ساکن #خم خانه را مقصد #می است عارفان را شور و حالت از #نی است زان #خمینی مقصد ما شد که او هم #خم است و هم #می است و هم #نی است

/سلسه #داستان‌های_کوتاه/ نگارش #حسین_صفره داستان شماره سه #خواستگاری در محفلی دوستانه تعدادی از دوستان دکتر شبیر حضور داشتند و درباره مسائل فرهنگی صحبت می کردند. در این جمع چند تن متأهل بودند و چند نفر هنوز ازدواج نکرده بودند. دکتر شبیر از باب امر به معروف خطاب به دوستان عزب گفت: «عزیزان ازدواج کنید.» پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرموده است: «یا معشرَ الشّبابِ عَلَیْکم بالباءة!» یعنی: «جوانان ازدواج کنید.» یکی از دوستان گفت: «دکتر مثل اینکه از اوضاع جامعه خبر نداری! مشکلات سر راه ازدواج اونقدر زیاده که کسی جرأت نمی‌کنه به اون نزدیک بشه.» دکتر شبیر گفت چرا، خوب خبر دارم، ولی شاعر می‌گه مشکلی نیست که آسان نشود ............... مرد باید که هراسان نشود سپس خطاب به دوستان حاضر گفت: «بسم الله بیایید با هم مشکلات ازدواج را مرور کنیم، بعد ببینیم چه میشه کرد. از خواستگاری شروع کنیم، موافقید؟ همه جواب دادند: «خوبه» دکتر گفت: «هر کدام از ما چند مورد خواستگاری رفته‌ایم و با مسائلی روبرو شده‌ایم، هر کدام داستان خواستگاری خود را تعریف کنیم، ببینیم، مشکل چیه؟» 👈💐سپس به آقا سعید گفت: «شما شروع بفرمایید.‌» آقا سعید گفت: «من در مدرسه راهنمایی درس دینی تدریس می‌کردم، جوانترین دبیر مدرسه بودم، با این حال به دلیل رشته‌ی تدریسم، برخی دوستان باسابقه از ازدواج من سؤال می‌کردند، وقتی جواب منفی بود، به شوخی می‌گفتند: «آقا محسن شما دیگه چرا؟! شما عالمان دین باید چهار تا زن بگیرید. و ما را هم به ازدواج تشویق کنید.» وی ادامه داد: «با مدیر هم خیلی صمیمی و رفیق بودم. او مرتب دنبال وساطت بود تا دست مرا زودتر توی حنا بگذاره» با شناختی که از من داشت، منو معرفی کرد به یکی از مدیران دولتی تا در صورت تأیید با خواهر زاده‌ی او ازدواج کنم. در وقت تعیین شده، به دفتر آن مدیر رفتم، او عین مصاحبه‌ی استخدام، فرم‌هایی به من داد تا پر کنم. از تحصیلات و کتاب‌هایی که مطالعه کرده‌ام تا شرکت در راهپیمایی و ... سؤال شده بود. فرم‌ها را پر کردم و به او دادم، با دیدن لیست کتاب‌هایی که خوانده بودم، ابراز شگفتی کرد و زبان به تحسین گشود. بعد شروع کرد به سؤال کردن درباره اطرافیان، - شغل پدر؟ - کشاورز - مادر؟ - خانه دار.... - پدرتان می‌تواند کارهای پستی اداره رو انجام بدهد؟! - فکر نکنم، سن ایشون دیگه اجازه چنین کاری رو به او نمیده. سعید افزود: «پس از خداحافظی، دفتر او را ترک کردم و به منزل برگشتم. روز بعد که به مدرسه رفتم، مدیر پرسید: - پیش آقای لهراسبی رفتی؟ - آره - چطور بود؟! - خوب بود! مدیر بلافاصله به آن آقا زنگ زد تا نظر او را جویا شود. - سعید از صحبت‌های مدیر مدرسه با آن مدیر کل فهمید که شغل پدر سعید- کشاورز- مانع قبول آنهاست. - او تلفنی به مدیر مدرسه می‌گفت: «کسی رو معرفی کن که پدرش در حد مدیر کل باشد.» 👈💐نوبت به آشیخ کمال رسید، طلبه‌ای جوان و خوش سیما با قدی بلند و چهره‌ای نورانی. وی قبلاً به واسطه‌ی یکی از دوستان به دکتر سپرده بود که اگر مورد مناسب پیدا کرد، معرفی کند. با این شرط که پنج شش سال سن او کمتر باشد و ترجیحاً از خواهران طلبه نباشد. دکتر شبیر هم با ذوق و شوق فراوان به جستجو پرداخت و از خانواده‌هایی که دختر جوان و دم بخت داشتند و برخی قبلاً خود التماس دعا داشتند، استمزاج می‌کرد و آ شیخ کمال را به آنان معرفی می‌کرد، ولی با شگفتی بسیار دید به محض اینکه می شنیدند که داماد آخوند است، جا می‌زدند. خلاصه هفت هشت مورد را پیگیری کرد و همه را به دربسته خورد. روزی حیران و شگفت‌زده به این فکر می‌کرد که این خانواده‌ها جوان به این خوبی را کجا می‌توانند پیدا کنند تا به دامادی بگیرند؟! ناگهان در ذهن او برقی زد و با خود گفت: «یافتم!» و افزود بابا! خود شیخ هم گفت طلبه خانم قبول نمی‌کند! خوب رفتار مردم شاید بازخورد نگاه و رفتار خود اوست.» در این محفل دوستانه فرصتی دست داد که دکتر شبیر از شیخ جوان پرسید: «راستی آشیخ کمال، چرا شرط کردی، عروس طلبه نباشد؟!» شیخ که نوبت هم به او رسیده بود، شروع کرد به بیان خاطره خواستگاری اش از دختران طلبه. او گفت: «رفتم خواستگاری در همان جلسه اول، خانم از من پرسید: «نظرتون در باره ولایت فقیه چیه؟!» راستش بهم برخورد و با ناراحتی گفتم: «ببخشید خانم من که برای گزینش استخدام نیومدم! شما باید باید از من بپرسید کارتون چیه؟ کجا زندگی می‌کنید؟ درآمدتون چقدره؟ و از این جور سؤال‌ها...» بعد هم گفتم: «مثل اینکه من اشتباهی اومدم!» شیخ در ادامه خاطره‌ی دوم خود را هم برای دوستان تعریف کرد. وی گفت: «در جلسه‌ی اول خواستگاری از یک خانم طلبه، از من پرسید: «آیا شما کتابای حضرت آیت الله جوادی آملی را خوندید؟» گفتم: «نه متأسفانه تا حالا توفیق نداشتم بخونم.»

برگشت رک و پوست کنده به من گفت: «به نظر من شما یه طلبه‌ی بی‌سواد هستی و به درد زندگی با یک خانم طلبه نمی‌خوری!» شیخ کمال افزود: «چیزهای دیگری هم دیده‌ایم لذا نسبت به ازدواج با خانم طلبه احتیاط می‌کنیم. روزی منزل یکی از بستگان بودم که خانم و آقا هر دو از طلاب دینی هستند. سفر ناهار پهن شد، آقا نماز ظهرش را خواند و با عجله اومد پای سفره. نمی دونی خانم با او چه کار کرد؟! که چرا نماز را بدون تعقیبات رها کردی؟ آقا گفت: «بابا من دارم از گشنگی میمیرم، بعداً جبران می‌کنم. تعقیبات رو هم می‌خونم» او گفت: «ما با این لباس و عبا و قبا همین‌طوری در محدویت و تنگنا هستیم، خانم طلبه هم با سخت‌گیری زیادی این کمند رو تنگ‌تر می‌کنه.» دکتر شبیر گفت: «البته شاید رویه غالب این دوستان این طور باشه، ولی حتماً استثنا هم دارند. و در بین اون‌ها افراد همخوان و سازگار با شوهر و آسان‌گیر هم پیدا می‌شود.» 👈💐آقا فرید که محاسنی نسبتاً بلند و قدی کشیده داشت و قیافه‌اش به بر و بچه‌های مسجد و بسیج می‌خورد، گفت: «اولین موردی را که به ما معرفی کردند، مادر و خواهرم تلفنی هماهنگ کردند که به منزلشان برویم و باب صحبت را باز کنیم. روز موعود فرا رسید و ما به سمت منزل عروس آینده حرکت کردیم، زنگ در خانه را زدیم، در باز شد، وارد حیاط شدیم. جلوی در ورودی تپه‌ای از کفش‌های بر هم ریخته دیدم. چنان تو ذوقم خورد که به پدر و مادرم گفتم: «برگردیم، من داخل نمیام.» هر چقدر اصرار کردند که اونا منتظرند، زشته ... گفتم: «الا و لابد من اگر دختر این خانواده حوری هم باشه نمی‌خام باهاش زندگی کنم.» من که از حیات بیرون اومدم، همراهان من هم با غرو لند و التماس دنبال من بیرون اومدند. گفتند: «آخه چرا همچین کاری کردی؟!» گفتم: «از وضع کفش‌هاشون دم در معلوم بود که اینا خانواده‌ی بی‌نظم و شلخته‌ای هستند و به درد زندگی نمیخورن.» 👈💐آقا محسن که همشهری و همزبان دکتر شبیر بود، رشته‌ی سخن را به دست گرفت و گفت: «عباس آقا از همکاران خوب فرهنگی، موردی را به ما معرفی کرد که خانم هم دبیر تازه استخدام بود، ساعت و روز تعیین شد، آدرس را هم از عباس آقا گرفتیم و برای خواستگاری به منزل همکارمون خانم حاجتی رفتیم.» وی گفت: «من چون خودم شیرینی لطیفه دوست داشتم، برای خواستگاری هم همیشه شیرینی لطیفه می‌خریدم. و جلسه‌ی اول معمولاً گل نمی‌خریدم. شیرینی به دست به در خانه رسیدیم، در که باز شد یا الله گویان به اتفاق مادر وارد منزل شدیم. مادر عروس شیرینی را از دست ما گرفت و کنار گذاشت و خود دو زانو مثل حالت تشهد مقابل ما نشست. لحظاتی بعد عروس خانم که چهره‌ای کمی تپل داشت با چادری سفید با گل‌های ریز، چای آورد و جلوی ما گرفت و خود کنار مادرش نشست.» آقا محسن اضافه کرد: «من قند را در دهان گذاشتم و با اضطراب چای را برداشتم، کمی هول شدم، چند قطره از چایی ریخت. عروس با دیدن این منظره با حالتی از عصبانیت بلند شد و رفت.» مادر او که چهره‌ای لاغر و عینکی با قاب صورتی و شیشه‌های زرد رنگ به چشم داشت، و رنگ شیشه در بالا تیره‌تر و به سمت پایین روشن‌تر بود. در حالی که چادر خود را سفت دور قاب عینک کشیده و در روی چانه آن را با دست نگه داشته بود، فقط نوک دماغش پیدا بود و حالت مثلثی صورتش او را ترسناک کرده بود و آخوندک را تداعی می‌کرد. (نکک شکل شمارره یک) عین بازپرس‌های حرفه‌ای و با سابقه شروع کرد به سؤال کردن. پرسید: «شما کجایی هستید؟» - کرمانشاه - پس شما کرد هستید؟! - بله، با افتخار - پس شما سنی هستید؟! - نه خیر، شیعه‌ی دوازده امامی هستم. - تو کوچه‌ی ما یکی از همسایه‌ها دختر به یک کرد داد، بعداً سنی از آب درآمد و کار به دعوا و آبروریزی کشید. - خانم، من معلم دینی و معارف اسلامی‌ام، هر روز در مدرسه نماز جماعت برگزار می‌کنم و 400-300 دانش آموز با مدیر و معلمان به من اقتدا می‌کنند. شما می‌تونید بپرسید تا خیالتون از بابت مذهب من راحت بشه. - نه، با دیدن اون مورد تو همسایه‌ها ما ترسیدیم. و جوابمون منفیه. - خیلی ممنون. پس با اجازه ما رفع زحمت می‌کنیم. آقا محسن با گفتن این جمله از جا بلند شد، مادر او هم چادر خود را مرتب کرد و آماده حرکت شد. خانم بازپرس هم در حالی که چادرش را با دندان گرفته بود، جعبه‌ی شیرینی لطیفه را برداشت که به دست آقا محسن بدهد. او هم که از این حرکت خنک به خشم آمده بود، گفت: «شیرینی را نمی‌بریم، ما هم چایی خوردیم، شیرینی به جای چایی!» آقا محسن گفت: «در حالی که نفس عمیق می‌کشیدم، به همراه مادر آن جا را مقصد منزل خود ترک کردیم.» 👈💐دکتر شبیر گفت: «تا دوستان نفسی تازه می‌کنند اجازه بدهید من هم یکی از خواستگاری‌هایم را برایتان تعریف کنم.» دوستان با تعجب گفتند: «دکتر، خواستگاری‌هایتان؟! مگر چند تا خواستگاری رفته‌اید؟!» دکتر گفت: «با اجازه‌تون بیست مورد خواستگاری رفتم!»

وی گفت: «در بین استادانی که توفیق شاگردی خدمت آنها داشته‌ام، بیش از همه با استاد یوسفی مأنوس و مرتبط بودم. و بعد از فراغت از درس‌هایی که در محضر ایشان بودم، با گرفتن نشانی منزل و شماره تلفن، هر از گاهی خدمت ایشان می‌رسیدم و فیض می‌بردم. استاد یوسفی بیش از هر مسأله‌ای مرا که تازه وارد سن بیست و یک سالگی شده بودم، به امر ازدواج تشویق می‌کرد. و از مزایا و خوبی‌های ازدواج و بدی‌های بی‌همسری فراوان می‌گفت. من حدس قوی می‌زدم که استاد خود دختری دارند. تا اینکه دل به دریا زدم و در روز جمعه بیست و هشتم دی ماه سال ۱۳۷۵ شمسی مصادف با هشتم ماه مبارک رمضان به قصد خواستگاری شخصاً به منزل استاد رفتم. پس از این‌که طبق معمول، ساعتی مذاکره و بحث علمی کردیم، سخن به ازدواج کشید، با مقدمه‌ای مختصر به ایشان عرض کردم: «خودتان صبیه‌ای در سن ازدواج ندارید؟!» ایشان با اندکی مکث فرمودند: «او سال چهارم دبیرستان است، فعلاً درس می‌خواند و بعد تا ببینیم دانشگاهش چه می‌شود؛ آمادگی برای ازدواج ندارد.» سپس شروع کردند به طور مفصل درباره پیچیدگی‌ها و مشکلات ازدواج در جامعه فعلی صحبت کردند. و افزودند: «شناخت هم مسأله‌ی مهمی است، انسان از بواطن آدما خبر ندارد.» دکتر ادامه داد که اون موقع تو دلم گفتم: «خدایی که من می‌شناسم، اگر بخواد بواطن بنده‌های گنهکارشو از امام زمان(ع) هم پنهان می‌کنه!» پس از آن به اتفاق استاد به منزل اخوی ایشان رفتیم و افطار مهمان آنان بودیم. پس از خداحافظی و تشکر از آنان، در جلسه‌ی درس استاد آ شیخ مجتبی تهرانی شرکت کردیم. ساعت ۱۰ و ۴۵ دقیقه به منزل رسیدم. 👈💐دکتر افزود: «چند روز بعد استاد یوسفی به من زنگ زد و گفت: «دختر خانمی از آشنایان و اقوام خانم ما هستند، فکر می‌کنم برای شما مناسب باشند. این جمعه او به منزل می‌آید، شما نیز به همراه پدر و مادر برای ناهار به منزل ما بیایید و با آن خانم صحبت کنید.» - از استاد تشکر کردم و طبق قرار روز جمعه به منزل ایشان رفتیم. با گرمی و محبت بسیار از ما پذیرایی کردند. بعد از صرف ناهار استاد فرمود: «شما حالا می‌توانید در آن اتاق با آن خانم صحبت کنید.» - من هم یا الله گویان رفتم و وارد اتاقی شدم که دختر خانم آنجا بود، سلام کردم، از جا برخاست و سلام مرا جواب داد. روبروی وی نشستم. صورتی تپل داشت که در اثر آن چشمان وی قدری کشیده و پف کرده و اندکی شبیه چینی‌ها شده بود. چهره‌اش به بیست و پنج شش ساله می‌خورد، ولی فقط یک سال با من اختلاف سن داشت، من بیست و یک سال سن داشتم، او بیست ساله بود. با لبخندی ملیح گفت: «با دیدن شما خیلی تعجب کردم!» - گفتم: «چرا؟!» - گفت: «شما خیلی جوان هستید!» - «من انتظار داشتم یک آقای بیست و هف هش ساله ببینم.» وی ادامه داد و از طرف همه‌ی خانم‌ها گفت: «ما خانم‌ها دوست داریم آقامون هف هش سال از خودمون بزرگتر باشه، تا به او تکیه کنیم. و تجارب او پشتوانه‌ی زندگی ما باشد.» در ادامه گفت: «من آموزگارم، عاشق بچه‌هام هستم. نظر شما در باره کار من چیه؟» گفتم: «معلمی از هر شغلی برای خانم‌ها مناسب‌تره، کاملاً موافقم.» گفت: «منظورم، ادامه‌ی خدمت بعد از سی ساله! من دوست دارم بعد از سی سال هم همچنان به بچه‌ها درس بدم.» گفت: «شما چند ساعت در هفته تدریس می‌کنید؟» گفتم: «بیست و چهار ساعت.» گفت: «فوول تایم چی؟!» گفتم: «فوول تایم چیه؟!» گفت: «حق‌التدریس» گفتم: «نه، فقط بیست و چهار ساعت موظف درس می‌دهم.» سرانجام جوانی ما کار دستمون داد و به دلیل نداشتن اختلاف سنی هف هشت ساله، نظر خانوم تأمین نشد. و با آرزوی موفقیت و خوشبختی برای یکدیگر خداحافظی کردیم. #بها= #نظر_خواننده👈: @drhosseins شکل شماره یک: آخوندک👇

هرچه کنی به خود کنی!! زمانی که نجار پیری بازنشستگی خود را اعلام کرد صاحب کارش ناراحت شد وسعی کرد او را منصرف کند! اما نجار تصمیمش را گرفته بود… سرانجام صاحبکار درحالی که با تأسف بااین درخواست موافقت میکرد، ازاو خواست تا بعنوان آخرین کار ساخت خانه ای را به عهده بگیرد.. نجار نیز چون دلش چندان به این کارراضی نبود به سرعت مواد اولیه نامرغوبی تهیه کرد وبا بی دقتی به ساختن خانه مشغول شد وکار را تمام کرد. زمان تحویل کلید، صاحب کار آن را به نجار بازگرداند و گفت: این خانه هدیه ایست از طرف من به تو به خاطر سالهای همکاری! نجار یکه خورد و بسیار شرمنده شد. در واقع اگر او میدانست که خودش قرار است دراین خانه ساکن شود لوازم و مصالح بهتری برای ساخت آن بکار می برد و تمام دقت خود را می کرد "این #داستان_زندگی ماست" گاهی ما کمترین توجهی به آنچه که هرروز میسازیم نداریم، پس در اثر یک اتفاق می فهمیم که مجبوریم درهمین ساخته ها زندگی کنیم، اما #فرصت ها ازدست می روند وگاهی شاید، بازسازی آنچه ساخته ایم ممکن نباشد.. شما #نجار #زندگی خود هستید و روزها، چکشی هستند که بر یک میخ از زندگی شما کوبیده می شوند! ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌

#آثار_منفی #موسیقی_غنایی کار دانشجوی عزیز حسین درفشی

/سری #داستان‌های_کوتاه/ نگارش #حسین_صفره #داستان شماره_سه #خواستگاری در محفلی دوستانه تعدادی از دوستان دکتر شبیر حضور داشتند و درباره مسائل فرهنگی صحبت می کردند. در این جمع چند تن متأهل بودند و چند نفر هنوز ازدواج نکرده بودند. دکتر شبیر از باب امر به معروف خطاب به دوستان عزب گفت: «عزیزان ازدواج کنید.» پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرموده است: «یا معشرَ الشّبابِ عَلَیْکم بالباءة!» یعنی: «جوانان ازدواج کنید.» یکی از دوستان گفت: «دکتر مثل اینکه از اوضاع جامعه خبر نداری! مشکلات سر راه ازدواج اونقدر زیاده که کسی جرأت نمی‌کنه به اون نزدیک بشه.» دکتر شبیر گفت چرا، خوب خبر دارم، ولی شاعر می‌گه مشکلی نیست که آسان نشود ............... مرد باید که هراسان نشود سپس خطاب به دوستان حاضر گفت: «بسم الله بیایید با هم مشکلات ازدواج را مرور کنیم، بعد ببینیم چه میشه کرد. از خواستگاری شروع کنیم، موافقید؟ همه جواب دادند: «خوبه» دکتر گفت: «هر کدام از ما چند مورد خواستگاری رفته‌ایم و با مسائلی روبرو شده‌ایم، هر کدام داستان خواستگاری خود را تعریف کنیم، ببینیم، مشکل چیه؟» 👈💐سپس به آقا سعید گفت: «شما شروع بفرمایید.‌» آقا سعید گفت: «من در مدرسه راهنمایی درس دینی تدریس می‌کردم، جوانترین دبیر مدرسه بودم، با این حال به دلیل رشته‌ی تدریسم، برخی دوستان باسابقه از ازدواج من سؤال می‌کردند، وقتی جواب منفی بود، به شوخی می‌گفتند: «آقا سعید شما دیگه چرا؟! شما عالمان دین باید چهار تا زن بگیرید. و ما را هم به ازدواج تشویق کنید.» وی ادامه داد: «با مدیر هم خیلی صمیمی و رفیق بودم. او مرتب دنبال وساطت بود تا دست مرا زودتر توی حنا بگذاره» با شناختی که از من داشت، منو معرفی کرد به یکی از مدیران دولتی تا در صورت تأیید با خواهر زاده‌ی او ازدواج کنم. در وقت تعیین شده، به دفتر آن مدیر رفتم، او عین مصاحبه‌ی استخدام، فرم‌هایی به من داد تا پر کنم. از تحصیلات و کتاب‌هایی که مطالعه کرده‌ام تا شرکت در راهپیمایی و ... سؤال شده بود. فرم‌ها را پر کردم و به او دادم، با دیدن لیست کتاب‌هایی که خوانده بودم، ابراز شگفتی کرد و زبان به تحسین گشود. بعد شروع کرد به سؤال کردن درباره اطرافیان، - شغل پدر؟ - کشاورز - مادر؟ - خانه دار.... - پدرتان می‌تواند کارهای پستی اداره رو انجام بدهد؟! - فکر نکنم، سن ایشون دیگه اجازه چنین کاری رو به او نمیده. آقا سعید افزود: «پس از خداحافظی، دفتر او را ترک کردم و به منزل برگشتم. روز بعد که به مدرسه رفتم، مدیر پرسید: - پیش آقای لهراسبی رفتی؟ - آره - چطور بود؟! - خوب بود! مدیر بلافاصله به آن آقا زنگ زد تا نظر او را جویا شود. - آقا سعید از صحبت‌های مدیر مدرسه با آن مدیر کل فهمید که شغل پدر سعید- کشاورز- مانع قبول آنهاست. - او تلفنی به مدیر مدرسه می‌گفت: «کسی رو معرفی کن که پدرش در حد مدیر کل باشد.» 👈💐نوبت به آشیخ کمال رسید، طلبه‌ای جوان و خوش سیما با قدی بلند و چهره‌ای نورانی. وی قبلاً به واسطه‌ی یکی از دوستان به دکتر سپرده بود که اگر مورد مناسب پیدا کرد، معرفی کند. با این شرط که پنج شش سال سن او کمتر باشد و ترجیحاً از خواهران طلبه نباشد. دکتر شبیر هم با ذوق و شوق فراوان به جستجو پرداخت و از خانواده‌هایی که دختر جوان و دم بخت داشتند و برخی قبلاً خود التماس دعا داشتند، استمزاج می‌کرد و آ شیخ کمال را به آنان معرفی می‌کرد، ولی با شگفتی بسیار دید به محض اینکه می شنیدند که داماد آخوند است، جا می‌زدند. خلاصه هفت هشت مورد را پیگیری کرد و همه را به دربسته خورد. روزی حیران و شگفت‌زده به این فکر می‌کرد که این خانواده‌ها جوان به این خوبی را کجا می‌توانند پیدا کنند تا به دامادی بگیرند؟! ناگهان در ذهن او برقی زد و با خود گفت: «یافتم!» و افزود بابا! خود شیخ هم گفت طلبه خانم قبول نمی‌کند! خوب رفتار مردم شاید بازخورد نگاه و رفتار خود اوست.» در این محفل دوستانه فرصتی دست داد که دکتر شبیر از شیخ جوان پرسید: «راستی آشیخ کمال، چرا شرط کردی، عروس طلبه نباشد؟!» شیخ که نوبت هم به او رسیده بود، شروع کرد به بیان خاطره خواستگاری اش از دختران طلبه. او گفت: «رفتم خواستگاری در همان جلسه اول، خانم از من پرسید: «نظرتون در باره ولایت فقیه چیه؟!» راستش بهم برخورد و با ناراحتی گفتم: «ببخشید خانم من که برای گزینش استخدام نیومدم! شما باید باید از من بپرسید کارتون چیه؟ کجا زندگی می‌کنید؟ درآمدتون چقدره؟ و از این جور سؤال‌ها...» بعد هم گفتم: «مثل اینکه من اشتباهی اومدم!» شیخ در ادامه خاطره‌ی دوم خود را هم برای دوستان تعریف کرد. وی گفت: «در جلسه‌ی اول خواستگاری از یک خانم طلبه، از من پرسید: «آیا شما کتابای حضرت آیت الله جوادی آملی را خوندید؟» گفتم: «نه متأسفانه تا حالا توفیق نداشتم بخونم.»

برگشت رک و پوست کنده به من گفت: «به نظر من شما یه طلبه‌ی بی‌سواد هستی و به درد زندگی با یک خانم طلبه نمی‌خوری!» شیخ کمال افزود: «چیزهای دیگری هم دیده‌ایم لذا نسبت به ازدواج با خانم طلبه احتیاط می‌کنیم. روزی منزل یکی از بستگان بودم که خانم و آقا هر دو از طلاب دینی هستند. سفره ناهار پهن شد، آقا نماز ظهرش را خواند و با عجله اومد پای سفره. نمی دونی خانم با او چه کار کرد؟! که چرا نماز را بدون تعقیبات رها کردی؟ آقا گفت: «بابا من دارم از گشنگی میمیرم، بعداً جبران می‌کنم. تعقیبات رو هم می‌خونم» او گفت: «ما با این لباس و عبا و قبا همین‌طوری در محدویت و تنگنا هستیم، خانم طلبه هم با سخت‌گیری زیادی این کمند رو تنگ‌تر می‌کنه.» دکتر شبیر گفت: «البته شاید رویه غالب این دوستان این طور باشه، ولی حتماً استثنا هم دارند. و در بین اون‌ها افراد همخوان و سازگار با شوهر و آسان‌گیر هم پیدا می‌شود.» 👈💐آقا فرید که محاسنی نسبتاً بلند و قدی کشیده داشت و قیافه‌اش به بر و بچه‌های مسجد و بسیج می‌خورد، گفت: «اولین موردی را که به ما معرفی کردند، مادر و خواهرم تلفنی هماهنگ کردند که به منزلشان برویم و باب صحبت را باز کنیم. روز موعود فرا رسید و ما به سمت منزل عروس آینده حرکت کردیم، زنگ در خانه را زدیم، در باز شد، وارد حیاط شدیم. جلوی در ورودی تپه‌ای از کفش‌های بر هم ریخته دیدم. چنان تو ذوقم خورد که به پدر و مادرم گفتم: «برگردیم، من داخل نمیام.» هر چقدر اصرار کردند که اونا منتظرند، زشته ... گفتم: «الا و لابد من اگر دختر این خانواده حوری هم باشه نمی‌خام باهاش زندگی کنم.» من که از حیات بیرون اومدم، همراهان من هم با غرو لند و التماس دنبال من بیرون اومدند. گفتند: «آخه چرا همچین کاری کردی؟!» گفتم: «از وضع کفش‌هاشون دم در معلوم بود که اینا خانواده‌ی بی‌نظم و شلخته‌ای هستند و به درد زندگی نمیخورن.» 👈💐آقا محسن که همشهری و همزبان دکتر شبیر بود، رشته‌ی سخن را به دست گرفت و گفت: «عباس آقا از همکاران خوب فرهنگی، موردی را به ما معرفی کرد که خانم هم دبیر تازه استخدام بود، ساعت و روز تعیین شد، آدرس را هم از عباس آقا گرفتیم و برای خواستگاری به منزل همکارمون خانم حاجتی رفتیم.» وی گفت: «من چون خودم شیرینی لطیفه دوست داشتم، برای خواستگاری هم همیشه شیرینی لطیفه می‌خریدم. و جلسه‌ی اول معمولاً گل نمی‌خریدم. شیرینی به دست به در خانه رسیدیم، در که باز شد یا الله گویان به اتفاق مادر وارد منزل شدیم. مادر عروس شیرینی را از دست ما گرفت و کنار گذاشت و خود دو زانو مثل حالت تشهد مقابل ما نشست. لحظاتی بعد عروس خانم که چهره‌ای کمی تپل داشت با چادری سفید با گل‌های ریز، چای آورد و جلوی ما گرفت و خود کنار مادرش نشست.» آقا محسن اضافه کرد: «من قند را در دهان گذاشتم و با اضطراب چای را برداشتم، کمی هول شدم، چند قطره از چایی ریخت. عروس با دیدن این منظره با حالتی از عصبانیت بلند شد و رفت.» مادر او که چهره‌ای لاغر و عینکی با قاب صورتی و شیشه‌های زرد رنگ به چشم داشت، و رنگ شیشه در بالا تیره‌تر و به سمت پایین روشن‌تر بود. در حالی که چادر خود را سفت دور قاب عینک کشیده و در روی چانه آن را با دست نگه داشته بود، فقط نوک دماغش پیدا بود و حالت مثلثی صورتش او را ترسناک کرده بود و آخوندک را تداعی می‌کرد. (نک شکل شماره یک) عین بازپرس‌های حرفه‌ای و با سابقه شروع کرد به سؤال کردن. پرسید: «شما کجایی هستید؟» - کرمانشاه - پس شما کرد هستید؟! - بله، با افتخار - پس شما سنی هستید؟! - نه خیر، شیعه‌ی دوازده امامی هستم. - تو کوچه‌ی ما یکی از همسایه‌ها دختر به یک کرد داد، بعداً سنی از آب درآمد و کار به دعوا و آبروریزی کشید. - خانم، من معلم دینی و معارف اسلامی‌ام، هر روز در مدرسه نماز جماعت برگزار می‌کنم و 400-300 دانش آموز با مدیر و معلمان به من اقتدا می‌کنند. شما می‌تونید بپرسید تا خیالتون از بابت مذهب من راحت بشه. - نه، با دیدن اون مورد تو همسایه‌ها ما ترسیدیم. و جوابمون منفیه. - خیلی ممنون. پس با اجازه ما رفع زحمت می‌کنیم. آقا محسن با گفتن این جمله از جا بلند شد، مادر او هم چادر خود را مرتب کرد و آماده حرکت شد. خانم بازپرس هم در حالی که چادرش را با دندان گرفته بود، جعبه‌ی شیرینی لطیفه را برداشت که به دست آقا محسن بدهد. او هم که از این حرکت خنک به خشم آمده بود، گفت: «شیرینی را نمی‌بریم، ما هم چایی خوردیم، شیرینی به جای چایی!» آقا محسن گفت: «در حالی که نفس عمیق می‌کشیدم، به همراه مادر آن جا را مقصد منزل خود ترک کردیم.» 👈💐دکتر شبیر گفت: «تا دوستان نفسی تازه می‌کنند اجازه بدهید من هم یکی دو تا از خواستگاری‌هایم را برایتان تعریف کنم.» دوستان با تعجب گفتند: «دکتر، خواستگاری‌هایتان؟! مگر چند تا خواستگاری رفته‌اید؟!» دکتر گفت: «با اجازه‌تون بیست مورد خواستگاری رفتم!»

وی گفت: «در بین استادانی که توفیق شاگردی خدمت آنها داشته‌ام، بیش از همه با استاد یوسفی مأنوس و مرتبط بودم. و بعد از فراغت از درس‌هایی که در محضر ایشان بودم، با گرفتن نشانی منزل و شماره تلفن، هر از گاهی خدمت ایشان می‌رسیدم و فیض می‌بردم. استاد یوسفی بیش از هر مسأله‌ای مرا که تازه وارد سن بیست و یک سالگی شده بودم، به امر ازدواج تشویق می‌کرد. و از مزایا و خوبی‌های ازدواج و بدی‌های بی‌همسری فراوان می‌گفت. من حدس قوی می‌زدم که استاد خود دختری دارند. تا اینکه دل به دریا زدم و در روز جمعه بیست و هشتم دی ماه سال ۱۳۷۵ شمسی مصادف با هشتم ماه مبارک رمضان به قصد خواستگاری شخصاً به منزل استاد رفتم. پس از این‌که طبق معمول، ساعتی مذاکره و بحث علمی کردیم، سخن به ازدواج کشید، با مقدمه‌ای مختصر به ایشان عرض کردم: «خودتان صبیه‌ای در سن ازدواج ندارید؟!» ایشان با اندکی مکث فرمودند: «او سال چهارم دبیرستان است، فعلاً درس می‌خواند و بعد تا ببینیم دانشگاهش چه می‌شود؛ آمادگی برای ازدواج ندارد.» سپس شروع کردند به طور مفصل درباره پیچیدگی‌ها و مشکلات ازدواج در جامعه فعلی صحبت کردند. و افزودند: «شناخت هم مسأله‌ی مهمی است، انسان از بواطن آدما خبر ندارد.» دکتر ادامه داد که اون موقع تو دلم گفتم: «خدایی که من می‌شناسم، اگر بخواد بواطن بنده‌های گنهکارشو از امام زمان(ع) هم پنهان می‌کنه!» پس از آن به اتفاق استاد به منزل اخوی ایشان رفتیم و افطار مهمان آنان بودیم. پس از خداحافظی و تشکر از آنان، در جلسه‌ی درس استاد آ شیخ مجتبی تهرانی شرکت کردیم. ساعت ۱۰ و ۴۵ دقیقه به منزل رسیدم. 👈💐دکتر افزود: «چند روز بعد استاد یوسفی به من زنگ زد و گفت: «دختر خانمی از آشنایان و اقوام خانم ما هستند، فکر می‌کنم برای شما مناسب باشند. این جمعه او به منزل می‌آید، شما نیز به همراه پدر و مادر برای ناهار به منزل ما بیایید و با آن خانم صحبت کنید.» - از استاد تشکر کردم و طبق قرار روز جمعه به منزل ایشان رفتیم. با گرمی و محبت بسیار از ما پذیرایی کردند. بعد از صرف ناهار استاد فرمود: «شما حالا می‌توانید در آن اتاق با آن خانم صحبت کنید.» - من هم یا الله گویان رفتم و وارد اتاقی شدم که دختر خانم آنجا بود، سلام کردم، از جا برخاست و سلام مرا جواب داد. روبروی وی نشستم. صورتی تپل داشت که در اثر آن چشمان وی قدری کشیده و پف کرده و اندکی شبیه چینی‌ها شده بود. چهره‌اش به بیست و پنج شش ساله می‌خورد، ولی فقط یک سال با من اختلاف سن داشت، من بیست و یک سال سن داشتم، او بیست ساله بود. با لبخندی ملیح گفت: «با دیدن شما خیلی تعجب کردم!» - گفتم: «چرا؟!» - گفت: «شما خیلی جوان هستید!» - «من انتظار داشتم یک آقای بیست و هف هش ساله ببینم.» وی ادامه داد و از طرف همه‌ی خانم‌ها گفت: «ما خانم‌ها دوست داریم آقامون هف هش سال از خودمون بزرگتر باشه، تا به او تکیه کنیم. و تجارب او پشتوانه‌ی زندگی ما باشد.» در ادامه گفت: «من آموزگارم، عاشق بچه‌هام هستم. نظر شما در باره کار من چیه؟» گفتم: «معلمی از هر شغلی برای خانم‌ها مناسب‌تره، کاملاً موافقم.» گفت: «منظورم، ادامه‌ی خدمت بعد از سی ساله! من دوست دارم بعد از سی سال هم همچنان به بچه‌ها درس بدم.» گفت: «شما چند ساعت در هفته تدریس می‌کنید؟» گفتم: «بیست و چهار ساعت.» گفت: «فوول تایم چی؟!» گفتم: «فوول تایم چیه؟!» گفت: «حق‌التدریس» گفتم: «نه، فقط بیست و چهار ساعت موظف درس می‌دهم.» سرانجام جوانی ما کار دستمون داد و به دلیل نداشتن اختلاف سنی هف هشت ساله، نظر خانوم تأمین نشد. و با آرزوی موفقیت و خوشبختی برای یکدیگر خداحافظی کردیم. #بها= #نظر_خواننده👈: @drhosseins

✍شخصی از #علامه_طباطبایی پرسید: «این #دعاهای #عربی را که عامه مردم بخوانند، نمی‌فهمند؛ آیا خواندن همان الفاظ آن دعاها بی آنکه معانی آن را بدانند-اثری دارد؟!» جناب #علامه_طباطبایی فرمودند: «اتفاقاً آن دعاها برای عامه مردم که زبان عربی و معانی آن‌ها را نمی‌دانند بهتر مستجاب می‌شود!زیرا نفس خود را به نفس امامان (علیهم‌السلام) متصل می‌کنند و از خدا می‌خواهند هر چه امامان با خواندن این دعاها می‌خواستند، به آنان هم بدهد ماهم به اندازه فهم خودمان از ان دعاها، از خدا می‌خواهیم!» 📚زمهر افروخته، ص۱۶۰ 🌹مسیر هدایت

🔴 آقای نخست وزیر! شما #رمان #گوژ_پشت_نتردام را خوانده اید؟! 🔻عطاالله مهاجرانی، وزیر فرهنگ و ارشاد دولت اصلاحات در کانال تلگرامی خود نوشت: 🔹طارق متری وزیر فرهنگ لبنان ( ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸)، دقیق و خوش سخن ودانشمند و بسیار خوان بوده و هست. دیدار با او همیشه غنیمت است! چای نعناع و دردشه! دردشه همان گفتگو ست، صمیمی و پایان ناپذیر. طنجه بودیم ، گفت داستان ملاقات با آیت الله خامنه ای را برایت بگویم. حتما تازه است. 🔹همراه سعد حریری به تهران سفر کردیم. قرار ملاقات با آیت الله خامنه ای بود. _این دیدار در آذرماه ۱۳۸۹ انجام شده است- قبل از دیدار قرار شد، جلسه ای با سعد حریری به عنوان نخست وزیر داشته باشیم. شش وزیر هم همراه بودیم. جلسه در محل اقامت حریری در کاخ سعد آباد برگزار شد. سعد حریری گفت: باید مساله سلاح حزب الله را به عنوان مساله اصلی لبنان مطرح کنیم. من سخنی نگفتم، اما همه تایید کردند. 🔹وقتی وارد دفتر آیت الله خامنه ای شدیم، ایشان بسیارگرم و صمیمانه سعد حریری را در آغوش گرفت. جوانی و هوشمندی اش را تحسین کرد. از مرحوم رفیق حریری ذکر خیری به میان آورد. از لبنان بسیار تعریف کردند. نا گاه از سعد حریری پرسیدند، آقای نخست وزیر شما رمان گوژ پشت نتردام را خوانده اید!؟ خب پیداست که نخوانده بود! سری تکان داد که معلوم نبود خوانده یا نه. 🔹آیت الله #خامنه_ای گفت: در این رمان یک زن بسیار زیبایی تصویر شده است. او زیباترین زن پاریس است. طبیعی است که قدرتمندان در صدد دستیابی به این زن هستند. لات های پاریس، قداره کشان، با نفوذ ها. اما همه می دانند که آن زن زیبا، اسمش چی بود!؟ طارق گفت، من گفتم ازمیریلدا! آیت الله خامنه ای با تمام چشمانش خندید و گفت احسنت! شما وزیر فرهنگ بودید! 🔹همه می دانستند که ازمیریلدا یک دشنه ظریف دسته صدف سپید بسیار تیز و کارا به همراه دارد. هر کس به او سوء نظری داشته باشد، ازمیریلدا از استفاده از آن دشنه تردید نمی کند. اقای نخست وزیر! لبنان مثل همان زن زیباست. لبنان عروس خاورمیانه است. خیلی ها به کشور شما نظر دارند. اسرايیل خطری است که شما را تهدید می کند. مگر تا خیایان های بیروت نیامدند؟ مگر مردم را نکشتند؟ ویران نکردند؟ 🔹#سلاح_مقاومت مثل همان دشنه ازمیریلداست. دشمن را نومید می کند و امکان عمل را از او می گیرد. گفتگو ها ادامه پیدا کرد. اما سعد حریری کلمه ای در باره سلاح حزب الله سخنی نگفت. بعد از جلسه پرسیدم. نگفتی؟ گفت: دیدی جلسه را چگونه اداره کرد و بحث را پیش برد. می شد مطرح کرد؟