باطری اجتماعیم به معنای واقعی ته کشیده ، واسه زمزمه کردن یک کلمه هم باید از ته وجودم تلاش کنم ، سردرد مهمون سرزده‌ای شده که چند روزیِ توی سرم جا خوش کرده ، ارتباط پیوسته خستم می‌کنه ، و همچنین حرف زدنای پشت سر هم ، دلم میخواد از جمعیت فرار کنم و یه پتو بکشم رو سرم و ادامه حیاتم رو تو غار خودم بگذرونم.

تصمیم دارم به کشیدن یک نقاشی وقت گیر، اگر خدا بخواهد.

یه برنامه‌یِ سنگین برای تولید یه کار سنگین تو ذهنمه، فقط خدا کنه که همه چیز اونجوری ک من تو ذهنم چیدم پیش بره.

وانتیِ میوه وایساده تو خیابونمون و از بلندگوش همچین اصواتی خارج میشه: ها؟ الو، علیرضا؟ با منی؟

کوچه‌یِ جلوِ شرکتمون خیلی خوشگله[مبینا میگه] من که ندیدم نهایتا ده متر اومدم توش، ولی تو همین ده مترش واقعا قشنگه.

کلا شرکتمون جای قشنگیه دوست دارم‌ محلشو و کوچه هاشو.

من هنوزم برام عادی نشده و نمیشه که انقلابیا جزِ مردم دیده نمیشن، وقتی کشته میشن کسی ناراحت نمیشه، فوش خوردن و کتک خوردنشون مسئله‌یِ مهمِ مملکت‌ نمیشه، حقوقشون تویِ کشور اسلامی پایمال میشه، آسیب میبینن، به چشم جیره خور دیده میشن، کسی هیجوقت ازشون چیزی نمیپرسه فقط بی دلیل ازشون متنفرن و بلا بلا بلا.

بغلم کن آخرین نقطه باورِ من.

کاش بلد بودم از اینا درست کنم.