پاسخ 👇👇

پاسخ به پرسش فلسفی

🔴 ادعای شما که سیاستمداران تمام احزاب را مسئول دین‌گریزی و وضعیت فعلی جامعه می‌دانید، اگرچه از سر دلسوزی بیان شده، اما از منظر تحلیلی و عقلانی چند اشکال اساسی دارد : ■ تقلیل علل پیچیده به عامل واحد کار درستی نیست. یعنی جامعه و رفتار نسل جوان محصول عوامل متعددی است: تحولات فرهنگی و تکنولوژیک، رسانه‌ها، فضای مجازی، جهانی‌شدن، کم‌توجهی خانواده‌ها به تربیت دینی، و حتی ساختارهای آموزشی و اقتصادی. نسبت دادن تمام دین‌گریزی به سیاستمداران، تقلیل علت به معلول و ساده‌انگاری جدی است. این همان خطایی است که در منطق علت‌ گرایی یک‌بعدی مشهور است. ■ در آموزه‌های اسلامی، مسئولیت و عقوبت، تابع علم و اختیار و شرایط شخصی است. قاعده فقهی و اخلاقی می‌گوید : إن الله لا یظلم الناس شیئا ؛ یعنی خداوند هیچ‌کس را بی‌حساب و کتاب مجازات نمی‌کند. نسبت دادن تقاص اخروی و دنیوی به سیاستمداران بدون بررسی دقیق کردار و قصد، از منظر عقل و دین، نوعی حکم ناپخته و احساسی است. ■ نقد سیاسی و اجتماعی بر اساس عقل و انصاف باید باشد ، لذا اگر هدف ما اصلاح جامعه است، مسیر درست، تحلیل علمی و انتقاد مستند به عملکرد و سیاست‌هاست، نه سرزنش احساسی. جدال احسن یعنی برای اصلاح، دلایل و مستندات بیاوریم و نشان دهیم کدام سیاست‌ها یا تصمیمات منجر به بحران اخلاقی و دینی شده‌اند، نه اینکه تمام بار تقصیر را بر دوش افراد بیندازیم. ■ جوانان امروز نه صرفاً قربانی سیاستمداران، بلکه محصول یک تعامل پیچیده میان خانواده، مدرسه، رسانه و سیاست‌اند. تمرکز صرف بر سیاستمداران، سبب غفلت از مسئولیت‌های شخصی، اجتماعی و نهادی می‌شود. لذا ، عدالت و اصلاح، با توفان سرزنش حاصل نمی‌شود؛ با بررسی علمی، ارائه راهکار و مشارکت عقلانی و اخلاقی حاصل می‌شود. اگر بخواهیم تقاص بدهیم، ابتدا باید دلیل واقعی هر آسیب و نقش همه عوامل را شناخت، سپس به اصلاح ساختارها و رفتارها اقدام کرد. ✍ موسی آقایاری 🆔 https://eitaa.com/Myidea/7188

🔴 دوست گرامی اول باید دقت کرد که عمق استراتژیک یک اصطلاح امنیتی-جغرافیایی است؛ نه مفهومی برای نقد اقتصاد، قیمت مرغ یا آلودگی هوا. عمق استراتژیک یعنی: توان بازدارندگی بیرون از مرز برای حفظ امنیت داخل مرزها. فرآیندهایی که اگر حذف شوند، کشور باید جنگ را ـ‌مثل اوکراین، یمن، غزه، افغانستان، عراق زمان صدام‌ ـ‌ درون خانه‌اش تحمل کند. بنابراین مقایسه تهران با سوریه و لبنان و… مغالطه مشهور است؛ چون تهران هدفِ حفاظت است، نه بدیل یا رقیبِ آن. مثل این است که بگوییم: برای اینکه قلب سالم بماند، چرا خون به سایر اعضا می‌رود؟! فقط قلب را تغذیه کنید. اگر دست و پا، ریه و کبد نابود شوند، قلب هم می‌میرد. ایران اگر در غرب آسیا نفوذ منطقه‌ای نداشت، باید در داخل مرزها می‌جنگید. همان تجربه‌ای که اوکراین و سوریه پرداختند. هزینه ناامنی چند هزار برابر هزینه امنیت است. بله؛ تهران مشکل دارد: تورم، آلودگی، فساد، ناکارآمدی. این مشکلات واقعی‌اند اما راه‌حل آن قطع بازدارندگی نیست. مثل این است که چون بیمار دندان‌درد دارد، ریه‌اش را از بدن خارج کنیم. درمان ساختار داخلی، با حفظ امنیت خارجی ممکن است؛ نه با نابودی آن. نقد سیاست داخلی ـ‌از اقتصاد تا عدالت‌طلبی‌ـ واجب است. اما تبدیل نقد به شعار تهران محاصره شده توسط خودی‌ها فقط احساسات می‌سازد، نه آگاهی. مغالطه دشمنِ داخلی همان‌قدر خطرناک است که مغالطه تطهیرِ کامل سیاست خارجی . عقلانیت می‌گوید: فساد باید نقد شود، بازدارندگی باید حفظ شود. اگر تمام انرژی صرف حذف نفوذ منطقه‌ای شود، فردا باید انرژی‌مان را صرف پذیرش جنگ در شهرها کنیم. خاورمیانه شوخی نمی‌کند؛ امنیت نتیجه توصیه اخلاقی نیست، نتیجه قدرت مؤثر است. ✅ بنابراین مسئله اصلی این نیست که عمق استراتژیک بیرون غلط است یا تهران مهم‌تر ؛ مسئله این است که امنیت بیرونی و اصلاح داخلی دو ضرورت کنار هم‌اند؛ حذف یکی، منجر به نابودی دیگری است. معادله درست این است : امنیت + عدالت + کارآمدی = جامعه سالم نه : امنیت - عدالت و نه : عدالت - امنیت ✍ موسی آقایاری 🆔https://eitaa.com/Myidea/7195