#از امام سجاد (ع): وَ اَستَغفِرُکَ مِن کُلِّ لَذَّۀ بِغَیرِ لَذَّۀِ ذِکرِک (و از تو طلب مغفرت می‌کند بخاطر تمام لذت هایی به غیر از لذت ذکر تو ) این نکته مهمی است که هرچه گرایش به سوی لذات مادی و دنیوی بیشتر باشد محرومیت از توجه قلبی به درگاه خدا بیشتر خواهد بود و هر چه تعامل انسان با دنیا بیشتر باشد و بیشتر با دنیا سر و کله بزند ناگزیر گرایش او به دنیا هم بیشتر می شود این مفهوم از این حدیث امام علی علیه السلام برداشت می شود که :"المالُ مادَّۀُ اشَّهَوات" . خود وجود مال عاملی است که کِشنده شهوت‌ها و وابستگی‌ها و گرایش‌ها به سوی خود است. حال این سؤال مطرح می شود که چگونه از این اسارت ها رهایی یابیم ؟ آیا ترک دنیا کنیم یااین که ... نه، ترک دنیا نه تنها وابستگی ها را از شما دور نمی مند بلکه شما را عقده ای می کند و غرور ها را به همراه می آورد . این حقیقت درست است که باید سعی شود از دنیا دوری کرد و فقط به قدر نیاز با آن تعامل دلشت ولی راهش قطع ناگهانی تعاملات دنیایی نیست . انسان زمانی می تواند به گونه ای عمقی وپایدار و بی خطر از اسارت های دنیایی رهایی یابد که دو عنصر را با هم داشته باشد : 1. بصیرت و معرفت 2. مجاهدت منظور این است که انسان تدریجا روی دنیا و پستی و حقارت آن فکر کند و در مورد آخرت و عظمت آن به تأمل بنشیند و بعد که از ته دل به حقارت دنیا و عظمت آخرت پی برد کم کم دنیا را کنار بگذارد و به قدر نیاز کفایت کند . *البته نکته ای را هم توجه می دهم که گاهی اوقات انسان ناخود آگاه در مصائب و مشکلات و حوادث و شکست ها قرار می گیرد و این ها عاملی می شوند تا از قید اسارت رها شده به سوی خدا باز گردد . این نوع رهایی که نا خود آگاه و اتفاقی است ، موقتی است و از عمق برخوردار نیست پس مسأله خود آگاه بودن هم مسأله مهمی است . نکته قابل تأمل دیگر این که تعلقات همیشه مادی نیستند بلکه گاهی معنویند و باعث اسارت انسان می شوند . مثل این که انسان علم را ، معرفت را ، عبادت و زهد و عرفان را برای خود این ها بخواهد نه برای خدا . @LezateRahayi