یه برنامه‌یِ سنگین برای تولید یه کار سنگین تو ذهنمه، فقط خدا کنه که همه چیز اونجوری ک من تو ذهنم چیدم پیش بره.

وانتیِ میوه وایساده تو خیابونمون و از بلندگوش همچین اصواتی خارج میشه: ها؟ الو، علیرضا؟ با منی؟

کوچه‌یِ جلوِ شرکتمون خیلی خوشگله[مبینا میگه] من که ندیدم نهایتا ده متر اومدم توش، ولی تو همین ده مترش واقعا قشنگه.

کلا شرکتمون جای قشنگیه دوست دارم‌ محلشو و کوچه هاشو.

من هنوزم برام عادی نشده و نمیشه که انقلابیا جزِ مردم دیده نمیشن، وقتی کشته میشن کسی ناراحت نمیشه، فوش خوردن و کتک خوردنشون مسئله‌یِ مهمِ مملکت‌ نمیشه، حقوقشون تویِ کشور اسلامی پایمال میشه، آسیب میبینن، به چشم جیره خور دیده میشن، کسی هیجوقت ازشون چیزی نمیپرسه فقط بی دلیل ازشون متنفرن و بلا بلا بلا.

بغلم کن آخرین نقطه باورِ من.

کاش بلد بودم از اینا درست کنم.

#صوحبت‌هایِ‌صاحبِ‌پوتین‌های‌ِبزرگ‌.

نشسته گریه میکنه میگه الان مامانم نیست خونه چکار کنم