عکسایی که تو آینه گرفتم از شدت سم بودن داره بهم لبخند میزنه.

آخرین روزِ کارورزیِ نفرین شده؛ کافه‌یِ نمیدونم چیچی تو خیابونِ هشتم، جلویِ استدیو، همراهِ مبینا. #ولاکس

خیلی بی دلیل موقع خواب مغزم: بازم‌نشستی رو به روم صوت سفیر البلبلییی

وقتی سریال مورد علاقم تموم میشه دیگ نمیخوام زندگی رو ادامه بدم.

اره. خودم میدونم خوب نمینویسم، قشنگ نیست، جالب نیست، ادبی نیست، پر از غلط املایی و تایپیه، پخته نیست، بینِ چرتا پرتایِ روزمرم گم میشه و خیلیاتون از روشون میگذرید ولی خب، دوست دارم نوشتن رو، احساسِ خالی شدن میده، احساس سبکی، آرامش.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛