۱۲ مهر ۱۴۰۳
4_6044268962689057768.mp3
942.1K
🔸ترتیل صفحه 035 قرآن کریم
با صدای استاد حامد ولی زاده
🔸مقام : عجم بیات
🛑 فایل بدون ترجمه
☘️☘️☘️☘️
.
۱۲ مهر ۱۴۰۳
4_6044268962689057769.mp3
2.15M
🔸ترتیل صفحه 035 قرآن کریم
با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام عجم بیات
🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه
☘️☘️☘️☘️
.
۱۲ مهر ۱۴۰۳
┄━═━━⊰❀﷽❀⊱━━═━┄
✍ نکته تفسیری صفحه ۳۵
لحظه ای برتر از یک سال:
شاید هیچ مکتب و آیینی مانند اسلام، انسانها را به «تفکّر» دعوت نکرده باشد.
قرآن 17 بار از تفکّر، و بارها از عقل و فهم و ... سخن به میان آورده و احادیث پیشوایان ما لبریز از دعوت به تفکّر است.
خداوند در آیات وحی، زیانهای شراب و قمار را برشمرده و توصیه می کند که در حد میانه ـ و نه با افراط و تفریط ـ انفاق کنیم. سپس می فرماید: این چنین خداوند آیاتش را برای شما توضیح میدهد و علّت پاره ای از دستورهایش را روشن می کند تا در مورد زندگیتان در دنیا و آخرت اندیشه کنید. یعنی اگرچه خدا به شما فرمان می دهد که از دستورهایش اطاعت کنید، از شما می خواهد که در باره ی آن‌ها فکر کنید و آن‌ها را با چشم باز بپذیرید؛ نه اجباری و کورکورانه. [1]
هر یک از این دستورها، برنامه ای برای تکامل انسان است که اگر به درستی و با فهم و درک صحیح انجام شود، تأثیر فوق العاده ای در رشد انسان می گذارد.
شناخت صحیح گناهان و اندیشه در باره ی زیان آن‌ها نیز باعث میشود که انسان با میل و رغبت از آن‌ها دوری کند و پرهیز از آن‌ها را نوعی محرومیت و رنج نپندارد.
امام رضا علیه السلام در این باره فرموده است: «عبادت راستین، نماز و روزه ی فراوان و بی فکر و اندیشه نیست؛ بلکه عبادت حقیقی، تفکّر در آفرینش خدا و دستورهای اوست.» [2]
تاریخ، سرگذشت های فراوانی را از عبادت های خشک و بی مغز روایت کرده که هیچ فایده ای برای انجام دهنده ی آن نداشته است.
داستان خوارج نهروان، نمونه ی روشنی از آنهاست. آنان، افراد خشک مغز و به ظاهر دینداری بودند که اعتقادات جاهلانه و پوچی داشتند و بر سر دشمنی با بزرگترین عبادت کننده ی زمانشان، علی علیه السلام ، سر دوستدار او را بریدند و همسر باردارش را کشتند و شکمش را دریدند و سر فرزندش را بریده، بر سر نیزه گذاشتند؛ در حالی که بسیاری از آنان، حافظان قرآن بودند و پیشانی هایشان از سجده ی فراوان پینه بسته بود!
امیر مؤمنان علی علیه السلام در سرزمین نهروان به آنان نصیحت فراوانی کرد و پس از اتمام حجت، با آنان پیکار کرد و بیشتر آنان را به جهنّم فرستاد. به راستی چه می شود که چنین بلایی بر سر انسان میآید؟
در روایتی می خوانیم که شخصی نزد امام صادق علیه السلام از عبادت فراوان همسایه اش سخن به میان آورد. امام از او پرسید: «عقلش چگونه است؟» او گفت: «عقل درستی ندارد.» امام فرمود: «مقام او با آن عبادت ها بالا نمی رود.» [3]
در مقابل، تاریخ از سعادت انسانهایی سخن میگوید که با لحظه ای فکر و اندیشه، از هلاکت ابدی نجات یافتند.
ماجرای «حُرّ بن یزید ریاحی»، یکی از نمونه های روشن این مطلب است. او نخستین کسی بود که مأمور شد حرکت امام حسین علیه السلام را مهار کند و اجازه ندهد آن حضرت تغییر مسیر دهد؛ امّا در روز عاشورا به فکر فرو رفت. شخصی به نام مهاجر بن اوس می گوید: «در روز عاشورا، بدن حر به لرزه افتاده بود. با تعجّب به او گفتم: آیا ترسیده ای؟ اگر از من می پرسیدند که شجاعت ترین شخص کوفه کیست، تو را معرفی می کردم. حر گفت: من خود را بین بهشت و دوزخ میبینم. به خدا سوگند، اگر قطعه قطعه و سوخته شوم ، هیچ چیز را به جای بهشت انتخاب نمی کنم.» حر، این را گفت و به سپاه امام حسین (ع) پیوست [4]
و اکنون بیش از هزار و سیصد سال است که درود و سلام خدا و خوبان عالم به او میرسد.
آری، بدینگونه انسان میفهمد که چرا امام صادق علیه السلام یک لحظه تفکّر را از یک سال عبادت برتر شمرده است. [5]
[1] . اقتباس از المیزان فی تفسیر القران ، ج2 ، ص197
[2] . کافی ، ج2 ، ص55
[3] . کافی ، ج1 ، ص24
[4] . زندگی امام حسین(ع)، تألیف محمد جواد نجفی، ص۱۸
[5] . تفسیر عیاشی، ج2، ص208
#تفسیر
.
۱۲ مهر ۱۴۰۳
0035
❣️ مهدی شناسی
اكنون در زمانى هستیم كه سلسله جلیله انبیا(علیهم السلام) پایان پذیرفته است و دیگر پیامبرى نخواهد آمد و حتّى امامان معصوم(علیهم السلام) هم در دسترس نیستند و امام دوازدهم(علیه السلام) نیز در پرده غیبت است. در این وضعیت، چگونه از آن‌ها الگو بگیریم و به رفتار آن‌ها تأسّى كنیم؟ در این جا دو پرسش مطرح مى‌شود:
1. وقتى ما اسوه و الگو را نمى بینیم، چگونه به او تأسى كنیم؟
2. آیا رفتارى كه در زمان امامان(علیهم السلام) انجام گرفته، براى این زمان نیز قابل تأسّى است؟
درباره پرسش اوّل باید گفت: تأسّى و اقتدا به طور مستقیم، میسر نیست؛ امّا غیرمستقیم، امكان دارد. شبیه این كه انسان، شخصى را نبیند؛ ولى تصویر او را در تلویزیون مشاهده كند یا فیلم او را ببیند. وقتى ما به طور كامل بتوانیم سیماى امامان را از لابه لاى آیات، روایات و تاریخ مجسّم كنیم، مرتبه نازله‌اى براى ما حاصل مى‌شود. گویا كسى را دیده ایم كه اكنون حضور ندارد؛ ولى چگونگى رفتار او در حافظه ما هست و از حافظه كمك مى‌گیریم تا بتوانیم جاى خالى او را پر كنیم.
پرسش مهم‌تر این است كه تقلید، به وضع زمانى و مكانىِ الگو بستگى دارد. بعضى چیزها را در زمانى مى‌شود عمل كرد؛ امّا در زمان دیگر امكان عمل ندارد. چون با آن زمان، هزار و چندصد سال فاصله شده، تقلید از آن‌ها اصلا میسّر نیست و امروزه امكان عمل ندارد. فرض كنید آن زمان اسب سوار مى‌شدند و با شمشیر مى‌جنگیدند. حال اگر بخواهیم پیروى كنیم، باید در جنگ‌ها سوار اسب شویم و با شمشیر بجنگیم و این امكان ندارد.
كسانى شبهه‌هایى را القا مى‌كنند كه گاهى ممكن است از روى غفلت و نادانى، و گاهى از روى شیطنت باشد. ما حمل بر صحّت مى‌كنیم و مى‌گوییم: ان شاءالله این شبهه‌ها، همه از روى نادانى است و از روى غرض و مرض نیست. شبهه القا مى‌كنند كه چطور مى‌شود از حضرت زهرا الگو گرفت؟! آن شیوه زندگى ویژه 1400 سال پیش بوده است و در زمانه ما به هیچ وجه امكان عمل ندارد. زندگى سایر امامان(علیهم السلام) نیز براى زمان خاص و وضعیت اقلیمى و جغرافیایى خاص بوده است. در این زمان، وضع تغییر كرده و آن سیره زندگانى به هیچ وجه قابل تقلید و تأسّى نیست؛ پس این پرونده را باید بست.
در پاسخ به این پرسش باید گفت: قرآن كریم مى‌فرماید:
لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِی رَسُولِ اللّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ.
و در سیره رسول اللّه براى شما سرمشق نیكویى وجود دارد.
با فرض این كه ما از این آیه، اطلاق را بفهمیم، در همه شؤون زندگى باید به رسول اكرم(صلى الله علیه وآله) تأسّى كنیم و به فرض اگر از آیه هم استفاده نمى كردیم، از روایات متواترى كه در این زمینه وجود دارد مى‌توانستیم این معنا را بفهمیم كه باید به اهل بیت، تأسى كنیم.
حال، در چه چیزهایى باید پیروى كنیم؟ پاسخ این پرسش با رعایت اختصار این است كه در چند زمینه نیاز داریم تأسّى، تبعیّت و تقلید كنیم. یكى در زمینه باورها و عقاید است؛ چون حتّى برخى از اعتقادهاى ضرور نیز مقدارى جنبه تقلیدى دارد. بعضى از مسائل اعتقادى چون اصل خدا و توحید و نبوّت و اصل معاد را با براهین عقلى اثبات مى‌كنیم و به تعبّد نیاز ندارد؛ ولى به بعضى مسائل باید معتقد باشیم؛ در حالى كه عقلمان توان درك آن‌ها را ندارد؛ براى مثال، انسان بیندیشد تا برهان اقامه كند كه وقتى آدم را در قبر گذاشتند، از او سؤالى خواهند كرد یا نه، عقل راه به جایى نمى برد. این جا یگانه راهش این است كه ببینیم معصومان(علیهم السلام) چه فرموده اند و بگوییم درست است. این جا سخن از أخذ علم از معصوم(علیه السلام) است.
به هر حال، خدا بر ما منّت نهاده و منبع معتبرى همچون سخنان و رفتار معصومان(علیهم السلام) را در این جا قرار داده است؛ پس بخش اوّل، باورهایى است كه ما باید از آن‌ها پیروى كنیم و موقعیت زمانى و مكانى نیز در آن‌ها تأثیرى ندارد. هزار سال پیش‌تر خدا یكى بوده است، و هزار سال بعد هم خدا یكى خواهد بود. اعتقادات دیگر هم همین طور است. هر چیزى كه دلیل متقن یا عقلى یا نقلى دارد، ثابت است و وضعیت زمانى، تغییرى در آن ایجاد نمى كند؛ امّا اختلاف‌ها درباره ارزش‌ها بیشتر است. نظر ما این است كه ارزش‌هاى كلّى اخلاقى ثابتند و در هیچ زمانى تفاوت نمى كنند. ظلم همیشه بد، و عدالت همیشه خوب است و چیزهایى از این قبیل. بله، بعضى از رفتارهاى اخلاقى در موقعیت‌هاى گوناگون تفاوت مى‌كنند؛ ولى این‌ها هم موازینى دارند؛ براى مثال، فرض كنید همه مى‌گویند: راست گفتن خوب است؛ امّا بعضى جاها راست گفتن بد است. اگر راست گفتن سبب قتل انسان پاكى بشود، نباید راست گفت. دروغگویى بد است؛ امّا اگر باعث نجات جان پیامبرى بشود، آن جا باید دروغ گفت و واجب است؛ پس این ارزش‌ها كمابیش متغیّرند؛ امّا تغییرش بى حساب نیست. به سبب زمان نیست كه تغییر مى‌كند.
ادامه دارد
#ولایت
.
۱۲ مهر ۱۴۰۳
۲۲ مهر ۱۴۰۳
4_6046520762502743125.mp3
1.05M
🔸ترتیل صفحه 036 قرآن کریم
با صدای استاد حامد ولی زاده
🔸مقام : عجم بیات
🛑 فایل بدون ترجمه
☘️☘️☘️☘️
۲۲ مهر ۱۴۰۳
4_6046520762502743126.mp3
2.24M
🔸ترتیل صفحه 036 قرآن کریم
با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام بیات
🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه
☘️☘️☘️☘️
۲۲ مهر ۱۴۰۳
┄━═━━⊰❀﷽❀⊱━━═━┄
نکته تفسیری صفحه ۳۶
سوگندهای بی اساس:
یکی از عادتهای ما در زندگی روزمره، قسم خوردن است.
اگر به صحبت کردن معمول خود یا اطرافیانمان دقّت کنیم، عبارات «وَ الله»، «به خدا» و... را زیاد می شنویم. البتّه معمولاً ما از گفتن آن‌ها قصد جدی نداریم و این کلمات را ناخودآگاه به زبان می آوریم. این عادت اگرچه پسندیده نیست و بهتر است انسان مراقب سخن گفتن خود باشد و بیهوده به خدا سوگند نخورد، طبق این آیه، سوگندهای بیهوده ای که از روی عمد گفته نمی شود، حکم سوگندهای شرعی را ندارند؛ چراکه سوگند واقعی به خدا، یکی از موضوعات مهم در دین اسلام است. اگر انسان از روی فهم و دقّت به خدا قسم بخورد که کاری را انجام دهد یا انجام ندهد، بر او لازم است که به سوگندش عمل کند، و اگر آن را بشکند، باید کفّاره بدهد.
بر اساس آیه ی 89 سوره ی مائده، کفاره ی شکستن سوگند، غذا دادن به ده شخص بینوا یا لباس پوشاندن بر آن‌ها یا آزاد کردن یک برده است، و اگر کسی نمی تواند هیچیک از این کارها را انجام دهد، باید برای شکستن سوگندش، سه روز روزه بگیرد.
البته برخی از سوگندهای عمدی را می توان شکست؛ بلکه برخی از آنان را باید شکست. مثلاً اگر کسی سوگند بخورد که به دیدار مادر یا برادرش نرود، یا اینکه سوگند بخورد که دیگر نماز نخواند، سوگندش باطل است و هیچ ارزشی ندارد؛ چون با سوگند خوردن به خدا خواسته است که فرمان او را زیر پا بگذارد.
گفته اند که این آیه پس از آن نازل شد که میان داماد و دختر یکی از یاران پیامبر صلوات الله علیه به نام عبدالله بن رواحه اختلاف ایجاد شد و او سوگند یاد کرد که برای آشتی دادن میان آن دو، هیچ دخالتی نکند. در این هنگام، این آیه نازل شد و اینگونه سوگندها را ممنوع و بی اساس اعلام کرد.
کسی که عمداً به دروغ سوگند بخورد، مرتکب گناه بزرگی شده است.
امام صادق علیه السلام در این باره فرموده است: «کسی که قسمی بخورد و بداند که دروغ می گوید، در حقیقت با خدا جنگیده است.» [1]
حتّی انسان تا جایی که می تواند، باید از خوردن سوگند راست هم خودداری کند؛ زیرا مقام خدا والاتر از این است که برای گذراندن امور زندگیمان، پیوسته به نام او قسم بخوریم.
در روایتی آمده است که حضرت عیسی علیه السلام به حواریون خود فرمود: «موسی علیه السلام به شما دستور می داد که به دروغ به خدا سوگند نخورید؛ ولی من به شما فرمان میدهم که نه به دروغ به خدا سوگند بخورید و نه به راست.» [2]
[1] . سفینه البحار ، ج8 ، ص759
[2] . بحارالانوار ، ج101 ، ص280 / غیر از این دو منبع ، بقیه متن از تفاسیر نمونه و آلاء الرحمن اقتباس شد .
#تفسیر
.
۲۲ مهر ۱۴۰۳
0036
❣️ مهدی شناسی
اگر این ارزش‌هاى متغیّر را هم با ملاك‌هایش در نظر بگیریم، باز امور ثابتى خواهند بود؛ بنابراین به طور كلّى باورها و ارزش‌هایى را كه عقل ما بدان‌ها نمى رسد، باید از وحى و حاملان و مبلغان وحى بگیریم.
مى‌ماند تاكتیك‌ها و روش‌هاى عملى كه براى رسیدن به اهداف ارزشمند باید یاد بگیریم.
فرض كنید مى‌دانیم امنیت در جامعه باید برقرار بشود؛ امّا این كه در هر وضعى چگونه باید امنیت را ایجاد كرد؛ این دستگاه امنیتى چگونه باید اداره شود؛ بودجه اش از كجا تأمین شود؛ چه كسى رئیس آن را تعیین كند؛ چه كسى آموزش بدهد، و صدها سؤال دیگر كه به امنیت مربوط است، در حیطه روش‌ها مطرح مى‌شود. حفظ امنیت جامعه، ارزشى قطعى است كه باید به آن رسید؛ امّا از چه راهى باید به آن برسیم؟ به طور مسلّم، زمان امامان؛ دستگاه‌هاى نیروى انتظامى به صورت امروزى وجود نداشته است. آیا با عوض شدن وضع زندگى باید دستگاه‌هاى جدیدى بنیانگذارى شود؟ بیشتر مسائل حكومتى از این قبیل است. آیا باید بگوییم چون امیرمؤمنان(علیه السلام) هیچ وقت ارتش و نیروى انتظامى نداشت، ما هم نباید داشته باشیم؟ اگر بخواهیم حكومت اسلامى داشته باشیم، آیا این‌ها و وزارتخانه‌ها و دستگاه‌هاى دیگر را باید منحل كنیم؟! آیا معناى تأسّى در این جا این است؟ این پیچیده ترین بخش پرسش است.
یك بخش این مسأله، به مسائل فقهى و نظرى تقلید در فقه مربوط مى‌شود كه چه چیزى حلال، و چه چیزى حرام است. چه چیز واجب، و چه چیز مباح است؛ امّا بخش دوم این مسأله، جنبه مهمّ دیگرى است؛ به ویژه آن جا كه پاىِ بعضى از مسائل تخصصىِ اجتماعى پیش مى‌آید؛ به طور مثال، در مسائل سیاست بین المللى با كشورهاى دیگر چگونه رابطه داشته باشیم؟ مثلاً همین مسأله فلسطین كه امروز در جامعه ما مطرح است. عدّه‌اى مسلمان، تحت سخت ترین شكنجه‌ها از سوى كافران و یهودیان زندگى مى‌كنند كه تمام هستى خود را براى حفظ هویت اسلامى شان در طبق اخلاص گذاشته اند. نمونه‌هایش را در فیلم‌هاى تلویزیونى تماشا كرده اید. پیر و جوان و دختر و پسر و كودك، از هیچ چیز براى حفظ اصالت اسلامى خویش مضایقه نمى كنند. در این وضعیت ما در جایگاه كشور مسلمان باید چه كنیم؟ نیرو و سرباز بفرستیم؟ اسلحه بفرستیم؟ پول بفرستیم یا باید به گونه دیگرى رفتار كنیم؟ این گونه مسائل ساده نیست تا بتوانیم براساس یك روایت یا یك رفتار خاص، پاسخ روشنى براى آن‌ها بیابیم. این جا به دو نوع كار علمى تخصّصى نیاز است: یكى به مسائل فقهى مربوط است، و در مرحله بعد، نوبت به تشخیص موضوعات مى‌رسد. تشخیص موضوعات، كار تخصّصى دیگرى است. فقیه هم مى‌تواند سیاستمدار باشد؛ امّا هر فقیهى سیاستمدار نیست. تشخیص موضوعات سیاسى بر عهده فقیهى است كه در مسائل سیاسى نیز تخصّص دارد. آیا این جا هم باید تقلید كرد؟ وظیفه خویش را در برابر مسأله فلسطین از چه كسى باید بپرسیم؟ آیا در رساله‌هاى علمیه نوشته شده كه در برابر مسأله فلسطین چه موضعى باید اتّخاذ كنیم؟ نه. آیا اگر فقیهى با كمال دقّت مسائل كلّى فقهى را حل كرده باشد مى‌تواند وظیفه ما را درست روشن كند؟! او احكام كلّى را استنباط مى‌كند.
امام رضوان الله تعالى علیه و مقام معظم رهبرى حفظه الله داراى دو مقام هستند: هم فقاهت و هم سیاست. ایشان در عمل ثابت كرده اند كه هم فقیه و هم سیاستمدارند. اكنون دنیا مى‌داند پیرمردى كه شصت سال در قم با فقاهت سر و كار داشت، سیاستمداران جهان را به زانو در آورد. وقتى حضرت امام(رحمه الله) در حسینیه جماران چهار كلمه سخن مى‌گفت، رئیسِ جمهور امریكا برنامه اش را تعطیل مى‌كرد و به سخنرانى امام گوش مى‌داد تا ببیند امام چه مى‌گوید. خودشان مى‌گفتند: ما نمى توانیم پیش بینى كنیم كه این پیرمرد فردا چه خواهد گفت. این، دو مهارت و دو تخصّص است؛ امّا هر فقیهى این گونه نیست.
ادامه دارد
#ولایت
۲۲ مهر ۱۴۰۳
1001.01.mp3
10.76M
حقیقت نوری اهل البیت
قسمت اول
#حقیقت‌نوری‌اهل‌البیت
#سخنرانی
۲۳ مهر ۱۴۰۳
۲۶ مهر ۱۴۰۳