داستان از این قراره... جناب WHO (همون سازمان جهانی بهداشت خودمون!) با یه طرح آزمایشگاهی میاد سراغ کشورهای مختلف. حالا این وسط، یه سری کشورها نقش موش‌های آزمایشگاهی رو بازی می‌کنن و یه سری دیگه هم برده‌های بدون مزد پروژه می‌شن! نتیجه؟! یه عالمه "دستاورد علمی تخصصی" که البته بیشتر شبیه چاپ پول و آمارسازی به نظر میاد تا خدمت به بشر! ⬅️ حالا نکته جالب‌تر اینجاست که برای اینکه ثابت کنن این طرح خیلی "عالیه"، سریع چندتا مقاله علمی-پزشکی منتشر می‌کنن با تیترهایی مثل: "صدها فایده اثبات‌شده!" و اینجوری ژست علمی به ماجرا می‌دن. محققین بهداشت و سلامت ما هم (که ماشاءالله چقدر حساس و دقیق هستن و هیچ طرحی رو بدون آزمایش بومی قبول نمی‌کنن! 😉) مشتاقانه این طرح رو وارد کشور می‌کنن. خب، چه فضایی بهتر از آموزش و پرورش؟! کیس آزمایشی فراوونه (هر دانش‌آموز یه نمونه آزمایشی!) پول زیااااد هم که همیشه در جریانه. 🔸 و بعد از دو روز، وقتی یه عالمه مشکل ایجاد شد، با خونسردی تمام می‌گن: «ببخشید، اشتباه شد! دیگه علمه، بالاخره اشتباه هم داره. ولی خدا رو شکر که ما هستیم، وگرنه همه‌تون تا الان مرده بودین!» 😎 خلاصه اینکه به جای این‌همه اعتماد کورکورانه، شاید بهتر باشه به‌جای موش آزمایشگاهی بودن، یه کم دقیق‌تر و مستقل‌تر عمل کنیم. اما خب... #واکسن #فلوراید #تجربه_آموزشی #موش_آزمایشگاهی