جلیلی، رأی سلبی است که اگر شرایط دیگری وجود داشت، هیچگاه به سبد جلیلی ریخته نمی شد. نه برای این که به قسمت عجیب ترِ ماجرا پی ببریم، کافی است بدانیم که شهید رئیسی در دوقطبیِ سنگین سال ۹۶ حدود ۱۶ میلیون رأی کسب کرد. آراء او در انتخابات آرام و بدون دوقطبی سال ۱۴۰۰ بیش‌از ۱۸ میلیون رای بود. اگر فرضا بخشی از ۱۸ میلیون رای رئیسی در ۱۴۰۰ را نیز غیر گفتمانی در نظر بگیریم، که البته نگارنده به دلایل متعدد این تحلیل را صحیح نمی داند، بدون تردید رای ۱۶ میلیونی او در دوقطبیِ ۹۶ را می توان به راحتی از جنس آراء گفتمانی دانست. اگر افزایش تعداد واجدان شرایط رای دادن نسبت به سال ۹۶ و ۱۴۰۰ را نیز در نظر بگیریم، به این نکته ی حیرت آور پی می بریم که بخشی قابل توجه و میلیونی از جامعه ی انقلابی و حزب اللهی که در ۹۶ و ۱۴۰۰ به شهید رئیسی رأی دادند، علیرغم وحشت فراوان از بازگشت روحانی و ظریف، باز هم حاضر نشدند در این انتخابات به جلیلی رأی دهند ده تامل در نکات فوق، ما را به این حقیقت می رساند که شخصیت دکتر جلیلی نه تنها در بین غربگراها و نیز قشر خاکستری "هیچ" محبوبیت و مقبولیتی ندارد، بلکه حتی در شرایطی که به سبب وحشت و گریز انقلابیون از بازگشت ائتلاف اصلاحات-اعتدال، بیشترین احتمال روی آوردن به او وجود داشت، از کسب درصد قابل توجهی از آرای طیف مذکور نیز ناتوان بود. به عبارت دیگر بخش قابل توجهی از طیف انقلابی، به خلاف بخش دیگر این طیف که تنها به دلیل خطر تکرار روحانی به جلیلی رای دادند، باز هم حاضر نشدند حتی در مقابل پزشکیان، رای سلبیِ خود را تقدیم جلیلی کنند. این در حالی است که کسب آرای انقلابیون توسط یک کاندیدای انقلابی، به دلیل گفتمانی بودن و وظیفه گرا بودن این طیف، به مراتب آسان تر از جذب آرای خاکستری توسط اصلاح طلبان است. یازده به همه ی واقعیت های فوق، این واقعیت را نیز اضافه کنید که پزشکیان، با وجود مشارکت زیر ۵۰ درصد که همواره منجر به شکست کاندیداهای اصلاح طلب شده است، توانست جلیلی را شکست دهد. به عبارت دیگر، این احتمالا نخستین بار است که اصلاح طلبان توانسته اند یک کاندیدا را در مشارکت زیر 50 درصد شکست دهند. اگر بخواهیم این واقعیت را هم در نظر بگیریم که رقیب جلیلی، بی شک یکی از ضعیف ترین و بی برنامه ترین نامزدها در تاریخ رقابت های انتخاباتی در تاریخ جمهوری اسلامی است، بیشتر شگفت زده خواهیم شد. دوازده به بیان ساده، جلیلی در مقابل ضعیف ترین رقیب ممکن، با کمترین میزان مشارکت، با وجود وحشت فراوان جبهه ی انقلابی از تکرار دولت روحانی، خصوصا با جدی شدن خطر پزشکیان در دور دوم، و به طور خلاصه در بهترین شرایط برای رای آوری یک کاندیدای انقلابی، نه تنها شکست خورد، بلکه حتی از جلب بخش قابل توجهی از آراء جریان انقلابی نیز ناتوان ماند. ادامه دارد . . . @HistoricalWisdom

باخت در شرایط بُرد - بخش اول اکنون که رقابت های چهاردهمین انتخابات ریاست جمهوری پایان یافته و دیگر شور انتخاباتی، مانع از شنیدن و تامل نیست، به نظر فرصت مناسبی برای گفتگو فراهم شده است. هر چند که برای نگارنده تحلیل انتخابات موضوعیت ندارد، اما به عنوان مقدمه ای برای طرح برخی نکات مهمتر، لازم و ضروری است. یک سبد آراء نامزدها در انتخابات مختلف در ایران، متشکل از بخش‌های مختلفی است؛ بخشی از آراء، گفتمانی (یا به تعبیر غیر دقیق، ایدئولوژیک) است. بخش دیگر، مربوط به خصائص و ویژگی های شخصیتی نامزدها از جمله سوابق، کاریزما و ... است. همچنین بخش‌های دیگری از جمله آراء سلبی و آراء قومیتی نیز هرکدام به طور معمول نقش موثری در تعیین نتیجه ی انتخابات ایفا می کند. دو با نگاهی به تحلیل های اخیر پیرامون انتخابات دوره ی چهاردهم و واکاوی علت پیروزی پزشکیان در مقابل جلیلی، می توان دریافت که برخی از این تحلیل ها وزن آراء قومیتی در سبد پزشکیان را برجسته، و آن را تعیین کننده ی اصلی نتیجه ی انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم به شمار می آورند. فارغ از اینکه بررسی آراء استانهای مورد ادعا و تامل در منطق رای آوری نامزدها در انتخابات گذشته در این‌استان‌ها، بطلان ادعای مذکور را به خوبی نشان می دهد، نگارنده نیز این وزن کشیِ یکسویه را منطبق بر حقیقت نمی داند. سه آراء قومیتی از همان مرحله ی اول انتخابات در سبد پزشکیان وجود داشته است. او با وجود این آراء، نتوانست در مرحله اول بیش از 10 میلیون رای کسب کند؛ حال باید از کسانی که رقابت پایاپای جلیلی و پزشکیان در سایر استان ها و شکست جلیلی در استانهای ترک زبان را به عنوان تنها توجیه پیروزی پزشکیان در مقابل جلیلی قلمداد می کنند پرسید که: اضافه شدن ۶ میلیون رای به سبد پزشکیان در مرحله ی دوم که سبب پیروز شدن او بود را چگونه می توان توجیه کرد؟! این آراء به سبب وجود کدام عامل رای ساز (اعم از گفتمانی، قومیتی، سلبی، شخصیتی) به سبد پزشکیان ریخته شده است؟! چهار می توان پذیرفت که بخش مهمی از آراء اجتماعی و غیرگفتمانیِ قالیباف در دور اول نیز به سبد پزشکیان ریخته شده است. اگر چه به طور دقیق نمی توان میزان آن را محاسبه کرد، اما به یقین می توان گفت که اختلاف ۶ میلیونی آراء پزشکیان در دو مرحله ی انتخابات را نیز نمی توان تماما به پای آراء منتقل شده از سبد قالیباف به سبد او نوشت؛ چرا که آراء قالیباف کمتر از ۴ میلیون بود و بخش قابل توجهی از آن نیز احتمالا به سبد جلیلی ریخته شده است. پنج از حیث ویژگیهای شخصیتی نیز پزشکیان برجستگی خاصی ندارد؛ بی برنامه بودن و عدم توان پاسخگویی به سوالات تخصصی در مناظرات و ارجاع بی رویه ی تمام مسائل مطرح شده به کارشناسان، تناقض گویی های مکرر و کلی گویی های بی فایده، از نقاط ضعف او محسوب می شود. بنابراین نمی توان این 6 میلیون رشد را متاثر از ویژگیهای شخصیتی او و توانایی هایش دانست. شش با توجه به نکات پیش گفته و با صرف نظر از عوامل جزئی دیگر، می توان با قاطعیت رشد ۶ میلیونی آراء پزشکیان را، ناشی از آراء سلبیِ ریخته شده به سبد او در نتیجه ی دوقطبی به وجود آمده در مرحله ی دوم، دانست. بزرگترین گواه بر این تحلیل، افزایش بیش از ده درصدی میزان مشارکت در مرحله ی دوم است که با توجه به تعداد حدود 60 میلیونی واجدان شرایط رای دادن، می شود حدود ۶ میلیون رای، که به احتمال فراوان، قریب به اتفاق این آراء به سبد پزشکیان ریخته شده است. ادامه دارد . . . @HistoricalWisdom

بسم الله الرحمن الرحیم اگر از من بپرسند تفاوت بین نادان و دانا چیست، می گویم: از داناییِ انسان همین بس که نادانیِ خود را بداند و در نادانی او همین بس که نادانی خویش را در نیابد. نادان ها دو طایفه اند: نادان بی ادعا و نادان مدعی. نادانانِ بی ادعا کم خطر و کم ضرر اند؛ خطر و ضررشان تنها متوجه خودشان است و به دیگران آسیبی نمی رسانند. اما امان از نادانِ مدعی؛ نادانِ با اعتماد به نفس؛ این گونه ی نادر، ولی خطرناک، نه تنها خود هیچگاه راه به حقیقت نمی برد، مردم را نیز با خود به چاهِ گمراهی می برد و دانا را نیز خون به جگر می کند. او حاضر جواب است و نادانی خویش را در حجابی از حق به جانب بودن، می پوشاند. غصه اینجاست که اعتماد به نفس بی اندازه اش، در نگاه کسانی که اهل تشخیص نیستند، راه را بر هرگونه سوال و شک می بندد. در نتیجه طرفدارانی می یابد و همین طرفداران، اعتماد به نفسِ او را تقویت می کنند و از اینجاست که یک رابطه ی دوسویه بین جهالت و اعتماد به نفس شکل می گیرد؛ جهالتش، اعتماد به نفسش را زیاد می کند و اعتماد به نفسش، جهالتش را. او به سراغ تاریخ می رود، ولی نه برای فهمیدن؛ بلکه برای دست اندازی و جمع کردن شواهد برای نادانیِ خویش. و از قضا، تاریخ نیز با گشاده دستی، موادّ لازم برای طبخ آش شلم شوربایش را در اختیار او می گذارد. نادانِ بی ادعا، یک قدم تا فهمیدن حقیقت فاصله دارد، ولی نادانِ مدعی، به طور عادی هیچگاه راه به حقیقت نمی برد. البته قدرت معجزه را نمی توان انکار کرد‌، ولی معجزه را عیسایی باید و موسایی😊 @HistoricalWisdom