. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و هجده 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻏﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ " ﻭﺍﺳﻂ " ﺗﺎ " ﻛﻮﻓﻪ " ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﻴﺪ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﻤﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺩﺍﺩ. ﻛﻤﻴﺖ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ، ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻤﻴﺖ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺧﺎﻟﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﺯﻧﻲ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﻒ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ، ﺑﻪ ﺍﻋﻮﺭ ﻛﻠﺒﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺳﺮﻭﺩ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺯﻥ ﻛﻤﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﺳﻮﺩﻳﻨﺎ ﻭ ﺍﺣﻤﺮﻳﻨﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻤﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﭼﻜﺎﻣﻪ " ﺍﻟﺎ ﺣﻴﻴﺖ ﻋﻨﺎﻳﺎ ﻣﺪﻳﻨﺎ " ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ (ﻭ ﺁﻥ 300 ﺑﻴﺖ ﺍﺳﺖ) ﻭ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 114 ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻗﺴﺮﻱ، ﻗﺼﺎﺋﺪ ﻛﻤﻴﺖ (ﻫﺎﺷﻤﻴﺎﺕ) ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﻭ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻪ ﻫﺸﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺭ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻛﺎﺭ ﻛﻤﻴﺖ ﻭ ﻫﺠﻮ ﮔﻮﺋﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻣﻴﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻤﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ‌ﮔﻮﻳﺪ: ﻓﻴﺎﺭﺏ ﻫﻞ ﺍﻟﺎ ﺑﻚ ﺍﻟﻨﺼﺮ ﻳﺒﺘﻐﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺭﺏ ﻫﻞ ﺍﻟﺎ ﻋﻠﻴﻚ ﺍﻟﻤﻌﻮﻝ. " ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻣﻲ‌ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻲ‌ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ؟ " ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺸﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻃﻮﻟﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻤﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺭﺛﺎﺀ " ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ " ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ " ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ " ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺷﻢ ﺭﺍ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﻫﺸﺎﻡ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻛﻤﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﮔﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻤﻴﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ، ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻛﻤﻴﺖ ﺑﺎ " ﺍﺑﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻭﻟﻴﺪ " ﺣﻜﻤﺮﺍﻥ " ﻭﺍﺳﻂ " ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻭﻱ ﻏﻠﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺮﻱ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻛﻤﻴﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﮔﺎﻫﺎﻧﻲ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ.. ﻛﻪ [ ﺻﻔﺤﻪ 26] ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﻥ - ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲ - ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﻛﻤﻴﺖ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺣﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺯﻳﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ: " ﻋﻠﻲ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻖ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻭﺍﺟﺐ. " " ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻭﻱ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﻘﻲ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﺷﺮﻳﻚ ﻛﺮﺩ. " " ﻭ " ﺻﺪﻳﻘﻪ " ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﻱ ﺟﺰ " ﻣﺮﻳﻢ " ﺑﺘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ " " ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮ، ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻋﺮﺏ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻋﺮﺏ، " ﻭﺍﺟﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻔﺘﻮﺡ ﺟﻠﺪ 2 ﺻﻔﺤﻪ 193 ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ ۚ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِيدُهُ ۚ وَعْدًا عَلَيْنَا ۚ إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ روزى که آسمان را چون طومارى در هم مى پیچیم، (سپس) همان گونه که آفرینش را آغاز کردیم، آن را باز مى گردانیم. این وعده اى است بر ما، و به یقین آن را انجام خواهیم داد. (انبیاء/104) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه انبیاء آیه ۱۰۴ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی آن روز که آسمان ها درهم پیچیده مى شود در آخرین آیه بحث گذشته خواندیم، مؤمنان راستین از فزع اکبر وحشت بزرگ غمگین نمى شوند، آیه مورد بحث، توصیفى از آن روز وحشت بزرگ است، و در حقیقت علت عظمت این وحشت را مجسم مى سازد، مى گوید: این امر، روزى تحقق مى یابد که ما آسمان را درهم مى پیچیم همان گونه که طومار نامه ها درهم پیچیده مى شود ! (یَوْمَ نَطْوِی السَّماءَ کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ).(۱) در زمان هاى گذشته براى نوشتن نامه ها و همچنین کتاب ها، از اوراق طومار مانند استفاده مى کردند، این طومارها را قبل از نوشتن به هم مى پیچیدند و شخص کاتب تدریجاً آن را از یک طرف مى گشود، و مطالب مورد نظر را روى آن مى نوشت و بعد از پایان کتابت نیز آن را مى پیچیدند و کنار مى گذاشتند و لذا هم نامه ها و هم کتاب هایشان شکل طومار داشت این طومار، سجل نامیده مى شد که براى کتابت از آن استفاده شده بود. در این آیه تشبیه لطیفى نسبت به درنوردیدن طومار عالم هستى در پایان دنیا شده است، در حال حاضر این طومار گشوده است و تمام نقوش و خطوط آن خوانده مى شود و هر یک در جائى قرار دارد، اما هنگامى که فرمان رستاخیز فرا رسد، این طومار عظیم با تمام خطوط و نقوشش، در هم پیچیده خواهد شد. البته پیچیدن جهان، به معنى فنا و نابودى آن نیست چنان که بعضى پنداشته اند بلکه، به معنى درهم کوبیده شدن و جمع و جور شدن آن است. به تعبیر دیگر شکل جهان به هم مى خورد، اما مواد آن نابود نمى شود، این حقیقتى است که از تعبیرات مختلف در آیات معاد (مخصوصاً بازگشت انسان از استخوان پوسیده و از قبرها) به خوبى مشاهده مى شود. سپس اضافه مى کند: همان گونه که ما در آغاز آن را ایجاد کردیم باز هم برمى گردانیم و این کار مشکل و سختى در برابر قدرت عظیم ما نیست (کَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْق نُعِیدُهُ). در حقیقت این تعبیر شبیه تعبیرى است که در آیه ۲۹ سوره اعراف آمده است: کَما بَدَأَکُمْ تَعُودُونَ: همان گونه که شما را در آغاز ایجاد کرد، باز مى گردید . و یا همانند: وَ هُوَ الَّذِی یَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَیْهِ: او کسى است که آفرینش را ایجاد کرد سپس آن را بازمى گرداند و این بر او آسان تر است .(۲)-(۳) اما این که بعضى از مفسران احتمال داده اند: منظور از این بازگشت، بازگشت به فناء و نیستى، یا به هم پیچیدگى همچون آغاز آفرینش است، بسیار بعید به نظر مى رسد. و در پایان آیه، مى فرماید: این وعده اى است که ما داده ایم و قطعاً آن را انجام خواهیم داد (وَعْداً عَلَیْنا إِنّا کُنّا فاعِلِینَ).(۴)-(۵) از بعضى روایات استفاده مى شود: منظور از بازگشت خلق به صورت اول آن است که انسان ها بار دیگر پا برهنه و عریان ـ آن گونه که در آغاز آفرینش بودند ـ بازمى گردند، ولى بدون شک، منظور این نیست که مفهوم آیه منحصر در این معنى باشد، بلکه این یکى از چهره هاى بازگشت آفرینش به صورت نخست است.(۶) * * * ✍ پی نوشت: ۱ ـ سجل (بر وزن سطل) به معنى دلو بزرگ است، و سِجِلّ (با کسر سین و جیم و تشدید لام) به معنى قطعه سنگ هائى است که روى آن مى نوشتند، سپس به تمام اوراقى که مطالب را روى آن مى نگارند، گفته شده است (مفردات راغب و قاموس). باید توجه داشت: در ترکیب جمله کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ احتمالاتى داده شده است اما مناسب تر از همه آن است که طَىّ که مصدر است به سِجِلّ که مفعول آن است اضافه شده و لام در لِلْکُتُبِ براى اضافه است یا براى بیان علت (دقت کنید). ۲ ـ روم، آیه ۲۷. ۳ ـ البته همان گونه که در گذشته نیز اشاره کرده ایم، در مورد قدرت بى پایان خداوند مشکل و آسان وجود ندارد، بلکه همه کاملاً یکسان است، بنابراین تعبیرى که در آیه فوق به کار رفته است در واقع از دیدگاه انسان ها است (دقت کنید). ۴ ـ وَعْداً مفعول فعل وَعَدْنا است که در تقدیر مى باشد. ۵ ـ این جمله در واقع چند گونه تأکید در بر دارد، واژه وَعد پس از آن تعبیر به عَلَیْنا (بر ما) و سپس تأکید با إِنّا و دیگر استفاده از فعل ماضى در کُنّا و همچنین کلمه فاعِلِیْن . ۶ ـ مجمع البیان ، ذیل آیات مورد بحث. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۱۰۳ و ۱۰۴ مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2

🤲 دعای هر روز ماه صفر

📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۰۱ ⚖ هماهنگى معقول با مردم: امام(عليه السلام) در اين گفتار حكيمانه اشاره به يك نكته لطيف اجتماعى مى كند مى فرمايد: «هماهنگى با مردم در اخلاقشان سبب در امان بودن از كينه توزى و دشمنى آن هاست»; (مُقَارَبَةُ النَّاسِ فِي أَخْلاَقِهِمْ أَمْنٌ مِنْ غَوَائِلِهِمْ). شك نيست كه هر قوم و جمعيت بلكه هر انسانى صفات و اخلاق ويژه خود را دارد و به كسانى علاقه مند است كه در صفات و اخلاق با او هماهنگ باشند، به آداب و رسومش احترام بگذارند و مطابق خواسته هاى او عمل كنند. هماهنگى با مردم در اين امور ـ البته در مواردى كه برخلاف شرع و عقل نيست ـ سبب مى شود كه آن ها انسان را از خود بدانند و با او رابطه دوستى برقرار كنند و همين امر سبب امنيت از كينه توزى و دشمنى آن ها مى شود. البته همان گونه كه اشاره شد منظور، هم رنگ جماعت شدن در زشتى و بدى ها و آداب و رسوم غلط و كارهاى خلاف شرع و عقل نيست چراكه نه شرع به ما چنين اجازه اى را مى دهد و نه عقل و خرد. در روايات اسلامى عنوان ديگرى مطرح است كه با آنچه در اين كلام شريف آمده قريب المضمون مى باشد و آن مسأله مدارا با مردم است. در احاديث فراوانى به مدارا كردن با مردم توصيه و بر آن تأكيد شده است ازجمله اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى فرمايد: «دارِ النّاسَ تأمَنْ غوائِلَهُم و تَسْلَمْ مِن مَكايِدِهم; با مردم مدارا كن تا از دشمنى آن ها و كيد و مكرشان در امان باشى».[1] مرحوم كلينى در كتاب شريف كافى در جلد دوم بابى تحت عنوان «باب المداراة» مطرح كرده كه در ذيل آن روايات متعددى آورده است ازجمله در حديثى از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نقل مى كند: «ثَلاَثٌ مَنْ لَمْ يكُنَّ فِيهِ لَمْ يتِمَّ لَهُ عَمَلٌ: وَرَعٌ يحْجُزُهُ عَنْ مَعَاصِى اللَّهِ وَ خُلُقٌ يدَارِى بِهِ النَّاسَ وَ حِلْمٌ يرُدُّ بِهِ جَهْلَ الْجَاهِلِ; سه چيز است كه در هركس نباشد هيچ كارى از كارهاى او سامان نمى پذيرد: ورع و تقوايى كه او را از معصيت خدا بازدارد و اخلاقى كه او را به مدارا كردن با مردم وادارد و حلم و بردبارى اى كه جهل جاهلان را با آن از خود دور سازد».[2] در حديث ديگرى از آن حضرت اين مسأله با تأكيد بيشترى عنوان شده است، مى فرمايد: «أَمَرَنِى رَبِّى بِمُدَارَاةِ النَّاسِ كَمَا أَمَرَنِى بِأَدَاءِ الْفَرَائِضِ; پروردگارم مرا به مدارا كردن با مردم دستور داده همان گونه كه دستور به فرائض و واجبات داده است».[3] و در حديث سومى باز هم تأكيد بيشترى در اين زمينه شده، مى فرمايد: «مُدَارَاةُ النَّاسِ نِصْفُ الاِْيمَانِ وَ الرِّفْقُ بِهِمْ نِصْفُ الْعَيشِ; مدارا كردن با مردم نصف ايمان است و رفاقت با آن ها نصف زندگى است».[4] كلام امام(عليه السلام) درباره هماهنگى با اخلاق مردم و احاديث متعددى كه در بالا از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در مورد مدارا كردن با خلق خدا و رفاقت با آن ها نقل كرديم نشانه روشنى از روح اجتماعى تعليمات اسلام است كه تا چه اندازه مسائل مختلف اخلاقى و روانى را براى هم زيستى مسالمت آميز با مردم مورد توجه قرار داده است. اين سخن را با حديث ديگرى از امام صادق(عليه السلام) پايان مى دهيم: «إِنَّ قَوْماً مِنَ النَّاسِ قَلَّتْ مُدَارَاتُهُمْ لِلنَّاسِ فَأُنِفُوا (فَنُفُوا) مِنْ قُرَيش وَ ايمُ اللَّهِ مَا كَانَ بِأَحْسَابِهِمْ بَأْسٌ وَ إِنَّ قَوْماً مِنْ غَيرِ قُرَيش حَسُنَت مُدَارَاتُهُمْ فَأُلْحِقُوا بِالْبَيتِ الرَّفِيعِ; گروهى از مردم مدارا كردنشان نسبت به ديگران كم و ضعيف بود و لذا از قبيله قريش نفى و طرد شدند و به خدا سوگند ازنظر حسب و نسب مشكلى نداشتند (مشكلشان عدم مدارا بود) و گروهى از غير قريش مدارا كردنشان خوب بود و ملحق به اين بيت رفيع شدند».[5] بار ديگر تأكيد مى كنيم كه منظور از هماهنگى و مدارا با مردم اين نيست كه هم رنگ آن ها در خلاف كارى ها و معاصى و آلودگى شويم. به يقين كسى كه پايبند به موازين شرع باشد چنين فكرى به خود راه نمى دهد بلكه منظور هماهنگى و مدارا در امور مباح و چيزهايى است كه مورد علاقه آن ها و مشروع مى باشد.[6] ✍پی نوشت: [1]. غررالحكم، ح 10179. [2]. كافى، ج 2، ص 116، ح 1. [3]. همان، ص 117، ح 4. [4]. همان، ح 5. [5]. كافى، ج 2، ص 117، ح 6. [6]. سند گفتار حكيمانه: در مصادر آمده است كه قبل از مرحوم سيد رضى، جاحظ در المائة المختارة اين كلام حكمت آميز را آورده و بعد از سيد رضى آمدى در غررالحكم آن را با تفاوت مختصرى ذكر كرده و همچنين ابن القاسم در رياض الاخبار با بعضى اضافات آن را آورده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 296)   ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام على عليه السلام : ألا إنَّ الدنيا دارٌ لا يُسلَمُ منها إلاّ فيها (بالزُّهدِ) و لا يُنْجى بشيءٍ كانَ لها . ابتُلِيَ الناسُ بها فِتنةً . فما أخَذُوهُ منها لها ، اُخرِجوا مِنه و حوسِبوا علَيهِ و ما أخَذُوهُ مِنها لِغَيرِها ، قَدِموا علَيهِ و أقاموا فيهِ . 💠بدانيد كه دنيا سرايى است كه هيچ كس از آن به سلامت نمى رهد جز با دل بركندن از آن و هيچ كس به واسطه كارى كه براى دنيا كند نجات نمى يابد . مردم براى آزمايش گرفتار دنيا شده اند . آنچه را از دنيا به خاطر دنيا برگرفتند ، از دستشان برود و بايد حساب پس دهند و آنچه را از دنيا براى غير آن ( آخرت ) به دست آوردند، به آن برسند و هميشه با آنهاست . 📚( نهج البلاغة: الخطبة ۶۳ ) @Nahjolbalaghe2