⭕️خطر فقدان عالمان و مجتهدان تاثیر گذار جدی است! 🔻حوزه برای آینده برنامه روشن و هدفمندی ندارد! ✍️حجت‌الاسلام والمسلمین علی نصیری به لطف الهی افزون بر دهه شصت که به شهرها و مناطق کشور به عنوان مبلغ سنتی سفر داشتم، از دهه هفتاد تا کنون به‌عنوان مدرس کارگاه‌های علمی و سخنران حوزه و دانشگاه به عموم مناطق کشور حضور یافتم. آنچه که بیش از هر چیز دیگر ذهن این ناچیز را آزار داده، کاسته شدن و آب رفتن اندک اندک عالمان ربانی و چهره‌های معنوی تاثیر گذار در شهرها و مناطق مختلف است؛ به گونه‌ای که گویا همه آن چهره‌های تابناک علمی و معنوی که رخ به خاک کشیده اند، هیچ جایگزینی از خود به جای نگذاشتند! وقتی حوزه پر ریشه و تاریخی تهران به عنوان پایتخت کشور اسلامی و شیعی دچار این آسیب جدی باشد، از فلان شهر در گوشه و کنار کشور چه انتظاری می‌توان داشت! فقدان عالمان عامل و الهی به معنای وارفتگی سنگرهای دینی و اخلاقی و بی رمق شدن دین و معنویت در سراسر کشور است. خاطرم هست چند سال قبل در حوزه علمیه ایلام برای ضرورت وجود عالم در هر شهر چنین گفتم: در هر شهر نیروگاه یا پست برق، انبار نفت و‌ مواد سوختی، انبار غله و گندم و سد یا مخازن آب شرب پیش بینی شده است؛ زیرا همه مردم برای استمرار حیات این جهانی به آب، برق، گاز، نفت و گندم و ... نیاز دارند. اگر برای حیات مادی گریزی از وجود این مخازن و امکانات نیست، آیا حیات معنوی یک شهر و منطقه را می‌توان بدون وجود بارانداز و مخازن معنوی استمرار بخشید؟! عالمان الهی و ربانی در عالم معنا و باطن به‌مثابه همان مخازن آب شرب و غله گندم‌اند که آب و غذای معنوی مردم هر شهر را تامین می‌کنند. واقعا پاسخ به این پرسش که چرا حوزه‌های علمیه با گذار بیش از چهار دهه نتوانستند عالمان و فقیهان تاثیرگذار تحویل جامعه دهند، بسیار دشوار است. به‌رغم اذعان به همه تلاش‌ها و تکاپوها و تقدیر از همه آنها، باید اذعان کرد که حوزه در این عرصه کارنامه بسیار تلخ و تاسف آوری دارد. به نظر می‌رسد که حوزه برای آینده نیز برنامه روشن و هدفمندی ندارد. به مدیریت کنونی حوزه علمیه حضرت آقای اعرافی و همکاران ایشان (زید توفیقاتهم) امیدها بسته شده است. در حال حاضر کسی در حد و قواره ایشان تجربه مدیریت حوزه و آشنایی با مقتضیات داخل و خارج کشور را ندارد و اگر قرار باشد ایشان در رساندن حوزه به اهداف بلند آن توفیق نیابد که مع الاسف نشانه آشکاری از ابن امر مشهود نیست، گمان ندارم فاضلی دیگر از عهده این شبه معجزه برآید! فقط مایلم طلاب و فضلای جوان حوزه را مخاطب خود سازم و بگویم: عزیزان! بزرگان و چهره‌های نام آور حوزه در دهه‌ها و سده‌های گذشته لزوما با برنامه ریزی مدیران حوزه به قله‌های کمالات علمی و معنوی راه نیافتند و این چنین چراغ راه مردم نشدند، بلکه همت بلند شخصی، مسئولیت شناسی و عشق به خدمت به ولی عصر (ع) به عنوان صاحب اصلی حوزه‌ها آنان را آن چنان بی‌تاب و بی‌خواب ساخت و شمع وار سوختند تا جهانی را نور و فروغ دهند. چرا ما و شما چنین نباشیم؟! آیا اهل بیت (ع) نفرمودند که به داد یتیمان معنوی ما برسید و چون برج و بارو حصن و حصار دین و اخلاق مردم باشید؟! منتظر چه هستید؟! ما خواجه مهربان و متضلعی داریم که بهتر از ما می‌داند که چه می‌کنیم: تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن که خواجه خود شیوه بنده پروری داند! ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ «گذرِ خان» رومانی که به درون حوزۀ علمیۀ قم، محافل و جلسات روحانیون سرک می‌کشد! 🔺حجت‌الاسلام سید محمدعلی ابطحی نوشت: اولین رمانم که مجوز نگرفت. گذرخان دومین رمانم هست که بالاخره از سوی نشر ققنوس منتشر شد. با موضوعی متفاوت و تا حدودی جیز! شاید در ادبیات جهان داستان‌های زیادی دربارۀ شخصیت‌های دینی و مذهبی و زندگی خصوصی‌شان نوشته شده باشد، اما در ایران کمتر این اتفاق افتاده. گذرِ خان برای اولین‌بار به درون حوزۀ علمیۀ قم و نیز محافل و جلسات روحانیون سرک می‌کشد. رمان داستان پسری را روایت می‌کند که پدر روضه‌خوان نابینایی دارد و بنابراین ناچار است همه‌جا او را همراهی کند، از روضه‌های زنانه و مردانه گرفته تا مجالس و محافل مراجع تقلید. گذرِ خان نام محله‌ای نام آشنا در قم است که بسیاری از اتفاقات این داستان در آن‌جا به وقوع می‌پیوندد. برای خرید کتاب به این آدرس مراجعه کنید: https://qoqnoos.ir/Fa/گذر-خان ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ حجت‌الاسلام مهدی مسائلی در تویتی نوشت: #شارلی_ابدو معروفیت‌اش و دیده شدن کاریکاتورهاش را مدیون مسلمانانی است که فکر می‌کنند باید در مقابل هرتوهینی اعتراض کنند. اعتراض به بعضی از زشتی‌ها به ترویج آنها کمک می‌کند. در کنار تعصب و غیرت، سیاست رسانه‌ای نیز باید داشته باشیم. این مجله #کاریکاتور می‌کشد تا ما اعتراض کنیم. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ داستان مجدد «شارلی اِبدو» و تکرار مکررات! ✍️ مباحثات نوشت: در روزهای اخیر توهین نشریه «شارلی اِبدو» به رهبر معظم انقلاب - در قالب فراخوان وانتشار کاریکاتورهایی - مجددا خبرساز شد. این توهین در ادامه‌ی روند ظاهرا آزادگرایانه! این نشریه معرفی می‌شود. روندی که به خود اجازه می‌دهد حتی به مقدسات میلیاردها انسان یعنی پیامبر مکرم اسلام و حضرت مسیح توهین نماید. با انتشار خبر توهین اخیر، برخی از محافل دینی و حوزوی با صدور بیانیه‌های مختلفی این هتاکی را محکوم کردند. نهادهای رسمی مانند وزارت امورخارجه نیز طبق روال روابط بین‌الملل، سفیر فرانسه را احضار و مراتب اعتراض خود را ابلاغ کردند. اما شاید زمان آن رسیده‌است که در نگاهی آسیب‌شناسانه به روش و روند واکنش‌ها نسبت به چنین رخدادهای بین‌المللی بپردازیم و این سوال را مطرح کنیم که واکنش‌های صورت گرفته چه میزان تاثیرگذار است. مهمترین نکته قابل توجه آن است که گروه هدف اصلی برای هرگونه واکنشی «کشورهای خارجی» هستند. اگرچه ممکن است سطح واکنش‌های صورت گرفته در فضای داخلی – بیانیه‌های حوزه‌ها وشخصیت‌ها- توسط سفارت‌ هر کشوری مورد ارزیابی و انعکاس به کشورهای متبوع قرار گیرد اما آنچه که می تواند در سطح افکار بین‌الملل تاثیرگذار باشد یک حرکت قوی و حساب‌شده دیپپلماتیک و رسانه‌ای است. اما سوگمندانه باید گفت در هر دو جهت اخیر کشور ما در فقر جدی قرار دارد. رسانه‌های برون مرزی جمهوری اسلامی ایران بخاطر عدم درک صحیح مدیران در نازل‌ترین حد اثرگذاری هستند. صفحات اجتماعی شبکه‌ی «العالم» نمونه‌ی بارز این بحران است. تا زمانی که قدرت رسانه‌ای و دیپلماتیک وجود نداشته باشد نهایتا باید به بازنشر بیانیه‌ها در خبرگزاری‌ها و رسانه‌های داخلی بسنده کرد! برای هرگونه واکنش جامع و اثرگذار نیازمند اتاق فکر در تولید محتوا و روش‌های مواجهه هستیم. برای نمونه در برخی از بیانیه‌های صادر شده در خصوص توهین اخیر آمده است« چنانچه دولت فرانسه این اشتباه را جبران و عذرخواهی نکند عواقب آن به گردن این دولت است». طبیعتا تنظیم‌کنندگان این محتوا اطلاع صحیحی از تاریخچه و زمینه‌های شکل‌گیری توهین اخیر ندارند. دولت فرانسه یکی از مراکز فعالیت منافقین و گروه‌های تروریستی بوده و از آن بالاتر این دولت و مجله‌ی «شارلی اِبدو» هیچ‌گاه بخاطر توهین‌های قبلی به مقدسات میلیاردها انسان عذرخواهی نکرده‌است. نکته‌ی بعدی آنکه افکار عمومی داخل کشوراساسا خاطره‌ی خوبی از وعده‌های داده شده نسبت به «برخورد قاطع» با ترورهای دشمن در داخل کشورهم ندارند. جا دارد نهادهای تصمیم‌گیر فرهنگی و رسانه‌ای که دارای تنوع ساختار و فعالیت نیز هستند تجربه‌ی مواجهه‌ی اخیر را بهانه قرار داده و واکنش‌های چهار دهه‌ی اخیر به چنین چالش‌های بین‌المللی را بررسی نمایند. در نتیجه‌ی این بررسی‌ها قطعا میزان اثرگذاری واکنش‌ها از جمله روش کاملا سطحی و تکراری بیانیه‌ها مشخص خواهد شد و امیدواریم برنامه‌ریزی و راهکار جدیدی برای چنین وقایعی یافته شود. مواردی که بیان شد آسیب‌شناسی نسبت به روش‌های مواجهه با چالش‌های پیش آمده است. طبیعتا یکی این آسیبها شامل اکتفا نمودن به صدور بیانیه و احساس تاثیرگذاری آن در سطح بین‌المللی است و نافی لزوم واکنش‌های لازم از سوی عالی‌ترین سطوح حوزه‌های علمیه یعنی مراجمع معظم تقلید، نهادهای حوزوی و سایر سطوح جامعه نیست. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ بیانیه می‌دهم پس هستم! ✍️صدای حوزه نوشت: بعد از اقدام موهن شارلی ابدو، شاهد بیانیه‌های متعدد از جانب برخی بزرگان حوزه تا حوزه‌های علمیه شهرستان‌ها بودیم: احتمال اینکه خبر بیانیه‌ها و مواضع بزرگان حوزه به افکار عمومی خارج از کشور نفوذ کند صفر نیست اما با ملاحظه قرائن و شواهد، احتمال اثرگذاری مایل به صفر است! بیانیه‌های مراکز و مدارس مختلف دینی و حوزوی بخصوص در ابعاد غیربین الملل عملا شانسی برای شنیدن شدن توسط جهانیان ندارند. پس این بیانیه‌ها و مواضع برای چه و که هستند؟! به نظر می رسد مقصود اصلی در غالب موارد، اعلام حیات، رفع تکلیف، انجام ماموریت سازمانی و گاه رهایی از اتهام سکوت می باشد! جز بیانیه و جز تجمع در فضای بسته فیضیه چه می‌توان کرد؟ 1. مراکز و بزرگان حوزوی بجای تمرکز روی واکنش‌های صرفا سیاسی و شعاری و کلیشه‌ای، در جهت ارائه دیتاهای یونیک و اطلاعات کمتر شنیده شده و افزایش بار معرفتی مخاطبانشان اقدام کنند. آنها می‌توانند این قبیل تهدیدهای شناختی و روانی را تبدیل به فرصت‌هایی ناب برای تبیین و آشکارسازی عقبه های تاریخی و وضعیت میدانی دشمن کنند. 2. استفاده از این فرصت برای اعلام حمایت از شخص رهبری معظم انقلاب و بیان جزئیاتی جهت دهنده از سیره عملی ایشان؛ در موقعیت‌های عادی، غالبا فضا برای شنیده شدن این قبیل محتواها فراهم نیست. در مقابل توهین به رهبری چه باید کرد؟! توضیح اینکه برای براندازی نظام اسلامی در کنار آشوب و القای زمستان دینداری ایرانیان، باید بی محابا و مصداقی روی شخص رهبری انقلاب هم کار سلبی پرقدرتی انجام دهند، از شعارهای خیابانی تا مصاحبه‌های امثال کریمی و فرخ نژاد و حالا اهانتی از جنس مثلا هنر در یک نشریه فرانسوی. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ «واکنش های اعتراضی حوزه به ...؛ از احمد رشیدی مطلق در 18 دی 56 تا شارلی ابدو در 18دی 1401» ✍️ حجت‌الاسلام احمد اولیایی نوشت: این روزها توهین نشریه شارلی به مقدسات و به ویژه مقام معظم رهبری دل دوستداران انقلاب و ولایت فقیه را به درد آورده است. این «درد» نه فقط یک احساس فردی بلکه ناشی از اعتقاد و بر مبنای عقلانیت انقلابی است. قطعا چنین درد‌هایی اگر به صورت جمعی اتفاق بیفتد بی اثر نخواهد بود چراکه عالم تکوین بر اساس عدالت است و عدالت قطعا اجرا خواهد شود. این قبیل توهین‌ها و جسارت‌ها چیز جدیدی نیست. امروز 18 دیماه، سال روز واکنش حوزه به نشر مقاله توهین آمیز «ایران و استعمار سرخ و سیاه» نوشته احمد رشیدی مطلق در روزنامه اطلاعات 1356 است. در این مقاله توهین‌های بی ادبادنه ای به حضرت امام رحمه الله علیه شد که همین امر واکنش حوزه و مردم را به همراه داشت. حوزه های علمیه تعطیل شد که برخی معتقدند همین توهین و واکنش حوزه مسیر انقلاب اسلامی 57 را به مثابه یک شتابدهنده تسریع کرد. تعطیلی حوزه‌های علمیه در زمان انقلاب و پیش از آن در مواجهه با یک اقدام، توهین و یا قانون ظالمانه معنای بسیار مهمی داشت و در نگاه مردم و بازار به عنوان یک کنش موثر تلقی می‌شد تا جاییکه مردم و بازار نیز این تعطیلی اعتراضی را تبعیت و یا حمایت می کردند. به طور کل، حوزه ها مرجع فکری آحاد بودند و چگونگی حرکت موثر و انقلابی را حوزه ها تعریف می کردند. در کنار ده ها علت دیگر، یکی از علل این جایگاه حوزه، وحدت مکانی و حسی ظلم بود. با این توضیح که قانون ظالمانه یا توهینی که توسط نظام طاغوت در کشور تدوین یا انجام می گرفت در یک اجتماع واحد بود که حس مشترک برای همه ایجاد می کرد. این حس مشترک موجب انتظار مردم برای دیدن و تبعیت از کنشگری حوزه ها می شد. اما اکنون با یک جامعه روبرو هستیم به جای اجتماع. این تفاوت را فردیناند تونیس جامعه‌شناس آلمانی با تمایزدهی دو مفهوم گمین شافت Gemeeinschaft (اجتماع) و گزل شافت Gesellschaft (جامعه) به خوبی تبیین می کند. اجتماع دارای ارتباطات کمتر میان مردمان اما بسیار عمیق است در حالیکه در جامعه وسعت و تکثر ارتباطات، بسیار اما عمق آن ها اندک است. جامعه جایی ست که بر مبنای عقلانیت ابزاری هر فرد به دنبال منافع و معیشت و علایق خود است و حال آنکه مردمان اجتماع دارای عاطفه و احساس و منافع مشترک بیشتری هستند. در پاسخ به کسانی که بیانیه ها و تعطیلی های حوزه ها در مواجهه با این جسارت ها و ... را بی ثمر می دانند می توان علت این حس را همین تفاوت جامعه امروز با اجتماع دیروز بیان کرد. اگر بتوانیم ارتباطات میان مردم و ارتباطات مردم با حوزه را ذیل رویکرد آیینی (Ritual approach) که به جای انتقال صرف پیام در ارتباطات انتقالی (Transmission approach) به دنبال تولید معنای مشترک است باز تعریف کنیم و «نظام حوزه» را به «نهضت حوزه» نزدیک کنیم آن اتفاق میمون خواهد افتاد. البته لازم به ذکر است این به معنای افول جایگاه حوزه و روحانیت نیست بلکه دارد ما را نسبت به تغییرات اجتماعی دنیای مدرن و مبتنی بر فردگرایی هوشیار می کند. هنوز هم بیانیه ها و تعطیلی های حوزه ذیل واکنش های اعتراضی هم در داخل و هم در خارج بازتاب لازم را دارد و قطعا مفید فایده خواهد بود. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

🔺سه کتاب تازه از آیت‌الله منتظری (ره) 📒حکمرانی خوب ـ فرمان حکومتی امیرالمومنین علی علیه‌السلام ـ چاپ اول 1401 ـ نشر سرایی ـ 160000 تومان 📘پاسخ به شبهاتی پیرامون هماوردخواهی قرآن ـ چاپ اول 1401 ـ نشر سرایی ـ 90000 تومان 📗پاسخ به شبهاتی پیرامون معجزه پیامبران ـ چاپ اول 1401 ـ نشر سرایی ـ 50000 تومان 📞 سفارش: ۰۲۱-۶۲۹۹۹۹۳۵ ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ تکریم عالم یا تکریم مسئول! 🔺حجت‌الاسلام دکتر عبدالحسین خسروپناه، دبیر جدید شورای عالی انقلاب فرهنگی در سخنانی گفت: امیدواریم توفیق حاصل شود که در فرهنگ کشور گام‌‌های بزرگی برداریم؛ روی عناوین اعتباری مانور ندهیم زیرا یکی از شرایط تمدن سازی تکریم عالمان است نه تکریم مسؤولان؛ در کشور عالمان فراوانی داریم و باید نظریه پردازان را تکریم کرد. در این یک هفته که از این حکم می‌گذرد تبریک‌‌های فراوانی گفته شد که برای من جالب نیست؛ برای رسیدن به یک دیدگاه علمی 10سال زحمت می‌کشیم و کسی تبریک نمی‌گوید اما به کسب عنوان‌‌های زودگذر اعتباری تبریک گفته می‌شود که یک فرهنگ غلطی است؛ وقتی دانشمندان به نظریه جدید می‌رسند باید همه دستگاه‌‌های رسانه‌ای کشور تبریک بگویند که جوانان به عرصه نظریه پردازی تشویق شوند نه اینکه این مسؤولیت‌‌های زودگذر عرصه تبریک شود. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ طلبه خوب که خوبه، متوسطم که متوسطه، ولی اون که بده، واگذارش می‌کردی به من! 🔺روایت اصغر خدادادی، خادم مدرسه فیضیه قم در جمع اساتید، از خوابی که دیده بود... ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️درباره روز و کیفیت وفات حضرت زینب (س) ✍️حجت‌الاسلام مهدی مسائلی، پژوهشگر و مدرس حوزه درباره وفات حضرت زینب دو موضوع محل تأمل است: ۱. روز وفات حضرت زینب(س) اختصاص پانزده رجب به روز وفات ایشان برگرفته از کتاب اخبارالزینبیات است. این کتاب را به عُبَیدِلی نسب‌شناس معروف نسبت داده‌اند، ولی دلایل متعددی از جعلی بودن آن حکایت دارد و ظاهرا توسط کسانی که خواسته‌اند مزار زینب(س) را در مصر نشان دهند، نوشته شده است. اشکالات محتوایی متعددی نیز در اسناد و گزارش‌های این کتاب وجود دارد. نکته جالب این‌که اگر این روز را به عنوان‌ سال‌روز وفات حضرت زینب(ع) بپذیریم باید محل دفن ایشان را نیز مصر بدانیم. ۲. کیفیت وفات حضرت زینب(س) در سال‌های اخیر شاهد نسبت دادن عنوان‌ شهادت به حضرت زینب(ع) هستیم درحالی‌که هیچ گزارش تاریخی مبنی بر قتل ایشان وجود ندارد. نویسنده معاصر سید محمدکاظم قزوینی (۱۳۴۸ - ۱۴۱۵ ق) در کتاب "زینب الکبرى(ع)من المهد الى اللحد" به صراحت می‌گوید که سخنی از ذکر سبب وفات ایشان در تاریخ نیامده است. با این حال، این احتمال را مطرح می‌کند که عوامل یزید ایشان را به صورت مخفیانه و سری مسموم کرده باشند، به گونه‌ای از مردم و تاریخ مخفی مانده است. (زينب الكبری(ع) من المهد الى اللحد، ص۵۹۱) جالب این‌که همین سخن ذوقی تبدیل به یک سند تاریخی شده است و در مطالبی که برای مسموم شدن و شهادت حضرت زینب تنظیم می‌شود به این کتاب استناد می‌کنند. البته بعضی نیز عنوان شهادت برای ایشان را از جنبه‌ی تحمل مصائب عاشورا مطرح می‌کنند، ولی اطلاق عنوان‌ شهید در فقه اسلامی شرایط خاص خود را دارد که شامل چنین مواردی نمی‌شود. مقام بالای معنوی حضرت زینب قابل انکار نیست ولی نباید پنداشت که اگر عنوان شهادت را به ایشان نسبت ندهیم، از ارزش‌های ایشان کاسته‌ایم. نکته پایانی این‌که دین‌داری مذهبی شیعه در زمان کنونی، تکیه زیادی بر عزاداری دارد. عزاداری بر دو محور استوار است؛ اول مشخص بودن روز وفات شخصیت‌های مذهبی، و دوم نسبت دادن شهادت و مرگ غیرطبیعی به آنها. این درحالی است که در دین‌داری مذهبی در اعصار متقدم اسلامی، عزاداری چنین محوریتی را در شیعه نداشته است و حداکثر مختص به امام حسین(ع) بوده است. از این جهت، درباره روز وفات بعضی از شخصیت‌های مذهبی تردید و اختلاف وجود دارد یا کلا نامشخص هستند. این موضوع موجب شده که برای فراهم کردن مقدمات عزاداری برای همه شخصیت‌های مهم مذهبی در زمان کنونی، به هر گزارشی، حتی گزارش‌های جعلی، استناد کنیم. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

📷 تصویری تاریخی در روزهای پیروزی انقلاب اسلامی در مدرسه رفاه #عکس ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید #عکس 🆔 @Howzaviat