✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : 🌷شنبه‌‌‌‌ها‌و سه‌شنبه‌ها شرح 🦋خطبه ها 🌹یکشنبه‌ها و چهار‌شنبه‌هاشرح 🌴حکمتها 🌷دوشنبه‌ها و پنج‌شنبه‌ها شرح 🕊نامه ها #روزانه‌تفسیرقرآن 🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گزاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند 🌺🍃 @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ 🔹تفسیر سوره مبارکه انعام آیه های(۸۵تا۸۷)🔹 امام فرمود: أَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجِیْمِ بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیْمِ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَیْمانَ وَ أَیُّوبَ وَ یُوسُفَ وَ مُوسى وَ هارُونَ وَ کَذلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنینَ وَ زَکَرِیّا وَ یَحْیى وَ عیسى . سپس سؤال کرد: اى هارون! پدر عیسى(علیه السلام) که بود؟ گفت: عیسى پدر نداشت. فرمود: بنابراین اگر او ملحق به ذریه پیامبران است از طریق مریم(علیها السلام)مى باشد، ما نیز ملحق به ذریه رسول خدا(صلى الله علیه وآله) از طریق مادرمان فاطمه(علیها السلام)هستیم. جالب توجه این که: بعضى از متعصبین اهل تسنن نیز، این موضوع را در تفسیر خود ذیل همین آیه آورده اند، از جمله فخر رازى در تفسیر کبیر خود مى گوید: این آیه دلالت دارد بر این که حسن و حسین(علیهما السلام) از ذریه پیامبرند; زیرا خداوند عیسى(علیه السلام) را از ذریه ابراهیم(علیه السلام) شمرده است با این که: تنها از طریق مادر به او مربوط مى شود. نویسنده المنار که در تعصب در بعضى از مباحث خاص مذهبى دست کمى از فخر رازى ندارد، بعد از نقل کلام فخر رازى مى گوید: در این باب حدیثى از ابوبکر در صحیح بخارى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) نقل شده است که به امام حسن(علیه السلام) اشاره کرده، گفت: اِنَّ اِبْنِى هذا سَیِّدٌ: این پسرم آقا است ، یعنى کلمه پسرم بر امام حسن(علیه السلام)اطلاق کرد. در حالى که در نزد عرب (جاهلى) لفظ ابن بر دخترزاده اطلاق نمى شد... سپس اضافه مى کند: به همین جهت مردم اولاد فاطمه(علیها السلام) را اولاد رسول(صلى الله علیه وآله)و عترت و اهل بیت او مى دانستند. در هر حال شک نیست که فرزندزاده ها از طرف دختر و پسر هر دو فرزند محسوب مى شوند، و هیچ گونه تفاوتى در این زمینه نیست، و نه این که این موضوع از مختصات پیغمبر ما باشد. مخالفت با این مسأله سرچشمه اى جز تعصب و یا افکار جاهلى ندارد، لذا در تمام احکام اسلامى از قبیل ازدواج و ارث و مانند آن هیچ گونه تفاوتى میان این دو نیست، تنها استثنائى که به موضوع خورده مسأله خمس است که روى عنوان سیادت است و به جهت خاصى که در کتاب خمس در فقه آمده این موضوع استثناء شده است. ۲ ـ چرا نام این پیامبران در سه گروه در سه آیه بیان شده است؟ بعضى از مفسران احتمال داده اند: گروه اول، یعنى داود و سلیمان و ایوب و یوسف و موسى و هارون(علیهم السلام)، این شش نفر، از پیامبرانى بودند که علاوه بر مقام نبوت و رسالت، داراى حکومت و زمامدارى نیز بودند و شاید جمله کَذلِکَ نُجْزِى الْمُحْسِنِیْنَ که بعد از ذکر نام اینها آمده است به خاطر نیکى هاى فراوانى بوده که در دوران حکومت خود بر مردم داشتند. و اما گروه دوم یعنى زکریا و یحیى و عیسى و الیاس(علیهم السلام) از پیامبرانى بودند که در زهد و بى اعتنائى به دنیا ـ علاوه بر مقام نبوت و رسالت ـ نمونه بودند، و جمله کُلٌّ مِنَ الصّالِحِیْنَ بعد از ذکر نام آنها مى تواند اشاره به همین حقیقت بوده باشد. و گروه سوم یعنى اسماعیل و الیسع و یونس و لوط(علیهم السلام) این امتیاز را داشتند که دست به مهاجرت دامنه دارى زدند و براى تحکیم آئین خدا برنامه هجرت را عملى ساختند، و ذکر جمله کُلاًّ فَضَّلْنا عَلَى الْعالَمِیْن ـ بنابراین که اشاره به این چهار نفر باشد نه به تمام پیامبرانى که در این سه آیه گفته شده است ـ نیز مى تواند اشاره به همین سیر آنها در جهان و در میان اقوام مختلف بوده باشد. ۳ ـ اهمیت فرزندان صالح در معرفى شخصیت انسان موضوع دیگرى که از آیات فوق استفاده مى شود همین مسأله است; زیرا خداوند براى معرفى مقام والاى ابراهیم(علیه السلام) قهرمان بت شکن، شخصیت هاى بزرگ انسانى که از دودمان او در اعصار مختلف به وجود آمده اند را با شرح و تفصیل بیان مى کند، به طورى که از میان ۲۵ نفر از پیامبران که نامشان در مجموع قرآن آمده است در این آیات نام ۱۶ نفر از فرزندان و بستگان ابراهیم(علیه السلام) و نام یک نفر از اجداد او آمده است، و این در حقیقت درس بزرگى براى عموم مسلمانان است که بدانند شخصیت فرزندان و دودمان آنها جزئى از شخصیت آنها محسوب مى شود و مسائل تربیتى و انسانى مربوط به آنها فوق العاده اهمیت دارد. ۴ ـ پاسخ به یک ایراد ممکن است کسانى از آیه اخیر که مى گوید: بعضى از پدران و فرزندان و برادران آنها را برگزیدیم و به راه راست هدایت کردیم این چنین استفاده کنند که پدران انبیاء همگى افراد با ایمانى نبوده اند و در میان آنها غیر موحد نیز وجود داشته است ـ آن چنان که بعضى از مفسران اهل تسنن در ذیل این آیه گفته اند ولى با توجه به این که: منظور از اِجْتَبَیْناهُمْ وَ هَدَیْناهُمْ به قرینه تعبیرى که در همین سلسله آیات وجود دارد، مقام نبوت و رسالت است، مشکل حل مى شود، یعنى مفهوم آیه چنین خواهد بود که⬇️

بعضى از آنها را به مقام نبوت برگزیدیم و این منافاتى با موحد بودن سایرین ندارد. در آیه ۹٠ همین سوره (چند آیه بعد از این آیه) نیز هدایت ، به مقام نبوت اطلاق شده است. 🔹پایان آیه ۸۷🔹

🔹ترجمه و شرح خطبه(۲۶ بخش سوم)🔹 ...↪️حديث معروف نبوى که مى گويد: «حُبُّکَ للشَّئِ يُعمى وَ يَصَمْ; علاقه شديد تو به چيزى، چشم و گوش را کور و کر مى کند، در مورد علاقه به جاه و مقام، از همه جا، صادق تر است و آن چه در خطبه بالا آمد، نمونه اى از آن محسوب مى شود. تاريخ، پر است از شرح حال کسانى که به خاطر علاقه شديد به جان و مال، چنان کور و کر شدند که بديهى ترين مسائل را به دست فراموشى سپردند. 2 ـ دين به دنيا فروشان! فروختن دين و ارزش هاى معنوى و الهى به منافع سست مادّى، يکى از فروع و شاخه هاى بحثى است که در نکته نخست آمد و نمونه اى از آن، عمروعاص است و در خطبه بالا، مورد توجه قرار گرفته است که براى به دست آوردن حکومت چند روزه در کشور مصر، دين و ايمان خود را فروخت و در پايان عمر نيز طبق نقل مورّخان، از کار خود سخت پشيمان بود، ولى بدبختانه راهى براى بازگشت وجود نداشت. قرآن مجيد، در آيات بسيارى، اين موضوع را به عنوان يکى از عوامل عمده انحراف، مخصوصاً، براى عالمان دنياپرست ذکر کرده است. از جمله در مورد گروهى از عالمان بنى اسرائيل ـ که قبل از ظهور اسلام، پيشگويى هاى تورات را درباره اين پيامبر بزرگ آشکارا بيان مى کردند و نشانه هاى او را که در کتاب آسمانى شان بود برمى شمردند، امّا هنگامى که آن حضرت ظهور کرد و منافع مادّى آنان به خطر افتاد سعى در اخفا يا تحريف آن کردند ـ اين معنا را، با صراحت، بيان مى کند و در آيه 187 آل عمران مى فرمايد: «وَ إِذْ أَخَذَ اللهُ ميثاقَ الَّذينَ أُوتُوْا الکِتابَ لِتُبَيِّنُنَّهُ لِلنّاسِ وَ لاتَکْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَراءَ ظُهُورِهِمْ و اشْتَرَوْا بِهِ ثَمَناً قَلِيلا فَبِئْسَ ما يَشْتَرُونَ; به خاطر بياوريد هنگامى را که خدا از کسانى که کتاب (آسمانى) به آنها داده شده، پيمان گرفت که آن را براى مردم آشکار سازيد و کتمان نکنيد، ولى آنها، آن را پشت سرافکندند و به بهاى اندکى فروختند و چه بد متاعى در برابر آن خريدارى مى کنند.» روشن است که قرآن، آنها را به خاطر بهاى اندک ملامت نمى کند، بلکه منظور اين است که متاع مادّى ـ هر چند برترين مقام و مهم ترين مال باشد ـ در برابر آن، اندک است: «فَما مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا فِى الاَْخِرَةِ اِلاّ قَليلٌ; متاع زندگى دنيا، در برابر آخرت (و ارزش هاى معنوى)، جز اندکى بيش نيست». به طور کلّى، تمام کسانى که اطاعت مخلوق را بر رضاى خالق مقدم مى دارند و منافع نامشروع را بر اطاعت خدا مقدم مى شمرند و براى نيل به مقتضاى هواى نفس، حکم خدا را زير پا مى گذارند، در زمره دين به دنيافروشانند. تنها کسانى که در هر کار و در هر چيز رضاى خدا را مى طلبند و تمام خواسته هاى نفس را تحت الشعاع آن قرار مى دهند، از اين گروه خارج هستند. آنها، همان حزب الله اند که حتّى پدر و مادر و بستگان نااهل، در برابر رضاى حق، نزد آنها، ارزشى ندارند. 3 ـ رابطه پيروزى و پايمردى اگر پيروزى، عوامل مختلفى داشته باشد ـ که دارد ـ يکى از عمده ترين و مهم ترين اسباب آن، صبر و استقامت است. ارتباط اين دو با هم، آن چنان روشن است که اُدباى معروف، از قديم، صبر و ظفر را در کنار هم قرار مى دادند. در قرآن مجيد، اين حقيقت، به روشنى بيان شده است تا آنجا که در مورد پيروزى سپاه اسلام، حتّى در آنجا که تفاوت فاحشى از نظر عِدّه و عُدّه با سپاه دشمن داشته باشد، سبب آن را صبر و استقامت مى شمرد و مى فرمايد: (إِنْ يَکُنْ مِنْکُمْ عِشْرُونَ صابِرُونَ يَغْلِبُوا مِاْئَتَيْنِ وَ اِنْ يَکُنْ مِنْکُمْ مِاْئَةٌ يَغْلِبُوا أَلْفاً); «هر گاه، بيست نفر از شما، صاحب صبر و استقامت باشند، بر دويست نفر غلبه مى کنند و اگر صد نفر باشند، بر هزار نفر.» به همين دليل، در غزوات اسلامى ـ که غالباً، نابرابرى نفوس و تجهيزات جنگى وجود داشت و موازنه قوا از اين نظر، به نفع دشمن بود ـ مسلمانان در سايه صبر و استقامت، بر دشمنان خود پيروز مى شدند، صبر و استقامتى که برخاسته از ايمان به خدا و اعتقاد به معاد بود. در خطبه مورد بحث نيز امام (عليه السلام) روى اين مسأله تکيه فرموده و با صراحت مى گويد: (وَ اسْتَشْعِرُوا وَ الصَّبْرَ فَاِنَّهُ أَدْعَى إِلَى النَّصْرِ); «صبر و استقامت را شعار خويش سازيد! بيش از هر چيز، پيروزى را به سوى شما فرامى خواند.» در اين زمينه، سخن بسيار است که در ذيل خطبه هاى مناسب و کلمات ديگر مولا على (عليه السلام) در نهج البلاغه خواهد آمد. اين نکته قابل ملاحظه است که «شعار، چه به معناى لباس زيرين باشد و چه به معناى علامت و نشانه، هر دو، مايه پيروزى است; چرا که در صورت نخست، کنايه از نفوذ استقامت در روح و جان انسان است و در صورت دوم، هميشه دشمن از افرادِ پراستقامت وحشت دارد.» 🔹پایان خطبه(۲۶)🔹

🔵 نیایش طلب باران 💠 خداوندا! باران رحمت خود را بر ما ببار و برکتِ خويش را بر ما بگستران و روزی و رحمتت را به ما برسان و ما را از بارانی سيراب فرما که سودمند و سيراب کننده و روياننده گياهان باشد و آنچه خشک شده دوباره بروياند و آنچه مرده است زنده گرداند. بارانی بسيار پرمنفعت، روياننده گياهان فراوان که تپّه ها و کوه ها را سيراب و در درّه ها و رودخانه ها چونان سيل جاری شود و درختان را پربرگ نمايد. 📒 #نهج_البلاغه، خطبه ۱۴۳، بند ۳ #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی @Nahjolbalaghe2

📒 لذت مطالعه (خلاصه کتاب) 📖 قضاوتهای حضرت علی (علیه السلام) 📚 انتشارات پیام حق 8⃣2⃣(قسمت بیست و هشتم) معنای قدیم و حِین 🔻مردی به آزاد نمودن غلامان قدیم خود وصیت کرد، وصی معنای قدیم را ندانست ، آن را از حضرت امیر (علیه السلام) پرسش نمود . ✨ امام فرمود : هر غلامی که شش ماه در ملک او بوده باید آزاد شود. 💠 این آیه را تلاوت فرمود : «وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ» برای ماه منزلها مقرر داشتیم ( تا در آخر ماه ) چون چوب خوشه خرمای خشکیده برگردد. و آب کش خرما پس از شش ماه از چیدن میوه اش باریک و خمیده می شود. 🔻مردی نذر کرده بود حینی روزه بگیرد. ✨ حضرت امیر (علیه السلام) فرمود : باید شش ماه روزه بگیرد. 💠 استناد به آیه شریفه : « تُؤْتِي أُكُلَهٰا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهٰا » ؛ میوه اش را در هر وقتی به فرمان پروردگارش می دهد و آن شش ماه است. ↩️ ادامه دارد @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : 🌷شنبه‌‌‌‌ها‌و سه‌شنبه‌ها شرح 🦋خطبه ها 🌹یکشنبه‌ها و چهار‌شنبه‌هاشرح 🌴حکمتها 🌷دوشنبه‌ها و پنج‌شنبه‌ها شرح 🕊نامه ها #روزانه‌تفسیرقرآن 🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گزاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند 🌺🍃 @Nahjolbalaghe2