شِرشِره را میچرخواندی و دور خودت پرواز میکردی. دامن پیراهنت میرقصید.
دختر کوچولوی نورانی من، دیروز توی این نقطه بودی که برای لحظهای زمان برایم ایستاد.
جمع کل میکشید و دست میزد اما همه جا سکوت شد برای من.
انگار حرکت هماهنگ و برخورد دست ها بهم، جیغ و شور بچها و خنده های مادر ها تمام شد.
انگار همه چیز تمام شده بود.
فقط من بودم، تو و آن خواهر وروجک پر نورت که پریده بود روی مبل و دو دستی از شرشر ها آویزان شده بود تا بِکندشان.
چشم هایش برق میزد از خوشی.
چشم هایت برق میزد از خوشی.
چشم هایم با نخی نامرئی به شما وصل شده بود.
همه وجودم پر از شما شده بود. زمان ایستاد انگار و من فقط شما را میدیدم.
شمایی که جان من شده اید.
شمایی که سه سال و سی و هفت هفته است که با منید.
از همان لحظه که فهمیدم نقطه های کوچک تپنده ای توی وجودم تکان میخورند.
همه وجودم ذکر الحمدالله شد. دهانم قلبم فکرم و تمام وجودم یکصدا شد تا شُکر بگوید.
تو میچرخیدی و پشت سرت خواهر کوچک مو لَخ لَخی ات بازیگوشی میکرد و من خدا را بابت بودنتان شکر میکردم.
کاش خوشبخت و عاقبت بخیر شوید فانوس کوچولوهای من ❤️🦋🌻
https://eitaa.com/Mahisiah
