📝شرح و تفسیر حکمت ۳۰۲ 🤲نيازمندان به دعا: امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به نكته اى اشاره مى كند كه بسيارى از افراد از آن غافلند، مى فرمايد: «آنكس كه به شدت به بلا مبتلاست از كسى كه مبتلا نيست ولى در هيچ لحظه ايمن از بلا نمى باشد، محتاجتر به دعا نيست»؛ (مَا الْمُبْتَلَى الَّذِي قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلاَءُ، بِأَحْوَجَ إِلَى الدُّعَاءِ مِنَ الْمُعَافَى آلَّذِي لاَ يَأْمَنُ الْبَلاَءَ!). اشاره به اينكه مردم غالبآ به افراد گرفتار توجه دارند به خصوص گرفتارانى كه به شدت مبتلا شده اند؛ يا گرفتارى مالى يا انواع بيمارى ها يا مسائل مختلف. وكسانى كه به آنان علاقه مندند دعا مى كنند كه خدا آنها را از گرفتارى رهايى بخشد و از كسانى كه ظاهرآ سالم و بدون گرفتارى هستند غافلند؛ در حالى كه آنها نيز به همان اندازه و گاه بيشتر نياز به دعا دارند، زيرا هر لحظه ممكن است نعمت عافيت، آرامش، غنا و ثروت از آنها گرفته شود يا لغزشى دامنگير آنها گردد و در دام شيطان گرفتار شده، ازنظر معنوى سقوط كنند و آلوده گناهانى گردند كه تا آخر عمر نيز نتوانند آثار آن را برطرف سازند. با اين توجه، هر دو گروه نيازمند دعا هستند، در حالى كه مردم معمولاً به يكى توجه داشته و از ديگرى غافلند. اضافه بر اين، افرادى كه در عافيتند گاه گرفتار غرور و غفلت فوق العاده اى مى شوند در حالى كه مبتلايان، نه مغرورند و نه غافل و پيوسته به در خانه خدا رفته و دعا مى كنند، و از اين نظر حال عافيت مندان از مبتلايان سخت تر است. از همين رو در حديثى از امام صادق عليه السلام مى خوانيم كه شبى از شبها رسول خدا صلي الله عليه و آله در خانه ام سلمه بود. (ام سلمه) ناگهان بيدار شد و حضرت را نديد. گفت: شايد به خانه همسران ديگر رفته است. برخاست و به جستجوى آن حضرت رفت. ناگهان ديد پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله در گوشه اى از خانه ايستاده ودستها را بلند كرده ومى گويد: «اللَّهُمَّ لا تَنْزِعْ مِنِّي صَالِحَ مَا أَعْطَيْتَنِي أَبَداً اللَّهُمَّ لا تُشْمِتْ بِي عَدُوّاً وَلا حَاسِداً أَبَداً اللَّهُمَّ وَلا تَرُدَّنِي فِي سُوءٍ اسْتَنْقَذْتَنِي مِنْهُ أَبَداً اللَّهُمَّ وَلا تَكِلْنِي إِلَى نَفْسِي طَرْفَةَ عَيْنٍ أَبَداً؛ خداوندا! نعمت هاى شايسته اى را كه به من داده اى هرگز از من مگير. خداوندا! دشمنان و حسودان را از شماتت من بازدار. خداوندا! مرا به حال بدى كه از آن نجاتم داده اى هرگز بازمگردان. خداوندا! مرا هرگز لحظه اى به خود وامَگذار». علامه مجلسى در جلد 90 بحارالانوار بابى تحت عنوان «اقدام به دعا در شدت و رخاء و در جميع احوال» ذكر كرده است و روايات زيادى در اين باب آورده است؛ از جمله همين گفتار حكيمانه مورد بحث. در روايت ديگرى از اميرمؤمنان عليه السلام نقل مى كند كه فرمود: «تَقَدَّمُوا بِالدُّعَاءِ قَبْلَ نُزُولِ الْبَلاءِ؛ پيش از آنكه بلا نازل شود دعا كنيد». در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام نقل مى كند: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ يُسْتَجَابَ لَهُ فِي الشِّدَّةِ فَلْيُكْثِرِ الدُّعَاءَ فِي الرَّخَاءِ؛ كسى كه دوست دارد به هنگام شدت و بلا دعايش مستجاب شود، در زمانى كه در راحتى و آرامش است دعا زياد كند». جالب اينكه در حديث ديگرى از آن حضرت مى خوانيم: «إِذَا دَعَا الْعَبْدُ فِي الْبَلاءِ وَلَمْ يَدْعُ فِي الرَّخَاءِ حَجَبَتِ الْمَلائِكَةُ صَوْتَهُ وَقَالُوا هَذَا صَوْتٌ غَرِيبٌ أَيْنَ كُنْتَ قَبْلَ الْيَوْمِ؛ زمانى كه بنده اى از بندگان خدا به هنگام بلا دعا كند و در رخاء وآرامش دعا نكند فرشتگان جلوى صداى او را مى گيرند و مى گويند: اين صداى ناشناخته اى است، تا امروز كجا بودى؟». ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 💚امام على عليه السلام: إيّاكُم وَالبِطنَةَ؛ فَإِنَّها مَقساةٌ لِلقَلبِ، مَكسَلَةٌ عَنِ الصَّلاةِ، مَفسَدَةٌ لِلجَسَدِ از پرخورى بپرهيزيد؛ چرا كه موجب قساوت قلب، سستى در نماز و تباهى بدن مى شود غررالحكم حدیث 2742 @Nahjolbalaghe2

#موعظه 💚امام حسین (ع) واسطه رحمت الهی 🎙حجت الاسلام #انصاریان @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: نود و هشتم 🔷واقعه غدیرخم #علامه‌امینی 32- ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﺣﻤﻮﻳﻨﻲ، ﻣﺘﻮﻓﺎﻱ 722 ﺩﺭ " ﻓﺮﺍﻳﺪ ﺍﻟﺴﻤﻄﻴﻦ " ﺩﺭ ﺑﺎﺏ 13 ﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻴﺦ- ﺍﻣﺎﻡ (ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍ) ﻋﻤﺎﺩ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺤﺎﻓﻆ ﺑﻦ ﺑﺪﺭﺍﻥ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺑﻠﺲ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﻗﺎﺿﻲ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ، [ ﺻﻔﺤﻪ 190] ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺼﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﻀﻞ ﺍﻧﺼﺎﺭﻱ ﺣﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺘﻮ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ؟ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﻀﻞ ﻋﺮﺍﻭﻱ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﺟﺎﺯﻩ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ: ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺴﻨﻪ، ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻴﻬﻘﻲ ﺣﺎﻓﻆ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﺣﺎﻛﻢ ﺍﺑﻮﻳﻌﻠﻲ ﺯﺑﻴﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻧﻮﺭﻱ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﺰﺍﺯ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﺮﻗﻲ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺿﻤﺮﻩ ﺑﻦ ﺭﺑﻴﻌﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﺷﻮﺫﺏ ﺍﺯ ﻣﻄﺮ ﻭﺭﺍﻕ، ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻦ ﺣﻮﺷﺐ، ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﻫﺮﻳﺮﻩ ﺑﻠﻔﻆ ﺧﻄﻴﺐ ﺑﻐﺪﺍﺩﻱ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 119 ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺯﺍﻫﺪ. ﻭﺣﻴﺪ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻳﺰﻳﺪ ﺟﻮﻳﻨﻲ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﺮ ﺁﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﺩﻱ ﺍﻟﺎﻭﻟﻲ ﺳﺎﻝ 663 ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺮﺍﺝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﺘﻮﺡ ﻳﻌﻘﻮﺑﻲ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺨﺮ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﺘﻮﺡ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﻓﻀﻞ ﻗﺎﺭﻱ، ﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ- ﺳﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻣﻨﺰﻩ ﻓﺨﺮ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺍﺷﺘﺮﻱ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 671 ﺑﺮﻭﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍ، ﻣﺠﺪ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺰﻭﻳﻨﻲ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ، ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺴﻨﻪ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻤﻮﻳﻪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮﻳﻨﻲ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻤﺤﺎﺳﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺎﺭﻧﺪﻱ، ﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻣﺸﺎﺭ ﺍﻟﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺑﻨﺪﺍﺭ ﻗﺰﻭﻳﻨﻲ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺒﺮﻱ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻗﺎﺿﻲ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺎﺝ، ﺍﺯ ﺣﻤﺎﺩ، ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺑﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻋﺒﺪﻱ، ﺍﺯ ﻋﺪﻱ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺀ ﺑﻦ ﻋﺎﺯﺏ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻟﺨﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺣﺠﻪ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻐﺪﻳﺮﺧﻢ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ، ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﻭﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺷﺪ، ﺳﭙﺲ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻭﻟﻲ (ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ) ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﺭﻱ ﻫﺴﺘﻲ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه نحل آیات ۷۸ تا ۸۳ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️۲ ـ نعمت ابزار شناخت. بدون شک، هرگز عالم خارج به درون وجود ما راه نمى یابد، بلکه تصویر و ترسیم و اشکالى از آن با وسائلى در روح ما نقش مى بندد، و به این ترتیب، همیشه شناخت ما نسبت به جهان خارج، به وسیله ابزارى صورت مى گیرد که از همه مهمتر سَمْع و بَصَر (چشم و گوش) است. این ابزار، آنچه را از خارج دریافته اند، به ذهن و فکر ما منتقل مى سازند و ما با نیروى عقل و اندیشه آن را در مى یابیم و به تجزیه و تحلیل آن مى پردازیم. به همین دلیل، در آیه فوق، پس از بیان عدم آگاهى مطلق، انسان به هنگام گام نهادن در این جهان، مى فرماید: خداوند چشم و گوش و دل را در اختیارتان گذاشت (تا حقایق هستى را دریابید). و اگر مى بینیم نخست، از گوش نام مى برد و آن گاه از چشم ، با این که: چشم ظاهراً دایره فعالیت وسیعترى دارد شاید به خاطر آنست که در نوزاد نخست فعالیت گوش شروع مى شود، و بعد از مدتى چشمها قدرت دید پیدا مى کنند، زیرا چشم در عالم رحم مادر که تاریکى مطلق بر آن حکومت مى کند، در آغاز تولد آمادگى براى پذیرش اشعه نور ندارد. به همین دلیل، بعد از تولد غالباً بسته است، تدریجاً به نور عادت مى کند، و قدرت دید در آن زنده مى شود، در حالى که گوش انسان، به اعتقاد بعضى، حتى در عالم جنین کم و بیش قدرت شنوائى دارد، و آهنگ قلب مادر را مى شنود و به آن عادت مى کند! از این گذشته، انسان با چشم، تنها امور حسى را مى بیند در حالى که گوش وسیله اى است براى تعلیم و تربیت در همه زمینه ها، زیرا از طریق شنیدن کلمات به همه حقایق ـ اعم از آنچه در دائره حسّ است و آنچه بیرون از دائره حسّ ـ آشنا مى گردد، اما چشم، این وسعت عمل را ندارد، درست است که انسان با خواندن کلمات، از طریق چشم مى تواند به این مسائل آشنا شود، اما مى دانیم خواندن و سؤاد در مورد همه انسانها جنبه عمومى ندارد، در حالى که شنیدن کلمات، عمومى است. اما این که: چرا سَمْع به صورت مفرد ذکر شده و أَبْصار (جمع بَصَر) به صورت جمع؟ دلیل آن را در جلد اول، ذیل آیه ۷ سوره بقره بیان کرده ایم. این نکته نیز، قابل توجه است که: فؤاد گرچه به معنى قلب (عقل) آمده است، ولى این تفاوت را با قلب دارد، که در معنى فؤاد، جوشش و افروختگى و یا به تعبیر دیگر تجزیه و تحلیل و ابتکار افتاده است. راغب در مفردات مى گوید: الفُؤادُ کَالْقَلْبِ لکِنْ یُقالُ لَهُ فُؤادٌ اِذَا اعْتُبِرَ فِیْهِ مَعْنَى التَّفَؤُّدِ أَىِ التَّوَقُّدِ: فؤاد مانند قلب است، و لکن این کلمه در جائى گفته مى شود که افروختگى و پختگى در آن منظور باشد ، و مسلماً این موضوع پس از تجربه کافى به انسان دست مى دهد، و به هر حال، گرچه ابزار شناخت، منحصر به این دو، یا این سه، نیست، ولى مسلماً مهمترین ابزار همین ها است. زیرا علم انسان یا از طریق تجربه حاصل مى شود یا استدلالات عقلى ، اما تجربه بدون استفاده از چشم و گوش امکان ندارد، و اما استدلالات عقلى از طریق فؤاد، یعنى عقل صورت مى گیرد. ۳ ـ تا شکر او را به جاى آورید (لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ) از آنجا که، نعمت ابزار شناخت برترین نعمتى است که به انسان داده شده است، چرا که نه تنها با چشم و گوش، آثار خدا را در پهنه هستى مى نگرد و سخنان رهبران الهى را مى شنود، و با دل درک و تجزیه و تحلیل مى کند، بلکه در زندگى مادى او نیز هر گونه پیشرفت و ترقى و تکامل مرهون این سه وسیله است، لذا بلافاصله بعد از آن با جمله لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ اهمیت این سه موضوع را یادآور مى شود، یعنى این وسائل را به شما داد تا عالم و آگاه شوید و سپس شکر این همه آگاهى و علم و دانش که بزرگترین امتیاز شما از حیوانات است به جاى آورید، و بدون شک، هیچ انسانى قادر بر اداى شکر این سه نعمت بزرگ نیست جز این که: عذر تقصیر به درگاه خدا آورد!. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2