💠🔹امام عليه السّلام در آغاز اين دعاى روح‌پرور و انسان‌ساز رو به درگاه خدا آورده و عرضه مى‌دارد: «پروردگارا! تو براى دوستانت بهترين مونسى و براى كسانى كه بر تو توكّل كنند آماده‌ترين حلاّل مشكلات»؛ (اللّهم إنّك آنس الآنسين لأوليائك، و أحضرهم بالكفاية للمتوكّلين عليك) . اشاره به اينكه كسانى كه واجد اين دو صفت باشند؛ يعنى در زمرۀ اولياء اللّه در آيند و يا در وصف متوكّلان قرار گيرند مشمول اين نعمت بزرگ خواهند شد كه انسشان با خدا است و خداوند مشكلات آنها را برطرف مى‌كند. به اين ترتيب امام عليه السّلام در ضمن مناجات با پروردگار درس انسان‌سازى هم مى‌دهد. از آنجا كه حلّ‌ مشكلات منوط به آگاهى بر آنهاست در ادامۀ اين سخن مى‌افزايد: «تو درون آنها را مى‌بينى و از ضمير آنان آگاهى و از اندازۀ بينش عقلهاى آنها باخبرى. اسرار آنان بر تو مكشوف و قلوب شانس سخت به تو مشتاق است» #خطبه_227 🔶 @Nahj_Et

به هر درجه و میزان که انسان به یاد خدا باشد خود را پیدا کرده است👌 🍃🍃〰🦋 قرآن به این مطلب عنایت دارد که انسان آن خود واقعی‌اش را دریابد. از نظر قرآن انسان هرگاه از خدا غافل بشود نتیجه‌اش این است که از خود غافل می‌شود؛ خود را از یاد برده و فراموش می‌کند؛ خود را گم می‌کند و می‌بازد. از نظر قرآن راه این که انسان خود واقعی را به یاد بیاورد و آن را پیدا کرده و به چنگ آورد و از دست ندهد منحصراً یاد خداست. به هر درجه و میزان که انسان به یاد خدا باشد خود را پیدا کرده است و به هر درجه و میزان که انسان خدای خود را فراموش کند خود را فراموش کرده و خود را گم کرده است. نتیجه هم خیلی واضح است؛ انسان وقتی که خود را هدر داده باشد و خود را گم کرده و نیافته باشد طبعاً سعادت واقعی خود را نیافته است. #استاد_مطهری، انسان شناسی قرآن، ص183 ، 184 🍂🦋 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانۀ خود هشدار شديدى به ظالمان و ستمگران مى‌دهد و مى‌فرمايد: «آن ستمگر كه ابتداى به ظلم مى‌كند فرداى قيامت دست خود را از پشيمانى (به دندان) مى‌گزد»؛ (لِلظَّالِمِ‌ الْبَادِي غَداً بِكَفِّهِ‌ عَضَّةٌ‌) . امام عليه السلام اين سخن را از آيۀ 27 سورۀ فرقان برگرفته است آنجا كه مى‌فرمايد: «وَ يَوْمَ‌ يَعَضُّ‌ اَلظّٰالِمُ‌ عَلىٰ‌ يَدَيْهِ‌ يَقُولُ‌ يٰا لَيْتَنِي اِتَّخَذْتُ‌ مَعَ‌ اَلرَّسُولِ‌ سَبِيلاً» ؛ و (همان) روزى كه ستمكار دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: اى كاش با رسول (خدا) راهى بر گزيده بودم». نكتۀ شايان توجه اين است كه امام عليه السلام در اينجا ظالم را مقدم به «بادى» كرده يعنى آن كسى كه ابتداى به ظلم مى‌كند، از اين نظر كه شخص دوم اگر مقابلۀ به مثل كند ظلم نيست بلكه احقاق حقى است و اگر بيش از مقابلۀ به مثل كند باز قبح و زشتى ظلم او به اندازۀ كسى كه ابتدا به ظلم كرده نيست و تعبير به «عَضَّة» (به دندان گزيدن) كنايه از شدت ناراحتى است، زيرا انسان هنگامى كه به ناراحتى‌هاى شديد گرفتار مى‌شود #حکمت_186 🔶 @Nahj_Et

💠🔹ناراحتى‌هايى كه از خود او سر زده و خودش باعث و بانى آن بوده مى‌خواهد از خود انتقام بگيرد و براى اين كار به آزار خويشتن مى‌پردازد؛ گاه بر سر و صورت خود مى‌كوبد و گاه دست خود را كه با آن كار خلافى انجام داده مى‌گزد و همۀ اينها نشانۀ ناراحتى شديد از كار خويشتن و نوعى مجازات و انتقام از خود است. در حديثى از امام موسى بن جعفر عليه السلام مى‌خوانيم: «فى رَجُلَيْنِ‌ يَتَسابّانِ‌ فَقالَ‌: الْبادي مِنْهُما أَظْلَمُ‌ وَ وِزْرُهُ‌ وَ وِزْرُ صاحِبِهِ‌ عَلَيْهِ‌ ما لَمْ‌ يَتَعَدَّ الْمَظْلُومُ‌ ؛ امام عليه السلام در مورد دو نفر كه به هم دشنام مى‌دادند فرمود: آن كس كه ابتدا كرده ظالم‌تر است و گناه او و گناه نفر ديگر بر اوست مادامى كه مظلوم از حد تعدى نكند» #حکمت_186 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به نكتۀ مهمى دربارۀ آداب معاشرت اشاره كرده، مى‌فرمايد: «يكى از باارزش‌ترين كارهاى كريمان تغافل از چيزهايى است كه از آن آگاهند (و سرپوش گذاشتن بر آن لازم است)»؛ (مِنْ‌ أَشْرَفِ‌ أَعْمَالِ‌ الْكَرِيمِ‌ غَفْلَتُهُ‌ عَمَّا يَعْلَمُ‌) . كمتر كسى است كه عيب پنهانى يا آشكارى نداشته باشد و كمتر دوستى پيدا مى‌شود كه دربارۀ دوستش كار نامناسبى، هرچند به عنوان لغزش انجام ندهد. افراد بزرگوار و باشخصيت كسانى هستند كه عيوب پنهانى افراد را ناديده مى‌گيرند و از لغزش دوستان چشم‌پوشى مى‌كنند و هرگز به رخ آنها نمى‌كشند. اين كار، اولاً سبب مى‌شود كه آبروى مسلمان محفوظ بماند؛ آبرويى كه ارزش آن به اندازۀ ارزش خون اوست. ثانياً سبب مى‌شود فرد خطاكار يا صاحب عيب جسور نگردد و از همۀ اينها گذشته سبب مى‌شود رابطۀ مسلمان‌ها با يكديگر محفوظ بماند. در اسلام، غيبت از بزرگ‌ترين گناهان شمرده شده و اين همه تأكيد براى حفظ آبروى مسلمانان است. #حکمت_222 🔶 @Nahj_Et

💢 نهی از تشریفات بیجا 💠 امام علی علیه السلام فرمودند: 🔸 هنگامى كه به شام مى رفت، دهقانان شهر انبار به ديدارش آمدند. از اسبها پياده شدند و پيشاپيش او دويدند. پرسيد: اين چه كار است كه مى كنيد؟ گفتند كه اين عادت ماست در بزرگداشت فرمانروايانمان. 🍃 امام علیه السلام فرمود: اين كارى است كه اميرانتان از آن سود نبردند و شما خود را در زندگى خود به مشقت مى افكنيد و در آخرت به بدبختى گرفتار مى آييد. چه زيانبار است مشقتى كه در پى آن عذاب باشد و چه سودمند است آسودگى همراه با ايمنى از عذاب خدا. 📚 نهج البلاغه #حکمت_37 🔶 @Nahj_Et

هر کاری میکنند خدا را فراموش نمیکنند 📿 🕋 رِجالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیعٌ عَنْ ذِکرِ اللهِ عجیب است، نمی‌گوید تجارت نمی‌کنند و بیع نمی‌کنند، می‌گوید تجارت و بیع، آنها را در خود غرق نمی‌کند، با خدا هستند و تجارت و بیع می‌کنند، که تجارت و بیع مسلّم به عنوان یک مثال است، خصوصیت ندارد. این افرادکسب می‌کنند، تحصیل و تدریس می‌کنند اما هرکاری می‌کنند با خدا هستند، خدا را فراموش نمی‌کنند و خود را فراموش نمی‌کنند، در چیز دیگر محو نمی‌شوند. #استاد_مطهری، انسان شناسی قرآن، ص172 🦋 🔶 @Nahj_Et

💠🔹اين كلام حكمت‌آميز كه نصايح بسيار گرانقدر و مواعظ گرانبهايى در آن هست دستور العملى است براى تمام زندگى بشر كه در سايۀ آن مى‌تواند سعادت دنيا و آخرت را براى خود به دست آورد. مرحوم سيد رضى بعد از ذكر اين كلام شريف - چنان‌كه خواهد آمد - تصريح مى‌كند كه اگر در مجموعۀ كتاب نهج‌البلاغه جز اين كلام شريف نبود براى وعظ و اندرز و موعظۀ نجات‌بخش كافى بود و چه بسيار از افرادى كه از جاى جاى اين كلام شريف براى اثبات مقاصد خود بهره گرفتند و سخنان خود را به وسيلۀ آن آراسته‌اند. جالب توجه اين‌كه محدث مشهور اهل سنت متقى هندى در كنز العمّال مقدّمه‌اى براى اين حديث شريف ذكر كرده است، وى از «زياد بن اعرابى» نقل مى‌كند كه بعد از خاموش شدن آتش فتنۀ خوارج نهروان امام عليه السلام بر منبر كوفه قرار گرفت و حمد الهى به جاى آورد و در اين هنگام گريه به او مهلت نداد به اندازه‌اى كه اشك‌ها بر صورت و محاسن شريفش جارى شد و هنگامى كه محاسن شريف خود را تكان داد قطره‌هايى از آن بر بعضى از حاضران افتاد و ما مى‌گفتيم: هر كسى كه قطره‌اى بر او افتاده است خداوند آتش دوزخ را بر او حرام خواهد كرد. سپس شروع به خطبه كرد و فرمود: «أيُّهَاالنّاسُ‌ لاتَكُونُوا مِمَّنْ‌ يَرْجُواالْآخِرَةَ‌» #حکمت_150 🔶 @Nahj_Et

✅🛑✅ نهج البلاغه، #نامه_45 به یکی کارگزاران: 🔶🔷 فَاسْتَعِنْ بِاللّهِ عَلى ما اَهَمَّكَ، وَ اخْلِطِ الشِّدَّةَ بِضِغْث مِنَ اللّينِ، وَ ارْفُقْ ما كانَ الرِّفْقُ اَرْفَقَ، وَ اعْتَزِمْ بِالشِّدَّةِ حينَ لايُغْنى عَنْكَ اِلاَّ الشِّدَّةُ. وَ اخْفِضْ لِلرَّعِيَّةِ جَناحَكَ، وَابْسُطْ لَهُمْ وَجْهَكَ، وَ اَلِنْ لَهُمْ جانِبَكَ، وَ آسِ بَيْنَهُمْ فِى اللَّحْظَةِ وَ النَّظْرَةِ، وَ الاِْشارَةِ وَ التَّحِيَّةِ، حَتّى لايَطْمَعَ الْعُظَماءُ فى حَيْفِكَ، وَ لايَيْاَسَ الضُّعَفاءُ مِنْ عَدْلِكَ. وَالسَّلامُ. 🔹🔸 در هرچه بر تو مهم آید از خداوند کمک بخواه، و سختگیری‌ را با آمیزه ای‌ از نرمی‌ درهم آمیز، آنجا که نرمی‌ و مدارا بهتر است نرمش داشته باش، و جایی‌ که جز خشونت به کار نیاید خشونت کن، نسبت به رعیت فروتن باش، و با خوشرویی‌ برخورد کن، و با ملایمت رفتار نما، و در نظر انداختن به آنان با گوشه چشم و خیره نگاه کردن و اشاره و تحیت یکسان معامله کن، تا زورمندان به تو طمع ستمکاری‌ نبندند، و ناتوانان از عدالتت ناامید نشوند. والسّلام. 🔶 @Nahj_Et

☘#حکمت_27 نهج البلاغه 😷مدارا کردن با بيمارى: 🔰امام(علیه السلام) در این گفتار حکمت آمیز خود به یک اصل مهم بهداشتى و درمانى اشاره مى کند مى فرماید: ⬅️ «با بیمارى ات بساز مادامى که با تو همراهى مى کند» 🔹اشاره به این که تا زمانى که بیمارى فشار شدید نیاورده بگذار بدنت بدون نیاز طبیبان و دارو آن را دفع کند. این مسئله شاید در آن روز که امام این را مى فرمود روشن نبود; اما امروز روشن است که بدن خود داراى نیروى دفاعى است و هرگاه بیمارى با استفاده از قدرت دفاعى بدن از بین برود هم زیان هاى دارو و درمان را ندارد و هم بدن را تقویت کرده و براى آینده بیمه مى کند. البته هرگاه نیروى دفاعى بدن عاجز بماند باید با استفاده از طبیب و دارو به کمک او شتافت تا بیمارى را دفع کند. 🔹اضافه بر این بسیارى از بیمارى ها دورانى دارد که با پایان دورانش خود به خود دفع مى شود. از این گذشته انسان وقتى در مقابل بیمارى تسلیم مى شود و با مختصر ناراحتى در بستر مى خوابد به خودش تلقین بیمارى مى کند، تلقین خود اثر تخریبى دارد. به عکس اگر برخیزد و کار روزانه خود را ادامه دهد عملا تلقین سلامت کرده و در روح او بسیار مؤثر است. 🔶 @Nahj_Et