چند خط دربارهٔ اولین #اسکار انیمیشن برای ایران🇮🇷 ✍🏻پرستو علی‌عسگرنجاد #در_سایه_سرو اسکار ۲۰۲۵ بهترین #انیمیشن_کوتاه را از آن خود کرد. «حسین ملایمی» و «شیرین سوهانی»، این اثر را به سفارش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ایران ساخته‌اند. من اثرشان را دوست داشتم. همه‌جا آمده داستان دربارهٔ پدری‌ست که از اختلال پس از حادثه (PTSD) رنج می‌برد، اما داستان درواقع دربارهٔ زندگی یک جانباز اعصاب و روان است که گوشه‌گیر از دنیا، در انزوای جزیره‌ای با دخترش زندگی می‌کند. ایده از کجا آمده؟ از پدر شیرین که او هم جانباز جنگ است. کار به‌شدت استعاری و به‌قاعده ساخته شده. تکنیک عالی‌ست. عناصر ایرانی‌اش مثل لنج، لباس محلی، قوری گل‌قرمز، بالش مخمل سرخ و دار قالی چشم را نوازش می‌دهند. قصه را خوب تعریف می‌کند. از نهنگ به‌گل‌نشسته خوب فرامتن می‌گیرد. رنج جانبازان اعصاب را که خیلی‌هایشان در انزوای آسایشگاه‌های روانی حتی امکان زیستن با عزیزانشان را ندارند، هنرمندانه روایت می‌کند. نیز درد خانواده‌هایی را که عشقشان زیر سایهٔ جنگ به رنج روزمره و صبوری سالیانه آغشته شده… من خیلی خوشحال شدم که این دو جوان رنجی را که ما از تجاوز رژیم بعث بردیم به دنیا نشان دادند. قصه‌شان حماسه نداشت و من قصه‌های حماسی را دوست‌تر دارم، اما قبول دارم که نمایش شرافت‌مندانهٔ دردها هم لازم است و کسی باید باشد که سمت دردناک جنگ را هم نشان دهد، خاصه جنگی که در آن خون داده باشی، خاک نه. فقط می‌ماند دو نکته: چرا این همه شهید و جانباز دادیم؟ رفتند تا پرچممان بالا بماند. چرا جلوی چشم دنیا باید خودمان پرچم عزیزمان را لگدکوب کنیم؟ مگر سیمین یادمان نداد رخت‌های چرکمان را در خانهٔ همسایه نشوییم؟ از آن‌همه حماسه، رشادت، عشق، از میان منوچهر مدق‌ها، انتخاب این زوج این بود که رنج روزمرهٔ جانبازان اعصاب را روایت کنند، قبول و دست‌مریزاد. دیگر در سخنرانی مراسم اسکار که می‌شد آن متن ازپیش‌آماده‌شده را حتی با آن همه اشتباه تلفظی و لهجهٔ بد، طوری خواند که ایرانیانی که از همان‌جا که ویزا نمی‌دهد، این همه زخم برداشتند اما مثل سرو ایرانی سر خم نکردند، در چشم دنیا عزت‌مندتر و سربلندتر شوند، نه محتاج ترحم… دودیگر آن‌که نمی‌دانم چرا کسانی که به سفارش سازمان رسمی و دولتی جمهوری اسلامی و با حمایت آن انیمیشن می‌سازند باید بدون حجاب در یک رویداد بین‌المللی حاضر شوند! بعد، این را که توانسته‌اند یک انیمیشن دوبعدی ۱۹دقیقه‌ای را در ایران بسازند، معجزه قلمداد کنند! آن هم ایرانی که هر سال یک انیمیشن سینمایی ساخت ایران را در گیشه دارد! پی‌نوشت: اثر در عین ضرباهنگ آرامش، خشونت و تنش بالایی دارد، درگیری فیزیکی، بمباران و آتش‌سوزی را نشان می‌دهد و به‌هیچ‌عنوان مناسب کودکان نیست. ✍🏻پرستو علی‌عسگرنجاد

بسم الله الرحمن الرحیم جایزه را به کدام دستتان داده‌اند آقای ملایمی؟ ✍🏻پرستو علی‌عسگرنجاد مصاحبهٔ حسین ملایمی و شیرین سوهانی پس از دریافت جایزهٔ اسکار برای #انیمیشن #در_سایه_سرو عجیب است. می‌خواهم زیرنویس دیگری برای این مصاحبه ارائه دهم! دنیایی که آن‌طرف دوربین ایستاده، این‌ها را می‌شنود: آها! سؤالی دربارهٔ انیمیشنم ندارید؟ فقط مترصد هستید که در یک عرصهٔ بین‌المللی آبروی کشورم را ببرم؟ چشم چشم! هولم نکنید! اجازه بدهید مشکلاتمان را یکی‌یکی با صدای بلند بشمرم. آمریکا میلیون‌ها دلار به صدام حسین در جنگ با ایران کمک کرد.بعد ما دربارهٔ جانبازانی که با همین بمب‌های آمریکایی جانباز شدند، انیمیشن ساختیم. برای جشنواره‌ای در قلب آمریکا نامزد شدیم. آمریکا از ما دعوت کرد، ولی آمریکا به ما ویزا نداد! البته آخرش داد تا به ما فرصت لگدکوب‌کردن ایران را داده باشد. آمریکا ما را تحریم کرد تا نتوانیم نرم‌افزارهای روز دنیا را داشته باشیم. آمریکا با تحریم‌هایش به کمک ناکارآمدی‌های داخلی، موفق شد ارزش پول ملی‌مان را هیچ کند، بعد، همین آمریکا از ما دعوت کرد بیاییم از آکادمی آمریکایی اسکار در آمریکا تشکر کنیم! به شما گفته‌اند مردم ایران زیر بار مشکلات اقتصادی تا شدند، اما میلهٔ پرچمشان را محکم گرفته‌اند؟ اما حرمت نان و نمک وطن سرشان می‌شود؟ خیری از سازمان ملل و ابراز تأسف‌هایش ندیدند؟ غزه، سوریه و بوسنی را دیده‌اند و عاقبت مذاکره با آمریکا را چشیده‌اند؟ نه بابا! بگذارید مطمئنتان کنم شما و تحریم‌هایتان موفق شده‌اید. تمام جوانان ما دارند مهاجرت می‌کنند. مقاومت کیلویی چند؟ گور پدر همهٔ کارآفرینان، دانشمندان، کارگرانی که پای تولید ملی و اقتصاد مقاومتی ایستاده‌اند. شهدای ترور؟ اسمشان را نیاورید. آمریکا اگر جوانان، دانشمندان و فرماندهان ما را ترور نمی‌کرد هم وضعمان همین بود. ام… وای دیگر مشکلاتمان را یادم نمی‌آید! همسرم بگذار کمکت کنم. حتماً! نگران نباشید! مشکلاتمان فقط همین‌ها نبود. بگذارید مطمئنتان کنم سیاست فشار حداکثری شما جواب داده و چیزی نمانده تا ایران از پا دربیاید. آفرین! ادامه بدهید. *** یک روز مانی حقیقی در نشست خبری فیلم خوک در جشنوارهٔ برلین نشست و با صدای بلند به همهٔ دنیا گفت خسته نشدید بس که در هر نشست سینمایی از فیلم‌سازان ایرانی سؤال سیاسی پرسیدید؟ من یک هنرمندم و با اثر هنری‌ام این‌جا هستم، از من دربارهٔ فیلمم بپرسید، نه کشورم. کاش قبل از این‌که ویزای لحظه‌آخری‌تان را دستتان بدهند، این مصاحبهٔ مانی حقیقی را دیده بودید. مصاحبهٔ خودتان را لااقل خوب ببینید: یک دست جام باده و یک دست اسکار! این کادری بود که آمریکا از شما پسندید. @parastooasgarnejad