✍🏻#خاطره_نگاری #قسمت_اول شب جمعه بود،مصادف شده بود با دومین روز آماده سازی هدایا ظهر حین انجام کارها پیشنهاد شد حتی شده 50 تا از بسته های تبرکی را امشب برای پخش گلستان شهدا ببریم هنوز مانده بود تا #روز_دختر واین حرف خلاف برنامه های قبلی بود اما موافقت شد! از ظهر هر چه تلفنی و حضوری اقدام برای تهیه کم و کسری ها کردم که روزهای آینده به مشکل نخوریم با یک مانع روبرو میشدم! خیلی عجیب، هیچ کدام از تلاش ها نتیجه نداد و مکرر به در بسته خوردم! شب از خود بازار که فروشنده یکهو مقدار عمده خرید را گفت نمیفروشم تا خود #گلستان_شهدا چادر را روی صورتم کشیدم و اشک ریختم، جوری که راننده که یکی از بچه ها بود اصلا متوجه نشود. مسئول بودن این سختی ها را دارد دیگر، باید پنهانی ناراحت باشی و مشکلات را حل کنی؛ انگار یک دنیا بار روی شانه هایت سنگینی می‌کند و در عین حال باید به فکر کارهای فردا و پاسخگویی به مخاطبان و مهمتر از همه روحیه اعضای تیم ات باشی که نگاه شان به توست و اگر کمی بلغزی آن هم سر بزنگاه و در اوج کار، تیم فرومیریزد! وقتی رسیدیم منتظر پارک کردن ماشین نشدم و زودتر پیاده شدم، مستقیم رفتم سر مزار علی آقا نشستم. در آن لحظه هیچ چیز برایم مهم نبود! اینکه شلوغ است و مردم دارند نگاه می‌کنند یا حتی اینکه چادرم به خاطر فیلمبرداری فردا نباید خاکی شود یا اینکه هوا سرد است و روی سنگ نشستن سرماخوردنم را تضمین می‌کند و... چون این بار فرق می‌کرد پای تبرکی های حرم وسط بود، پای آبرو، پای این همه آدمی که با جون و دل آمده اند برای کمک و آن همه آدمی که رزق و نشانه زندگی شان قرار بود به واسطه ما به دست شان برسد...